Vergaan

Het vergaan van de dingen. Daarvan kan ik intens genieten. Een dode boom,  Een huis dat op instorten staat, oude mensen en hun soms verweerde gezichten. Prachtig. Een bloem die begint te verwelken verspreidt meer geur dan wanneer hij begint te bloeien. Al die dingen kunnen zo bijzonder mooi zijn.Wat is het dat mij boeit in de vergankelijkheid?

Ook het menselijk verouderings- en stervensproces heeft veel aspecten die fascinerend zijn. Er vinden kennelijk processen plaats die tot nadenken stemmen. Niet alleen lijfelijk veranderd er veel maar ook mentaal vinden er veranderingen plaats. Niet bij iedereen hetzelfde maar voor ieder mens weer  anders. De een wordt wat rustiger en meer ingetogen de ander zal juist minder snel een blad voor de mond nemen. Soms lijkt het alsof de rem het niet meer doet. Vaak ook worden mensen ongeduldiger, alsof de dood hen op de hielen zit, meestal zonder er zelf die invulling aan te geven. Want doodgaan doen anderen en daar wordt voor onszelf liever niet aan gedacht.

Ach ja, misschien denken we er weleens aan maar altijd in de zin van: dat duurt hopelijk nog even en veel verder... Nee nu nog niet.

En toch.

Misschien als we meer iedere dag als onze laatste zouden beleven, Veel bewuster zouden zijn van de onzekerheid van het leven en dat echt iedere dag de laatste zou kunnen zijn, in ieder geval onder de goede omstandigheden waarin we nu leven. Als we daarover zonder angst en depressieve ideeën  na zouden kunnen denken, zouden we dan niet veel beter weten wat belangrijk is, ons veel vrijer voelen en minder emotioneel reageren op dingen die er eigenlijk niet toe doen. Beseffend hoe mooi het leven in ieder moment is?
Ook verdriet is de keerzijde van de mooie medaille die leven heet al kunnen we dat niet altijd zo ervaren.

Vanmorgen vloog ze nog.

Godsbeeld

Het hele proces van wetenschappelijke ontdekkingen is eigenlijk een constante vlucht voor wonderen.

Albert Einstein.

Tja de hele waarheid zullen we nooit weten want er staan altijd weer nieuwe uitdagingen voor de deur. En voor mij hoeft dat ook niet. Dat 'ALLES WETEN' Is het niet prachtig dat er altijd weer deuren open staan die de nieuwsgierigheid prikkelen

Net als in het vorig blogje, waar ik me ook niet voor honderd procent achter Hawking kan scharen. Hij gooit mijns inziens het kind met het badwater weg. Een beetje kort door de bocht zegt hij: Dus God bestaat niet.
Ook al heeft hij nog zo hard gestudeerd en hypotheses bedacht. Het is altijd kort door de bocht totdat het wonder niet meer bestaat.

Misschien is het zaak het Godsbeeld dat we generaties lang met ons dragen volkomen te herzien. Ik schreef al. Voor mij bestaat er geen SCHEPPENDE God. Er is geen begin en geen einde het is een doorgaande alomvattende beweging die voortdurend aan verandering onderhevig is. Een komen en gaan, een ontstaan en vergaan, een imploderen en exploderen. Ieder keer weer altijd doorgaand. Een oneindigheid waarvan wij ons geen voorstelling kunnen maken.

Dat is een onbegrijpelijk wonder en ik zeg het dan op mijn eigen onbeholpen manier. Heb het over iets waar geen woorden voor zijn. Maar dat die krachten altijd en vaak slechts  in potentie in en buiten ons aanwezig zijn, staat voor mij als een paal boven water.

God bestaat niet op de manier zoals wij dat denken maar als een onbeschrijfelijk wonder is het altijd en overal aanwezig.
Hoe?

Ach misschien moeten we dat wonder zelf handjes en voetjes geven en dat doen we maar al te vaak op een niet al te beste manier, wanneer we denken dat we het bij het rechte eind hebben zitten we er vaak naast.

