Het is verbijsterend druk in de winkels.
Ik moest even diepvriesdoosjes halen bij Blokker om een maaltijd in te doen, want die kan mijn vriendin wel open krijgen, omdat er een brede rand aanzit. En een paar kleine aanvullingen om te eten. Er ligt nog zoveel in de koeler aan paprika, courgette witlof ui en kaas en andere dingen die ik heerlijk vind op de gourmat want dat willen we vanavond samen gaan doen. Heerlijk met ons tweetjes.
Gister was ik bij haar. Haar zoon was ook thuis. Onverwacht heel gezellig. Ineke was er ook en maakte koffie. Ik had kleine roomsoesjes meegenomen. Een gezellige buurvrouw kwam ons samenzijn ook nog eens versterken en vlak voor ik weer wilde vertrekken was er nog een klein advocaatje.  De hele mantelzorg in een goedgemutste stemming. Ik hoop dat het haar situatie iets heeft opgevrolijkt.

Nu zitten we ons tegoed te doen aan koffie en appelflappen en met een blijde zin luiden we over enkele uurtjes het oude jaar uit met een warme knuf en beste wensen.

Positief denken

Of het komt door de laatste dag van het jaar of omdat het gewoon altijd al in me zit, maar wat ik op wil schrijven zal door menigeen als doemdenken worden ervaren. Toch kan ik mijzelf goed redden met het realistisch kijken naar de wereld en hoe het allemaal in elkaar lijkt te steken. Hoe we(ik incluis) in de hele wereld bezig zijn met het verrijken van onszelf en het uitputten van de rest en de aardbol.
Gisteravond zag ik een conference van Claudia de Brei waarin ze precies verwoordde wat ik voorzie en aan voel komen. Ze sprak in de toekomst met haar kleinzoon die allerlei vragen stelde over dat wat onze generatie heeft nagelaten te doen en waardoor de hele wereld in het honderd was gelopen. Ze had zulke krachtige uitspraken. Want we kijken allemaal een andere kant op en zullen misschien over een tiental jaren zeggen 'Wir haben es nicht gewust. Een kardinale fout', zei ze, waarmee ze aangaf dat we niet veel anders doen dan dat waarin de kerk ons is voorgegaan in relatie tot zijn priesters.

Het positief denken is er vaak op gericht niet te hoeven kijken naar alle ellende terwijl juist dat ons de kracht en de overtuiging zou moeten geven er iets aan te doen. Dat we zo niet door kunnen gaan, maar ook ik voel me dan hulpeloos en heb de neiging het maar te laten voor wat het is in plaats van te zoeken naar dat wat mijn deel is in het totale plaatje. Want ook ik ga door met leven, kopen, de dagelijkse beslommeringen, al mijn gewoontepatronen werken als vanzelf door en als ik me daar niet bewust van wordt kan er ook niets veranderen.

Over bewustwording gesproken, dat is de basis waarop er veranderingen plaats kunnen vinden. Misschien vind je het gek, maar ik kijk graag naar de Dog Whisperer, Cesar Milan op Discouvery. Niet omdat ik een hondje heb, maar omdat hij in zijn programma de essentie aanwijst waar dingen veranderd kunnen worden en dat is wonderlijk genoeg altijd in je eigen geest en opmerkzaamheid. Ook hij zegt tegen de mensen. Jullie zijn je niet bewust van je houding, dat wat je uitstraalt, het ongeduld, de stress en gespannenheid.Al die onbewuste emoties spelen een rol in relatie tot de hond en dat is funest. Als je jezelf traint, en daarvoor geeft hij de mogelijkheden aan en begeleidt dat, wordt je hond rustiger en daardoor gerehabiliteerd. Daarvoor moet er  geoefend worden en men moet leren  aandachtig te zijn.
Het is iedere keer weer geweldig om te zien hoe hij mensen traint en daardoor honden rehabiliteerd.

Zo werkt het niet alleen als je een hond hebt, maar ook in je dagelijks leven. Door bewust te worden van je eigen functioneren en het onbewuste bewust te maken, kan er iets veranderen. Als je je niet bewust bent van je eigen manier van zijn, is dat onmogelijk.

Plato vroeg me hoe ik zou reageren als op een terrasje de hele tijd rook in mijn gezicht werd geblazen. Nou, waarschijnlijk zou ik boos worden, maar gelukkig herken ik nu het opkomen van die boosheid nog voordat het er is, dan kan ik reflecteren en laten zakken. Vanuit die positiewil ik reageren en niet vanuit een automatisme omdat de boosheid er al is nog voor ik het in de gaten heb. Dat is een grote verandering. Dan kun je nog steeds je grenzen stellen. Boos worden niet heilzaam. In geen enkel geval. Het ondermijnt je eigen gemoedsrust en haalt je uit je middelpunt. Daar heb je niets aan.
Expressief reageren en precies weten wat je zegt zet meer zoden aan de dijk en zelf kun je in vrede blijven zonder dat je het maar overal mee eens hoeft te zijn.

Maar als het je aan de botten komt kun je zomaar in agressieve uitspraken belanden. Vandaar is oplettendheid en aandachtig naar je eigen staat van zijn kijken zo belangrijk  Ook voor mij nog dagelijks een oefening. En in meditatie op mijn kussentje evenals in contacten met anderen kom ik mezelf regelmatig tegen. Ik heb nog veel te leren.

Vandaaruit vind ik het ook goed om naar de wereld te kijken en niet te vluchten in positief denken. Dan zou ik weleens kunnen vervallen in 'wir haben es nicht gewust'. Natuurlijk vraagt het meer verantwoordelijkheid, maar die wil ik proberen onder ogen te zien. Ik hoop iedereen met mij in het nieuwe jaar.

POSITIEF DENKEN IS GOED ZOLANG HET GEEN VLUCHT IS VOOR DE REALITEIT

met dank aan gerard en mariët

Een nieuwe dag

Fer is vanmorgen weer vroeg de deur uitgegaan. Wat zou het heerlijk zijn als dat niet meer nodig was. Regen en guur weer. Hij vindt het niet zo erg tussen kerst en Nieuwjaar te moeten werken. Als ik hem gedag zwaai is hij in het donker bijna niet te zien voor mij. De contrasten zijn te laag. Alleen het lichte gezicht kan ik met moeite onderscheiden.

Gelukkig is de Macula Degeneratie nog niet zo slecht en kan ik hopelijk net als mijn moeder tot op hoge leeftijd goed blijven zien. Bij haar sloeg de degeneratie pas echt toe boven haar negentigste. Het is maar de vraag of ik dat haal.  Ik kan alles nog goed zien, maar bij deze donkere extreme omstandigheden is het wel duidelijker. Ik kijk overdag om de vage vlekken heen die het oog belemmeren. 's Avonds als mijn ogen vermoeid zijn is het moeilijker met lezen, dat lukt niet meer en is te vermoeiend. Maar dan hebben we altijd ook de computer nog en die is contrastrijk en meer helder.

Er ligt weer een nieuwe dag op me te wachten. Hopelijk kom ik klaar op de details na, met het Magazine, want vanmiddag ga ik naar een zieke vriendin die wat hulp nodig heeft.
Het moet vreselijk zijn als je je armen niet meer kunt gebruiken en nog wacht op onderzoeken en een diagnose. Er kan geen huishoudelijke hulp worden aangevraagd omdat er geen diagnose is. Alleen heel noodzakelijke verzorging bij aan en uitkleden wordt er dan gegeven en intussen moet je maar zien hoe je de dag doorkomt. Niets kun je, geen eten koken zelfs het eten op zich is moeilijk. Voorlopig is er voor haar nog geen goede oplossing.

