En toen helaas, zag ik de laatste twee treetjes naar beneden niet.
Een pijnlijke ervaring om op de grond te komen voor je je er bewust van bent. Tja dat soort kleinigheden kun je missen als je blikveld door macula niet altijd zuiver is. Daarom loopt Fer mij ook altijd te waarschuwen voor allerlei onregelmatigheden ondewrweg. Zo zie je maar een ongeluk zit in een klein hoekje.
Maar ik merkte al snel dat er niets gebroken was, gelukkig. Wel werd het lopen een voorzichtige en pijnlijke bezigheid. En ben ik maar even op een bankje neergestreken.
Ook op mijn plekje in de zon heb ik nog enkele opnamen kunnen maken.
Later toch ook al weer voorzichtig lopend kwamen er meer mooie plekjes in beeld.
Tijdens het vervolg van de reis kon ik mijn been op de bank leggen want er was gelukkig plaats genoeg in de bus.
Hierna ging het iedere dag een beetje beter en heb ik me gelukkig goed kunnen redden. Twee dagen later kreeg mijn voet een mooi kleurtje als troost.
