Soms ben ik verbaasd over mijzelf. Zit ik me wezenloos te schetsen op mijn alptopje en het is zo lastig om iedere keer het pennetje op de goede plek neer te zetten. Het blijft zoeken naar het focus punt want precies dat is verdwenen en ik heb dus een vertekend beeld en zie alleen de omgeving en vaak zit ik er helemaal naast. En ik kladder maar door en wat er dan uiteindelijk nog uitkomt dat verrast me steeds weer. Het is natuurlijk ontzettend leuk om het te doen anders had ik de moed allang opgegeven. Maar voorlopig gaat het allemaal nog en wie weet misschien nog wel heel lang.
Het is dom dat ik tijdens het laatste bezoekje niet heb gevraagd of er een prognose is over de achteruitgang. omdat de prof. nu de schouders ophaalde en zei dat er niets meer aan te doen is. Alweer een jaar of twee zeker geleden heb ik nog injecties gehad maar die hebben ook geen verbetering gebracht en de staat operatie maar minimaal en dan hoofdzakelijk voor de kleuren die vergeeld waren. Natuurlijk hoop ik een beetje dat ik dit niveau kan blijven behouden. Het is lastig en geeft mij duizeligheid waardoor ik me nu heerlijk veilig achter de rollator voel maar ik zie nog steeds voor mijn idee voldoende. De dingen die ik nu niet meer kan zijn niet zo ernstig dat ik me daardoor gehandicapt voel, Wat ik niet meer kan doe ik niet meer en er zijn nog steeds genoeg alternatieven. Ik kan me goed redden,
En verder
Las ik dat Remco Campert is overleden. Ik heb altijd wel veel gelezen maar nog nooit een boek van hem in de vingers gehad moet ik tot mijn grote schaamte erkennen maar nu heb ik toch in de digitale e book bibliotheek een gedichten bundeltje van hem gevonden waarin hij gedichten zette van mensen die hij bewonderde en ook zijn eigen gedichten,. Daar zat ik gisteravond even heerlijk van te gnieten en ik ga vast nog wel meer van hem lezen.
