Posts tonen met het label religare. Alle posts tonen
Posts tonen met het label religare. Alle posts tonen

zondag 7 februari 2016

Stephen Hawking

Laatst zag ik een docu over het universum van Stephen Hawking. Wat heb ik ervan genoten. Ongetwijfeld was het voor velen een confronterende coclusie die hij aan het einde trok. En natuurlijk iedereen is in Nederland gelukkig nog steeds vrij om te geloven en te denken wat hij/zij wil.

Ik beschrijf in het kort hieronder wat ik wil vertellen in mijn eigen onwetenschappelijke taal want daar moet ik het mee doen.

Hawking was op zoek naar wat er vóór de BIG BANG was en verklaarde dat alles in het zwarte gat geïmplodeerd was. Daar bestond ook geen tijd.  Niet iets.  Alles kan zomaar oppoppen.
Het doet mij denken aan de computer die uit het niet iets enen en nullen, aan en uit, alles tevoorschijn kan toveren op mijn beeldscherm. Een soort driehoekverhouding.

Het zwarte gat, de oorzaakloze alomvattende oorzaak waaruit de enen en nullen als een explosie alle mogelijkheden veroorzaken. Niets is zeker alles is mogelijk.

Jarenlang heb ik een studie in de geheime leer van HP Blavatsky gevolgd. Het boek dat bij Einstein op het bureau lag. Daarin staat mijns inziens precies hetzelfde moeilijk te omvatten gegeven. Maar kort door de bocht omvat het dezelfde theorieën en die kom ik uiteindelijk in de Leegte van het Boeddhisme ook weer tegen.

Uiteindelijk denk ik dat wetenschap en religie (herverbinding) niet zover uiteen lopen als conservatieven aan beide kanten willen geloven. De Dalai Lama besteed daar niet voor niets zoveel aandacht aan.

Hawking concludeerde: Er bestaat geen God.
Ik zou liever zeggen er bestaat geen scheppende God.
Er zijn krachten en kwaliteiten in het universum werkzaam evenals in onszelf, groter en machtiger dan wij vermoeden die leiden tot grandioze mogelijkheden gebaseerd op eigen verantwoordelijkheid.

Dat is een totaal ander uitgangspunt dan één God die alles in zijn hand heeft en die onze richting bepaalt naar het uiteindelijke goed. Dat maakt dat er niet iets van buitenaf bepaalt wat de oorzaken of de gevolgen van onze daden zijn. Daarmee staan we in een open ruimte van kwaliteiten en mogelijkheden waarin alles kan, waarin onze verantwoording en mogelijkheid eindeloos is als het universum.


Hieronder de docu die ik zag. Je moet waarschijnlijk even op de instellingen rechts onderin naast youtube aanklikken om de snelheid van normaal naar 2 te verhogen.



zondag 15 februari 2015

Farao's van Egypte

Gewoon maar beginnen te schrijven en zien waar het schip strand. Geen enkele inspiratie om iets boeiends te verzinnen. Dat is meestal hoe ik begin, zowel met een tekstje als met het schilderen. Het is maar zelden dat ik iets in mijn hoofd heb als een onderwerp.

Gisteravond zag ik een documentaire op de TV van Arte over de Egyptische farao's en de manier waarop ze heerste. Ik wist er al wel iets van maar het was bijzonder interessant om de beelden erbij te zien en de reconstructies die zomaar zichtbaar gemaakt kunnen worden in reëele beelden. Ik heb zelfs mijn fototoestel gepakt om er wat sfeerbeelden van te maken. Wie weet kan ik ze ooit nog eens gebruiken om te schilderen.

Interssant om te weten hoe Achnaton het hele systeem van de goden overhoop gooide en alleen de zon als bron van alle leven aanbad, zichzelf daarmee identificerend. Toetanchamon zette die lijn voort in zijn korte periode van heerschappij over Egypte, maar het volk en de priesters zaten daar niet op te wachten en na zijn dood werd het hele indrukwekkende arsenaal van symbolen en goden weer tevoorschijn getoverd door Ramses die na een lang leven van negentig jaar, uitzonderlijk in die tijd, de laatste bloeiperiode van het Egyptische rijk beïnvloedde met het herstel van de enorme maar vervallen tempels en ook de koningsgraven liet vervaardigen door Toetmozes.