Wat is meditatie?

Ik vond een logje op mijn oude weblog en bewerkte het een beetje.

Krishnamurti is daar heel duidelijk over. Hij heeft het niet over zitten op een kussentje maar gaat uit van totale aandacht.

In zijn boek: Het licht in jezelf zegt hij:

Meditatie is de totaliteit van het leven volkomen bevatten; en vandaaruit komt het juiste handelen. Meditatie is absolute stilte van de geest. Geen relatieve stilte of stilte die het denken heeft geprojecteerd en gestructureerd, maar de stilte van orde, en dat is vrijheid. Alleen in die totale, volkomen, onvervalste stilte is dat wat waarheid is, wat eeuwig is.

Dat is meditatie.

 Als hij weet wat het betekent zo in het leven te staan, kan ieder mens het leren om zo in het leven te staan. Vrijheid is wat we allemaal verlangen. Maar vanzelf zal het niet gaan. Leven in aandacht is dus een eerste vereiste. Hoe realiseer ik dat?

Wat ik wel weet is dat zonder de oefeningen op mijn kussentje mijn gedachten alle kanten opvlogen. Onbeheersbaar en niet geconcentreerd afdwaalden. Ze gingen als het ware hun eigen gang zonder dat ik er invloed op uit kon oefenen. Na veel oefenen in aandachtig opmerken op mijn kussentje herken ik af en toe een moment van stilte en vrijheid. Mijn gedachten vliegen niet meer alle kanten op en er komt ruimte die vrijheid in zich draagt. Na veel oefenen komt er ook in het dagelijks leven meer aandachtige opmerkzaamheid van mijn functioneren. Die rust van mezelf leren (her)kennen in alle dingen die in mijn geest opkomen en tot rust brengen, weer weg laten vloeien, brengt niet alleen meer vrijheid met zich mee, maar ook meer begrip.

De onderste sport van de ladder, want daarna begint het leven pas.

Het kruis

Het kruis was van de kerk afgebroken.

Je zou het als een symbool kunnen zien van de kerkelijke ontwikkelingen. De kerk hier vlakbij, die op regelmatige tijden zijn klokken laat horen, wordt volgend jaar gesloten. Het gebeier dat altijd een dorpsgevoel bij me oproept zal er dan niet meer zijn. Ondanks excessen in de kerk gaat er toch ook veel verloren met de leegloop. Uiteindelijk zou geloofsbeleving los van het instituut moeten staan en voor ieder persoonlijk kan het instituut, als het integer functioneert een ondersteuning zijn. Een verschraling van de samenleving.  Maar helaas....

Ik heb het kruis toch weer op het keramiek kerkje teruggeplaatst toen mijn kleinzoon hem in de doos vond, maar ik heb het nog altijd niet vastgelijmd. De kerst is intussen ook voorbij en alle versieringen kunnen weer opgeruimd maar het wit, rood en zilvergeflonker mag nog even blijven staan. Ik vind het wel leuk al die pruttel rondom zo tijdens de jaarwisseling.

Extra aandacht

Gisteren heb ik erg veel tijd aan web(streepje)log besteed. Ik heb daar alles eens bekeken en zag dat ik er wel mee aan het werk kon. Het vervelende is dat ik erg veel foto's kwijt ben en de categorieën niet meer corresponderen. Daar ben ik al 'even' mee bezig geweest. maar daar gaat toch teveel tijd inzitten. Want...
Nu moet ik  echt verder aan het werk met het Magazine voor Jewel Heart, daar is nog veel voor te doen.

Nu de computer in de kamer staat ben ik er af en toe niet meer achter vandaan te branden. Toch maar weer eens meer discipline aanschaffen want er zijn ook nog andere zaken. Het is maar goed dat af en toe andere verplichtingen roepen.

Bedden verschonen, stofzuigen, etc. want Helma komt niet. Daar staat tegenover dat er vanmiddag geen Boeddhistische lessen zijn bij Veroni. Heb ik de hele middag de tijd voor andere dingen en zal ik vandaag eens extra aandacht besteden aan mijn meditaties.

Thich Nath Hahn

Toevluchtsgebied

Aan de voet van de bodhiboom,
mooi gezeten, vredig en glimlachend,
de levende bron van begrip en mededogen,
bij de Boeddha zoek ik mijn toevlucht.

Het pad van leven in aandacht,
dat leidt naar heling, vreugde en verlichting,
de weg naar vrede,
bij de Dharma zoek ik mijn toevlucht.

De gemeenschap die liefdevol de beoefening
ondersteunt,
die harmonie, bewustzijn en bevrijding verwerkelijkt,
bij de Sangha zoek ik mijn toevlucht.

Ik ben mij bewust, dat de Drie Juwelen in mijn hart wonen.
ik beloof plechtig ze te verwerkelijken.
Ik beloof plechtig aandachtige ademhaling en
glimlachen te beoefenen
en diep in de dingen te zien.
Ik beloof plechtig begrip op te brengen voor alle levende
wezens en hun lijden,
mededogen en liefdevolle vriendelijkheid te bewaren
en vreugde en gelijkmoedigheid te beoefenen.

Ik beloof plechtig ’s morgens vreugde aan die ene
mens te geven
en in de avond het verdriet van die ene mens helpen
op te lossen.
ik beloof plechtig eenvoudig en gezond te leven,
tevreden te zijn met maar een paar bezittingen
en mijn lichaam gezond te houden.
ik beloof plechtig alle zorgen en angsten los te laten,
om licht en vrij te zijn.

Ik ben mij bewust, dat ik heel veel verschuldigd ben aan
mijn ouders, leraren, vrienden en alle levende wezens.
ik beloof plechtig hun vertrouwen waard te zijn
en van ganser harte te oefenen,
zodat begrip en mededogen zullen bloeien
en ik levende wezens kan helpen
vrij van hun lijden te zijn.

Moge de Boeddha, Dharma en de Sangha
mijn inspanningen ondersteunen.

Thich Nhat Hanh,

 Als ik adem, een keuze uit zijn gedichten.
M. Boersma
Uitgeverij Dabar- Luyten Heeswijk 2005

De knop omdraaien

Ik hoor de trein achter ons huis voorbijrazen. Ik ben me daar nauwelijks van bewust en als hij voorbij is, realiseer ik het me pas. En daar gaat de sprinter ook. Het geluid is niet storend en ik let er bijna nooit op. Nu het stil is in de ochtend merk ik het op. Het stationnetje is hier vlak achter, goed vijf minuten vanaf de voordeur, achterlangs de huizen. Aan de voorkant is, op een nog kortere afstand de bushalte van de trolley. We zijn hier van alle gemakken voorzien.
Ik kan zo doorstromen naar het verzorgings of verpleeghuis in het park al hoop ik daar nog lange tijd en misschien wel nooit gebruik van te maken, maar in geval van nood staat alles rondom. Het is hier net een dorp aan de rand van de stad.
Toen het appartement nog in aanbouw was, nu ruim zes jaar geleden gingen we heel vaak kijken en als ik bij mijn moeder in het verzorgingshuis op bezoek was liep ik ook regelmatig het park in, uitkijkend op de steigers van de flat zat ik me op een bankje te verkneukelen met het idee daar aan de rand van het park te wonen. Genieten was dat. Zes jaar later is het heel gewoon geworden om hier te wonen en moet ik me regelmatig bewust worden van de bijzonderheid dat we op zo'n mooie plek gehuisvest zijn want vanzelfsprekend is de blijdschap daarover niet meer. De dagelijkse beslommeringen nemen me weer mee totdat ik mezelf weer terugroep in het moment waarin ik aanwezig ben.
Regelmatig de knop omdraaien op rustige momenten is een goede gewoonte die kan helpen zodat ik het ook kan doen als het hectisch en noodzakelijk is, want dan is het niet zo eenvoudig dat te bedenken en te doen. Aanleren van het gewoonte patroon van 'het doen', doet de rest.