Ik fotografeerde vanmorgen in het Arboretum van Wageningen. Het was er erg koud. Meer foto's op

https://ellyvandoorn.wordpress.com/

Urk

We zijn gisteren een dagje op Urk geweest. We komen daar wel vaker als we iets voor het fotograferen moeten hebben maar nu waren we er vanwege mijn kapotte objectief. Natuurlijk gingen we meteen het vissersdorpje in om foto's te maken. We waren vooral rondom de haven en het was heerlijk rustig zo na de zomerdrukte. Water wind en lucht, het geeft altijd een heel rustige sfeer.

Daar word ik helemaal stil van, terwijl er toch veel en van alles gebeurd. Ik realiseer me dan dat alles vanuit het NIET IETS ontstaat omdat het er potentieel al in aanwezig is. Want in dat NIET IETS is alles aanwezig. Als ik daarbij stilsta kan ik er heel blij van worden. Alles IS gewoon zoals het IS. Het ontstaat en vergaat weer even zo als het gekomen is.

Het enige nadeel is dat ik er dan in dat hier en nu zoveel plaatjes maak die allemaal wel leuk zijn en ik moeilijk wat weggooi. Dat is met macro fotografie anders. Er mislukt erg veel en de beste bewaar en bewerk ik dan meestal nog.

Nu van Urk staan 220 foto's in het mapje. En ik heb al een en ander weggedaan maar kan verder moeilijk keuzes maken. Ik zal er hier een paar plaatsen.

En terwijl ik dat doe merk ik dat ik over mijn eigen schouder mee kijk met 'andermans ogen'. Tja, nu zijn er toch veel meer fotootjes die echt weg kunnen, zie ik. Deze die hier staan zijn onbewerkt en heb ik zoals ze genomen zijn gepubliceerd. Als je ze aanklik komen ze groot op je scherm.

Kleintjes worden groot.

Ik hoef geen spelletjes meer te doen, geen briefjes in speelgoedvrachtwagentjes te leggen waarmee we communiceren over tafel, geen vragen meer: oma zullen we een spelletje doen. Geen graafmachientje meer in de speeltuin, nee het is allemaal voorbij en ik ben er niet rauwig om.
Hij krijgt een zwaardere stem en er kan nu op een volwassen manier gepraat worden over interessante of dagelijkse dingen. Ik heb ervan genoten dat dagje met onze jongste kleinzoon.
We gingen met zijn drieën naar het openluchtmuseum. Heerlijk relaxt rondgedobberd, overal rondkijkend en in de ouderwetse tram rondgereden.

Tot een volgend keer maar weer Mika. En bedankt voor de gezelligheid.

Een mens is een raar botje

Dat zei mijn moeder altijd.

En zo is het. Ook ik kom er steeds meer achter hoe tegenstrijdig sommige dingen in mij werken. Schrijf ik gister nog een blogje over stoppen, waarschijnlijk op het moment dat ik alweer wat duidelijkheid heb over mijn motivatie voor het bloggen en er ook weer een beetje zin in ga krijgen, ben ik vanmorgen alweer aan het bloggen. Niet zo vreemd want in de lange periode dat ik er geen zin in had, had ik dus ook niet de lust dáárover te schrijven.

Es schreef dat ze alleen maar blogde omdat ze het een prima archief vond en ze er eenvoudig alles in terug kan vinden. Zo heb ik het eigenlijk ook heel lang gedaan, maar misschien is er in de jaren toch een addertje onder het gras gaan zitten. Toen weblog zo vreselijk de boel door elkaar husselde en de bloggers eigenlijk in de steek liet dacht ik: zo belangrijk is het allemaal niet. Ik gooi het hele archief weg. Zo gezegd zo gedaan. Daarmee gooide ik ook de blogjes die ik schreef over de laatste jaren met mijn moeder weg. Jammer, maar zo erg is het ook weer niet want ze is goed opgeborgen in mijn hart zo lang ik leef. Toch sloop er heel langzamerhand de wetenschap in van de onbelangrijkheid van dingen waar mensen zich soms aan vastklampen, want uiteindelijk is alles vergankelijk en veranderlijk en die wetenschap beïnvloedde ook mijn bloggedrag. Ik maakte een keuze voor, in mijn ogen, belangrijkere dingen. Maar ja, Je kunt je afvragen wat echt belangrijk voor je is en hoe je daarover je tijd verdeelt. Ook komt er nu bij mij naar boven: misschien is alles wel even belangrijk, het is het maar net welke waarde je er zelf aan geeft.

