Nog een stukje van Krishnamurti

Wat zal ons veranderen? Meer schokken? Meer rampen? Verschillende vormen van overheid? Verschillende afbeeldingen? Verschillende idealen? Je hebt reeds zoveel hiervan gehad en toch ben je niet veranderd. Hoe verfijnder ons onderwijs is, hoe beschaafder we worden - geciviliseerd in de zin dat we meer verwijderd zijn van de natuur - hoe onmenselijker we worden. Dus wat moet men doen? Omdat geen van de dingen buiten mij zullen helpen, inclusief alle goden, wordt het duidelijk dat ik alleen mezelf moet begrijpen. Ik moet zien wat ik ben en mezelf radicaal veranderen. Dan komt de goedheid eruit. Dan kan men een goede samenleving creëren.

Uit de openbare lezing in Ojai op 7 april 1979

Krishnamurti s meditatie

Middenin de nacht in een huisje in de bossen toen het volkomen rustig was, met uitzondering van het sporadisch krassen van een uil die riep zonder antwoord te krijgen, was meditatie pure vreugde, zonder een enkele rimpeling van het denken met zijn eindeloze subtiliteiten, het was een beweging, zonder einde en alle bewegingen van het brein waren stil gevallen er was lleen een gadeslaan vanuit leegte. Het was een leegte die geen weten had gekend; het was een leegte die geen ruimte had gekend; het was een leegte zonder tijd. Ze was leeg voorbij aan alle zien, weten en zijn. In deze leegte kolkte het met de uitzinnigheid van een storm was er de razernij van een exploderend universum, de scheppingsdrift die nooit tot enige expressie zou komen. Het was de razernij van alle leven, dood en liefde. Toch was ze leeg, een wijde grenzeloze leegte die door niets ooit gevuld, veranderd of bedekt zou kunnen worden. Meditatie was de extase van die leegte.

Uit: Aantekeningen
Krishnamurti
Blz 122