Onbehagen

Ik denk dat we maar eens af moeten van 'de schuld' of de oorzaak van ons onbehagen buiten onszelf te zoeken. Moet je eens opletten hoe vaak of je geneigd bent dat te doen. Je zult er evenals ik, versteld van staan hoe vaak het bijna ongemerkt toch gebeurd. Als je dat door krijgt kan er iets veranderen. Zolang je het niet in de gaten hebt zijn het de meest subtiele of zelfs heel grove oorzaken die je aanwijst als 'waardoor het komt'.
Aandacht en opmerkzaamheid een onmisbare manier van leven als je iets aan 'niet in vrede met jezelf zijn' wilt doen.
De kracht van de beoefening van meditatie is het weer terugkeren in je eigen middelpunt. En met meditatie bedoel ik niet alleen zitten op een kussentje, dat is  een 'vinger' oefening, maar aandachtig en opmerkzaam leven door de dag heen.

De theorie is aardig maar de praktijk vraagt dagelijkse motivatie en discipline.Ik heb nog veel te leren om onder alle omstandigheden in vrede te kunnen zijn..

Op een terrasje is het wel haalbaar, 

maar O wee als er iets vervelends aan de hand is.

Valse bescheidenheid

Waarom zou ik genoegen nemen met hetgeen ik niet denk te kunnen?
Soms is het een vorm van faalangst, waar ik heel lang en soms nog weleens mee te maken heb. Maar is faalangst dan ook niet een verkapte trots omdat ik het graag perfect wil doen? Ja en dat is niet altijd mogelijk. Want perfectie bestaat niet. Het kan altijd beter.
Dus is het maar beter alles te doen zoals ik het kan en daar genoegen mee te nemen. De angst om door anderen bekritiseerd te worden achter me te laten, niet uit trots, maar de angst te laten voor wart het is en wel  naar de opmerkingen te kijken en te overwegen wat ik  kan verbeteren en als dat niet mogelijk is me er dan dus ook niet druk over te maken of onderuitgehaald te voelen.
Bescheidenheid zou ook nog weleens iets met trots te maken kunnen hebben. Weglopen om niet af te gaan.

Klein of groot

het maakt niet uit

IK BEN

Omgevlogen

Het is nog erg donker en ik heb zo vast geslapen. Wakker worden, daar heb ik altijd moeite mee. Natuurlijk lig ik ook wel eens wakker en soms val ik dan vlak voor de wekker afloopt weer in slaap, dat is dan helemaal pech hebben, want dan ben ik verschrikkelijk gammel. Wakker liggen is iets van de laatste tijd. Daar heb ik nooit eerder mee te maken gehad, maar nu zo af en toe is het raak. Dan ben ik waarschijnlijk te druk geweest voor ik in slaap val en heb nog teveel in mijn hoofd om te gaan doen de volgende dag.
Nu heb ik gepland om aan de lay out van het Magazine verder te werken, dat wordt hoog tijd maar het heeft me toch niet uit mijn slaap kunnen houden.. Nu de kerst en Nieuwjaar precies in deze periode vallen kost het me wat meer tijd. In januari moet het uitkomen.
Achter mijn computer kijk ik uit het raam en zie verderop de ramen van de buren verlicht met een vallende kerstster. De huizen kan ik nog niet zien alleen wat kleine lichtpuntjes. De tijd snelt net zo vlug voorbij als een ster die valt. Als je achterom kijkt is het verdwenen. Een relatief begrip, tijd. Als het moeilijk is duurt de tijd lang en als het leuk is, gaat het snel voorbij. Deze dagen zijn omgevlogen.

stilte

tijd voor bezinning

aandacht 

en 

contemplatie.

Stille nacht, heilige nacht

Nostalgisch en heel ingetogen

Nu heb ik nog een weblog gemaakt, maar wat een onzin want in mijn Magazijn passen de tekstjes die ik op Notitie schrijf ook heel goed. Eigenlijk had ik bedacht om daar meer persoonlijke dingen te schrijven, maar aangezien ik persoonlijk niet zoveel geheimen hoef te hebben en wat ik niet wil, toch niet opschrijf is het eigenlijk een heen en weer schrijven van het ene blog naar het ander.
Wat ik hierboven nu neerzet, lijkt nu meer op een notitie dan het stukje dat ik zojuist op Notitie zette.

Gister bedacht ik ook plotseling toen ik terugreed van een kennis die hulp nodig had, dat ik weer erg veel zin krijg in fotograferen. Daar komt de laatste tijd heel weinig van. Vooral de regen nodigt niet erg uit en het is misschien wel leuk weer een abonnement op de dierentuin te gaan nemen. In Burgers Zoo kun je ook heerlijk binnen in de Dessert of Bussh plaatjes maken.

Zou het er aankomend jaar weer van komen.?

Tussen twee gourmetstellen en nog wat rommel aan de ontbijttafel. De afwasmachine draait de laatste was en op de achtergrond The Kings College Choir.
Ja het was fijn gisteravond. Rondom de tafel de kinderen, kleinkinderen en voor de eerste keer zelfs een achterkleinkind. Het komt niet zo vaak voor, zo'n gezamelijk bezigzijn, eten en praten. Het hele jaar door is iedereen bezig met leven. Niet altijd even eenvoudig om dan de rust te vinden en ook op een kerstavond blijven allerlei moeizame omstandigheden een rol spelen al praten we blij over van alles en nog wat. Heel diep van binnen kan ik het waarnemen zonder dat mijn gevoel van saamhorigheid verloren gaat en de warmte van de kerstavond samen met alle geliefden, me doorstroomt.
Nu, achter de computer  hoor ik op de achtergrond de muziek van Jodi Mitschel met Booth sides now op het logje van Heldinne. Hoe toepasselijk. Het is de kunst alles in het leven te integreren, waar te nemen en aandachtig te zijn. Het hoort er allemaal bij. Daarin vrede en rust te vinden is het belangrijkste dat ik van het leven kan leren.
'Na het feest komt de afwas' is een boek van Jack Kornfield. Ook de afwas te omarmen is de kunst.
Terug naar het licht dat er niet kan zijn zonder duister. Geen dualiteit, maar polariteit.

Leise rieselt der schnee.