Ik heb genoten. Vooral ook uit het oogpunt van vergelijkende godsdienststudie zoals dat in de theosofie wordt gepromoot. Bijzonder interessant om nu de beelden erbij te zien.

En zo wordt het toch weer een tekstje over iets dat me boeit.


woensdag 19 juni 2013

Wie zoekt die vindt

Ik wist niet zeker of ik het wel begreep en met kinderlijke ergernis vroeg ik haar, waarom ze me toch altijd de oude betekenis van woorden geven moest, waarom kon ze me niet gewoon vertellen wat het woord nu betekende? En ze zei geduldig in haar Engels met een licht accent:
Alles heeft een naam, Ilana. En namen zijn erg belangrijk. Niets bestaat, behalve als het een naam heeft. Kun jij je iets voorstellen dat geen naam heeft? En, schat, alles heeft een verleden. Alles, personen, dingen, woorden, alles. Als je het verleden niet kent kun je het heden niet begrijpen en geen goede plannen voor de toekomst maken. We gaan een nieuwe wereld bouwen Ilana. Hoe kunnen we dan het verleden vergeten.

Een citaat uit het begin van het boek dat ik op aanraden van Nannie lees.
Davita's harp van Chaim Potok.

Ik vond het zo bijzonder omdat het voor mij verwoordt waarom veel oude dingen zo waardevol zijn wanneer je de juiste interpretatie van toen weet op te halen en het ongeduld van de moderne mens om zich daar niet in te willen verdiepen.

In oude tradities was het heel normaal om waardevolle informatie aan de nieuwe generatie door te geven en de ouderen, wijzen zo je wilt,  hielden  in de gaten of  het ook op de juiste manier werd opgenomen en geïnterpreteerd. Zo werd wijsheid in tradities doorgegeven.
Gelukkig bestaan er nog steeds zulke stromingen, filosofieën en tradities die een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan ons moderne denken en wanneer ze werkelijk waardevol zijn doen ze niets af aan de moderne wetenschap, maar geven eerder bevestiging of worden erdoor bevestigd.
Jammer genoeg is van die oude tradities heel veel verloren gegaan door verkeerde interpretaties, institutionalisering en opgelegde regeltjes in de latere tijd.
Uit de oude filosofieën is nog heel wat terug te halen voor de zoeker naar waarheid en door vergelijkende studie kan er veel wijsheid worden hernieuwd. Dat  kan een enorme verrijking betekenen en inzicht geven in het persoonlijk handelen van het individu.

Daarom ben ik zo blij met de mogelijkheden die de Theosofische vereniging biedt, die mij de toegang geeft tot  vergelijking van bovenstaande materie.

En dan valt er ook nog wel iets te zeggen over: Alles heeft een naam. Kun je je iets voorstellen dat geen naam heeft?

Ook dat is voor mij meteen een invalshoek waardoor het duidelijk wordt dat er in tradities vorm en woorden wordt gegeven aan dingen die geen vorm of woorden hebben.
Wat moeten we ons voorstellen van God bijvoorbeeld? Is het zo verwonderlijk dat we er vorm aan hebben gegeven?
Wat er mis is gegaan is dat we die vorm vast hebben gezet en er een soort persoonlijkheid van hebben gemaakt er een onwrikbaar dogma van hebben gemaakt. We hebben God een etiketje gegeven. Zelfs het woord bron of energie  impliceert een vorm. Dat hoeft allemaal geen probleem te zijn, maar laten we wel weten dat het DAT niet is, want zelfs bij het woordje liefde, daarop plakken we ons eigen vastgeroeste plaatje. En als we doorkrijgen dat alle vormen die beschreven worden in tradities niet meer is dan een symbolisch gegeven dat ons iets wil vertellen, waarmee we kunnen werken, dan gaat er misschien hier en daar een klein lichtje branden. Ook voor wat betreft de oude bijbel verhalen die  vanwege de hardvochtige rechtvaardige oude God, tegenwoordig graag wordt afgewezen, want dat past niet in ons godsplaatje. Misschien moeten we leren vanuit een ander perspectief te gaan kijken. Ik ben blij dat er nog wel volgens de traditie uitleg te vinden is over de soms confronterende symbolentaal in de bijbel. Zoals bij  Kees Voorhoeve bijvoorbeeld, is mijn ervaring.
Wie zoekt, die vindt.