Bloggen, niet belangrijk dus, maar wel leuk om te doen en zoals Es ook schreef, een mooie opbergplek om dingen terug te kunnen vinden (als er niets onverwachts tussenkomt). Wie weet, is plots mijn enthousiasme weer terug en doet een vroege bloglente haar intrede.
Toch eerst nog maar even met een vrolijke lentekriebel deze komende koude natte winterweek tegemoet.

Loslaten wat je zelf denkt te zijn

Ik heb weer een nieuw hoofdstuk in het boek geplaatst en bij het nalezen kleinigheden veranderd.
Als ik het dan overlees en me weer herinner denk ik: hoe is het mogelijk dat je kunt denken dat je altijd dezelfde persoon bent. Ja natuurlijk iedereen herkent me nog steeds, maar er veranderd zo ontzettend veel in een mensenleven dat hetgeen ik nu denk en doe iets heel anders is dan alles wat ik was in mijn kindertijd en vroege volwassenheid. Ik denk anders, ik leef anders, ik ben anders en ervaar anders.
Tot die ontdekking kan ik komen omdat ik alle dingen die ik opschreef achter me heb gelaten. Ik ben er niet maar AAN verbonden. Dat is ook weer iets anders dan ERMEE verbonden te zijn voor mijn gevoel. Dan is het iets wat ik nog wel op kan roepen en herken maar ik zit er als het ware niet meer aan vast. Ik identificeer me er niet meer mee. Het zit me niet meer in de botten.
Dat zijn overdenkingen die me duidelijk maken wat het is om te leren loslaten. Zoals Krishnamurti ook schreef: Laat het verleden los.
Vaak denken we als we extreme ervaringen hebben doorgemaakt dat het onmogelijk is omdat we vastzitten in onszelf en denken dat we altijd hetzelfde zijn. Maar ik merk dat het niet waar is. Al onze cellen worden zo vaak vernieuwd en ons denken/voelen kan per minuut veranderen. Zo is er ook de mogelijkheid alles uit het verleden los te laten en er kan dan een heel vernieuwde persoonlijkheid ontstaan. Die weliswaar geleerd kan hebben van de ervaringen maar er niet aan vastplakt. Er wel mee verbonden, maar niet aan verbonden is.
Dan ben je vrij, zelfs vrij van je eigen wetmatigheden. Dan kunnen al je overtuigingen, gewoonten, hebbelijkheden en onhebbelijkheden in de vrije ruimte komen te staan en kun je ze met opmerkzaamheid leren kennen en als je dat aandurft kan alles stromen. Niets meer om je aan vast te klampen.

Gaat dat vanzelf?

Volgens mij niet daar is veel opmerkzaamheid, aandacht naar binnen keren en moed voor nodig. Alles loslaten ook  hetgeen je zelf denkt te zijn.


De zachte kikker zoekt bescherming tussen de harde stenen. Hij is er niet aan verbonden, maar kan er gebruik van maken omdat hij zich ermee heeft verbonden.

Een sluier van groengeel

Ik kijk door mijn raam naar het park. Er hangt een groengele sluier over het geraamte van de bomen. Donkere stammen verdwijnen zachtjes in de groene nevel. Nog even en dan zijn de stammen onzichtbaar geworden en wandel ik door een groen park alsof het nooit anders was.

Het is maar een klein voorbeeld van de manier waarop we ons bewust zijn. Als ik om mij heen kijk naar de dingen, als ik hoor en als ik voel, dan merk ik alles op alsof dat wat bij mij binnenkomt op zichzelf bestaat. Ik denk er toch niet bij na hoe het is ontstaan en geworden is. Maar eigenlijk is er helemaal niets dat op zichzelf bestaat. Alles wat er is, is afhankelijk van oorzaken en omstandigheden, om nog maar te zwijgen over mijn interpretatie. Ik denk niet dat ik hoef uit te leggen dat die boom er nooit geweest zou zijn als er geen zaad, goede grond, water, lucht en zon geweest zou zijn en er zijn nog wel meer oorzaken en omstandigheden te bedenken. Zo is het met alles.  Daar sta je toch niet dagelijks bij stil.

