Lof of Blaam

Als je alleen maar doet wat door anderen wordt goedgekeurd kom je niet ver.

Natuurlijk kun je goedkeuring als een aanmoediging zien om door te gaan. Maar wat is het toch heerlijk om daar niet meer afhankelijk van te zijn en ervan overtuigd dat je mag doen wat je doet en mag zijn wat je bent. Toch is dat niet zo vanzelfsprekend en gemakkelijk. Vaak hebben we niet eens in de gaten dat het zo werkt dus...

Het beste dat je kunt doen is opmerkzaam zijn. Opletten hoe je reageert op afkeurende of prijzende woorden. Dan kom je er vanzelf achter. Bij die steek in je hart kun je er zeker van zijn dat iets je geraakt heeft en dat je min of meer afhankelijk bent van de afkeuring.  Bij dat blijde gevoel in de hartstreek merk je op hoe je emotie reageert op de prijzing van anderen.

Leuk om in de gaten te houden en op te merken in hoeverre je humeur erdoor aangepakt wordt. Als je er lang mee oefent door oplettend te zijn kan het gebeuren dat je op een gegeven moment opmerkt dat je je er minder door laat leiden en er vaak ook minder lang van uit je humeur raakt.

We waren in Wageningen. In het Arboretum waar je over de Rijn uit kunt kijken.

Omstandigheden

Zit ik weer even achter de computer in plaats van met het tablet op de knieën. Dat betekent dat ik ook weer even een blogje kan schrijven. Ik zou er helemaal aan ontwennen.

Natuurlijk moet ik er af en toe toch achter want er zijn nou eenmaal dingen die je niet kunt doen op het tablet. Misschien kan het wel maar wil ik het niet omdat de routine van de computer toch iets makkelijker werkt en ik heb de juiste programma's niet op het tablet staan. Dat werkt allemaal met Apps. Ook leuk maar anders.

Foto's bewerk ik het liefst op de computer met Adobe fotoshop. De laatste tijd hebben we weer wat foto's gemaakt dus daar kan ik nog wel even verder mee. Maar toch ben ik momenteel liever aan het tekenen en schilderen.

Haken dat wil ook nog wel en van lezen komt op dit moment maar weinig. Wie weet. er kan zo maar weer een leesvlaag op komen zetten en dan ga ik weer met de verschillende boeken aan de gang die in de boekenkast staan en waar ik nog niet aan toe ben gekomen.

Mijn Boeddhistische beoefeningen ja, daar komt niet veel verandering in. Die doe ik gewoon dagelijks. Die geven  rust, ruimte en aandachts oefening als basis die kan ik  best  gebruiken voor de broodnodige rust in deze hektische tijden waardoor ik me zo min mogelijk mee wil laten nemen. Iedere keer weer een stapje achteruit en kijken naar hoe ik erin sta en ermee omga. Niet alleen met de maatschappij, maar met het hele leven. De omstandigheden heb ik niet allemaal zelf in de hand maar wel de manier waarop ik ermee omga.

We waren in Zwolle. 

In De Fundatie worden prachtige beelden tentoongesteld.

Exposeren

Het komt er de laatste tijd gewoon niet van. Van blogjes schrijven. Heel snel even iets op Facebook zetten dat gaat nog wel, maar uitgebreid iets schrijven daar staat mijn hoofd niet na. En toch... als ik nu even de tijd neem en wat schrijf merk ik hoe leuk ik het vind. Ach ik pak het maar gewoon op zoals het me uitkomt.

Het weekje Nijmegen is weer achter de rug en daaraanvolgend heb ik besloten niet naar de Dalai Lama in Rotterdam te gaan. Enkele mensen van Jewel Heart waren bij de organisatie betrokken van het hele gebeuren en ik kan je verzekeren dat ze er enorm druk mee zijn geweest. En ook dat is nu alweer achter de rug.

En ook moederdag is weer voorbij. Het was heel gezellig. Mijn oudste zoon kan er helaas niet altijd bijzijn. Ook nu niet. Hij was vanuit Italië in Munchen gestrand en kan dan niet eerder thuis zijn dan vandaag. Zo is het leven van een vrachtwagenchauffeur.

