Wie ben ik

 Er verandert veel. Daar ben ik al een paar dagen over aan het nadenken en vooral over de veranderingen in mijzelf. Is er nog iets over van de Elly van mijn jeugd en ook van de Elly op middelbare leeftijd nu ik intussen oud ben geworden?

 Natuuerlijk de verandering processen gaan zo langzaam dat je het vaak niet eens in de gaten hebt hoe je zelf ook verandert maar voor mij geldt vooral dat ik ook bewust aan veranding gewerkt heb omdat ik tegen veel dingen in mijn leven aangelopen ben waar ik liever geen tweede keer tegenaan zou willen lopen.  Nou gaat het tever om daar een compleet beeld van te schetsen op een blogje.en dat ben ik ook niet van plan. 

Ik heb in ieder geval geleerd dat de omstandigheden niet altijd naar je eigen hand zijn te zetten en als je iets kunt veranderen is het alleen maar de manier waarop je met de omstandigheden omgaat. Natuurlijk is dat kort door de bocht en zijn sommige omstandigheden wel te veeranderen en als dat mogelijk was heb ik ook dat wel gedaan.  Soms waren dat grote beslissingen en consequenties die voor mij gelukkig goed zijn uitgepakt.

Intussen kijk ik nu terug op een leven waarin heel veel is gebeurd. Een leven waarin ik altijd bezig ben geweest met ontwikkelingen in mijzelf en in mijn omstandigheden door eraan te werken en soms kwam er zoveel op me af  dat ik iedere keer weer even gas terug moest nemen om 'alles op een rijtje te zetten' zoals ik dat altijd noemde. En nu ik dat allemaal een beetje kan overzien, vallen er steeds meer kwartjes  op de juiste plek en is het goed zoals het is geworden en het is zoals het is. 

Ik voel me heel betrokken bij alles wat er in de wereld gebeurd en zie rondom me hoe iedereen worstelt met het bestaan blij is in goede tijden en onderuit gaat als het weer eens niet loopt zoals men wil. Hoe de wereld aan het klimaat ten onder gaat en ieder voor zijn eigen winkeltje er het beste uit probeert te slepen. Het is van alle tijden en oplossingen zijn er niet voor het oprapen. Want wat voor de een de belangen zijn is voor de ander desastreus. 

In veel dingen voel ik me steeds meer een toeschouwer.  Ik ben nooit iemand geweest die op de baricade ging staan voor een ideologie en was me er altijd van bewust dat niet iedereen dezelfde waarheid heeft. Natuurlijk heb ik ook mijn eigen waarheden maar hoef die niet aan anderen op te leggen. Misschien waren er jaren dat ik jhet gevoel had dat ik dat wel goed was om te doen  maar nu ben ik tot de ontdekking gekomen dat jet  geen ogen opent van mensen die andere waarheden hebben maar slechts afstotend werkt. 

Ook ben ik tot de conclusie gekomen dat heel veel van mijn eigen waarheden  die ik wilde profileren gebaseerd waren op het feit dat mijn gevoel van eifenwaarde daarmee gemoeid was maar dat daar mijn zelfrespect daar totaal niet in verankerd was want  ik hoefde alleen maar  te zijn die ik was. 

Kort en goed zie ik nu hoe anders ik in het leven sta dan dertig jaar geleden. Vooral de laatste twintig jaar heeft zich dat voltrokken mede door de veranderende omstandigheden waar ik mee uit de voeten leer komen en op mijn iegen manier van het leven kan genieten. Ik heb de hoog emotionele hoogte en dieptepunten achter me kunnen laten en een weg gevonden in wat meer rust en stabiliteit in mijn eigen middelpunt.  

Dat lijkt misschien saai maar het is verre van eentonig want het is heel kleurrijk. Nieuwsgierigheid en een oefening in  liefdevol aandachtig aanwezig zijn, ligt eraan ten grondslag. 

De druivenrank in het kasje van een vriendin

Oranjetipje

 Misschien komt het wel door de tijd van het jaar. Het is pasen en goede vrijdag is achter de rug. Veel muziek over het lijden van Jezus. Met de Passion kan ik niet zo goed uit de voeten. Dat doet me niets en ik voel er meer weerstand tegen dan affiniteit maar de Mattheus van Bach en de muziek uit Jesus Christ Superstar raken me tot op het bot. . Niet zozeer omdat ik dan op een kerkelijke manier daarmee omga maar voor mij is het meer een tijd om me te bezinnen en me geraakt te voelen door hoe wij of liever gezegd IK als mens functioneer.  Daar ben ik min of meer doorlopend mee bezig binnen mijn Boeddistische beoefeningen, Analytische meditaties, concentratie en mindfulness overwegingen maar in deze rtijd lijkt het allemaal wat directer en misschien ook met meer emotie binnen te komen. 

Daar kwam nog bij dat een blo vriendin die ik al kende van het Weblog (nu op facebook) is overleden vlak voor goede vrijdag en dat geep me meer aan dan ik van te voren had kunnen bedenken. Digitaal heeft wel degelijk een persoonlijk tintje en is dichterbij dan je zou verwachten. Het is maar net hoe je er zelf mee omgaat.   Ik denk toch dat ik ook maar weer eens wat verder op mijn overdenkingen in wil gaan op mijn andere blogje want het is goed om dingen te verwoorden anders blijven ze zo ergens in het luchtledige hangen. Woorden geven aan overdenkingen maken de ervaringen wat meer hier en nu. Duidelijker. Niet iets van ergens buiten mezelf want uiteindelijk zitten alle ervaringen alleen maar in de eigen persoonlijkheid. Hoe ik het ook wend of keer: De wereld dat ben jij zegt Krisjnamurti en dat wordt me steeds duidelijker.

Verder zijn we de afgelopen tijd veel aan het fotograferen geweest. Het is er goed weer voor. Heerlijk in het zonnetje. De wind is nog wat koud geweest. Maar dat vind ik wel fijn. Vroeger kon ik prima tegen de warmte maar nu is het me al snel te warm en wil mijn lijf niet meer zo goed in de warmte, dan ben ik zo snel vermoeid. En dan kom ik ook weer uit bij een overdenking over het ouder worden. Tja ik ga daarover ook maar weer eens schrijven op mijn andere blogje. 

Je moet er wel allemaal de tijd voor hebben want ook daar ontbreekt het me wel aan. 's Avonds komt er niet veel meer uit mijn handen en in plaats van van druk bezig zijn, is het dan meer bankhangen of wat lezen.  De dagen worden steeds korter voor mij ook in de zomertijd. 

De eerste pinksterbloem die ik deze week zag en het eerste oranjetipje dat daar graag van snoept. 

Ook al staan we met lege handen

 Vier dagen duurt de oorlog in Oekraïne nu. We hadden het aan kunnen zien komen maar kennelijk gaan we ervan uit dat iedereen net zo in elkaar steekt als  wij Europeanen die wars zijn van oorlog en met een brutale inval hadden we totaal geen rekening meer gehouden. Evenals vele Russen die ook geen oorlog willen.  Waar dit moet eindigen met een onvoorspelbare dictator als vijand is voor mij een groot vraagteken en zelfs de specialisten en kenners van de wereldpolitiek en defensie hebben geen vooruitziende blik om dit te kunnen overzien. 