Kerstmis 1952

Zoals mijn tante haar huis versierde... dat was zo prachtig.
"Ga je mee", zei mijn moeder "dan gaan we even bij tante Miep naar de kerstboom kijken."
De zuster van mijn vader woonde in het portiek naast het onze. Op een glimmend dressoir lag een witte loper en daarbovenop stond de kerstboom die straalde van al het zilver en zorgde voor een warme tinteling in mijn gevoel. Op de andere hoek van het dressoir stond een grote schemerlamp die al vroeg aan was in de kleine huiskamer. De tafel was rijk versierd met een wit kleed en  het hele huis rook naar het dennengroen en bloemen. Alles ademde een wit zilveren kerstsfeer. Kosten noch moeite leken gespaard om er een rijk kerstfeest van te maken.
In het alkoofje, een kleine ruimte tussen de voor en achterkamer, was  de verlichting ook aan en mijn twee nichtjes en neefje waren er aan het spelen. Datzelfde kamertje was in ons huis mijn slaapkamertje want onze kelder was onbewoonbaar vanwege afgebladderde wanden en vocht. De kelder van tante Miep was gerenoveerd en er waren slaapkamers gemaakt waardoor hetzelfde huis meer woonruimte had.
Nee, nu maar even niet spelen met Sonja, die even oud was als ik, maar zwaar lichamelijk gehandicapt. Ik speelde graag met mijn nichtje. In de zomer hinkelden we samen op de stoep. Dan nam ik haar voor me in mijn armen. Samen met haar droeg ik haar door het hinkelpotje en hadden we groot plezier. Nu zat ze op de grond met haar poppen te spelen
"Kom meisje, gaan we weer naar huis want papa komt zo thuis van de fabriek."
Gelukkig hadden wij ook een boom met zilveren ballen, maar zo mooi als bij tante Miep... Nee dat was niet mogelijk.
Morgenavond zouden we elkaar weer bij Oma zien, want daar vierden we met de hele familie het kerstfeest en dan lagen er cadeautjes in de tussenkamer. De sterretjes mochten we niet meer in de kamer afsteken, want die brandden gaatjes in het tafelkleed of in de  kleine pluche rode  fauteuiltjes. Op de achterplaats, ja daar kon het wel. Zeven nichtjes en neefjes hadden groot plezier met die prachtige lichtgevende spetteraars.
Na het afsteken van de sterretjes weer gauw terug in de warme kamer en vanuit de tussenkamer deelde oma de cadeautjes uit die daar lagen. Oh oo wat moest ik lang wachten tot eindelijk mijn pakje tevoorschijn kwam. Vol verwachting opende ik het en een prachtige pop met lang haar kwam tevoorschijn. Ze had een jurkje aan met een klokrokje in blauw witte baantjes gehaakt door mijn moeder. Ik had nog nooit een pop gehad en was zo blij en tevreden.
Nu zestig jaar later staat het me allemaal nog duidelijk voor de geest.
De tijden zijn veranderd maar het blijde kerstgevoel kan ik zo weer oproepen. Wat ook is gebleven is mijn idee en herinnering aan de bijzondere  kerstversiering. Het mooiste vind ik nog altijd een zilveren kerst.

Als ik even een momentje voor mijzelf neem

is het heerlijk stil in mijn kamer te zijn en rond te kijken. De stilte en de rust op te zoeken.  Aanwezig in alle dingen in en om mij heen. Momenten van rust hier en nu. Alle opkomende gedachten weg te laten vloeien op de ademhaling en gewoon thuis te zijn in aandacht. Niet meegaan in  gedachten die weer oppoppen. Terug naar de rust van de ademhaling hier en nu. Ontspannen bewustzijn van mijn hele lijf in rust terwijl ik in en uitadem. Adem komt en adem gaat. Ik hoef er niets voor te doen.

En dan ga ik weer verder waar ik even mee was gestopt. En dat zijn nu de boodschappen voor de kerst.

Vrede op aarde en in mijzelf

Een bloem sterft ook al houden wij ervan.
Onkruid groeit ook al houden we er niet van.


Dogen

Aantrekking en Afstoting.
Ik kan alleen maar opmerkzaam zijn hoe deze twee krachten in mij werkzaam zijn. De omstandigheden houden daar geen rekening mee. Ik kan daar wel een weg in zoeken om in vrede te blijven.

 De vraag is waardoor ik me regelmatig laat beïnvloeden door deze twee krachten en heb ik daar zeggenschap over of totaal niet? En wat zijn de consequenties van wel of niet?

Aardige overdenking als je het over vrede hebt met de kerst, toch?

Dat is weer eens iets anders dan een fakkeloptocht nadat iemand is doorgeslagen en zijn afkeuring heeft duidelijk gemaakt in zinloos geweld.

Ook al sla ik dan niet zo door, hoe blijf ik in vrede onder alle omstandigheden.

fruitsalade.

Samen met Nielseen fruitsalade gemaakt, want morgen heeft hij een brunch op school. Dan zal ik hem maar even met zijn rugzakje daar naartoe brengen dan weet ik zeker dat het heelhuids aankomt.
Het puberen heeft af en toe nogal wat voeten in de aarde, maar het is dubbel genieten om samen voorbereidingen te maken en leuk om hem eens in de week hier te hebben voor een overnachting en op te vangen als hij uit school komt. Mijn kinderen halen hem  hier weer op om hem mee te nemen naar huis in Markelo.
En nu stuur ik hem regelrecht zijn bed in na Frozen Planet op Canvas.

Notities

Ik ben zomaar met een nieuw blog gestart. Terwijl ik zoveel ander werk heb liggen. Nou ja, ik zie wel wat het wordt.
http://notitie.blogspot.com/

Bij mijn moeder merkte ik dat zij pas na ruim een jaar ging vertellen dat ze papa miste. Ik had het idee dat toen pas de problemen en zwaarte van de laatste tijd wat waren gezakt en op den duur voor een groot deel verdwenen waardoor het missen en de goede dingen weer meer naar boven kwamen.

Ik wandel regelmatig langs het raam waar zij altijd zat, want ik woon daar natuurlijk nog geen vijf minuten vandaan. Gister kwam de gedachte in me op wanneer ik niet zo intensief iedere dag met haar bezig was geweest, ik het nu veel moeilijker zou hebben gehad. Nu merk ik dat ik erg geniet en weer de ruimte in mijn hoofd heb om op een heel andere manier (zoals vroeger) te functioneren met de kerst. De laatste jaren was ik erg op haar gefixeerd en was er niet meer zoveel ruimte in mijn hoofd voor andere dingen. Gelijktijdig popte er een gevoel van verdriet naar boven dat overigens maar heel kort was. Het is opmerkelijk hoe die dingen in je leven functioneren. Alle emoties komen en gaan.

In de stemming

Ik begin al helemaal in de stemming te raken. Het wordt nu ernst met de voorbereidingen. Zoals iedere week komt Niels komt nog één keer slapen, kaarsjes, lampjes, gezellige dingetjes, een kaartje hier, een kaartje daar, nog snel even dit en nog even naar haar met een wensje, boodschappen voor de gourmet met de kinderen, boodschappen met schoonmama, en dan komen ook de artikels voor het maken van de layout van het volgende Jewel Heart magazine binnen waar ik mee aan de gang moet.
 en

HELP 

  ik kom tijd tekort !

Gewoon een stapje terug, even naar mezelf kijken.

Eén ding tegelijk

en binnenkort gewoon rustig 

kerstfeest vieren.

