Met het vergrootglas op mijn laptopje heb ik een mooi hulpmiddel gevonden om makkelijk te kunnen zien wat ik doe. Het blijven natuurlijk altijd een hulpmiddelen maar mijn dankbaarheid voor deze moderne tijd is er niet minder om. Wat een genot dat ik nog alles kan doen wat ik wil ook al is het op een beperktere manier. Het is eigenlijk vreemd dat we altijd iets nodig hebben om te vergelijken om ons bewust te worden van de kwaliteit van het leven dat we hebben.
ik hoop dat ik altijd die lichtpuntjes zal kunnen blijven vinden. Want ik ben me er terdege van bewust dat het niet beter maar alleen maar slechter kan worden. Het stemt me niet treurig en ik zit niet in zak en as. Het geeft me juist moed om alles te gebruiken wat er is om er het beste uit te halen/
Realistisch kijken naar wat niet kan en zoeken naar oplossingen die mogelijk zijn.
Jaren geleden sprak ik daar al over met een vriendin.
Als we niet meer uit de voeten kunnen zeiden we tegen elkaar en heel afhankelijk worden dan .... daarover fantaseerden we en waren vast besloten ook dan er het beste van te maken met dat wat er nog over was van de mogelijkheden. Ik had een prachtig voorbeeld aan mijn moeder die op haar 98 ste zo goed als blind en afhankelijk was. Ze zat op haar stoeltje in het wat toen nog 'verzorgingshyuis' werd genoemd, voor het raam en zei:
El wie had dat nou gedacht dat ik na zo'n druk en vol leven hier zo voor het raam kon zitten zonder onrust.
Ze was altijd tevreden met wat er was.
Als dat geen diepgang en een voorbeeld voor mij is dan weet ik het niet meer. Geen hoogdravende verwachtingspatronen maar 'gewoon' zijn met wat er is.