Intussen staat Europa op de kop en misschien de halve wereld want dit soort gebeurtenissen heeft niet alleen betrekking meer op de lokale bevolking. Het wordt maar al te duidelijk dat alles met elkaar samenhangt en er niets is dat op zichzelf bestaat. De consequenties zijn groot. Nog afgezien van alle ellende en het bloed dat er vloeit. Dat is wat mij betreft het ergste dat eruit voortkomt.

Niet een erg opbeurend blogje en ik kan me wel voorstellen dat er velen zijn die er nauwelijks over na willen denken omdat ze de kans lopen in een depressie te schieten. Het komt nu ook wel heel dichtbij. Het is niet meer een ver van mijn bedshow. 

Het opmerkelijke vind ik dat het leed of het nu veraf of dichtbij is niet anders is. Overal waar geleden wordt onder geweld is allemaal  verschrikkelijk en we staan met lege handen terwijl we naar buiten wijzen naar de agressor. En onder vele omstandigheden niet eens weten wie de werkelijke agressor is maar we weten wel dat we nooit over andermans grenzen mogen gaan en altijd af moeten blijven van dat wat niet van  ons is en wat niet over onszelf gaat. 

Zo gauw de tegenstellingen de pan uit rijzen wordt dat moeilijjk en willen we de ander van ons gelijk overtuigen. Dat merkten we ook al sterk in de afgelopen twee jaar en iedereen werd hier en daar wel geconfronteerd met grote tegenstellingen. Niets mis mee maar precies daar komt liefde mededogen om de hoek kijken. Niet om alle boosheid die in ons aanwezig is te onderdrukken maar wel te herkennen en te erkennen want daar kan pas iets gebeuren waardoor we misschien wat milder kunnen reageren.  Het is niet nodig om alles met een zogenaamde mantel der liefde te betdekken want er bestaat ook nog zo iets als rechtvaardigheid waar we onze energie in kwijt kunnen  Maar het lastigste is  dan niet in agressie te schieten.  De ander onheus aan te vallen om het eigen gelijk te halen en als dat niet lukt de waarheid in het midden te laten. 

Kunnen we dan niets doen?

Jawel al is het maar in het kleine daar waar tegenstellingen zijn altijd vol respect en met vriendelijke genegenheid onze overtuiging verdedigen. Misschien niet meteen de aanval openen als een reactie. Dat is in het klein de wereld verbeteren. 

Een Utopie?

Ja misschien wel en hebben ze er daarginds niets aan maar ik zelf kan dan in vrede en rust aanwezig blijven in het dagelijkse doen en laten. En dat geeft ruimte om helder te leren kijken naar het wereld gebeuren met de aandacht op mijn eigen doen en denken gericht op mijn taak. Dan laat ik me niet meer zo snel door mijn eigen emoties onderuit halen. Daar van binnen maar ook daarbuiten in mijn handel, wandel en offergezindheid naar de ander toe kan ik doen wat ik kan. 

Eigenlijk is het weer een extra leerproces in aandachtig aanwezig zijn.  Ook als staan we met lege handen.

Wie weet in een volgend blogje

 Ik lees zojuist bij 

Geri

Een heel stuk over Tweets en allerlei andere perikelen. 

Heftig he deze tijd. Er is eigenlijk niets om je aan vast te houden. Ik zeg altijd: waarheid bestaat niet. Er is alleen maar werkelijkheid en die wordt door een ieder anders gevoeld en waargenomen.  Maar het is zeker de werkelijkheid voor de betreffende persoon. 

Ik had ook twitter genomen omdat ik eens wilde zien hoe het werkt en wat het nou is  en hoe dat gaat, Maar ik geloof dat ik er maar weer vanaf probeer te komen. Soms gaat dat niet zo makkelijk. Net als pagina's op faceboek die ik met gen mogelijkheid eraf krijg. Die zijn alleen niet meer publiekelijk toegankelijk. Maar goed ik ga het proberen want op twitter word ik niet veel wijzer tot nog toe. Een warboel van feiten en meningen over van alles en nog wat waar ik de vinger niet achter krijg mede omdat ik het programma en hoe het werkt maar niet in de vingers krijg. Ik denk dat de interesse me ontbreekt.  Het enige dat ik zie is dat men het niet met elkaar eens is en ja inderdaad er komt zo nu en dan ook iets van kunst voorbij en dat is wel leuk. Maar daarvoor heb ik twitter niet nodig. 

Mij eigen ideeën heb ik toch wel en ik ben me ervan bewust dat het niet meer is dan mijn eigen idee  waar ik  naar leef totdat er voor mij een andere  logica duidelijkheid wordt en ik vind dat iets anders beter zou zijn. Ik probeer me intussen niet gek te laten maken door allerlei ideeen waar ik OP DIT MOMENT niet mee uit de voeten kan en geen eigen zinvolheid voor kan bedenken. Risico's, ja natuurlijk die zijn er altijd. Het hele leven is risico. Of je het nu vanuit de ene of vanuit de andere hoek bekijkt want van leven ga je dood.  Er is nooit ergens zekerheid over te vinden. Je kunt alleen maar dat doen wat voor je zelf op een bepaald moment werkelijkheid en goed is.  Zeker als je een andere werkelijkheid niet onder ogen durft of kunt komen. 

Ik heb vrede met onzekerheid en darom hoef ik me nergens aan vast te klampen en doe en ben ik die ik op dit moment ben.

Kijk nou ben ik toch als een soort automatisme  weer in een overdenking geschoten. Het lijkt wel of ik niet gewoon over koetjes en kalfjes kan schrijven. Ook dat ben ik dus. Wie weet, misschien in een volgend blogje. 

Het leven duurt niet eeuwig

 Ik verveel me nooit/ Er is altijd wel iets te doen maar soms denk ik dat ik mijn tijd veel beter zou kunnen gebruiken. Ik kom veel te weinig aan verschillende dingen toe die ik veel vaker en intensiever zou willen doen. 

Als ik daar consequent gehoor aan zou willen geven zou ik mijn dagen veel systematischer in moeten delen ja en dat is nou precies waar het me aan ontbreekt. Ik leef maar een beetje voor de lieve vaderlande weg en heb wel enkele dingen die structureel zijn en ook heel belangrijk maar de rest van de tijd vul ik in zoals het me op dat moment goed dunkt. En dan wals ik nog wel eens voorbij aan datgene wat er op mijn lijstje staat als iets wat ik nog graag wil doen. Ik schuif het weg en doe dan uit gewoonte iets wat ik eigenlijk niet zou willen of moeten doen. Dat maakt me dan weer eens scherp duidelijk hoe ik vastzit in gewoontepatronen die ik niet uitgesproken heb gekozen maar waar ik domweg aan beantwoord.

Okee concreet

Ik bedoel dat ik bijvoorbeeld 's avonds laat op de bank hang met een dom spelletje terwijl ik eigenlijk graag zou willen tekenen, schetsen, lezen, En dat is maar een klein voorbeeld en nog wel te vergoelijken omdat ik later op de avond niet meer tot veel in staat ben. Het gaat me er ook niet om dat iets niet zou mogen want in principe kan en mag ik alles doen wat ik wil. Maar in hoeverre beantwoord ik aan wat ik kan en wil en en wat doe ik uit gewoonte waardoor dat gewoontepatroon me ook minder voldoening geeft natuurlijk.