Misbruik

In het nieuws hoorde ik dat de bisschop in de K. Kerk zichzelf in het inlevingsvermogen met de slachtoffers, te kort vond schieten. Helaas een beetje laat en ik dacht nog wel dat het daarom draaide in de kerken. Inlevingsvermogen. Dat lijkt mij nou typisch een onderdeel voor een priesteropleiding. Heb ik me weer vergist. Ja ook priester maken grove misstappen. En dan wordt er veel  onherstelbaar kapotgemaakt. Dan lijkt het me logisch dat de verantwoordelijken individueel niets anders doen dan daar hun conclusies uit trekken. 




Ik vraag me af hoe het mogelijk is dat sommigen denken dat schuld niet bestaat. Kan iemand mij dat uitleggen?
Maar kom me niet aandragen met iets wat niet van deze wereld is, want hier leven en werken we.

Onzekerheid

Helemaal niets is zeker. Het is goed om daarvan doordrongen te zijn.
Als ik naar mijn onzekerheid kijk is het de basis om juist sterker in mijn schoenen te staan al lijkt dat heel tegenstrijdig. Ik hoef niet meer iets te zijn waar ik zeker van ben, gelijktijdig ben ik me ook bewust dat ik het verschil uit kan maken en dus belangrijk zonder me daarmee te identificeren en te denken dat IK zo belangrijk ben.

De onzekerheid leert me van ieder moment te genieten. Niet omdat het volgende moment beangstigend kan zijn, waardoor ik in vergelijk met dit goede moment daarvan kan genieten, maar gewoon omdat het is zoals het is.
Het is zinloos op dingen vooruit te lopen om er bang van te worden, maar wel om eraan te werken nu, en de toekomst te verbeteren of ter zijner tijd niet in paniek te raken als er iets misgaat. Ik vind het een goede mogelijkheid om me nu bewust te worden van alle mogelijkheden en ermee om te leren gaan. Wat heb ik eraan er nu over in te zitten voor het geval Nederland misschien onder water komt te staan of me zorgen te maken voor als ik zwaar ziek zou worden. Maar ik kan me wel inzetten om nu vrede te hebben met die onzekerheid en daardoor te hopen dan niet in paniek te raken. Geen onverschilligheid, maar me bewust worden van alle mogelijkheden of onmogelijkheden. Zo kan ik op een positieve manier van onzekerheid gebruik maken door er nu een weg in te vinden. Of dat helpt?? Ach baat het niet schaden doet het me zeker niet. Het geeft me wel (bij benadering) meer inlevingsvermogen hier en nu, voor mijn medemens in nood. Want daar draait het hele leven voor mij om. Te leren er te zijn als en waar het nodig is.


Werken met de zekerheid van de onzekerheid geeft me ruimte om de angst voor toekomst en het verleden los te laten.

Zo flexibel leren leven en omgaan met de omstandigheden en een (traumatisch) verleden los te laten, geeft me een zekere basis in de onzekerheid van het totale bestaan en de onzekerheid in mezelf.

 Ik ben me ervan bewust dat er nog veel vragen overblijven en er dingen zijn, vooral als kinderen iets wordt aangedaan, die (soms bijna) onherstelbare schaden aanrichten omdat het vertrouwen in een basis kapot gemaakt wordt en er grote letsels worden opgelopen.

Niets meer om je aan vast te grijpen?

Of vind je toch een basis in jezelf?

Vragen hebben het antwoord reeds in zich.

Goede vraag

Waarom heb je zo'n haast om alles te verwijderen wat het oog pijn doet en stel je, als iets je ziel pijn doet, de behandeling uit tot volgend jaar.?

Horatius.

Een voordeel. Volgend jaar duurt niet zo lang, maar beter is het er meteen en dagelijks iets aan te doen als het pijnlijk is.

Museumstuk

Vandaag heerlijk op stap geweest naar het gemeente museum. Al in tijden heb ik dat niet meer gedaan, rondgekeken in de kunsten. Ook mijn eigen schilderen staat op een heel laag pitje en ik merk hoe goed het me doet weer een en ander in me op te nemen. Het maakt me blij en ik krijg er weer zin in. Ik bellofde mezelf volgend jaar weer aan het schilderen te gaan.
In het gemeente museum was een overzichtstentoonstelling ingericht van Roger Raveel.

Een foto van het uitzicht...? http://ellyvandoorn.wordpress.com/2011/12/14/de-rijn-bij-arnhem/#respond

Ik genoot van de kunstwerken, en tekeningen. Een aanrader voor liefhebbers van modrne kunst.

Boven hing werk van Lieven Hendriks. Dat fascineerde me bijzonder.

De schilderijen van Lieven Hendriks (Velp 1970) zijn volgens een plan uitgevoerd. Hij wil niet dat het schilderen met hem aan de haal gaat. Zoals hij in een interview zei:  “Een schilderij is goed wanneer de uitvoering van het idee bovenop het idee is komen te liggen en dat het schilderij daardoor klopt als een bus.” Hendriks schildert sporen van menselijk handelen; achteloos beschilderde meubelfragmenten (Painted Sculpture), kogelschade in gelakt metaal (Starlet), veegplekken in condens en gekalkte ruiten waar de buitenwereld doorheen schemert (Sunny Spells). In zijn schilderijen wordt een spanningsveld tussenwerkelijkheid, illusie en schijnrealiteit opgeroepen. Met sobere middelen bereikt hij een maximaal effect.

De manier waarop hij, soms in heel kleine details, diepte weet te suggereren en daardoor een andere dimensie geeft aan een kunstwerk dat in eerst instantie vlak en nonchalant lijkt te zijn neergezet is indrukwekkend.

Alsof het zonnetje over het schilderij strijkt.

Ja, zulke schilderijen vindt ik boeiend.

En Roger??

Ga zelf maar kijken.

Ik heb ervan genoten.

Vrede in de wereld

Vrede in de wereld kan ik niet bewerkstelligen.
Dat gaat mijn mogelijkheden te boven

Binnen mijn mogelijkheden ligt
het bereiken van vrede in mijzelf

Door te herkennen en te ervaren in alles wat ik doe
wanneer ik niet in vrede ben
me verzet of wegloop of in conflict kom met mezelf.

Zoals een koning, midden in zijn stad met *zes poorten
opmerkzaam aanschouwend hoe alle verschijnselen komen en gaan.

* zes poorten:http://nl.wikipedia.org/wiki/Zes_zintuigen
gevoelsorganen
het fysiek lichaam, de ogen, de tong, de neus, de oren, en de geest

Onkwetsbare vonk

van het innerlijke licht.

Het is bijna kerst.

Computertaal

Het is alweer een paar jaar geleden dat ik met mijn jongste kleinzoon aan de grote tafel zat.
Er lag een stapeltje papiertjes en hij had een autootje naast zich staan.
"Oma, zullen we elkaar briefjes schrijven?" vroeg hij "en dan stuur ik ze je met de auto toe."
Ja, het zijn moderne tijden en we hebben een auto tot onze beschikking.
"O.K."zei ik, "begin jij maar."
Zo ontstond er een briefwisseling. Hij vouwde 'de brief' heel klein op, stopte het in het autootje en reed hem over de tafel naar me toe.
Ik vouwde hem uit en schreef een antwoord. Zo waren we een tijdje bezig en bedachten steeds nieuwe onderwerpen.