Toch kan het heel verhelderend zijn om daar wat vaker op gericht te zijn of erover na te denken. Daardoor kun je tot heel andere ideeën komen dan je aanvankelijk dacht. Bijvoorbeeld ook in de relationele sfeer. Speel eens met gedachten. We hebben ze niet voor niets.  Je zult merken dat je anders naar mensen gaat kijken wanneer je hun oorzaken en omstandigheden mee gaat rekenen. En dan heb ik het alleen maar over de korte termijn.

Je verdiepen in de afhankelijkheid van het bestaan over een langere termijn  maken nog veel meer deurtjes open, zoveel dat het af en toe handig is er eentje dicht te doen als het je gaat duizelen. Maar als je daar geen last van hebt dan biedt het ook onwijs veel nieuwe perspectieven in je manier van leven.

Je zou op kunnen merken en terecht kunnen komen in de gedachte dat je ruimte bent, een ruimte waarbinnen alles mogelijk is omdat alles stroomt en niets hetzelfde blijft. Dat kan heel rustgevend zijn in stress situaties of als je problemen hebt, maar het is wel handig als je dan met je bewustwording van het bovenstaande  wat langer bezig bent geweest, want juist in moeilijke situaties is het lastig je op iets anders te concentreren en dan blijf je tijdens problemen daar waarschijnlijk makkelijker middenin zitten en kom je er zonder gewenning  aan al deze bovenstaande gedachten wat minder snel uit dan wanneer je vaker met deze mogelijkheden hebt gespeeld. Gelukkig hebben we als mens alle mogelijkheden in ons om te leren en te veranderen als we dat willen.

En dat allemaal naar aanleiding van een groener wordend park in de lente.

Twijfel en angst

Soms slaat hij toe. Dan overvalt het me. Plotseling ben ik me heel bewust van een grote eenzaamheid midden in die enorme ruimte waarin van alles mogelijk is. Dan popt de angst naar boven. Dan zit mijn innerlijke leraar verstopt onder een zware deken en het gewicht van mijn eigen ideeën. Terwijl ik me op mijn ademhaling richt weet ik: Ook dat mag er zijn. Alles wat er is, is ook in mij aanwezig. Vanuit mijn onderbuik kruipt het omhoog en neemt me in bezit. Een grote donkere ruimte. Is het wel zuiver wat ik doe? Wat speelt er allemaal door mijn geest, wat houdt me bezig en waarom doe ik wat ik doe? Is het ook wel juist wat ik denk, doe en schrijf? Een mengeling van twijfel, angst en verdriet. Ik zal het nooit zeker weten. En ik weet, ik vind dat ook niet nodig. Me dat realiseren helpt al om die donkere ruimte in 'de ogen' te durven kijken en er stil in te verblijven zolang het duurt. Ik hoef er niet voor weg te lopen en andere bezigheden te zoeken.

Ik ben een mens en daarmee kwetsbaar zoals iedereen kwetsbaar is. Bij iedereen kan op elk moment angst en twijfel toeslaan op de meest ongelegen ogenblikken. Soms kan je de aanleiding daartoe niet eens vinden, op een ander moment is die aanleiding heel duidelijk aanwezig. Toch kan ik niet anders dan in ieder ogenblik weer keuzes maken, me steeds afvragend, toetsend op mijn eigen inzicht dat zo beperkt is als dat van een mens maar kan zijn, mijn standpunt bepalen voor dat moment en zo zoekend mijn weg gaan.

Ik weet het is meestal niet het één of het ander, alles is mogelijk, maar of ik de juiste keus maak ten opzichte van de ander en mezelf? Kwetste ik of ondersteunde ik? Maakte ik een opening of zorgde ik ervoor dat de deur dichtklapte? Toch doe ik wat ik doe en schrijf wat ik schrijf en ook hier geld weer dat alles veranderlijk is en nooit gekristalliseerd tot een onveranderlijke verharding. Het enige dat ik hopelijk in mijn doen en laten overeind houd is de motivatie om lief te hebben ook al lukt dat vaak niet en speelt er onbewust en ook bewust veel eigenbelang doorheen maar met een goede motivatie kan het juiste en zuivere altijd weer boven komen drijven. Heel langzamerhand bevind ik me weer in mijn midden waar alles er mag zijn zoals het is.