Nou moet je niet denken dat ik ergens een probleem van maak hoor. Echt niet maar het zijn gewoon overdenkingen waarvan ik me afvraag of dat herkend wordt en het roept  de vraag op: zouden andere mensen daar ook tegenaan lopen? 

Voor mij heeft het bovenstaande alles te maken met een zinvol leven leiden want ik denk dat iedereen op zijn of haar eigen manier daar een invulling aan geeft. Alleen al het feit dat ik hierover na wil denken is voor mij zinvol en hoort bij mijn manier van leven. Ik ben benieuwd hoe dat bij anderen is. Ben jij zo gestructureerd dat je het gevoel of het idee hebt dat je iedere dag zinvol invult? 

Het leven duurt niet eeuwig

Daarvan werd ik me ook weer extra bewust toen ik vanmorgen las dat Tich Nhat Hahnh  vanmorgen is overleden. Een extra mindful blogje als nagedachtenis aan een groot man. Vader van de mindfulness

                                                   Het leven duurt niet eeuwig. 

Rust onder de kerstboom, daar is het goed toeven

 Ik zit hier rustig, min of meer onder een kleine kerstboom in een warm huis van alle gemakken voorzien en voel me o tevreden. Op de sociale media komt van alles voorbij van over de hele wereld. en 's avonds zie ik praatprogramma's en nieuws en niet te vergeten films, docu's en detectives op de TV.  Ik heb mijn contacten. Betrekkelijk weinig lijfelijk de laatste tijd maar wel veel via de digitale mogelijkheden. Ik hoef de deur niet meer uit om aan mijn maatschappelijke verplichtingen te voldoen en kan me bezig houden met dat wat ik belangrijk vind en dat is het Boeddhistische pad dat ik ga en dat is niet ergens in de wolken maar hier op dit moment in het functioneren van mezelf oplettend zijnen in alles wat er in en om me gebeurd. Doe dat dagelijks niet alleen op mijn kussentje maar ook door de dag heen onder alle omstandigheden. Die bewustwording.  Ik heb daar alle tijd voor en ondervind daar ook veel voldoening aan.

Zo ziet het leven er dagelijks voor me uit en iedere dag is weer nieuw en anders. Nooit een saai moment. Natuurlijk is die rust en tevredenheid niet aan iedereen gegeven en het is ook mij niet aan komen waaien. Het is een vorm en samenspel  van bewustwording en gunstige omstandigheden, Dat laatste is natuurlijk iets waar niemand ooit zeker van is en dat is nu in deze periode heel duidelijk. Iedereen vraagt naar een uitzicht in de pandemie maar het is duidelijk, die zekerheid is nooit te geven want het hele leven blijft onvoorspelbaar door de omstandigheden die een mens nooit in de hand zal hebben evenals alle andere  natuurverschijnselen. 

Het enige dat we wel in de hand hebben is de manier van omgaan met de omstandigheden. En dat schijnt voor het gros van de mensheid in deze luxueuze westerse maatschappij erg moeilijk te zijn. Het lijkt wel of we denken dat het leven maakbaar is en dat is het niet. Het is puur geluk als de omstandigheden gunstig zijn. En nu stevenen we weer af op een pittige lock down in verband met de pandemie waar we al lang in ronddobberen zonder een uitweg te zien tot op heden. 

Daarmee om leren gaan is voor velen heel zwaar. En het lijkt wel of er overal compensatie gedrag naar boven komt die ten koste gaat van de medemens. Helaas we lijken elkaar niet van dienst te kunnen zijn maar juist tegen te werken en dat maakt het allemaal  niet makkelijker. 

Ik zit dan in een gunstige positie zodat ik het allemaal van een afstand kan bekijken. En lees hoe de winkelcentra's ook nu weer vol lopen en de drukte overal abnormaal is. Niemand schijnt de dagelijse gewoonten en zorgen los te kunnen laten en het te kunnen doen met het moment waarin we zitten. Zorgen rept de mens naar buiten om alsnog de tijd in te halen of erop vooruit te lopen. En helaas tijd is nooit in te halen. We moeten het doen met wat is. 

Nou dit rammelde ik er maar eens even snel uit op mijn lap topje en wens daarbij iedereen die dit leest veel sterkte toe in de komende tijd. Hopelijk een vredige en rustige kerst onder alle omstandigheden voor iedereen zodat de rust een beetje kan indalen en we daar zelf de ruimte in ons innerlijk voor creeëren . Want vrede kun je alleen maar vinden in je eigen diepste binnenste en dan verder vooral veel gezonde en heilzamen omstndigheden voor nu en het volgende jaar. 

Valkuilen, het blijft boeiend.

 Iedere dag is anders. Er zijn dagen dat ik denk: ik stop[ met bloggen en ik heb nergens meer zin in. Maar eigenlijk weet ik wel dat dat niet klopt. Ik ben gewoon moe. Ik moet weer even bij mezelf in rust terug komen. En dan plotseling komt er weer een dag. Vaak in het weekend dat ik weer overal zin in heb en denk: Leuk ik ga een blogje schrijven. Het is hollen of stilstaan, want dan heb ik er zoveel zin in dat ik niet zou willen stoppen. 

Wat is een mens toch een raar botje. Maar gelukkig zit iedereen weer anders in elkaar en is het voor velen niet herkenbaar wat ik hier boven schrijf en kabbelt het leven voor anderen iedere dag gewoon rustig door in de vaste patronen.  Vaste patronen voor mij? Voor een deel misschien maar nee dat is toch niet echt mijn ding. Toch heb ik me voor veel dingen wel vaste patronen aangewend omdat dat hey leven wat stabiliseert en minder ingewikkeld maakt. Dat heb ik ook nodig. Maar voor de rest ben ik voor de impulsen en laat me daar geduldig in onderdompelen. 

Die hoogte en dieptepunten zijn wel met de jaren veranderd. Vroeger heette het altijd juichend tot in de hemel of bedrukt tot in de dood.  Dat is nu gelukkig anders, rustiger overzichtelijker en daar ben ik blij mee. Dank zij meditatie en beoefening is het dagelijks wisselende leven  zoveel hanteerbaarder geworden. 

Dus vandaag weer overal zin in . Ik heb heerlijk geslapen, wat tegenwoordig ook niet meer iedere dag zo is en dat scheelt een slok op een borrel.