Opvallend vond ik de vele briefjes die over de computer gingen.
Dit is er één van. Die computerkwartjes vallen eerder dan die van de Nederlandse taal. :-)


Ach de tijd gaat snel en ik denk dat hij nu zelf ook zal staan te kijken van zijn spelling toen.

Vannacht komen ze hier weer eens samen slapen na de verjaarsmiddag van hun oom, mijn oudste zoon. En als er nog tijd is gaan we met de kerstboom aan de gang.

Je mag er nooit genoegen mee nemen om te kruipen als je de neiging voelt om hoog te vliegen.

Helen Keller.

Voorgevel

Wie zichzelf kent, kent de wereld.

Wat er achter de voorgevel schuilgaat is niet altijd barmhartig

Ik keek naar een logje van Angela, zeer de moeite waard.

http://angelawende.blogspot.com/2011/12/duidelijk-verhaal.html

Krishnamurti

Plato vroeg mij

Gelooft de Theosofische Vereniging nog steeds in de wederkomst van de Maythrea of was dat iets van vroeger? 

Daar is mij niets van bekend Plato.  In ieder geval komt het dacht ik niet van de oprichtster H.P. Blavatsky of van haar Boeddhistische leraren.

Zo ja, wat is het leidend kenmerk van die TV nu? 

Op deze vraag kom ik later nog weleens terug. 

Wat vind jij van het afwijzen van alle navolging door K?

Daarover het volgende:

Krishnamurti.

Werd door Annie Besant en Leadbeater in India, de leiders van de toenmalige Theosofische vereniging na het overlijden van H.P. Blavatsky, als kind herkend. Leadbeater die helderziende kwaliteiten had herkende in hem een persoonlijkheid waarin weinig of geen ego aanwezig was. Ze namen hem onder hun hoede en hij ontwikkelde zich tot de persoonlijkheid die wij nu kennen.

Hij werd door beiden naar voren geschoven als de nieuwe wereldleraar, en de orde van de ster werd opgericht. Na verloop van tijd wendde Krishnamurti zich daar vanaf. Hij vond dat iedereen zijn persoonlijke weg moest gaan en dat alle imitaties van guru’s door de volgers, niet op zijn plaats waren en sloot geen enkele leraar uit, ook Jezus en Boeddha niet. Hij besloot die plek in zijn verdere leven niet (meer) in te nemen. Hij verbrak zijn relatie met de Theosofische vereniging, maar zette toch zijn hele volgende leven in om via ‘talks’ in volle zalen een dialoog met zijn publiek aan te gaan en in privé gesprekken met verschillende personen.

Voorop in zijn ‘talks’ stond altijd dat hij geen navolging wenste, maar iedereen uitnodigde met hem mee te denken. En niet alleen mee te denken, veel noodzakelijker was het om aandachtig te zijn. Hij wees alle autoriteit op spiritueel gebied af, alle tradities en stromingen, want in een tijd met zoveel dreigingen, oorlogen en onrust hadden ook die geen uitkomst gebracht. Hij sprak puur tot het individu over aandacht, oplossen van conflicten en tegenstellingen in de mens zelf. Het zijn prachtige diepgaande gesprekken waarvan je veel op kunt steken. En wanneer je er echt mee gaat werken kan er een heel ander beeld ontstaan en kan je leven een diepere betekenis krijgen.

Ik persoonlijk sta voor honderd procent achter zijn inzichten.

Toch wil ik er graag wat kanttekeningen bij plaatsen. Laatst hoorde ik dat een van de mensen die hem zeer nabij stonden  ooit een zelfde soort opmerking gemaakt heeft.

Krishnamurti sprak vanuit zijn eigen beleving die als basis een ander uitgangspunt had dan ‘wij, gewone mensen’. Hij ging ervan uit dat iedereen in staat was aandachtig te zijn, opmerkzaam en zelfkennis had. Daarop waren al zijn talks afgestemd en natuurlijk is het mogelijk dat je dat hebt.  Wanneer je gaat oefenen met aandacht aanwezig te zijn, kom je regelmatig tot de conclusie dat het maar zelden het geval is. Dat geld voor de meesten onder ons.

Als je eenmaal dat punt ‘bereikt’ hebt en je leven totaal doortrokken is van die aandacht, ga je inzicht krijgen in het functioneren van het leven zelf. 

Aandacht is dus één van de belangrijkste dingen. Daarvoor hoef je niets te volgen, kun je gewoon zelf dagelijks met veel discipline oefenen. Dat is ook wat hij zegt. Ook Krishnamurti heeft het over discipline en aandacht. Ik zag een lezing op DVD en de intentie waarmee hij dit uitspreekt is die van iemand die wanhopig poogt dat duidelijk te maken. Helaas wordt juist dat niet als het meest belangrijke gezien en luisteren velen slechts naar de intelectuele inhoud. Er hard aan werken is lastig.

Ik sta voor honderd procent achter zijn inzichten, zoals ik al zei.

Voor mij is het toch nodig om die eerste stappen te maken en daarvoor heb ik een steuntje in de rug nodig. Ik vind dat in de Boeddhistische methodieken, waar eveneens wordt gezegd: Als je eenmaal dat punt hebt ‘bereikt’ heb je geen steuntje in de rug meer nodig en BEN je aanwezig.

Het zijn methodieken die je op weg helpen zonder je eigenheid en verantwoordelijkheid af te nemen.

Zo zijn er meerdere tradities die daar ver in gaan en de eigen verantwoordelijkheid en het godsbeeld daarin synchroon laten lopen. Het is een zoektocht om die methodiek die bij jouw traditie en cultuur past  te leren herkennen als je dat ruggesteuntje en die reflekteer mogelijkheden voor de basis principes nodig hebt.

Simpel volledig doordrongen worden van aandacht. Was het maar zo simpel.

Dat wat in tegenspraak met zichzelf is, is moeilijk te bevatten als één geheel en toch uniek in zichzelf. Wanneer je daarin doordringt en je de eenheid van alle dingen gaat herkennen, waarbinnen dat uniek zijn er mag zijn zoals het is,  dan valt er veel op de juiste plek en wordt het inzicht steeds groter. Soms lijkt het of we het begrijpen en dat zou ook wel kunnen met ons denkvermogen, maar dat wil nog niet zeggen dat we het kunnen leven. Als iets ons op een negatieve manier raakt merken we dat wel en willen we dat niet. Als we het kunnen leven dan is er geen ja en nee meer, maar functioneert alles vanuit de onderliggende oorzaak  voor wat betreft goed of fout of om dat wat je ermee doet en dat is heel belangrijk.  Dan ga je zien dat er geen dualiteit, maar polariteit is. Ga je ervaren dat alles één geheel is en toch uniek en gelijktijdig is er niets dat op zichzelf bestaat. Dan IS en bestaat je leven alleen nog uit het functioneren vanuit compassie, de compassie die alles verbindt. Maar om alles spontaan en direct te kunnen zien is er eerst heel wat zelfdiscipline en oefening nodig.

Krishnamurti had dat van nature al in zich.

Ik worstel nog maar even verder en onderschrijf alles wat hij zegt op basis van mijn basis nu.