En dan wil ik er toch nog even aan toevoegen dat het bijzonder verrijkend en verdiepend kan zijn verder te kijken dan de bekende gegevens en ideeën die op dit moment bereikbaar in ons liggen opgeslagen. Want er is geen einde aan de mogelijkheden en steeds weer nieuwe openingen die een zoektocht biedt.




vrijdag 17 mei 2013

Teresa van Avila

Er zijn meer tranen vergoten om beantwoorde gebeden dan om onbeantwoorde gebeden.

Teresa van Avila.1515-1582

Ik las 'de innerlijke burcht' van Teresa van Avila en haar biografie, maar dit citaat haalde ik uit een citaten boekje en mijn herinnering gaat niet zover dat ik weet wat ze ermee bedoelt. Ik kan er hooguit naar gissen. Natuurlijk is ook dit citaat weer uit de context gehaald.

Ze was heel gedreven en een krachtige vrouw met ideeën waarvoor ze zich nog weleens moest verantwoorden in een tijd van inquisitie. Ze werkte hard en had een slechte gezondheid. Een grootse persoonlijkheid.Samen met Johannes van het Kruis is ze een groot mystici uit die tijd. Johannes van een kruis was ook dichter. Teresa weet in haar boek op een eenvoudige wijze de weg te wijzen naar het diepste innerlijke wezen van jezelf en put daarbij uit haar eigen ervaringen.

Het is niet onwaarschijnlijk dat ze tot de conclusie is gekomen hoe vergankelijk geluk is en dat we er altijd weer naar grijpen. Vasthouden daaraan is in ieder geval onmogelijk en haar zoektocht ging dan ook verder dan de tijdelijkheid van het geluk dat we over het algemeen zoeken. Ze vertelt in haar boek bijvoorbeeld over vertroostingen die we tegenwoordig nog weleens duiden als  mystieke ervaringen maar zij omschrijft ze  als vertroostingen op de weg als een antwoord op gebeden maar die ook weer voorbijgaan. Meer schrijft ze  over de dorre perioden die daarop weer volgen waarin het is alsof God niet meer luistert. Hoe je volhardend voort kunt gaan naar je middelpunt en waar zulke tijden  toe dienen.

Een indrukwekkend boek en een leidraad voor velen die een christelijke weg willen gaan en tot hun diepste wezen door willen dringen, waar in de binnenste kamer van de burcht het goddelijke aanwezig is, daar waar je contact kunt maken. Waar ruimte is voor een geluk dat al het andere overstijgt. Wat ze vertelt komt uit haar eigen ervaring en dat betekent dat het mogelijk is voor een mens om daarin door te dringen. Dat is wat mij aanspreekt.






woensdag 8 mei 2013

Rituelen.

Een lastig begrip.
Je zou het poppenkast kunnen noemen, maar is dat ook zo?
Ik heb er wel altijd zo over gedacht totdat ik me er beter in ging verdiepen. Wat is het nut van rituelen en vooral waar staan ze voor. Dat is het belangrijkste voor mij om een afweging te maken of het zinvol is om eraan deel te nemen of me erdoor te laten raken.

Bij rituelen gaat het niet om dingen die hun waarden hebben gehad in het verleden want als je er zo overdenkt dan heb je het slechts over de oppervlakte van het ritueel, de vorm waarin het gegoten is. Waar het wel omgaat zijn de eeuwig aanwezige menselijke kwaliteiten die opnieuw aangeraakt kunnen worden zodat er weer met diezelfde kwaliteiten gewerkt kan worden, dat ze als het ware weer geactiveerd worden.
Belangrijke innerlijke waarden, zoals verantwoordelijkheid, goedheid, kracht, rechtvaardigheid, vriendelijkheid, mededogen, gelijkmoedigheid etc. zouden de drijfveren kunnen zijn in ons menselijk bestaan. Het zijn dingen die erg abstract zijn en niet zichtbaar. De innerlijke rijkdom en schoonheid die we als mens bezitten, komt niet altijd zo duidelijk naar boven en zit soms diep verborgen onder allerlei oppervlakkigheden en hoog oplopende emoties .
Door middel van uiterlijke vormen die als rituelen naar buiten worden gebracht, kunnen ze zichtbaar worden gemaakt voor degene die de inhoud ervan kennen en erdoor geraakt willen worden.
Dat is wat rituelen kunnen doen. Dat is waar we ons bewust van kunnen worden en dat is wat ons kan evoceren. Ze roepen iets in ons op en kunnen onze eigen kwaliteiten ook raken als we er op een diepere basis contact mee maken. De herhaling van een ritueel kan het bewustzijn in de juiste richting sturen en de mens van zijn kwaliteiten bewust maken. Dat is de kracht van rituelen.
Speciaal eeuwen oude rituelen kunnen een krachtige uitstraling hebben opgebouwd waardoor vele mensen geraakt worden.