En dan lees en zie ik hier en daar de toenemende boosheid over het gedrag van anderen in deze crisis. Vaak ben ik het helemaal eens met alle opmerkingen over het wel en wee van deze tijd en de boosheid die daaruit voortkomt maar ik heb ook aan de lijve ondervonden dat anderen aanspreken op hun gedrag ook al is het nog zo uit een goed hart bedoelt om de ander in te laten zien dat ze meer baat zouden hebben bij een gedrag waar ikzelf voor sta, het werkt niet. De ander voelt zich dus alleen maar aan gevallen. En als ik er goed over nadenk weet ik dat ik dat ok net zo zou zijn als mijn fundamentele waarden op zo'n manier aangetast worden.  En hij regeert daardoor terug met een oplopende boosheid.  Het wordt steeds lastiger elkaar te bereiken. Met als gevolg tweedeling en vriendschappen die eigenlijk geen vriendschappen meer zijn en erger zelfs uit kunnen lopen in vijandigheid. Vaak is het dan zaak mezelf terug te trekken en afstand te nemen als de verschillen te groot zijn geworden en er niet meer gewoon gepraat kan worden.  Dat is heilzamer dan het ontwikkelen van vijandigheid. 

Ik leer steeds meer van wat ik zelf ervaar en ook om mij heen zie gebeuren. Natuurlijk trap ik toch ook  regelmatig weer in de valkuil waar ik beter omheen zou kunnen lopen maar op het moment dat ik het zie kan ik er makkelijker uit stappen en mijn weg vervolgen. 

Tja het valt niet mee in deze tijd bij de les te blijven. En dan is het nog maar de vraag waar doe je goed aan. De ene keer zullen harde uitspraken zoden aan de dijk zetten en verandering in de goede zin van het woord teweeg brengen, een andere keer pakt het volkomen verkeerd uit en wordt de agressie gestimuleerd. Wat is dan nog goed of kwaad? Ik heb het liever over heilzaam of niet. 

En  dit soort overdenkingen gaan echt niet alleen maar over deze crisistijd. Het is overal en altijd weer aandachtig opmerken wat er gebeurt in mijn leven en in het leven van anderen. Altijd weer bijzonder en verwonderend hoe het allemaal functioneert.  Het blijft boeiend. 

Symbolische waarden

 Het lijkt wel of ik met de grote schoonmaak bezig ben en het voorjaar is toch al zo goed als voorbij. Gelukkig word ik daar lijfelijk niet moe van want om. wat mensen 'lekker moe" noemen, te worden nou daar ben ik geen held in.

Mijn hele leven al niet geweest. Mijn conditie is dan ook nooit erg hoog. Een voordeel is dat ik er geen gewicht af hoef te gymmen want dik worden doe ik niet van het harde werken 🤣dat ik doe met allerlei andere zaken dan sport.  Natuurlijk let ik wel op wat ik eet en de suikers heb ik afgeschaft. Dat scheelt een slok op een borrel. Daar alleen al viel ik 5 kg door af en heb er nog 61,5 over.

Die schoonmaak heb ik op de computer gedaan. En zo langzamerhand krijg ik steeds meer grip op zaken die ik erop heb staan en op wat in de cloud hangt. Ik heb geen zin om door het lastig achterhalen van hoe het functioneert om de tuin te worden geleid door google foto's.

En dan kan er hopelijk uit de chaos van de modder weer een prachtige bloem verschijnen.

Na het harde werk is het goed stoeien met de fotootjes 

Wisten jullie trouwens dat de oosterse groet en dankbetuiging 🙏🙏 De lotusknop voorstelt. Er hoort dus ook een ruimte tussen de handen te ontstaan bij het tegenelkaar plaatsen. Het is een zogeheten handmudra.  Een prachtig symbolisch gebaar naar de ander. Et kunnen heel veel waarden aan ontleend worden. Om die te ontdekken moet je er verder induiken.

Linksboven op de foto zie je twee naar boven komende knoppen

 

Overvloedig leven

 Wat is de wereld toch worderschoon en wat zijn wij toch bevoorrechte mensen dat we daar zo van kunnen genieten in een land waar dat mogelijk is. Geen natuurrampen (tot nog toe) geen oorlogen. Natuurlijk gebeurd er ook in Nederland van alles en nog wat maar dat weegt niet op tegen een land in oorlog met bombardementen op je hoofd en geen droog brood om te eten. Geen gebrek aan water en voedsel. En wij maar denken dat dat heel normaal is. 

Ik heb in ieder geval weer volop gebruik gemaakt van de mogelijkheden die ik heb en dus genieten van het mooie weer en van  alles wat ik kan zien. En dan heb ik ook nog eens de mogelijkheid het hier te laten zien. Die kikkertjes zijn zo gek nog niet. Ze hebben het prima voor elkaar.

Deze heeft enn mooie uitkijkpost gevonden.

Het krioelde er weer van vanmorgen en we hebben naar dat concert zitten luisteren. Als je zo snel langs de vijver loopt zie je die beestjes nauwelijks.  Maar herrie genoeg het is een waar kikkerconcert. 

De grote libellen waren niet meer zo dominant aanwezig maar de juffertjes zweven zo mooi voorbij. Ontelbaar veel en zo lastig te pakken. Het lijkt allemaal heel rustig te zweven maar schijn bedriegt. Als ze gaan zitten heb je geluk

Deze zien extra goed. Dubbel breedbeeld.

Het waren er onnoemelijk veel en deze had zich alvast in de blauwspar genesteld in afwachting van december.

Maar eerst de zomer met talloze mooie bloemen, zonneschijn en warmte. December is nog een ver van mijn bed show ook al gaat de tijd steeds sneller. Neeee de tijd gaat niet sneller, ik wordt langzamer. 

Onzekerheid is er altijd

 En verder was ik even op het blog van Vlasje. Ja het zijn rare tijden en liever schrijf ik niet over de Corona perikelen. Er wordt al meer dan genoeg over gezegd en dat houd ik ook heus wel bij met alle info die daarbij hoort.  Maar ik ben zo blij dat ik heb leren mediteren en heb geleerd  me niet zo verschrikkelijk door mijn emoties mee te laten nemen. Mijn vriendin zegt altijd: Het komt me niet aan de botten. En zo voel ik het ook. Het is mooi in je eigen midden te kunnen leven en werken zonder daaruit getrokken te worden. En als dat wel gebeurd dan duurt dat steeds korter omdat meditatie een manier is om je daarin te trainen. Bijvoorbeeld steeds weer terug naar de ademhaling of een ander focus punt. 

Ik heb alle begrip voor iedereen die het er verschrikkelijk moeilijk mee heeft en daar een weg in probeert te vinden. Ik ga intussen gewoon mijn gangetje. Neem alle voorzorgsmaatregelen in acht en dat kost me geen moeite. Ik ben gelukkig niet bang en ook niet bang als er onverhoopt toch ziekte en dood op mijn pad zouden komen. Op dat moment is het vroeg genoeg om met de bijkomende emoties te dealen die er dan natuurlijk ook zullen zijn.

Ook het opheffen van de blokkades zeggen me weinig want ik blijf toch mijn eigen voorzichtigheid in acht nemen. Dat zijn de dingen die me beschermen en zo niet dan moet ik ook daarmee leren omgaan. Want het virus is door niets zomaar weg te blazen of denken. Het is wat het is. 

Helaas overleed er ook weer een Sangalid van Jewel Heart aan Corona en meerdere in mijn omgeving hadden ermee van doen. Ik prijs me gelukkig in een groep mensen te verkeren die er een stabiele en rustige weg in gevonden hebben en dat we samen de problemen mogen delen. Elkaar ondersteunend tot over de dood heen. 

