Notre Dame in de nacht

In de jaren tachtig was ik verschillende keren in Parijs. Soms op doorreis met mijn nicht als we met vakantie naar Frankrijk gingen of langer. Poepie, de piepkleine caravan parkeerden we op een camping op Ile de France even buiten Parijs en dagelijks  reden we op en neer, parkeerden de auto soms vlak naast een politie bureau voor het Pantheon en trokken met de metro verder de stad in. Aten een broodje in een van de tientallen parkjes, berzochten wijken, winkels, musea en vermaakten ons kostelijk tot we 's avonds  hondsmoe altijd weer zoekend  via alle kades langs de Seine op goed geluk en met veel plezier, terugreden naar Poepie die nog trouw op ons stond te wachten.
Heerlijke herinneringen uit een tijd vol turbulentie vanwege de grote problemen tijdens mijn echtscheiding en de agressieve houding van mijn ex die me met doodsbedreigingen achtervolgde. Ik schreef daarover in mijn biografie "Als de hemel valt''.

Nu vijf dagen lang opnieuw rondwandelen in de stad, die ik toen beter kende dan Amsterdam, was een hele mooie belevenis. Ik heb onnoemelijk genoten. Er was veel veranderd, maar ook helemaal niet. De sfeer van toen vond ik weer terug en ik heb onnoemelijk genoten van alle herkenning, nu in rustigere omstandigheden. Dat was ook wel nodig, want gelukkig werden we overal met de bus naartoe gebracht. Om ook alles nog te belopen zoals vroeger had ik niet meer overleefd. Wel hebben we toch nog even een ritje met de Metro gemaakt op de late avond.

Een feest van herkenning.

's Avonds zijn de kast winkeltjes langs de seine gesloten en is het rustiger op straat, alhoewel er deze avond verschillende keren met luide sirenes politie auto's en motoren aan ons terrasje voorbijschoten.  Het was heerlijk zoel en goed terrasweeer. De Notre Dame bij nacht bleef er onbewogen onder.