Nu ga ik me voorbereiden op mijn kleinzoon die komt logeren. En mijn achterkleinzoon naar wiens tweede verjaardag we vanmiddag gaan. Het zijn drukke en zeer emotionele tijden met zaterdag weer een derde (en deze keer een ) begrafenis in tweeëneenhalve week voor de boeg. Het geeft heel veel te overdenken en te doorleven. En daar komen dan zulke blogjes als deze uit voort. (glimlach)

Ook een gewone duif in uniek

Donkere dagen

en heftige tijden.

We hebben Woensdag de crematie van mijn schoonvader gehad en toen we thuiskwamen lag de kaart in de bus van het overlijden van mijn jongere nichtje. Vanmorgen zijn we naar de afscheidsplechtigheid geweest. Het lijkt wel alsof ik afscheid blijf nemen. Het is vermoeiend, niet zozeer lichamelijk maar door de emoties die zich laten gelden. Er gebeuren zoveel dingen rondom. Herinneringen, een lach en een traan. Soms moeilijk maar er zijn ook veel dingen die heel goed doen. Waardoor je merkt dat je met elkaar verbonden bent. Dat die banden er niet voor niets zijn.
Als het leven gewoon zijn gangetje gaat ben je je niet altijd bewust van die verbondenheid. Nu komt het weer allemaal naar  boven en dat is goed.

Zo stroomt alles in een eindeloos ritme van komen en gaan, naar de kerstdagen. En hoop ik op de kracht alles te kunnen laten komen zoals het komt. Te leven vanuit het moment dat het er is. Het te  ervaren, te doorleven en dan weer verder te kunnen gaan.

Duisternis en licht

Ik zat de laatste tijd behoorlijk slecht in mijn energie en vraag me soms af hoe dat komt. Is mijn lijf de oorzaak of mijn geest. Wat is er eerder, de kip of het ei? Ik weet het niet, ook al probeer ik nog zo oplettend te zijn. van beide kanten in mijzelf, lijf en geest, merk ik de terugloop van enthousiasme en inzet voor veel dingen. 'Vermoeidheid en tegenzin begint de boventoon te voeren. Het kon niet anders dan uitlopen op een flinke verkoudheid met koortsachtige griepverschijnselen..
Natuurlijk weet ik dat ook niet van te voren en als ik het wel had geweten dan wist ik meer en had ik het misschien kunnen voorkomen door me niet zo weg te laten glijden.  Is dat zo? Ook daar zet ik mijn vraagtekens neer... Niks weet ik, helemaal niks.
Iedere minuut komt en gaat zoals het zich aandient en hoe graag we het misschien ook zouden willen er is bijna niets wat we ermee kunnen doen.
Of toch wel?

Rondom me heen word ik ook geconfronteerd met veel zwaarder leed. Mijn terminale schoonvader die, nu 90 jaar, al jarenlang liefdevol verzorgd wordt door mijn 83 jarige schoonmoeder die zoveel respect verdient. Natuurlijk proberen wij, de kinderen zoveel mogelijk op te vangen, maar dat is zo betrekkelijk ook al zijn ze daar heel dankbaar voor. En dan ook jongere mensen die plots worden geconfronteerd met een dodelijk acute toestand waar ze wel doorheen komen maar daar onder enorm gewijzigde omstandigheden mee moeten leren leven. Dat is een enorme opgaaf, maar daar ligt de enige kans op verandering aanbrengen in de toekomst. Niet om onherstelbare schade op te lossen, niet om de dood af te wenden, maar wel om goed voorbereid te zijn en te weten op welke manier ik rust vrede en liefde in mijn leven kan blijven ontwikkelen zonder me al teveel door de gewijzigde omstandigheden mee te laten nemen.