Ik zou wensen dat iedereen op deze manier zou kunnen leven en de rust kon vinden in dat wat niet vanzelfsprekend maakbaar is en altijd onzeker is en zal blijven. 

Verder heb ik alle respect voor degenen die, al is het vaak op onnavolgbare wijze, proberen er een draai aan te geven met regeltjes die niet altijd begrijpelijk overkomen. Ik geef het je te doen om het 17 miljoen mensen naar de zin te maken in tijden van stress en ellende. Dat is gewoon onmogelijk. 

Verkiezingen

De verkiezingen zitten er weer op en zoals al zo vaak gebeurde de laatste jaren is de uitslag een tegenvaller voor links. Maar nu wel extreem. Ik had er, na alle ellende met het rechtse kabinet de afbraak van alle zorg en de affaires rondom de fraude die geen fraude was en niet te vergeten de ellende van de aardbevingen in Groningen, wel iets anders van verwacht.

Het laat maar weer eens overduidelijk zien hoe betrokken sociaal Nederland zich voelt bij de medeburgers die op een of andere manier in het verdoemhoekje zijn geraakt. We staan te klappen voor de zorg we roepen ach en wee bij alle misstanden en lijken betrokken bij de minima en mensen die uitgestoten worden en de ellende van het beleid ervaren, zolang als we zelf maar voor in de rij kunnen staan als er uitgedeeld gaat worden en dan tellen anderen even niet meer mee.

Opmerkelijk voor dat soort gedrag vond ik Maarten van Rossum voor wiens inzichten ik wel respect kan hebben maar minder voor de manier waarop hij misbruik maakte en voorkroop bij het injecteren zonder zich af te vragen wie hij in werkelijkheid benadeelde. Ik vind dat een schoon voorbeeld van hoe het werkt en hoe betrekkelijk betrokkenheid is.

Als puntje bij paaltje komt gaat iedereen voor zijn eigen hachje. Er zijn maar weinigen binnen het linkse blok, al degene die zich inmiddels sociaal in betere omstandigheden bevinden en financieel niet meer  lijden aan minimale leefomstandigheden, die de angst voor de eigen portemonnee laten varen en open blijven staan voor de sociale minima en degene die door omstandigheden in een zware positie zijn geraakt. We vergeten maar liever dat we op ieder moment  ook zelf in een penibele situatie in dezelfde ellende terecht kunnen komen Ja, dat vergeten we maar liever en blijven gaan voor ons eigen hachje.

Dat is Nederland en misschien wel de hele wereld op zijn smalst. Niet kijkend naar het totaal. Onwetend van de onderlinge afhankelijkheid van alles. Ik kan het alleen maar echt goed hebben als jij het ook goed hebt. Het lijkt een ver van mijn bed show maar niets is minder waar.


Mijn laatste hoop voor hier op dit moment is dat Kaag en Rutte over links kunnen en willen gaan en er toch al is het maar iets, een socialer beleid uit voort zal komen. Voor mij is het een overdenking om open te blijven staan voor alle problemen van allen die het minder hebben dan ik en daarvoor te blijven gaan ook al gaat dat geld kosten in mijn persoonlijke portemonnee. 

Weerstanden.

 Ziezo  de stemwijzer gedaan en daar kwamen geen onverwachte resultaten uit.  

En voor mijn ov chipkaart die ik eigenlijk nooit gebruik verlenging aangevraagd omdat hij bijna verlopen is.  Nou en dat soort dingen regelen en lijsten invullen, daar heb ik zo' n hekel aan. Vreemd toch. Waar komt dat nu vandaan. Ik  zie wel de uitwerking die zulke weerstanden op mij hebben.  Al mijn energie verdwijnt wanneer er klussen liggente wachten waar ik geen zin in heb. Misschien een overblijfsel uit de tijd toen ik pas gescheiden was en ik iedere maand hetzelfde in moest vullen want ik wilde niet meer geconfronteerd worden met de gegevens van mijn ex en toch moest ik ze steeds weer invullen. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat het daarvan daan komt. Na zoveel jaren lijkt me dat onmogelijk. 

Weerstanden hebben gewoon alles te maken met een eigenwilligheid waar ik liever aan beantwoord dan aan hetgeen waaraan ik volgens de regeltjes  moet beantwoorden omdat het leven er anders niet makkelijker op wordt. We ontkomen niet aan een bepaalde structuur van de maatschappij waarin we leven. Sommige zaken horen er gewoon bij. En er zijn altijd wel dingen die je liever wel of niet doet. Maar in die emotie, die weerstand voor bepaalde dingen daarin hoef ik me toch niet zo mee te laten nemen. 

Ik denk als ik op ga merken dat ik dat doe, mezelf er niet om veroordeel en denk wat dom, dat wil ik niet daar wil ik me niet aan ergeren, ja zo denken dat helpt niet heb ik al wel geleerd, maar gewoon kijken, opmerken en mezelf warme aandacht geven. Ook mezelf liefdevol benaderen Dan wordt er al wat meer energie op een fijnere manier ingezet en komen klussen die minder leuk zijn makkelijker klaar.

Ja daar ga ik op letten. In sommige andere dingen heeft het me al geholpen.  Iedere keer nieuwe stapjes.

Labels bijwerken.

 Zo langzamerhand verandert dit blogje in hoofdzakelijk kleine persoonlijke dingen en foto's .

Overdenkingen en meer dingen van spirituele aard, dingen die me bezig houden verschijnen steeds meer op Elly's eigen wijze 

Dat is niet speciaal mijn bedoeling en ik hoop hier ook regelmatig wat andere dingen op te kunnen zetten dan ditjes en datjes. Ach maakt eigenlijk niet uit. Het gaat gewoon zoals het gaat en dat is goed. 

Ik heb hier net even wat labels bijgewerkt en kwam daardoor tot bovenstaande opmerking. De laatste berichten droegen allemaal het label persoonlijk en fotogeraferen. Weinig variatie voor een Magazijn. Maar alles wat mij persoonlijk aangaat voelt niet echt als saai. Het leven blijft tot nog toe boeiend en er valt nog steeds veel te beleven. Het is maar net hoe je naar de dingen wilt kijken en er speelt bij mij altijd een behoorlijke dosis nieuwsgierigheid. Daardoor kan ik steeds veel dingen weer als nieuw zien. Er is toch ook geen moment hetzelfde ook al lijkt dat wel zo. 

Mijn vader leerde mij als kind als ik bij hem op schoot zat al. Dan gaf hij een harde klap op de leuning van zijn rookstoel en zei:

Elly, die klap komt nooit meer terug.

En dan gaf hij nog een klap en zei:

want dit is weer een heel andere klap dan de vorige.

Ja en nu denk ik, zo vergankelijk zijn alle dingen. Daar is niets mis mee want hoe zouden we zonder vergankelijkheid op deze tijdlijn ook maar iets kunnen doen?

 

We zouden plots als aan de grond genageld versteend raken. Ik denk dat er niets mooier is dan vergankelijkheid hoe moeilijk dat soms ook te vatten is.

Toch weer eens een overdenking.

Levenskunst.