Tja en exposeren. Ook al lang niet meer gedaan. Ik had er geen behoefte meer aan. Dat krijg je bij het ouder worden, maar nu had ik er weer zin in. Ik ben bezig met het in orde maken van de schilderijen die ik mee wil nemen naar de expositie van de Kunstroute Presihaaf. Ik heb een plek in de bibliotheek Presikhaaf gekregen waar ik a.s. woensdag mijn werk op ga hangen en op 1 juni is de kunstroute. Dan zit ik daar de hele dag. Ik heb een kribbe gekocht waar mijn oude aquarelletjes, tekeningen en enkele oude acrylwerken op papier in gaan, die neem ik op 1 juni ook mee. Ik ben er al een tijdje druk mee. Uitzoeken en voor een paar euro per stuk geprijsd, gaan ze weg. Misschien ruimt het op hahaha.

Dan ga ik nu maar langzamerhand aan de dag beginnen. Eens kijken of ik nog tijd heb om naar het open atelier te gaan of dat ik mijn tijd voor andere dingen moet gebruiken. Ik heb de aquarelkwast weer in de hand genomen. Jarenlang heb ik die techniek niet meer geoefend, maar het is toch wel heerlijk en leuk ontspannend om daarmee te werken. Ik kan er echt van genieten alhoewel ik helemaal niet zo houd van het resultaat. In mijn acrylwerk leef ik me op een heel andere manier uit dan in de landschapjes, stillevens en bloemetjes die ik in aquarel probeer na te bootsen en waarvan het resultaat me niet echt aanspreekt. Maar het DOEN daar gaat het me om. En dat is hetzelfde plezier als wat ik heb in het werken met acrylverf.

wil je meer zien of weten wat ik in de kribbe meeneem?

http://ellyvandoorn.blogspot.nl/p/aquarellen.html

Kiojk en zo ziet de kribbe eruit

De tram over het Damrak

Zo reden we heel langzaam met de tram over het Damrak

om te gaan kijken naar een unieke overzichtstentoonstelling van de legendarische fotograaf, cineast en grafisch ontwerper William Klein.
http://www.foam.org/

Ik heb genoten en op de terugweg naar Amsterdam Centraal deden we nog een paar oefeningen.

Om tot vernieuwende mogelijkheden te komen.

Gewoontepatronen

Het heeft heel lang geduurd voor ik dingen in mijzelf, die ik lastig vond, kon veranderen. Bepaalde gewoontepatronen, dat is waar ik het over heb. We hebben ze allemaal en vele zijn heel handig totdat ze door de omstandigheden onbruikbaar blijken te zijn en we er moeite mee hebben ze te laten en ze af te leren. Het is heel lastig er andere gewoonten voor in de plaats te zetten die bruikbaarder zijn.

Iets dat mij overkwam is bijvoorbeeld dat ik altijd direct op een vraag reageeerde zonder het te overdenken of daar ook maar even de tijd voor nam omdat direct antwoord geven in mijn idee 'normaal' was. Nooit nam ik de gelegenheid om erover na te denken of te zeggen dat ik er later op terug zou komen. Het kwam niet eens bij me op om dat te bedenken en vaak kwam ik in de problemen doordat ik de gevolgen van mijn beslissingen die ik veel te snel nam, niet kon overzien op zo korte termijn.
Dom zul je zeggen. Maar als zoiets in je systeem ingebakken zit, probeer het dan maar eens te veranderen. Mijn ervaring was dat ik daar heel veel aandacht in moest stoppen en iedere keer weer in de valkuil stapte. Heel langzamerhand door opmerkzaamheid lukte het me om een ander gewoontepatroon in te bouwen en dus kan ik nu gas terug nemen en vertellen dat ik erover na zal denken en erop terug zal komen. Het lijkt simpel maar de praktijk liet me zien dat het niet zo makkelijk was.
Een vriendin van mij had net zoiets met het onmiddellijk reageren en hulp bieden in woord of daad, als ze alleen nog maar vermoedde dat het een hulpvraag was. Vaak wil iemand helemaal niet geholpen worden en wordt je goede bedoeling uitgelegd als bemoeizucht of nog erger. Ook zij verzuchtte soms: 'Ben ik er weer ingetrapt'.

Hoe het ook is, we zitten er vol mee, vol van automatische reacties of dingen die we gewoon zijn te doen. Op een ander niveau bijvoorbeeld misschien gewoon ons avond of ochtend ritueel. Als je daarop gaat letten kom je tot de conclusie dat je het wel heel erg zou missen als je niet 'normaal' onder de douche zou kunnen springen op de door jouw geplande momenten. Dan wordt je je al een klein beetje bewust van alle gewoonten die je erop nahoudt. Prima natuurlijk, totdat het niet meer kan. We vragen niet voor niets: 'ben je met het verkeerde been uit bed gestapt?'. Want om dan nog vrolijk en blij te blijven valt niet altijd mee.