Het gaat niet alleen om oude gewoonten waar verder niets mee gedaan hoeft te worden maar het gaat om dat waar het voor staat en wat we ermee doen in onszelf. Het geeft een steuntje in de rug het maakt duidelijk dat dingen niet zonder inhoud zijn dat er iets in onszelf  aanwezig is waarmee we ons kunnen verbinden en aan kunnen conformeren. Iets waar we voor staan en voor willen werken om het tot uitdrukking te kunnen brengen in ons dagelijks leven.



zaterdag 23 maart 2013

Steigers en bruggen bouwen

We moeten zo vaak mogelijk bedenken dat ons ware leven niet dit uiterlijke materiële  leven is dat zich voor onze ogen hier op aarde afspeelt, maar wel het innerlijk leven van onze geest. Het zichtbare leven is een steiger- een noodzakelijke hulp voor onze geestelijke groei...
We moeten onszelf en anderen eraan herinneren dat die steiger geen betekenis heeft of belangrijk is, behalve dat het de bouw van het gebouw mogelijk maakt.
Leo Tolstoy

Zo'n tekst als deze is (voor mij) bedoeld om te bemediteren. Het is onmogelijk om zonder het naar binnen te brengen en de woorden te verinnerlijken, er deel van te worden,  erover te discussiëren of er ja of nee tegen te zeggen. Het gaat erom jezelf ermee uiteen te zetten. Wat bedoelt hij en hoe zit dat (bij mij).

Het grootste deel van ons leven zo niet ons hele leven, zijn we met die steigerbouw bezig. Dat gaat ons hele leven door. We zijn nu eenmaal wezens en in de materie aanwezig. Er lijkt iets dubbels in deze tekst te staan : "dat die steiger geen betekenis heeft of belangrijk is " Het ziet ernaar uit dat ons leven niet belangrijk zou zijn maar let op dan komt er iets heel belangrijks het maakt de bouw van het gebouw mogelijk. 
De steigers zijn dus wel degelijk belangrijk, maar we moeten er de juiste waarden aan hechten.

Het een kan niet zonder het ander. Zonder steigers kan er geen degelijk huis gebouwd worden. Een huis met verdiepingen waar op ieder verdieping geleefd kan worden. Voor wat onze geestelijke ontwikkeling betreft en het ontwikkelen van alle mogelijkheden in ons huis, zou je kunnen stellen dat we nog lang niet op de hoogste verdieping zijn aangeland en verder lijkt het mij belangrijk het HELE huis te kunnen bewonen, als je je daar dan ook maar iets bij voor zou kunnen stellen. En volgens verschillende tradities behoort dat onvoorstelbare wel tot de mogelijkheden. Veel mensen met ervaringen over de bouw van dat persoonlijke huis dat ten volle benut kan worden, hebben daar over medegedeeld en geschreven.
En het mooie is dan ook nog dat niet ieder huis hetzelfde hoeft te zijn, maar wel kwalitatief goed en volkomen bewoonbaar. We hebben allemaal daarbinnen de mogelijkheden van onze eigen individualiteit. Er zijn geen twee mensen gelijk.

Lees bijvoorbeeld het prachtige boek van Theresa van Avila- De innerlijke burcht
of Johannes van het Kruis- De beklimming van de berg Karmel
Het hele Boeddhistische pad gaat daarover 
De Kabalistische levensboom 
De Baghavat Gita
en nog veel andere geschriften zijn daarover bekend.