Zon griepje is dan een aardige testcase. Het heeft niets om het lijf om zo maar te zeggen en in hoeverre laat ik me daardoor beïnvloeden. Blijf ik ondanks de lijfelijke omstandigheden geestelijk sterk en in mijn midden, opgewekt met vrede in mijn diepste wezen? Ik bedoel niet dat ik zingend van de koorts onder de dekens in bed lig, dat is heel iets anders, dat is gekte of ijlen, maar kan ik vertrouwen vinden en de weg gaan die ik te gaan heb? Kan ik vertrouwen vinden als het leven beëindigd zou worden. Laat ik me geestelijk niet door omstandigheden onderuithalen. Ik weet het niet. In stilte kan ik naar mezelf kijken en ervaren. Kan ik leren zien hoe ik met omstandigheden omga. Stilte kan confronterend zijn, maar in stilte leer je jezelf kennen. Aandachtig en stil zijn zorgt ervoor dat ik me kan herinneren wie en wat ik in wezen ben.

Ieder leven leidt naar de dood
iedere dag leidt naar de nacht
maar door de nacht  kan de dag zich laten zien
door de dood is het leven VOL-LEDIG leefbaar

Misschien niet zo'n luchtig blogje maar door de duistere dagen voor de kerst wordt langzamerhand het licht zichtbaar.

komen en gaan

War is over

John Lennon stierf op 8 december 1980

Vrolijk spetteren

Ik zit hier met een mond vol tanden.
Dat gebeurd me de laatste tijd wel vaker. Het is leuk logjes te maken. Iets te schrijven of een foto te plaatsen. Maar met regelmaat lijkt de inspiratie uitgedroogd. Komt er niets zinvols uit dat toetsenbordje en moet ik het doen met een foto uit het archief of dingen die ik ergens vandaan pluk.

Toch is deze foto nog niet zo lang geleden gemaakt. Als je dan even terug kijkt merk je hoeveel er verandert in korte tijd. Er is nauwelijks nog groen in het park te ontdekken. En insecten worden schaars. Vogels gaan een moeilijke tijd tegemoet. Altijd gaat het wisselen van de jaargetijden door. Evenals de omstandigheden in ons leven. Maar niet te vergeten ook wijzelf zijn ieder moment anders. Dat lijkt misschien niet zo, maar als je daarover gaat analyseren kom je vanzelf tot die ontdekking. We reageren bijvoorbeeld overal anders op. Gaan met iedereen anders om en zelfs onze cellen vernieuwen zich met grote regelmaat.

Als dat niet zo zou zijn zou alles in een soort bevroren toestand aanwezig zijn met geen enkele bewegingsruimte. Geen plek voor manifestatie. Nu kunnen moeilijke tijden tenminste voorbijgaan. Dat betekent ook dat we er iets aan kunnen doen want verandering is altijd mogelijk.
Waaraan iets doen? Nou ja, gewoon aan dat waar je iets aan zou willen doen. Het is mogelijk. Verandering is mogelijk. Waarom zouden we daar dan geen gebruik van maken. Waarom blijven we  vast zitten in  dingen die we als een probleem ervaren. Misschien is het mogelijk er vanuit een ander perspectief naar te kijken. Voor iedere omstandigheid zijn ontelbare mogelijkheden om er mee om te gaan ook al lijken die omstandigheden soms vast te zitten en wordt je er in je idee je hele leven mee geconfronteerd. Jij  hebt  de mogelijkheid er anders mee om te gaan.

Alles is uniek. Niet één ding is hetzelfde. Niet één seconde is gelijk aan de volgende. Alles is optimaal te gebruiken om nieuwe mogelijkheden te creëren, overwinningen behalen op het oude falen, nieuwe gewoontepatronen aan te leren om dat te doen of te veranderen wat je wilt. Neem geen genoegen met een dipje doe je ogen open en kijk om je heen.

Al is het koud en al regent het pijpestelen. Je kunt het gebruiken om nieuw leven te laten groeien.

Zo rolde er toch weer iets uit compie en kan ik er wel weer tegen.  Met deze zelfgefabriceerde peptalk stap ik onder mijn eigen regenbui, de douche met in iedere seconde duizenden verschillende druppeltjes van vrolijk spetterend water.

