Boeddha
Ik denk dat het heel belangrijk is om te kunnen accepteren dat je niet alles perfect kunt doen en ook niet perfect kunt zijn. Anders blijf je eeuwig met een grote rugzak met schuldgevoelens rondlopen en die brengen je nergens. Zo voel je je nooit goed genoeg en twijfel je aan alles wat je doet. Het weerhoud je van gewoon doen wat je doen wilt. En je bent nooit tevreden met jezelf.
Als er bij mij weer eens iets misgaat probeer ik dat het liefst met humor te benaderen en me voor te nemen het een volgend keer beter te doen. Als ik iemand daarmee werkelijk benadeeld heb dan bied ik mijn verontschuldiging aan en vertel dat ik dat heel ongelukkig vind. Vervolgens wil ik daar niet dagen over in zitten maar neem ik me werkelijk voor oplettender te zijn,
Ik mag dan verkeerde beslissingen nemen en mag dan niet altijd perfect zijn, maar wat ik nu ben is goed genoeg. Aandacht en compassie voor mijn beperkingen hebben, zorgt ervoor dat ik mijn verkeerde handelingen onder ogen durf te zien en ze niet voor mezelf hoef te verstoppen en bang word dat ik niet goed genoeg ben. Het is een manier van leven waar ik goed mee verder kan, daar leeer ik van, mijn hele leven lang hopelijk.
Het lijkt me onmogelijk in rust en in vrede met jezelf te leven als je geen compassie met jezelf hebt.
En hoe zou je in onrust en ongemak dan wèl compassie met diem lastige 'buurman' kunnen hebben?