De trui

Wekelijks hield ik me bezig met kleding maken. Ik leerde het van mijn moeder en tante die lang geleden een eigen atelier hadden. De naaimachine hoefde ik daarvoor niet meer op tafel te zetten want in een klein zijkamertje had ik hem voortdurend onder mijn bereik. Ik maakte alle kleding voor kinderen en mijzelf. Na de scheiding veranderde mijn leven drastisch. De jongens wilden alleen nog spijkerbroeken en ik moest buitenshuis de kost gaan verdienen. Af en toe breien ja, dat deed ik nog weleens. Maar nu brei ik al jaren niet meer. Het was ook niet in de mode. Maar iedere winter zie je toch weer wol in de winkels tevoorschijn komen en enkele jaren geleden kocht ik genoeg bollen om weer eens een trui te breien. Niet dat ik daar veel van verwachtte, want ik doe maar wat op mijn eigen simpele manier, maar het is wel leuk die breipennen weer eens te laten rinkelen en met dikke wol voor pen 5 is het: grote stappen gauw thuis.
Nou ja, gauw thuis, vergeet het maar de plastic zak met inhoud heeft de verhuizing van zes jaar geleden overleefd. Alhouwel ik al een heel eind gevorderd was, pakte ik het pakketje nog nauwelijks in de handen. Tot voor een week geleden. Het moest nu maar eens af en als het niets zou worden, dan gaat het in de zak van Max. Bij het passen zag het daar werkelijk naar uit. Het zat te strak en ik houd van ruim.

Toen herinnerde ik mij de woorden van mijn moeder. Ze had ook het strijkwerk voor het atelier gedaan. Daar moesten alle 'fouten' worden weggestreken. "Ach kind", zei ze "daarmee kun je zoveel verdonkeremanen."

 Ik pakte mijn stoomstrijkijzer en dacht: "God zegen de greep, er is toch niets te verliezen."
En zowaar ik streek mijn trui op maat. Een heerlijke dikke, zelf gecreëerde warme wintertrui.

Wie doet me wat.

Bedankt mam.

Compleet

De mens is een compleet wezen; hij maakt niet alleen een wezen uit. hij is ook alles; hij is niet een stukje van de wereld, hij is de wereld zelf, hij is ook de reden waarom er een wereld is.


John Donne 1572-1632


Deze uitspraken sluiten aan bij het hoofdstuk dat Es in haar blog plaatste, waar ik het in het vorige logje melding van maakte. Het gaat over de samenhang van alle dingen. Dat er niets is dat op zichzelf bestaat en alles alleen kan bestaat doordat er onderlinge verbondenheid is. Het een kan niet zonder het ander. Het is zo alomvattend dat het door ons niet zo wordt ervaren. Pas wanneer we dat werkelijk doorgronden , ontstaat er compassie en wordt de hele wereld een Theofanie en Schoonheid. Met alles erop en eraan.

Als we dat niet doorlopend ervaren en uit ons doen raken, 

is er nog veel werk aan de winkel.

Naar binnen keren

UPDATE

Es plaatste een logje, zeer de moeite waard over

OOSTERSE MYSTIEK EN WETENSCHAP

Hetgene van waaruit ik probeer te leven

en al jaren mee bekend ben.

zeer aan te bevelen voor enkele liefhebbers.

Die zichzelf wel zullen herkennen.

Dit is de basis van waaruit ik altijd schrijf.

Als je jezelf echt kent en dagelijks naar binnen kijkt, weet je ook hoe de psyche functioneert bij vriend en vijand want:
niets menselijks is ons vreemd.

Maar voorlopig snap ik er nog niet alles van 

en zal ik dus maar veel naar binnen kijken 

Wijsheid en/of kennis.

We kunnen kennis vergaren via andermans kennis, maar we kunnen nooit wijs worden met andermans wijsheid.


Michel de Montaigne

Maar waar begint nou eigenlijk wijsheid?

Theater Boembats, Nijmegen 
 psychologisch geschoolde clown Mariët Mensink

Indische kers

Toen ik in het begin van de middag in de auto stapte nadat ik de buurman die het tuintje opruimde, had gegroet, wilde ik de deur dichtklappen maar hield hij me tegen. Met de woorden: "de laatste bloem is voor jou", verraste hij me. Zo leuk,  Onderweg rook de hele auto  naar de pietepeuterige verlepte laatste Indische kers op het dashboard en vrolijk ging ik mijn boodschappen halen.

Vanuit zo'n klein begin wordt de blijdschap onderweg steeds groter. Wat kan iemand met een kleinigheid veel doen!

Ik hoop dat jullie er ook een beetje blij van worden. Vandaar dit logje.

Het één en ander.

Het menselijk bewustzijn is zo groot dat het in staat is alles te bevatten.
Lijden en geluk, lelijkheid en pracht, ziekte en gezondheid het is geen enkel probleem.
Wij zijn het zelf die in ons brein de beperkingen aanbrengen en onderscheid maken
Doordrongen worden van die beperkingen waar voor wordt gekozen of die er gewoon zijn,  bewerkstelligt  de ervaring dat er een andere  mogelijkheid is.
Het kan echt, zowel het één als het ander ervaren en zelf in het midden blijven zonder onverschillig te worden en het leven bewust en voluit leven.


Is dat zo?
Is dat echt zo?
Betekent dat bewustwording?

Het is allemaal (nog) niet zo duidelijk

of

heeft de tand des tijds het bewustzijn

verduisterd?

Komt het vanzelf goed

of kunnen we het zelf restaureren?

Ik wens je een aandachtige week toe

Zekerheid

'Waar vind je nog een goede leraar?' schreef Schrips in een reactie.

Ik kreeg een artikeltje dat een vriendin dat ik daar mooi bij aan vond sluiten vandaar dat ik het hier plaats.

ZEKERHEID

In de New Age business wordt een hoop geproduceerd. Te veel, denk ik, vooral omdat de gewone lezer door de bomen het bos niet kan vinden. Al die methodes om beter te worden, beter te mediteren, jezelf te vinden (whatever that may be), contact te krijgen met space-brothers, natuurgeesten, dieren, aura's te zien en kundalini te activeren, het wordt me wel eens teveel. Daarom kom ik tegenwoordig maar zelden in een New Age boekhandel: zo'n uitstalling overtuigt me vooral van wat ik níet wil hebben.

Natuurlijk liggen er ook goeie boeken, waardevolle boeken, boeken die me even in m'n portemonnee laten kijken of ik wel genoeg geld bij me heb.

Maar de vraag blijft prangen: hoe weten al die schrijvers van boeken en van internetblogs zo precies hoe't zit met het leven? Waar halen ze hun wijsheid vandaan?

Uit zichzelf, zegt de getrouwe New Ager. Dat zal wel, want de meeste boeken zijn niet voorzien van een bibliografie, en in het geval van een 'leer' of een 'theorie' vind ik dat om te beginnen al verdacht.

Want in mijn ervaring - en ik heb veel gezien en nogal wat afgelezen - zijn er maar weinig mensen die 'uit zichzelf'  de wijsheid bezitten om anderen te vertellen hoe ze moeten leven, of de kennis bezitten om te weten waar ze hun wijsheden op baseren. Vooral aan dat laatste is nog wel eens gebrek. Men weet niet veel, en dat leidt al gauw tot de illusie dat men zelf heeft bedacht wat als het even wil al duizenden jaren in omloop is.