 Nee, natuurlijk gaat het niet altijd zoals ik het wil hebben. Dat is me in de loop van mijn leven wel duidelijk geworden. En ik denk dat het leven ook niet daarom draait, het draait er meer om hoe ik met alles wat er gebeurd omga. En er gebeurd nogal wat in deze tijd van thuis zitten.

Toen ik op Vreedenhoff werkte daarvan herinner ik me dat er in februari  de meeste mensen overleden. Ja inderdaad dat zijn de dingen die bij het even horen als je oud bent en dat is makkelijk gezegd wanneer de dood nog niet direct aan de eigen deur staat te rammelen. Het wordt een heel ander verhaal als het steeds dichterbij komt en dan nog, zijn er veel mensen die het buiten de deur proberen te houden voor de eigen gemoedsrust.  Daar denkt menigeen liever niet te intensief over na en velen vinden dat ook niet nodig. Het is de vraag of ze gelijk hebben. Een ieder moet uiteindelijk dealen met de eigen omstandigheden en niet te vergeten de eigen innerlijke mogelijkheden en manier van leven. 

Toch word ik nu ik ouder ben steeds regelmatiger geconfronteerd met ouderdom ziekte en dood. Van dichtbij nu de tweede kennis in de directe omgeving aan  Corona overleden. En van iets minder dan tien personen hoorde ik het al in mijn omgeving al heb ik mede door de beperkingen op dit moment geen persoonlijke contacten meer en is alles op afstand.. Op een of andere manier geeft het overlijden aan Corona  net even een iets andere impact. Natuurlijk hopen wij er vrij van te blijven maar het is me wel duidelijk dat het risico steeds groter wordt naarmate de besmettingen dichterbij komen.  Maar goed  ook aan ouderdom en ziekte  zie ik steeds meer mensen  rondom me  wegvallen. Het gaat hard de afgelopen weken.

Levenskunst, wat is dat? 

Voor mij betekent het in ieder geval zonder te relativeren iedere keer weer in  mijn midden terug te kunnen komen. Tevreden met wat er is. Zien wat er gebeurd. Wat de mogelijkheden en onmogelijkheden in dit leven voor mij zijn. Dat het leven kort is en dat ik alle tijd die me rest op een voor mij zinvolle manier wil besteden. Zonder alle ellende weg te poetsen. Optimaal leven binnen de restricties die noodzakelijk zijn, blij en me bewust  van alles wat er wel en misschien ook niet is.

Nou dat is een hele mondvol en ik denk dat het me tot nu toe behoorlijk afgaat. 

Vanmorgen maakte ik deze zonnebloemen af. Daarvoor had ik een opdracht gekregen. Ik heb er heerlijk aan kunnen werken. Het was leuk om te doen.

Alles erop en eraan

 Vandaag heb ik weer een uitgeslapen gevoel en zin om fijne dingen te doen. Dat was gister wel anders. De op en neer bewegingen in mijn leven. Vroeger waren ze veel extremer. Tegenwoordig veel subtieler maar ik heb nu wel de tijd er beter naar te luisteren.

De tijd krijgt een heel andere inhoud bij het ouder worden. Gisteravond bijvoorbeeld zag ik Gerrit de weerman voorbijkomen op de TV. Hij liet veel fotootjes op het scherm achter zich zien die ik natuurlijk niet of nauwelijks in detail kon zien maar wat hij zei vond ik interessanter. 

De acht jaar dat ik dit werk doe

En ik stond er versteld van. Acht jaar! Als de dag van gister herinner ik me hoe hij onwennig begon te verschijnen op het scherm en het gemak waarmee hij in het verloop van de tijd het weer nu presenteert. Dat is allemaal  opvallend veranderd. En die acht jaar, ze zijn als de dag van gister. Hoe ouder ik word hoe sneller de tijd verstrijkt. Wat vroeger een eeuwigheid leek of een lange periode is verworden tot een zeepbel die uit elkaar spat.

 Het is  opmerkelijke dat ondanks de achteruitgang van het lijf en de maatschappelijke omsgtandigheden rondom op dit moment het leven voor mij steeds mooier lijkt te worden. 

Steeds meer realiseer ik me dat ik niet zoveel tijd meer heb. En dat doet niets af maar geeft misschien zelfs meer kleur aan het dagelijks leven. Vrienden rondom mij heen zijn al weg gevallen.En nog steeds ben ik er en probeer iedere dag als een eeuwigheid in het nu te ervaren. Van alles wat ik doe wil ik me zoveel mogelijk bewust te zijn.  Blij  zijn met het goede leven dat ik heb en ondanks alles, wat ik ook meemaakte in vroegere tijden wat ik dan :erop en eraan noem,  te weten dat het goed was. Ik heb er veel van mogen leren. Ook ben ik blij en dankbaar  dat het me niet beangstigt niet zoveel tijd meer te hebben want het is goed zoals het is en mijn ouders hadden zelfs gedacht dat ik niet oud zou worden toen ik op 2 jarige leeftijd al een nieroperatie kreeg waarbij een nier werd weggehaald. 

Het leven is goed geweest voor mij en ius nog steeds goed en weer, met alles erop en eraan.

Sjonge jonge wat Gerrit al niet voor overwegingen oproept. Ik ga weer een  mooie levendige dag tegemoet. En ik hoop iedereen die dit leest ook. Het leven vol-ledig leven

Zo zit ik graag 's avonds in het hoekje van de bank in kleermakerszit. Het kussentje op mijn benen met tablet of laptop te lezen, tekenen en van alles wat ik met die heerlijke speeltjes kan doen. Dit is een tekeningetje op tablet van hoe ik in gedachten mezelf zie zitten 

Maar normaal zit ik ook overdag achter de werktafel voor het raam.  zoals nu.

Wereldwijde problemen

  De regen tikt op de bakken van de rolluiken en ik draai me nog een keertje om in mijn warme bed. Een heerlijk idee dat ik er niet uit hoef. Mijn hand glijdt over mijn bovenbeen. En ik realiseer me hoeveel spiermassa er is verdwenen in relatief weinig tijd. Het oud zijn begint aardig toe te slaan. De herinnering aan een jonger, steviger lijf is niet verdwenen en maakt het verval nog meer duidelijk.  Intussen tikt de regen rustig door en trommelt onregelmatig op de hulpmiddelen die ons beschermen tegen de warmte van het zonlicht van de zomer die nu in geen velden of wegen te bekennen is.

Veel is niet meer nodig alles wat er is, is goed en bruikbaar. De chaos is minder omdat er minder is dat zou moeten en een jarenlange meditatietraining heeft zoden aan de dijk  gezet en het werkt  nog steeds heel functioneel.  Wat zou er nu nog moeten? Dat zijn de dingen die ik zelf wil en ik belangrijk vind. Want het is niet zo dat alles onbelangrijk is geworden. Er is nog genoeg om voor te leven. Al voel ik dagelijks de beperkingen  de onmogelijkheden en het soms pijnlijk ouder worden van het lijf, de geest is er niet minder om.

