Posts tonen met het label bloemen. Alle posts tonen
Posts tonen met het label bloemen. Alle posts tonen

zondag 26 juni 2022

Bijna windstil

 

De laatste tijd driftig in de weer met lezen op mijn tablet. Heerlijk ik heb fijne boeken in de E read bieb gevonden en kan er de hele zomer mee door.

Maar ook gaan we graag naar buiten om te fotograferen. En vandaag was het zo'n dag. Weinig wind en daardoor geweldig voor macro fotografie.  Ik zit intussen  al een tijdje achter de computer om een en ander na te kijken. 

Dat wordt wel steeds lastiger met mijn slechte ogen. globaal kan ik nog best wel aardig alles zien maar de details worden steeds moeilijker, Volgens mij heeft de oogarts het ook opgegeven want hij haalde zijn schouders op en zei : er is niets aan te doen kom over een jaar maar terug. En dat vind ik niet zo vreemd want als de macula het begeven heeft en zijn tijd heeft gehad  dan is er niets meer aan te redden. Maar goed, alles lukt nog al is het steeds wat lastiger, Ik denk dat ik aardige technieken heb ontwikkeld waardoor ik er toch nog wel mee uit de voeten kan. en de moderne tijd met digitale  beeldschermen en vergroting mogelijkheden doen wonderen. 

Vandaag hebben we in ieder geval weer heerlijk genoten van het fotograferen. 

OP facebook schreef ik ook al dat ik geen TIETIE had gezien maar wel Zoemzoem. Het bijnevolk had het druk in de tuinen van het Depot in Wageningen.



Er streek en juffertje neer op het blad vlakbij de waterbloem die ik fotografeerde maar z;n kleintje wordt steeds lastiger perfect scherp in beeld te krijgen. Ook al neemt de camera veel van die scherpstel kwaliteit over. 



De hortensia's zijn weer volop aanwezig in het park van de Hogeschool. Ik vind het leuk om met de lichtvlekken op de achtergrond te spelen.




Achter de rose waterlelie had zich een kikker verscholen.


Zo'n heerlijk maatje die me aan weet te wijzen waar de leuke dingen zijn is geweldig. En ja eindelijk had ik hem voor de lens. Ik geloof dat ik nooit eerder een eekhoorn zo goed in beeld heb gekregen. 


Nog een toevalstreffer. Zon klein honingsnoepertje dat aan komt vliegen. Altijd leuk.


En ik heb maar eens een keer de kop foto veranderd. Dat is weer eens iets anders. Het is  niets voor mij om zo lang dezelfde dingen te doen of te hebben . Ik houd zo nu en dan wel van verandering. En die kop foto vond ik wel passend bij de titel want in het Louvre ligt heel wat opgeslagen in het magazijn maar die foto heeft nu lang genoeg zijn best gedaan. 

zondag 17 april 2022

Hoe blij kun je zijn

 Kwam ik alweer met 200 fotootjes thuis. Nu bleven er 50 over. Je schiet zo makkelijk weg met dat digitale gedoe. En wat ben ik ongelofelijk blij als ik dan thuiskom met zoiets


Even gegoogled. Het is de wolzwever



Ten eerste had ik dat beestje dat al vliegend honingzuigt al in geen jaren meer gezien en ten tweede dat het me nog steeds lukt behoorlijke foto's te maken als de gelegenheid zich voordoet. 

Zo was ik bezig piepkleine muurbloempjes te fotograferen in het Depot Wageningen toen er plotseling in mijn ziker een zwart vlekje tevoorschijn kwam



Met het blote oog had ik het nooit kunnen spotten maar nu was het afdrukken geblazen en toen ik thuis kwam


Ontdekte ik ook nog een vliegend object. Hoe blij kun je zijn? 



Want die had ik zelfs in mijn zoeker niet waargenomen. De Wants droop af en verschool zich weer onder de bloem. Toen mijn lief kwam kijken om ook een plaatje te maken,  was hij verdwenen. 