Waar wij meestal in verzeilen wanneer we zulke teksten lezen is, in ons persoonlijke dualistische JA of NEE verhaal. Daar bedenken we dan ook nog allerlei zaken bij die we wel of niet zouden moeten doen (dogma's) en daar blijven we in hangen of tegenaan lopen. Aan zo'n tekst als deze, die Tolstoy hier neerzet (en alle andere boeken en geschriften) kunnen we ons spiegelen en kijken: hoe zit dat bij mij? Zonder een bepaalde levenswijze goed of af te keuren.

Het is voor mij duidelijk dat het één niet zonder het ander kan. Juist hier en nu kunnen we ons leven gebruiken en onderzoeken of we op een juiste wijze inhoud kunnen geven aan ons eigen *materiële leven, waardoor we op steeds meer plekken in ons innerlijk geestelijk huis kunnen wonen.
Ons bewust worden van de vele mogelijkheden die we daar hebben. Het is een weg die we tijdens ons 'materiële zijn' kunnen ontwikkelen. Als we investeren in ons dagelijks leven en daardoor onze  innerlijke huishouding  langzamerhand op orde krijgen zal ons lichamelijk (*materiële) welzijn daarop ook weer reageren door welbevinden onder alle omstandigheden. Zo is het kringetje rond.

Voor mij zijn dan verschillende vragen belangrijk zoals: waarom zou ik me daarvoor inspannen, waarom zou ik daar energie in stoppen?  Heb ik daar een motivatie voor en is die sterk genoeg om mijn weg te vinden in het bouwen van de steigers om tot een uiteindelijk goed gebouw te komen? Gaat het alleen om mijzelf of is het ook nog zinvol voor iets anders dan alleen voor mijzelf?

Zo volgt er uit één stelling een hele reeks vragen en verschillende overdenkingen  om tot conclusies te komen en mijn motivatie te versterken maar vooral om mij verder te verdiepen en duidelijkheid te krijgen over hoe ik wil leven..

* Materiëel leven: leven in een lichaam met alle mogelijkheden van denken, doen en bezieling als brug  naar geestelijke ontwikkeling.




maandag 2 juli 2012

Wat maakt gelukkig?


Toen ik ongeveer tien jaar was, wilde ik balletdanseres of verpleegster worden. Als ik verpleegster werd zou ik naar Afrika gaan om daar te werken en mensen beter te maken. Die wens was sterk verbonden aan een religieus kindergevoel.
De jaren verstreken en ik trouwde, kreeg kinderen en mijn huwelijk was verre van geweldig. Na zeventien jaar echtgenote te zijn geweest liep ik weg met mijn jongste zoon (de oudste volgde later) om aan represailles te ontkomen. Ik zat vol van overlevingsdrang en moest voortdurend mijn psyche 'op een rijtje' zien te houden. Ik moest alle zeilen jarenlang bijzetten om te overleven. Weinig tijd en inzet om er voor anderen te kunnen zijn. Zelfs een kleine boodschap voor een oude tante waarbij mijns inziens teveel van me werd gevraagd, kon me tot wanhoop drijven.
Na verloop van tijd werd het me duidelijk dat ik de gevoelens uit mijn kindertijd volkomen kwijt was geraakt. Ik wilde ze hervinden maar vermoedde dat ik intussen atheïst was geworden. Ik kon en wilde me niet meer 'overgeven' aan iets buiten mijzelf waarvan ik vermoedde dat het niet bestond. Wel wilde ik weer goed zijn en goed in mijn gevoel zitten.

Huilend en angstig zie ik mezelf weer in een eerste ontmoeting tegenover haar zitten. Ze had geen antwoorden waar ik op hoopte en ik herinner mij de woorden die we spraken niet meer, maar wel wat ik voelde. Er was een weg, een weg die me niet in een keurslijf van geboden en verboden dwong om een goed mens te zijn, maar een van ontwikkeling en zelfrespect. Waarin weer openingen gevonden konden worden om er te zijn, niet alleen voor mezelf maar voor het geheel. Mezelf hervinden in het geheel.

