Een nieuwe, dag een nieuw geluid.
Vanmorgen bij het wakker worden dacht ik. Wat is het lang geleden dat ik een gedichtje schreef. Ik lees ze graag maar ik schrijf ze ook graag. Als dat soort creatieve uitspattingen komen meestal met vlagen naar boven. Zo heb ik al een hele tijd minder intensief geschilderd. Dat komt toch altijd op de eerste plaats en soms ben ik er iets minder vaak mee bezig totdat het weer gaat kriebelen.
Nu ga ik niet meer naar de schilder groep. Deze aankomende maand zou ik nog wel kunnen gaan. Maar ik heb geen zin in dat Corona geneuzel en al die voorschriften. Dan ga ik net zo lief niet en wacht gewoon tot alles voorbij is. Niets is eeuwig ook al kan het lang duren maar het gaat voorbij. Dat is een ding dat zeker is. En dan zie ik wel weer of ik zin heb om te gaan.
Ik zie maar weinig mensen en het zal ook een heel rustige december worden. Geen enkele verjaardag gevierd dit jaar nauwelijks een bezoekje afgelegd de enige die wekelijks present is, is mijn hulp.
O ja gedichten. Eens even terug bladeren. Ik schreef er toch meer dan ik me herinner. Deze is wel leuk. Even een kleinigheidje veranderd. Uiteindelijk zijn we nog steeds een dicht bevolkt landje waar we best wat meer ruimte zouden kunnen gebruiken. Gaan we toch gewoon stapelen. Beetje satirisch in een anderhalve meter maatschappij, maar toch.