vrijdag 22 januari 2021

Ik heb er weer zin in

Vanmorgen spraken we weer eens even over onze fototoestellen en hoe we die gekocht hadden op de wensen die we daarvoor hadden.  De technieken en digitale mogelijkheden ontwikkelen zich snel en er komen vooetdurend nieuwe modellen op de markt. 
Ik werk al een paar jaar met veel plezier met een Panasonic fz1000 en heb daar verschillende redenen voor. De Sony spiegelreflex met verschillende objectieven, daar had ik niet zoveel zin meer in. Steeds het wisselen daarvan maar vooral de ballast meeslepen boeide me niet meer. Dus wilde ik een compact  toestel met dezelfde mogelijkheden. Een tijdje fotografeerde ik met een Fudsji maar die had een kleine opnamecel waardoor er bij het croppen niet veel kwaliteit meer overbleef. Hij was ook binnen de kortste keren stuk en ik schafte de Panasonic aan. Jaren geleden had ik ook al een veel ouder model gehad die me goed was bevallen en deze is nu heel wat geavanceerder alhoewel de tijd snel gaat en er alweer heel interessante nieuwe modellen op de markt zijn. Ja, de prijs is er dan ook wel naar maar ik ben heel blij met mijn getrouwe fz1000. Zo langzamerhand heb ik alle instellingen goed onder handbereik en  vooral omdat ik een goed zicht heb door de occulair met een mooi helder en groot genoeg beeld is dit toestel op mijn lijf geschreven en heb ik er veel plezier mee. Snelle svherpstelling is iets wat me ook heel goed past. 
En zo al pratend en overleggend met Fer over de mogelijkheden van de tegenwoordige nieuwe systeem camara s waar hij in geinteresserd is geraakt en die ook  mij heel aantrekkelijk lijken met mooie macro en zoom lensjes erbij die er wel los bij zitten maar niet zo zwaar in het transport wegen, is mijn zin om te fotograferen na een lange winter weer behoorlijk opgeschud. . Ik ga hier nu ook al mijn simpele fotoavonturenplaatsen onder het label fotofraferen. Dus laat de lente en vooral het goede weer maar komen. Ik heb er weer zin in.


dinsdag 31 maart 2020

Even nadenken

Op een externe schijf heb ik ook nog jarenlang fotootjes verzameld.
Weer eens even een duik nemen in 2009. Al  meer dan 10 jaar geleden. Onvoorstelbaar zo hard als de tijd voorbij vliegt. Als je op je leven terugkijkt lijkt het een zeepbel die na iedere herinnering weer in het luchtledige verdwijnt. En daar word ik nu regelmatig mee geconfronteerd. Want naar buiten gaan zit er voorlopig nog niet in.

Nou vermaak ik me gelukkig prima. Er gebeurt zoveel.  En ook heb ik geen moeite met de vergankelijkheid van al die herinneringen. Waar zouden die eigenlijk opgeslagen liggen? In mijn brein? Of... zijn er nog meer mogelijkheden in het kleine universum dat ik ben?

Maar goed, in deze tijd van het jaar staat de magnolia in bloei en ik moet het nu even doen met 2006. We waren in Markelo bij de kinderen en daar stond zo'n prachtig klein boompje in de tuin. Daar maakte ik deze foto.

Toch leuk... herinneringen. Maar ook herinneringen gaan verloren. Is dat erg? 
Als je het niet meer weet, kun je het toch ook niet missen, misschien ben je er dan ook niet meer of niet meer zoals je was...








zondag 5 mei 2019

Onzekerheden.

Wat is dat toch, dat waar ik de vinger niet zo makkelijk achter krijg.
Er zijn van die dingen waar ik bang voor ben. Hele rare dingen waar je totaal niet bang voor hoeft te zijn.
Het openbaar vervoer bijvoorbeeld, die angst heb ik mijn hele leven al. Bang dat ik te laat kom. bang dat ik de verkeerde halte uitstap, bang dat ik niet weet waarop ik over moet stappen. Bang dat er iets misgaat met in en uitchecken. Zelfs zo dat ik al die dingen het liefste uit de weg ga en zielsgelukkig ben met die lieve schat die me overal brengt waar ik wil.  Maar het is toch van de gekke.

Ook allerlei andere eenvoudige zaken vind ik vaak lastig. Ik geef niet aan al die angsten toe en ga er vaak dwars doorheen. Maar alles wat ik voor de eerste keer moet doen boezemt me angst in. Ergens voor de eerste keer aanbellen of ergens naar toe gaan. Het brengt allemaal spanningen met zich mee waar ik niet meer op zit te wachten. Ik houd me het liefste bij de bekende dingen. Maar wil ik dat?

Ik kan natuurlijk van alles bedenken waardoor het komt en mijn hele verleden uitdiepen en daar ergens de schuld leggen, maar daar schiet je weinig mee op in het heden.
Wel merk ik als ik de dingen vaker doe, de angst dan ook verdwijnt. Maar naarmate je ouder wordt doe je bepaalde dingen steeds minder vaak ook omdat je energie op een steeds lager pitje gaat functioneren. Ook wordt de belangstelling voor bepaalde dingen steeds minder. Zolang je een partner hebt doe je de dingen nog samen maar het alleen komen te staan kan een nog grotere beperking teweeg brengen.

Ik denk dat ouderen steeds meer 'last'  kunnen krijgen van dingen niet meer doen en uit de weg gaan en zich misschien niet eens bewust zijn van de onzekerheden en angsten die daaronder schuil gaan waardoor ze op de lange duur vereenzamen en dan ook niets nieuws meer aanpakken. Een soort gelatenheid van: het is goed zoals het is, laat mij maar in mijn eigen hokje zitten.