Nu noem ik het een weg van hard werken, werken aan mezelf. Vaak is dat werken juist stil zijn en ervaren en daardoor weer openingen creëren om er te kunnen zijn (voor anderen). Nu is het me heel duidelijk. Om er te kunnen zijn voor het geheel is het eerst nodig zelf heel met het geheel te worden.
Als ik iets voor een ander wil betekenen, (In een reactie op het vorig logje schreef ik: Het enige ultime geluk dat wij kunnen bereiken is de vreugde die je ervaart als je iets kunt betekenen voor de ander.)  zal ik die weg in mezelf moeten vinden. Dat is geen weg van mooie woorden. Maar van leven met alles erop en eraan. Van momenten van stilte om de ruimte te vinden weer verder te gaan. Frustraties en confrontaties te zien, te ervaren en leren loslaten, door gaan vanuit mijn zelf gecreëerde  rustgevende middelpunt dat ik nu terug weet te vinden.. Een weg van leren er te zijn als het nodig is, zonder aan mezelf voorbij te lopen. Weten dat: als niemand het doet, dan zal ik het doen!

Het is niet alleen filosoferen OF daadkrachtig zijn, Het is filosoferen, reflekteren, mediteren en daardoor in mijn midden terechtkomen waardoor ik liefdevol daadkrachtig kan worden vanuit een middelpunt voor mezelf en voor anderen. Daar is de kracht aanwezig die niet verstoord kan worden. In mijn midden, waar niets elkaar overloopt, maar alles in rust op zijn plek valt. Dat maakt mij gelukkig.

Om dit te verduidelijken wil ik nog vermelden dat het niet gaat om de woorden maar om dat wat woorden en methoden kunnen bewerkstelligen in daadkracht.

Het leven krijgt zijn uitstraling in de handeling die de uitwerking is van ons innerlijk.


Natuurlijk raak ook ik regelmatig uit mijn middelpunt, maar als een duikelaartje weet ik het nu vaak binnen de kortste keren te hervinden.

Als de methode die ik volg niet zou werken dan ben ik niet op een juist pad aan het wandelen.




dinsdag 29 mei 2012

Mis met de Dalai Lama ;-)

De Dalai Lama woonde een mis bij in St. Stephen's Cathedral in Wenen, Oostenrijk op 27 mei, 2012. Photo/Tenzin Choejor/OHHDL




woensdag 16 mei 2012

Mystiek

Es schreef

Mijn eerste ultieme mystieke ervaring had ik in de jaren zeventig op een lsd-trip. Er was geen binnen of buiten meer, pure heldere wezenlijke werkelijkheidsbeleving. In die tijd las ik graag boeken van Castaneda en de gedichten van Allen Ginsberg die over hetzelfde verhandelden.
Het voordeel van deze ervaring was dat min of meer de basis werd gelegd tot een groeiend bewustzijn ongeveer vergelijkbaar met het aanreiken van een sleutel waarmee je de deur kunt openen die op slot is.




Leuk dat je hiermee komt Es. Tijdens de B. lessen die ik kreeg, hoorde ik dezelfde ervaringen. Allen Ginsberg werd een leerling van Rimpoche.
Bij zelfbewustwording en het boeddhistische pad van liefdevolle vriendelijkheid is er geen trip nodig. Het is een pad dat je bij vol bewustzijn zonder drugs kunt gaan. Zo kom je in het paradijs van je eigen innerlijk wezen. Waar je onderweg regelmatig weer mee in aanraking kunt komen. In toevallige ontmoetingen of zoals in de christelijke traditie wordt gezegd door genade.

Er bestaat geen paradijs buiten ons eigen diepste innerlijk  ZIJN. 
Daarover wordt in vele tradities, mystieke werken en  mythologische verhalen verteld.  Het betekent dat er velen zijn die het pad kennen en weten dat het door de mens begaanbaar is. Zij kwamen in hun innerlijk paradijs en konden er daardoor over schrijven. De ervaring was zo groot dat ze het niet voor zich wilden houden en het graag wilden delen. Dat deed een ieder op zijn eigen manier en men zocht daar woorden voor die een  aanwijzing geven voor dat wat hun belevenis was. Een belevenis waar moeilijk woorden voor te vinden zijn. Ook vertellen ze over de weg die ze gingen,  niet eenvoudig te gaan maar ook niet onoverkomelijk en zeker de moeite waard.