Nou kunnen gewoonte patronen heel behulpzaam zijn totdat ze tegen je gaan werken en denk dan niet: 'zo ben ik nu eenmaal' want ons aanpassingsvermogen en de mogelijkheden tot verandering zijn eindeloos als het nodig is.
Er is niets dat niet veranderd kan worden, maar daar is wel moed en heel veel aandacht voor nodig. Het duurt heel lang voor je iets anders hebt aangeleerd, vooral als je wat ouder wordt maar dat hoeft niet te betekenen dat je er te oud voor bent. Dat gaat met een goede motivatie zeker lukken.
Hoe eerder en hoe jonger je bent en de lastige zaken in jezelf opmerkt hoe eenvoudiger het is er iets mee te doen. En dat doen is dan hoofdzakelijk opletten, aandachtig zijn en als je valt, gewoon weer opstaan. Het kan even duren maar de resultaten zullen er zijn.

Uit de modder vereist een lotusbloem

Een nooit eindigende voorstelling

Zo af en toe overvalt me een 'aha erlehbnis'. Ken je dat ook? Zo'n gevoel van 'dat het kwartje gevallen is'.

Omdat ik nogal visueel ben ingesteld zag ik het voor me in de vorm van een enorm grote, prachtige ronde vorm in de eindeloze ruimte waarin duizenden kleurtjes zichtbaar waren al die kleurtjes hadden een eigen bestaan en toch werden alle individuele kleuren beïnvloed door alle omliggende kleuren. Ieder kleurtje was duidelijk herkenbaar en verbonden met alle kleurtjes eromheen waardoor het geheel met een witte stralenkrans, die alle kleuren vertegenwoordigden, was omringd en dat witte licht beïnvloedde ook weer alle kleurtjes in de bol.

In die prachtige grote bol ervoer ik mijzelf als een minuscuul klein kleurtje.

Plotseling voelde ik mij niet hulpeloos, maar vrij en blij in dat grote geheel. Geen kleurtje was er dat ik op de door mij gewenste wijze hoefde te veranderen. Er was ook geen enkele wens daartoe. Alle kleuren waren noodzakelijk om de bol schoonheid te geven en ik was onderdeel van dat grote geheel.  Ik wilde alleen mijn eigen kleur af stemmen en de juiste kleuren leren gebruiken om contact te maken met het witte licht waarin alle kleuren vertegenwoordigd zijn.
Het zou als vanzelfsprekend  ontstaan door mijn eigen inzet zodat mijn omgeving door het breken van dat licht zijn eigen kleur kan versterken en weer uitstralen waardoor de mogelijkheid kan ontstaan voor het ervaren van dat schitterende witte licht.

Het voelde als een prachtige never ending story dat het leven zelf is.

Bedenk er je eigen plaatje maar bij want plaatjes schieten tekort in het voorstellingsvermogen.
:-)

Onafhankelijk bestaan

In ieder leven dooft op zeker moment het innerlijk vuur. Het wordt weer opgepord door een ontmoeting met een ander menselijk wezen.

Albert Schweitzer.


Onafhankelijk bestaan

Bestaat dat eigenlijk wel? Is er iemand die volkomen onafhankelijk in het leven kan staan? Als er slechte ervaringen zijn met een relatie dan kan het idee ontstaan dat je met niemand meer iets te maken wilt hebben en dan moet je oppassen dat je niet steeds verder in dat idee 'wegzakt'.  Natuurlijk de één heeft meer mensen om zich heen nodig dan de ander, maar buiten contacten kunnen we geen van allen. Zelfs niet voor de meest simpele dingen en voor ons levensonderhoud zijn we in veel opzichten van anderen afhankelijk.