Ik hoop dat ik daar lang verschoond van kan blijven door me bewust te zijn van de onzekerheden en angsten die op poppen en de moed heb er toch altijd weer doorheen te breken. Nieuwe dingen aan te pakken. Dat er een betrokkenheid blijft bestaan en dat er altijd nieuwe wat op mijn pad zal komen diat ik aan durf te pakken zolang ik me er echt voor interesseer of er nieuwsgierig naar ben.
Maar ik hoop ook de rust te vinden van het niet meer hoeven, niet meer over mijn eigen grenzen gaan om wat voor reden dan ook. De stilte en rust in mijzelf kan vinden.  Ik geloof dat ik aardig op weg ben.
De weg van het midden zou ik zo zeggen.



zondag 30 september 2018

Theorie van de gaten

Hieronder een artikel van Kees Voorhoeve.



Hoe komt het dat de persoonlijkheidsstructuur zo sterk aan het leven gehecht is geraakt? Almaas geeft een indrukwekkende verklaring waarom de persoonlijkheid zich zo krachtig wil bevestigen en in een vastgeroeste eenzijdige vorm blijft ronddwalen. Almaas gebruikt hiervoor de theorie van de gaten. De persoonlijkheid is afhankelijk van de kracht en inspiratie van de Essentie zoals bijvoorbeeld bij de vorming van liefde, eigenwaarde, acceptatie enz. Doordat de Essentie verborgen is, kunnen deze aspecten zich niet volledig uitdrukken en ontstaan er gaten in de persoonlijkheid. Almaas omschrijft dit als volgt:

"Zoals mensen onder normale omstandigheden zijn, zitten ze vol met gaten. Wat is nu een gat? Een gat verwijst naar ieder deel van jou dat verloren is gegaan, wat wil zeggen elke deel van jou waarvan het bewustzijn kwijt is. Wat overblijft is een gat, in zekere zin een gebrek. En datgene waarvan we het bewustzijn kwijt zijn is natuurlijk onze Essentie. Als we ons niet bewust zijn van onze Essentie, houdt die op zich te manifesteren en is ze zoek. Vervolgens voelen we een gebrek. Dus een gat is niets anders dan de afwezigheid van een bepaald deel van onze Essentie. Het kan verlies van liefde zijn, het verlies van eigenwaarde, het verlies van de capaciteit voor contact, verlies van wilskracht, verlies van helderheid, verlies van vreugde, van een of meer van die hoedanigheden van Essentie". (Innerlijke Diamant, deel 1)

Deze gaten voelen vervelend aan en kunnen soms zeer pijnlijk zijn. Tegelijkertijd ontstaat de behoefte deze gaten op te vullen, maar hoe? Inherent aan het bestaan is een diep verlangen heel te worden en te zoeken naar de Bron. Ook in de ontwikkeling en vorming van de persoonlijkheid blijft dit fundamentele verlangen aanwezig. De persoonlijkheid is immers een veruitwendiging van de Essentie en geen afzonderlijk principe ook al wordt het vaak wel zo beleefd. Het verlangen naar heelheid zou in principe beantwoord kunnen worden in de 'tweede fase', de spirituele scholingsweg, waarbij stap voor stap de Essentie wordt toegelaten en waar uiteindelijk een ervaring van innerlijke vrijheid en werkelijke heelheid kan optreden. Als we zodoende in contact zijn met de Essentie zijn we 'in de wereld en niet ervan'. Dit wil zeggen dat we op een directe wijze in contact staan met de dagelijkse werkelijkheid en ons er tegelijkertijd niet door laten meesleuren, een soort betrokkenheid vanuit een onbevangen houding. Maar de persoonlijkheid weet niet precies waarop het verlangen gericht moet worden. Door de eeuwen heen hebben vele religieuze en contemplatieve tradities verhalen verteld met als doel de mens aan te sporen deze 'tweede fase' te volgen en werd er uitgelegd wat het belang was van wakker worden voor de Essentie. Aangezien deze verhalen momenteel veel minder worden verteld, weet de moderne mens niet meer op welke wijze het diepe verlangen werkelijk bevredigd kan worden.