Toen we hier vijftien jaar geleden kwamen wonen dacht ik dat als ik er 10 tot twintig jaar plezier van kon hebben. van het wonen in dit appartement dat mij zo aansprak, dat ik dan  al aardig op weg was naar de dood. Ik in ieder geval wel want mijn eigen inschatting is altijd geweest dat ik niet zo oud zou  worden als mijn ouders . Mijn moeder werd 98 maar dat zou ik nooit halen en die intentie had ik ook niet. De gedachten dat ik niet zoveel tijd meer heb als ik de snelle teloorgang van mijn lijf bekijk, stemt me niet depressief. Integendeel het maakt me steeds meer bewust van het leven dat ik nog steeds zo volledig mogelijk probeer te leven zonder me eraan vast te klampen maar me bewust te worden van de tijdelihkheid van alles. Het laat me genieten van de regen buiten. Van alle dingen die ik  kan doen. Het rammelen op mijn computer zoals nu , het schilderen en de momenten die ik op de sociale media en op zoom deel met mijn mede studenten in de boeddhistische Lamrim. En het belangrijkste, de tijd die ik doorbreng met Fer iets beters had mij niet kunnen overkomen. 

Het leven is ondanks de vele beperkingen in deze corona tijd goed voor mij. Er is rust in mijn  leven gekomen zonder dat ik me af hoef te wenden van alle problemen die er in deze voor velen moeilijke tijd zijn. De nieuwsberichten over alle ellende overal op de wereld, De strijd in Amerika tussen democraten en republikeinen, de carona crises over de hele wereld. er is honger, er zijn achterstanden, de klimaatproblemen dat alles  verontrust me mateloos evenals ook de problemen in ons eigen land waar heel veel mensen, ouders en zelfs kinderen last van hebben maar ik hoef me niet door  alle ellende mee te laten nemen waardoor ik  in onnodige emotionele beperkingen verzeild raak die het niet mogelijk maken ernaar te kijken. Ook hier weer, integendeel het maakt me bewust van mijn onmacht er iets aan te doen en  het enige dat ik dan wel kan doen is trainen,  mediteren en er voor mijn eigen omgeving zijn door in mijn eigen rust te verblijven zodat ik er kan zijn tussen alle mensen die me, al is het op afstand, omringen. Ernaar  kijken en me bewust worden dat er veel liefde en mededogen noodzakelijk is, ook als het tegenzit, evenals het juiste inzicht dat met  wijsheid gepaard gaat, De enige twee vleugels van de vogel (ahamsa) die zonder liefde-mededogen en wijsheid niet kan vliegen en dat is ook  het enige dat verlichting zou kunnen brengen in een complexe wereldwijde probleem situaties. Vandaaruit werken in de wereld waarin we leven is zo noodzakelijk en wat ben ik dan blij en dankbaar met de mensen die daarvoor staan en zich met lijf en leden in het groot en in het klein  inzetten om het goede te doen.

Ze zijn stuk voor stuk onze steun waard. Zeker wanneer we zelf alleen op een laag pitje iets voor deze wereld kunnen betekenen. En ook al worden er in onze ogen  menselijke fouten door onwetendheid gemaakt.

Want wat weten we nou werkelijk?

De sneeuw die dit weekend razendsnel even om het hoekje kwam kijken.

Buiten de box denken

Dat was een druk dagje gisteren. Allerlei huishoudelijke karwijtjes samen met de hulp. Ook nog even alle opgespaarde strijkwerk weggewerkt en als ik dan s avonds bij de tv zit en allerlei dingen wil zien die ik volg, denk ik,

Helemaal geen zin meer in blogjes schrijven. Voorlopig doe ik dat niet meer. Maar intussen weet ik dat het zo bij mij niet werkt. Als ik in de flow zit, hoeft er maar iets op te poppen of ik zit weer lekker te rammelen achter het toetsenbord.

Dat begon vanmorgen weer met een fijn gesprek over het universum en hoe alles in het groot maar ook in het klein eigenlijk precies hetzelfde werkt en de hermetische gedachten daarachter. Dat betekent dus dat je al die dingen ook op jezelf kunt betrekken. Zelf zijn we een  micro cosmos en een atoom is een nog kleinere. Zo is er ook een steeds grotere macrocosmos omdat we steeds meer ontdekken en heeft de hubble weer ingezoomd op een zwarte plek in het universum, niet te verwarren met een zwart gat, waar weer een totaal nieuw universum uit te voorschijn kwam. Zo geweldig interessant allemaal. Bijna onvoorstelbaar en zeker als je dan ook nog in jezelf leert kijken. Heerlijk als je dan ook nog een beetje buiten de box kunt denken en het abstract in emoties en  andere innerlijke zaken eindeloos terug kunt vinden. 

Over mijn emotie gesproken daarover schreef ik weer in Negatieve emoties en alles mag er zijn.

Nou ja Het Leven heeft een onvoorstelbare enorme rijkdom en wat is dat LEVEN eigenlijk. Wat is datgene wat leven geeft. Wat is het dat in mij ademt. dat wat verder gaat dan mijn automatische piloot of mijn reflexen vanuit de hersenen en in hoeverre is bewustzijn daar mee verbonden en ook deel van???

Een beetje brainstormen, nooit weg en heerlijk voor mij om te doen.

En ik zit er een beetje op te wachten. Op de sneeuw gewoon hier in mijn eigen bubbel

Nieuwjaars overdenking

 Ik kreeg deze week een mail van Innoforte. Zo heet de organisatie waar Vreedenhoff tegenwoordig onder valt. Ik moest een bewijs van goed gedrag aanvragen bij justitie in verband met het vrijwilligerswerk dat ik daar doe. Dat is niet zoveel maar moet dan toch. Een hoop geneuzel met id en inloggen waar ik helemaal geen zin in heb. Natuurlijk is het heel goed om de bewoners te beschermen voor mensen die van buiten komen met verkeerde bedoelingen. Dat begrijp ik maar bij mij komen er heel veel weerstanden naar boven. Weer een mooi voorbeeld om te leren zien dat er niets op zichzelf bestaat zoals ook die weerstanden want alles is afhankelijk onder andere van eerdere gebeurtenissen. Eens kijken of ik al mijn nachtelijke overpeinzingen nog terug kan vinden en op kan schrijven.

Op een of andere manier heb ik waarschijnlijk een frustratie opgelopen in verband met lijsten invullen en dingen regelen. Dat heb ik mijn hele leven moeten doen en ik heb er gewoon geen zin meer in. Dat begon na mijn  echtscheiding van mijn ex die me met de dood bedreigde. Ik liep weg en kwam in een bijstandsuitkering terecht. Iedere maand moest ik briefjes invullen en vermelden met wie ik getrouwd was geweest met naam en alles wat ik wilde vergeten over en van hem, terwijl ik vol ellende  zat. Iedere maand opnieuw kwam dat weer terug nog buiten zijn constante stalker activiteiten, beangstigend, waar ik vreselijk last van had. 

Nog in datzelfde jaar ging ik met opleidingen aan de gang en bracht het binnen een paar jaar tot hoofd van de aktiviteiten afdeling van Vreedenhoff en coördinator- begeleider van de vrijwilligers. Daar voelde ik me als een vis in het water en regelde ook nog een tijdje de opnames  met de bijbehorende gesprekken. Papier werk genoeg. 

Intussen is Vreedenhoff veranderd van een verzorgingshuis in een verpleeghuis en is er heel veel veranderd. Ik kwam er ook later nog toen mijn ouders er woonden en nu woon ik er op nog geen 50 meter afstand van. Dus een groot deel van mijn leven was ik bij het huis betrokken.