Daar komt nog bij dat, juist die ander waar ik niets mee op heb of waar ik zelfs een hekel aan heb, me een spiegel voorhoudt en ik kan ervaren dat het heel moeilijk is om in evenwicht te blijven onder alle omstandigheden. Om gelijkmoedig te zijn en lief te hebben. We spiegelen ons liever in ons beste doen op de manier waarop we ons aardig kunnen gedragen. Met mensen die we leuk vinden. Maar die andere kant is ook in ons. De kant van weerstand en ongenoegen. We kunnen wel allerlei problemen vermijden en denken dat ze er niet zijn, maar als de omstandigheden zich voordoen popt er veel naar boven. Soms zelfs dingen waarvan we dachten: daar heb ik (gelukkig) geen last van. Juist in die moeilijke situaties kunnen we oefenen om ermee om te leren gaan. Haalt het je te ver onderuit, dan kun je het natuurlijk beter maar een poosje vermijden tot je hopelijk weer wat stabieler in je vel zit en er weer een sprankje inzicht en mededogen naar boven komt. En soms merk je dan als je niet teveel in je ongenoegen zit vastgeroest dat je die ander toch verdraagt, ondanks je eerdere boosheid. En het mooiste is dat zulke oefeningetjes iets van je eigen ego afknabbelen en je leren in de toekomst wat stabieler in je lijf te zitten, want daar heb je juist het ego niet bij nodig dat zich aan bepaalde ideeën vastklampt.

Wanneer we dan weer iemand tegenkomen die ons aanraakt, diep aanraakt en verder helpt, kan dat weer heel opwekkend werken en het innerlijk vuurtje oprakelen. Hoe je het ook wendt of keert:
We hebben elkaar nodig.

Eenzaam maar niet alleen.

Toepasselijk

Hier kan ik me wel in vinden

Schets rode beuk

Dank voor jullie lieve woorden en goede raad.
Op het moment dat na drie weken pijn en balen ik het gevoel krijg:' ik moet er iets aan gaan doen',  en met het verhaal naar buiten kom dan loopt het proces gelukkig op zijn eindje en begint zich weer een meer normale regel voor te doen.
Zondag heb ik de hele dag liggen slapen en dat doet kennelijk ook goed. Het lijkt wel of ik dan helemaal uitgeput ben en bij moet tanken.
Verder IS er gewoon niet veel aan te doen ik ben er al vaker mee bij de arts geweest en heb medicatie die in extreme situaties niet meer helpt. Het beste is gewoon stilletjes thuis blijven zitten en geen spannende zaken zoals vakanties en andere leuke dingen inplannen, maar ja... dat is Elly niet van plan te doen en ze wil gewoon doorgaan met op te pakken wat voor haar voeten komt en daar ook van  genieten. :-). Dat op zich, zoals al het nieuwe en vreemde, geeft al klachten evenals sommige producten zoals zuur, sla en kool.
Als ik na een uitstapje of vakantie dan weer tot rust kom worden de klachten soms extremer.
Niemand wil last van zijn/haar lijf hebben, maar soms moeten we ermee om leren gaan en er het beste van maken. De wetenschap dat het geen ernstige ziekte is, geeft op zich natuurlijk wel rust.
Gelukkig, ik voel dat ik nu de draad weer kalm aan op kan pakken in de dagelijkse routine en bezigheden.
En wat niet onbelangrijk is, ik ben weer heerlijk aan het tekenen en schilderen.

Vanmorgen op een stuk pakpapier dat om de rol papier zat die ik kocht, in een half uur een schets gemaakt van die prachtige beuk die voor ons raam staat. Niet dat ik de illusie heb hem zo mooi te maken als hij is, maar het is heerlijk te stoeien met de nieuwe oliepastels die ik pas kocht en de beperkte kleurtjes die in dat doosje zitten. Dat soort experimenteren na aanleiding van de natuur heb ik al zolang niet meer gedaan. Ik vind het heerlijk om zonder beperkingen die ik mezelf opleg, alles te schilderen  en uit te proberen wat in mij opkomt. Dat geeft nieuwe energie.

Steigers en bruggen bouwen

We moeten zo vaak mogelijk bedenken dat ons ware leven niet dit uiterlijke materiële  leven is dat zich voor onze ogen hier op aarde afspeelt, maar wel het innerlijk leven van onze geest. Het zichtbare leven is een steiger- een noodzakelijke hulp voor onze geestelijke groei...
We moeten onszelf en anderen eraan herinneren dat die steiger geen betekenis heeft of belangrijk is, behalve dat het de bouw van het gebouw mogelijk maakt.

Leo Tolstoy

Zo'n tekst als deze is (voor mij) bedoeld om te bemediteren. Het is onmogelijk om zonder het naar binnen te brengen en de woorden te verinnerlijken, er deel van te worden,  erover te discussiëren of er ja of nee tegen te zeggen. Het gaat erom jezelf ermee uiteen te zetten. Wat bedoelt hij en hoe zit dat (bij mij).