Doordat de persoonlijkheid de gaten in eerste instantie niet opvult door middel van de kracht van Essentie komen er identificatiemechanisme naar voren die de persoonlijkheid nog meer doen vastroesten. Het eerste mechanisme betreft Ego-identificatie. De persoonlijkheid of ego richt alle aandacht op zichzelf met de behoefte de egostructuur nog meer te bevestigen en zodoende de gaten tijdelijk op te vullen. Het masker wordt hierdoor helemaal uitgekristalliseerd waardoor de autonome persoonlijkheidsstructuur het centrum of de grondtoon van het leven wordt. Het masker is geen instrument meer waar achter de Essentie schuil gaat, maar wij zijn het masker geworden en hebben de Essentie naar de achtergrond gebracht. De ego-identificatie bevredigt uiteindelijk niet. Het fundamentele verlangen blijft onbeantwoord. Het is een tijdelijke bevrediging waarbij onherroepelijk onrust, ontevredenheid en frustratie naar voren komen als verschillende gaten weer zichtbaar worden.

Lees meer
http://meditatiemystiek.blogspot.com/2011/09/de-innerlijke-diamant.html

Uit: De Innerlijke diamant
Naar aanleiding van de spirituele visie van A.H. Almaas
© Kees Voorhoeve


fotograferen en geluk

Een heerlijke nazomer week hebben we achter de rug. Misschien komen er nog meer mooie dagen met een laagstaande zon. Dat maakt de kleuren in de natuur zo mooi. De hoge zon in midden zomer geeft heel hoge contrasten en dat is lastig fotograferen. Zeker ook met mijn visuele handycap die het zien vermoeilijkt.
Dat neemt niet weg dat ik nog steeds heerlijk kan genieten van al het moois dat de natuur te bieden heeft. Wat kan een mens daarmee toch gelukkig zijn.










dinsdag 4 september 2018

Arme Ekster

Vanmiddag zijn we weer even naar Sonsbeek gegaan. Een rondje om de grote vijver. Dat is inspannend genoeg .  Mijn energie wil maar niet verbeteren en de huisarts heeft mijn bloed laten prikken. Gelukkig schijnt er niets bijzonders aan de hand te zijn maar volgende week moet ik even naar het spreekuur komen. Dan zal ik wel meer horen.

In Sonsbeek was het dus weer een klein rondje maar we hebben heerlijk even kunnen fotograferen.

Ik zag een ekster die er niet zo florisant uitzag volgens mij misthij een stuk van zijn vleugel en hij scharrelde door de struiken op de grond. Die gaat waarschijnlijk de winter niet overleven.






Maar eer waren ook veel mooie dingen te beleven. De hele sfeer ademt alweer de herfst. Vreemd want er is toch nog niet zoveel kleur in het blad te bekennen of  toch...





De jonge zwanen zijn intussen behoorlijk uit de kluiten gewassen.




Als kers op de taart liet de citroenvlinder zich mooi fotograferen. Mijn dag is weer goed.




dinsdag 28 augustus 2018

Eendjes voeren

Er is iets vreemds gebeurd. Deze is bovenaan in mijn gepupliceerde blogs komen staan. Nou het is een oudje maar hij mag blijven 😝
Ik zal wel iets verkeerd hebben gedaan 

Ook vandaag maakte ik een wandelingetje maar nam mijn fototoestel mee. Ja dan ben ik veel langer onderweg voor zo"n klein ommetje.  Er komen veel mensen in het park van het verpleeghuis en kinderen van de scholen steken een hoekje af door het park als ze van en naar school gaan met de fiets.

Ik kwam een verpleeghuisbewoner tegen in een elektrische rolstoel. Nee hij had er geen bezwaar tegen als ik fotootjes voor het web van hem maakte en hij legde me uit dat hij altijd de vogeltjes voerde en daar speciaal voer voor kocht. Ook de honden die in het park uitgelaten werden, kregen altijd iets lekkers. Die wisten het al precies.




Eerst kregen de Nijlganzen hun deel en als ze genoeg hadden gingen ze hun veren poetsen op de tak in de vijver.



dan zijn de kleinere eenden aan de beurt



En dan verplaatst hij zich naar een kaal plekje in het gras en strooit, achtervolgt door de eenden, het gekochte zaad uit.




We wensen elkaar een plezierige dag toe en ik loop naar de Sawah Belanda. Er vlak naast. Het Indisch monument. Een gerealiseerd project van de zusjes Bloem.


Helaas is Joyce die het landschap creëerde nog niet zo erg lang geleden overleden. Er heeft een herdenking plaatsgevonden op 15 augustus. Vanuit mijn raam kan ik dan de mensen op het terrein zien als ik erop attent wordt gemaakt want mijn ogen herkennen dat niet meer zeker niet van zo'n afstand.

Er zijn bloemen gelegd op een van de verhaal tableaus die Marion Bloem schreef.


En het rijstveldje ligt er mooi en waterig bij. Dat is andere jaren wel eens minder geweest.

En dan wandel ik verder en maak nog verschillende opnamen van alles wat er verder nog te beleven valt.






De achterste vijver is een en al kroos en niet meer als vijver herkenbaar


Zouden de bramen rijpen nu ze ze weinig regen hebben gehad deze zomer?

Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...