En zo is het. Ook ik kom er steeds meer achter hoe tegenstrijdig sommige dingen in mij werken. Schrijf ik gister nog een blogje over stoppen, waarschijnlijk op het moment dat ik alweer wat duidelijkheid heb over mijn motivatie voor het bloggen en er ook weer een beetje zin in ga krijgen, ben ik vanmorgen alweer aan het bloggen. Niet zo vreemd want in de lange periode dat ik er geen zin in had, had ik dus ook niet de lust dáárover te schrijven.
Es schreef dat ze alleen maar blogde omdat ze het een prima archief vond en ze er eenvoudig alles in terug kan vinden. Zo heb ik het eigenlijk ook heel lang gedaan, maar misschien is er in de jaren toch een addertje onder het gras gaan zitten. Toen weblog zo vreselijk de boel door elkaar husselde en de bloggers eigenlijk in de steek liet dacht ik: zo belangrijk is het allemaal niet. Ik gooi het hele archief weg. Zo gezegd zo gedaan. Daarmee gooide ik ook de blogjes die ik schreef over de laatste jaren met mijn moeder weg. Jammer, maar zo erg is het ook weer niet want ze is goed opgeborgen in mijn hart zo lang ik leef. Toch sloop er heel langzamerhand de wetenschap in van de onbelangrijkheid van dingen waar mensen zich soms aan vastklampen, want uiteindelijk is alles vergankelijk en veranderlijk en die wetenschap beïnvloedde ook mijn bloggedrag. Ik maakte een keuze voor, in mijn ogen, belangrijkere dingen. Maar ja, Je kunt je afvragen wat echt belangrijk voor je is en hoe je daarover je tijd verdeelt. Ook komt er nu bij mij naar boven: misschien is alles wel even belangrijk, het is het maar net welke waarde je er zelf aan geeft.
Bloggen, niet belangrijk dus, maar wel leuk om te doen en zoals Es ook schreef, een mooie opbergplek om dingen terug te kunnen vinden (als er niets onverwachts tussenkomt). Wie weet, is plots mijn enthousiasme weer terug en doet een vroege bloglente haar intrede.
Toch eerst nog maar even met een vrolijke lentekriebel deze komende koude natte winterweek tegemoet.