Het grootste deel van ons leven zo niet ons hele leven, zijn we met die steigerbouw bezig. Dat gaat ons hele leven door. We zijn nu eenmaal wezens en in de materie aanwezig. Er lijkt iets dubbels in deze tekst te staan : "dat die steiger geen betekenis heeft of belangrijk is " Het ziet ernaar uit dat ons leven niet belangrijk zou zijn maar let op dan komt er iets heel belangrijks het maakt de bouw van het gebouw mogelijk. 
De steigers zijn dus wel degelijk belangrijk, maar we moeten er de juiste waarden aan hechten.

Het een kan niet zonder het ander. Zonder steigers kan er geen degelijk huis gebouwd worden. Een huis met verdiepingen waar op ieder verdieping geleefd kan worden. Voor wat onze geestelijke ontwikkeling betreft en het ontwikkelen van alle mogelijkheden in ons huis, zou je kunnen stellen dat we nog lang niet op de hoogste verdieping zijn aangeland en verder lijkt het mij belangrijk het HELE huis te kunnen bewonen, als je je daar dan ook maar iets bij voor zou kunnen stellen. En volgens verschillende tradities behoort dat onvoorstelbare wel tot de mogelijkheden. Veel mensen met ervaringen over de bouw van dat persoonlijke huis dat ten volle benut kan worden, hebben daar over medegedeeld en geschreven.
En het mooie is dan ook nog dat niet ieder huis hetzelfde hoeft te zijn, maar wel kwalitatief goed en volkomen bewoonbaar. We hebben allemaal daarbinnen de mogelijkheden van onze eigen individualiteit. Er zijn geen twee mensen gelijk.

Lees bijvoorbeeld het prachtige boek van Theresa van Avila- De innerlijke burcht
of Johannes van het Kruis- De beklimming van de berg Karmel
Het hele Boeddhistische pad gaat daarover 
De Kabalistische levensboom 
De Baghavat Gita
en nog veel andere geschriften zijn daarover bekend.

Waar wij meestal in verzeilen wanneer we zulke teksten lezen is, in ons persoonlijke dualistische JA of NEE verhaal. Daar bedenken we dan ook nog allerlei zaken bij die we wel of niet zouden moeten doen (dogma's) en daar blijven we in hangen of tegenaan lopen. Aan zo'n tekst als deze, die Tolstoy hier neerzet (en alle andere boeken en geschriften) kunnen we ons spiegelen en kijken: hoe zit dat bij mij? Zonder een bepaalde levenswijze goed of af te keuren.

Het is voor mij duidelijk dat het één niet zonder het ander kan. Juist hier en nu kunnen we ons leven gebruiken en onderzoeken of we op een juiste wijze inhoud kunnen geven aan ons eigen *materiële leven, waardoor we op steeds meer plekken in ons innerlijk geestelijk huis kunnen wonen.
Ons bewust worden van de vele mogelijkheden die we daar hebben. Het is een weg die we tijdens ons 'materiële zijn' kunnen ontwikkelen. Als we investeren in ons dagelijks leven en daardoor onze  innerlijke huishouding  langzamerhand op orde krijgen zal ons lichamelijk (*materiële) welzijn daarop ook weer reageren door welbevinden onder alle omstandigheden. Zo is het kringetje rond.

Voor mij zijn dan verschillende vragen belangrijk zoals: waarom zou ik me daarvoor inspannen, waarom zou ik daar energie in stoppen?  Heb ik daar een motivatie voor en is die sterk genoeg om mijn weg te vinden in het bouwen van de steigers om tot een uiteindelijk goed gebouw te komen? Gaat het alleen om mijzelf of is het ook nog zinvol voor iets anders dan alleen voor mijzelf?

Zo volgt er uit één stelling een hele reeks vragen en verschillende overdenkingen  om tot conclusies te komen en mijn motivatie te versterken maar vooral om mij verder te verdiepen en duidelijkheid te krijgen over hoe ik wil leven..

* Materiëel leven: leven in een lichaam met alle mogelijkheden van denken, doen en bezieling als brug  naar geestelijke ontwikkeling.