Niets is zeker

Vanmorgen nog raasde de wind om ons flatgebouw en deed de bomen schudden. Nog maar weinig bladeren hebben als laatste stand gehouden en het park is doorzichtig geworden. Wanneer het donker wordt schijnen de lampjes van het verpleeghuis iets verderop, als te vroege kerstboom verlichting door het karkas en brengen een winters sfeertje over. Intussen schijnt het zonnetje weer vrolijk in de kamer door de vitrage die beschermt tegen de inkijk van de flats aan de andere kant van ons appartement  Het is plezierig vrij naar buiten te kunnen kijken aan de park zijde.
Ik voel me veilig en tevreden in ons huis en deze omgeving. Maar hoe anders kan het zijn of zomaar worden.

Zeven jaar geleden, tijdens de eindfase van de bouw werd een ruit ingegooid bij de buren. Was het hier wel zo veilig? In oktober betrokken we onze nieuwe woning en na een prachtige zomer viel al snel de eerste sneeuw.  Plotseling hoorden we veel gejoel van jongelui in deze toch wel heel rustige buurt. Met een enorme klap belandde een natte sneeuwbal tegen ons raam. Ik schrok  verschrikkelijk en herinner me het sterke gevoel van onveiligheid dat in me opkwam. Het drong door tot in mijn botten. Hoe kun je je voelen als je niet eens meer zeker bent van het huis waarin je je veilig terug kunt trekken. Beelden die ik dagelijks voorbij zie komen op het nieuws. Misschien was mijn gevoel nog maar heel betrekkelijk, maar er hangt zoveel lijfelijk welzijn aan af. Die pijn en onzekerheid kan plotseling opkomen in ieder situatie. Hoeveel zekerheid bestaat er in ons leven?

Iedere dag dringen er beelden in onze huiskamer binnen van mensen die op de vlucht zijn en onder barre omstandigheden alles verloren hebben. Hoe voelt dat. Kan ik meevoelen of loop ik er voor weg en heb genoeg aan mijn eigen sores. Maar ook hier kunnen plotseling zulke omstandigheden de kop op steken.
Ik ben er steeds meer bewust van dat we slechts in een schijnveiligheid leven. Niet alleen vanwege materiële omstandigheden, maar ook fysieke onzekerheden kunnen ieder moment voor onze deur staan. Weet ik me dan staande te houden? Wat kan ik doen om overeind te blijven? Mensen met een onoverkomelijk ziekte zullen daarover veel kunnen verhalen.

Niet iedereen wil of kan zich met de onzekerheden van het leven bezighouden want iedereen heeft zo zijn eigen weg. Mijn weg is het om me bewust te worden van alle schijnzekerheden in mijn leven en als die weg zouden vallen wil ik een basis hebben om op te staan. Vertrouwen in de onzekerheid zelf en alles leren aanvaarden wat op mijn pad zal komen zonder valse hoop. Een basis van onzekerheid dat er niet iets is om me op te verlaten maar alles er mag zijn en mag komen zoals het is. Daaraan heb ik mijn handen wel vol en ik merk dat het me sterker maakt 'onder ogen te zien wat IS' en ook wat kan komen zonder onwaarschijnlijke verwachtingen. Uiteindelijk is ieder mens vergankelijk.
Van nature grijpen we naar zekerheid uit zelfbehoud. Ook dat onder ogen zien, dat het zelfbehoud is en het misschien wel nergens op slaat want ook IK ben vergankelijk.

Of dat ook zal werken onder moeilijke omstandigheden? Ik weet het niet, misschien helpt droogzwemmen. Ik heb in ieder geval de ervaring dat ik op deze manier al veel stappen in vertrouwen heb kunnen zetten en het me sterker heeft gemaakt. Dat is waar het voor mij om gaat.

 *Het hele leven gebruiken om te leren en kwaliteiten te ontwikkelen in de geest, zodat ik er onder alle omstandigheden kan zijn in vrede en harmonie met wat er is. Vertrouwen in het niet iets. Rust in het onvoorstelbare. HIER, NU.

Dat kan (in mijn idee als vangnet) gelieerd zijn aan een Godsvertrouwen of een toevlucht nemen in de lessen van de Boeddha. Maar de onzekerheid blijft. Boeddha leert daarover en ook Jezus zei aan het kruis Mijn God mijn God waarom hebt gij mij verlaten.

*Ik gebruik het leven om te leren en niet andersom het leven is er om mij te leren. Een wezenlijk verschil van uitgangspunt.