Natuurlijk is daar een weg omheen, want die schrijvers vertellen hun wijsheden als een verhaal, of ze presenteren zich als geestelijk heel bijzonder, of ze leggen gewoon de verantwoordelijkheid bij het 'zelf' van de ander. "Het zit allemaal in jezelf" is hun boodschap.  "Je hoeft alleen maar naar mij te luisteren en dan komt het er vanzelf uit."

O, zo.

God beware ons voor de betweters, de wijsneuzen, de zichzelf op de borst slaande verlichten en de mooipraters, de dommerikken en de oppervlakkige gelukszoekers.

Hij geve ons onderscheidingsvermogen en verstand, zodat we niet overal intrappen, geen secteleiders achternalopen, geen goeroes aanbidden, geen politieke leiders kritiekloos geloven, en onze voeten op de grond houden.

Houvast ...misschien, in wie ons voorgingen, hun ster achterna. In authentieke spiritualiteit, in uitgevochten levens, in doorleefde wijsheid, in een eenvoudig mens, in een pretentieloze ontmoeting.

Het leven is nou eenmaal niet iets wat we uitgelegd kunnen krijgen. Er zijn geen paden en er is geen zekerheid en geen houvast.  We kunnen geloven en hopen en proberen de hobbelige weg te gaan die naar onze uiteindelijke bestemming voert, en leren van onze ervaringen en van onze fouten. We kunnen hopen op wijsheid en op vergeving.

Maar zekerheid...gelukkig niet.  

Dat is precies de reden waarom het noodzakelijk is altijd alert en kritisch te blijven. Waarover ik in het vorige logje sprak.

Mijn ervaring is dat ik zonder iemand met know how vanuit authenticiteit nooit dat had kunnen leren wat ik wilde leren. Uitgaande van het feit DAT ik wil leren en dat wil ik nog steeds, want het is eindeloos.

Als ik denk dat ik het zelf wel weet houdt dit hele verhaal natuurlijk op.

Al is iets nog zo waardevol

het is zinloos er domweg achteraan te hobbelen.

Pas wanneer de waarde ervan 

door de persoon herkend wordt

doordat hij/zij zich erin heeft verdiept

krijgt het zin en meerwaarde.

Dat geldt voor alle fenomenen

Lief zijn, spiritualiteit en een weg naar vrijheid

Ik wilde zo graag een lief kind zijn. Daar deed ik alles voor. Ik kan me slechts herinneren dat ik maar twee keer bestraft werd, want waarschijnlijk was ik heel gehoorzaam. Ik vond het vreselijk als mijn moeder boos op me was en had er alles voor over om dat te voorkomen.
Die gehoorzaamheid is me duur komen te staan. Niet naar mijn ouders toe, want dat waren schatten, maar de gehoorzaamheid zette zich door in mijn volwassen leven, ik wilde dat iedereen me lief vond, totdat ik me bewust werd van de positie waarin ik mezelf had gemanouvreerd door mijn eigen volgzame houding. Toen wilde ik aan veel dingen niet meer gehoorzaam zijn, omdat ik me bewust werd van andermans opvattingen en een leven dat ik leidde en niet zo wilde. Angst voor de gevolgen van de ongehoorzaamheid namen de plaats in van lief gevonden willen worden en de moed zonk me in de schoenen tot het water me aan de lippen stond en ik wel actie moest ondernemen.
Mijn hele zelfbeeld was opgebouwd uit het idee dat ik lief was.
Heel langzaamaan heb ik me eruit geworsteld door te leren zien dat ik dat niet ben, maar wat ben ik dan wel? Het was niet eenvoudig mezelf in de ogen te durven kijken en te erkennen dat ik niet altijd lief was en dat ook niet altijd hoefde te zijn. Mijn hele leven werd op zijn kop gezet. Ideeën zitten zo diep geworteld. Ik had me als een drenkeling vastgeklamd aan mijn eigen lieve persoonlijkheid die ik dacht te zijn. Wie was ik nog?

Nu na jaren durf ik los te laten en mag ik ieder moment zijn die ik ben. Soms aardig soms boos soms verdrietig soms blij en dat allemaal ben ik. Ik ben niet iets vast, iets dat ik aan kan wijzen of kan pakken. Ik durf in de ruimte te staan zonder duidelijke contouren, de ruimte die ik ben.

Heel veel (boeddhistische)  beoefeningen liggen daaraan ten grondslag. Ik ben blij dat ik mezelf gevonden heb door geen vast punt te kunnen vinden en dat ik van moment tot moment aanwezig mag en kan zijn. Natuurlijk betrap ik me erop dat ik vaak ook niet op die manier in het leven sta, maar ieder moment dat ik dat weer herken is goed genoeg.

In die zin is er nooit een algemene weg naar vrijheid, want iedereen heeft zijn eigen ding en zijn eigen weg om zichzelf te leren kennen en herkennen en zoals in mijn geval dan ook nog eens niet te (hoeven) vinden. Een persoonlijke weg naar vrijheid. De tradities kunnen als richtingaanwijzers dienen. Zelf maak je uit of het de juiste richtingaanwijzer is voor jouw doel en dat kun je alleen maar weten door er op af te gaan. Je ervaring vertelt je hoe en of het bij jou werkt. Niet klakkeloos achter denkbeelden en hoopgevende voorspellingen aan lopen en denken dat het  wel juist zal zijn ook al begrijp je niet hoe het logischerwijs mogelijk is, maar uitproberen, denken, kauwen laten zakken (verinnerlijken) en ervaren. Jezelf tegenkomen, reflecteren en ervaren of het werkt voor jouw doelstelling. Nooit kritiekloos zijn! Maar na goede ervaringen ook de twijfel durven te overwinnen.
Altijd een persoonlijke weg volgend die inzet vraagt met vele juiste en degelijke richtingaanwijzers om alle mogelijkheden in jezelf volop te gebruiken.

Je kunt het pad niet gaan voordat je het geworden bent.
uit: De stem van de Stilte
HPB Blavatsky

Weg naar de overwinning

Met de teugels niet te strak en niet te los

de geest, emotie, en denken (paarden) onder controle

Ook een symbool uit de Bhagavat Gita

Maar dit is de kleine Arc de Triompf in Parijs.

Met beide beentjes op de grond

De schoonheid van het menselijk leven is volgens mij, groter voor degene die zich niet laten verblinden door goddelijke uitstraling.

Bertrand Russell

Dat is niet zomaar een citaat. Dit zegt veel meer dan je op het eerste moment zou verwachten. Wanneer iemand echt in staat zou zijn het hele leven te omarmen, met alles erop en eraan, niets uitgezonderd, niets afwijzend, dan zou hij/zij veel dichter in alle stilte bij een religare komen dan wanneer hij/zij alleen afgaat op dat wat hij/zij denkt dat goddelijk zou zijn. Dat is een grootse opgave om daaraan te kunnen beantwoorden. Dat zijn de voorbeelden die sommige (Boeddha, Jezus, mystici en vele anderen) ons geven, die het lijden en het geluk gelijkelijk aanvaarden.

Voor ons/mij nog lang geen werkelijkheid.


Veroni, Emile en Elvire (op beeldscherm) neemen een cheque in ontvangst van Albert Mund die een sponsorfietstocht maakte naar Roemenië voor Stichting Intermobiel die zij oprichtte om lotgenoten te ondersteunen met o.a.  het project mediteren met een lastig lichaam