Schetsen

Wat een gedoe.
Er schijnt toch een virus in mijn computer gekropen te zijn. Ik hoop nog alle bestanden terug te krijgen. Natuurlijk heb ik van de foto's en dergelijke wel back ups dus dat loopt wel los, maar alle adressen en mails. Tja, we zien wel weer maar ik vertrouw erop dat het goed gaat.
Nu ben ik heel druk met G mail een beetje op mijn manier aan te kleden en te verkennen.
Vanmorgen weer getekend. bij KWA. Voorlopig wil ik me even met schetsen en studies bezig houden. Daarin is nog heel wat te leren. Ach, dat leren houdt toch eigenlijk nooit op. Heerlijk is dat. Het gaat niet om het resultaat, maar om het doen. Het leren kijken is zo belangrijk en het vinden van de juiste verhoudingen. Ik krijg geweldige aanwijzingen in leren zien. Aan dit schetsje mankeert wel een en ander. Maar ja, als dat niet zo was hoefde ik misschien niets meer te leren. Ik ben al blij dat ik nu zie waar het aan schort. Ik hoop ooit nog eens iets heel krachtigs en juist neer te zetten in een paar lijnen.

Workshop

Zaterdag gingen we aan de gang met fotograferen en schilderen.

Heel leuk om te onderzoeken en uit te proberen. Ook heerlijk dat ik tot de conclusie ben gekomen dat de faalangst die me jaren parten heeft gespeeld hier geen rol meer speelde. Ik wapperde er vrolijk op los zonder innerlijke hindernissen.
Ik besloot om een van de foto's te gebruiken waar dingen op stonden die ik in mijn persoonlijk leven en in mijn karakter kon herkennen. Het is niet alleen een zelfportret maar ook een uitdrukking van mijn zelfbeeld geworden.

Ik heb er een leuke manier van werken bij gekregen en het activeert me om ook weer te gaan tekenen. Ik ben al druk bezig. Helaas zijn er nog weinig mogelijkheden om het met jullie te delen. Want de bewerkingen voor het plaatsen,gaan op dit apparaatje maar zeer moeizaam. Maar hier is toch het besproken werkstuk.

 En nog een snelle schildering van een dubbelportretje.

schilderen

Ik ben benieuwd wat ze ervan zegt en wat er verbeterd kan worden. Ik heb er heel veel aan gedaan want ik ging vorige week weg van het atelier met deze.

En of het nu een verbetering is of niet. Ik heb er deze week heerlijk op doorgefantaseerd. Hij is nog niet helemaal klaar. Ik heb er plezier in.

Wat vind je er zelf van?

Maandagmorgen stond ik een beetje onwennig met mijn plastic tasje acrilverf in de ruimte van het atelier. Met Annemarie de begeleidester had ik bij binnenkomst al opnieuw kennis gemaakt. Ik kende haar. Ze was ooit met me meegereden naar Eefde voor een tentoonstelling in het kasteel, waar wij beiden een schilderij hadden hangen. Dat was een leuk weerzien. Mede daardoor was er ook een gevoel van herkenning. Ik had lang geleden al vele uurtjes in deze atelier ruimte doorgebracht en daardoor was er toch het gevoel hier thuis te zijn.  De gang van zaken voelde niet anders dan jaren geleden. Iedereen was bezig een plekje te installeren om aan het werk te gaan. Er kwam een jonge vrouw op me af lopen die zich voorstelde en ze vertelde dat ze ook voor de eerste keer kwam. We organiseerden een ezel voor het raam en stalden onze spulletjes uit.

En daar sta ik dan. Geen notie wat ik op papier zal gaan zetten. Maar als we willen, kunnen we een opdracht krijgen. Je hoeft niets maar als opwarmer stelt Annemarie voor een schets te maken van wat we door het raam zien. Het lijkt me een goed idee om me maar eens helemaal naar die opdracht te richten  Er liggen A4tjes klaar en allerlei tekenmateriaal en ik vergrijp me aan het houtskool. Daar heb ik al tijden niet mee gewerkt en ik vind het leuk om te doen. Ik ben niet meer gewend op zo'n klein papier te werken maar het is inderdaad een goede binnenkomer.   Ik voel me losser worden. Ik hoef niets maar mag alles. Houtskool is zo leuk om mee te werken. Dat zou ik vaker moeten doen.

En dan verder. Weet je ik ga gewoon door met hetzelfde in kleur opzetten en zie wel waar ik uitkom. Annemarie moedigt me aan en geeft bemoedigende feed back. Zelf sta ik er nog wat onwennig tegenover en aan het eind van de morgen vraagt ze terwijl we naar mijn werkstuk kijken: "en wat vind je er zelf van?"

Ik antwoord kritisch kijkend:
"Laat ik het zo zeggen, ík heb er weer plezier in gekregen."
"Nou geweldig en dat is toch waar het om gaat."
We zijn het helemaal met elkaar eens en ik kijk al uit naar de volgende keer.