En nu... ik heb daar geen zin meer in. Misschien heb ik ook wel helemaal geen zin meer in vrijwilligerswerk en wil ik alleen nog maar dingen doen die ik zelf vanuit mijn diepste verlangen wil doen. 

Toch is het lastig te stoppen met iets waaraan ik me verbonden voel. Dat heb ik eigenlijk altijd. Of het nu is met het stoppen van balletlessen die ik vroeger tientallen jaren volgde en later Yoga het maakt niet uit. Als ik eenmaal iets ben begonnen kan ik moeilijk stoppen. Dat komt omdat ik me al gauw verplicht tot iets voel. Soms is dat goed maar ik moet nog leren waar dat overdreven of zelfs misschien niet meer zinvol is wanneer je 76 jaar bent. Ghaghagha. 

Uiteindelijk bepaal je dat meestal zelf maar dan nog...

Nooit te oud om te leren inzien wat waardevol of zinvol voor mezelf en anderen is. Best belangrijk. Het leven is voorbij voor je het weet. En dat bedoel ik niet pessimistisch maar om bewust alle mogelijkheden te zien die er zijn en er gebruik van te maken.

Zo is het toch nog een nieuwjaar overdenking geworden.

Een fotootje uit januari  2013

Het middelpunt

 Een nieuwe, dag een nieuw geluid.

Vanmorgen bij het wakker worden dacht ik. Wat is het lang geleden dat ik een gedichtje schreef.  Ik lees ze graag maar ik schrijf ze ook graag. Als dat soort creatieve uitspattingen komen meestal met vlagen naar boven. Zo heb ik al een hele tijd minder intensief geschilderd. Dat komt toch altijd op de eerste plaats en soms ben ik er iets minder vaak mee bezig totdat het weer gaat kriebelen.

Nu ga ik niet meer naar de schilder groep. Deze aankomende maand zou ik nog wel kunnen gaan. Maar ik heb geen zin in dat Corona geneuzel en al die voorschriften. Dan ga ik net zo lief niet en wacht gewoon tot alles voorbij is. Niets is eeuwig ook al kan het lang duren maar het gaat voorbij. Dat is een ding dat zeker is. En dan zie ik wel weer of ik zin heb om te gaan. 

Ik zie maar weinig mensen en het zal ook een heel rustige december worden. Geen enkele verjaardag gevierd dit jaar  nauwelijks een bezoekje afgelegd de enige die wekelijks present is, is mijn hulp. 

O ja gedichten. Eens even terug bladeren. Ik schreef er toch meer dan ik me herinner. Deze is wel leuk. Even een kleinigheidje veranderd. Uiteindelijk zijn we nog steeds een dicht bevolkt landje waar we best wat meer ruimte zouden kunnen gebruiken. Gaan we toch gewoon stapelen. Beetje satirisch in een anderhalve meter maatschappij, maar toch.  

Ik dacht zou het niet mogelijk zijn

wat ruimte te creëren

Natuurlijk, ieder krijgt zijn  deel

Geen koeien in de wei

maar een gestapeld deel

Van vogels weet ik zeker

dat zij niet kunnen vallen

dan doen we daar ons voordeel mee

Zij hoeven niet in stallen.

Ik maak voor hen een vogelflat

Dat zal ze best bevallen.

Belangrijk is dat IK

het op MIJN plekje

volledig naar mijn wensen heb

De rest

Ach

Weet ik veel!

Helaas zo aan ons zelf denkend zitten we vaak wel in elkaar. Als ik dat bij mezelf ook af en toe niet opmerk had ik het nooit kunnen schrijven. 

We komen niet om onszelf heen. Ja ja ik weet het , uitzonderingen bevestigen de regel.  Nou, dan ga ik zo toch maar lekker schilderen. Dan wordt het weer een mooie dag

O ja, hier wil ik mee verder vandaag

Kreten

Wat is het toch waardoor ik er altijd weer tegenaan loop. Het zijn de kreten zoals:
Loslaten
Positief denken
In het NU zijn

Zonder enige onderbouwing worden ze overal op losgelaten. Prachtige citaten worden uit hun context getrokken en driftig rond gestrooid. Soms heb ik zelfs de neiging eraan mee te doen omdat ik graag direct en spontaan handel maar als ik er beter over nadenk en ook dat doe ik graag, dan bedenk ik mij. En ik overdenk dan het volgende:

Neem nou dat positief denken bijvoorbeeld.
Het is prachtig als je de mogelijkheden in jezelf hebt om zo te kunnen denken. Het gevoel dat wanneer het allemaal niet zo meezit je de mogelijkheid hebt om te voelen en te weten dat het wel weer beter zal worden. Het komt allemaal op zijn pootjes terecht.
Maar wat nu als die mogelijkheid er niet is. Als er niet meer zoiets bestaat van beter worden of zo diep in de put zitten dat er geen uitkomen meer aan is. Dat alle mogelijkheden fysiek en psychisch geblokkeerd zijn. Doe je dan met het uiten van zulke kreten geen mensen tekort die tot aan de lippen in de ellende zitten? Draai je dan niet alleen maar om je eigen mogelijkheden tot een bepaalde manier van denken heen zonder erbij na te denken dat het bij jou ook weleens anders zou kunnen worden in tijden van ziekte of dood? Wals je dan niet overal overheen?

En dan loslaten. Ja natuurlijk dat kunnen we honderd keer zeggen tot in het oneindige maar er zijn altijd wel weer nieuwe dingen die op poppen. Dingen die ons bezig houden waar we maar moeilijk los van komen omdat ze ons toch wel aan de botten komen. Eigenlijk net als in het bovenstaande komen er altijd wel weer nieuwe dingen naar boven en blijven we in hetzelfde kringetje ronddraaien. En maar vechten om los te laten. Daar is geen beginnen aan. Het gaat maar door en houdt niet op. Je zou alleen al moe worden van het vechten. Moet dat dan?

Stop

Laten we in het NU blijven. Dat op hetzelfde moment al geen nu meer is dus eigenlijk niet eens als zodanig bestaat. Ieder moment zijn we een stap verder en denken terug aan het vorige moment. Het enige dat er is is ERVAREN.

Ervaren. Kijken en voelen wat er gebeurt. Dat is het startpunt om vrijuit te kunnen leven. Dat is meditatie en gaat altijd zonder ophouden door als we ons daar bewust van zijn. Zonder iets anders te willen dan ervaren.
Het leven met alles erop en eraan er laten  zijn zoals het is.

Misschien is overgave een beter woord

Als het leven moeilijk is en je kunt er iets aan doen, doe het dan. Als je er niets aan kunt doen denk er dan niet over na maar  ervaar.
Ervaar ook  hoe je ermee omgaat. Wees je bewust van alles wat je als moeilijk of pijnlijk ervaart en verval niet weer in de kretologieën. Kijk er alleen maar naar. Het mag er allemaal zijn,
Dat geeft vrijheid.
Dat vereist een aandachtig leven. Vrij van allerlei invullingen.
Voor mij een dagelijkse oefening.