In het Boeddhisme worden handvatten aangereikt door het pad van de Boehdda te volgen zoals o.a.  in de Lam Rim, het Vajra Yana en de zes paramita's wordt beschreven.
De Joods-Christelijke traditie kent zijn tien geboden, geen VERboden, maar tien voorstellen die ons (aan)geboden worden om beter te kunnen leven, spiegels waarin je naar jezelf kunt kijken hoe het er met je voor staat en waar je iets mee kunt doen) en in het nieuwe testament de liefde voor God en de mens.
In het Hindoeïsme is een prachtig pad beschreven in de verhalen van de Mahabarata waar Krishna in de Bhagavat Gita aan Arjuna vertelt  hoe je de strijd aan kunt gaan op je weg.
In de mystiek lees je over de beklimming van een berg, bij Johannes van het Kruis en Teresa van Avila vertelt over de innerlijke burcht waar je in de diepste innerlijke kamer de Koning kunt ontmoeten. Een modernere schrijver is Anselm Grün. Hij schrijft daarover in zijn boekje: De hemel begint in jezelf.
Ook de boeken van Dürckheim zijn heel bijzonder en Walter leest ze graag heb ik begrepen :-)
Verder zijn er vele sprookjes en andere verhalen die vertellen over een weg  naar je diepste zelf. Je kunt ze allemaal gebruiken als spiegels.

Voor ieder wat wils als je geïnteresseerd zou zijn. Maar vergis je niet, 'je kunt het pad niet gaan als je het niet zelf geworden bent', wordt er geschreven in  'de stem van de Stilte'.
Kennis en lezen is niet voldoende voor resultaten, die kunnen er pas zijn als je het heel langzamerhand tot je door laat dringen door  te leren, erover te denken en STIL te zijn, te mediteren en het je eigen te maken. Er komt heel veel zelfreflectie bij kijken.  Het hoort er allemaal bij. Het is goed voor jezelf goed voor de medemens, aan het begin van het pad, voor onderweg en voor altijd.

En zoals altijd heb ik ook dit niet alleen voor jullie opgeschreven, al lijkt dat misschien zo, maar het geeft mijzelf ook weer een  ondersteuning op het pad dat ik wil gaan en waarop ik nog lang niet uitgewandeld ben.


donderdag 15 maart 2012

Gelukkig zijn

Helder en open
hart vol stralend licht in mijn
beperkte leven



Een foto uit een vakantie.
We maakten een door nonnen gezongen mis mee op Mount Saint Michel. Frankrijk
Indrukwekkend mooi.

zondag 11 maart 2012

Woorden

keren terug
naar het begin
Iets wordt niet.
Alles stil
Onuitsprekelijk  ruimte
waarin we leven
waarin we werken
waarin we bidden

Posted by Picasa

dinsdag 28 februari 2012

Hildegard von Bingen

Kijk naar de zon. Kijk naar de maan en sterren. Kijk naar de schoonheid van de groene aarde. En denk dan na.

Hildegard von Bingen1098-1179





maandag 19 december 2011

Onzekerheid

Helemaal niets is zeker. Het is goed om daarvan doordrongen te zijn.
Als ik naar mijn onzekerheid kijk is het de basis om juist sterker in mijn schoenen te staan al lijkt dat heel tegenstrijdig. Ik hoef niet meer iets te zijn waar ik zeker van ben, gelijktijdig ben ik me ook bewust dat ik het verschil uit kan maken en dus belangrijk zonder me daarmee te identificeren en te denken dat IK zo belangrijk ben.

De onzekerheid leert me van ieder moment te genieten. Niet omdat het volgende moment beangstigend kan zijn, waardoor ik in vergelijk met dit goede moment daarvan kan genieten, maar gewoon omdat het is zoals het is.
Het is zinloos op dingen vooruit te lopen om er bang van te worden, maar wel om eraan te werken nu, en de toekomst te verbeteren of ter zijner tijd niet in paniek te raken als er iets misgaat. Ik vind het een goede mogelijkheid om me nu bewust te worden van alle mogelijkheden en ermee om te leren gaan. Wat heb ik eraan er nu over in te zitten voor het geval Nederland misschien onder water komt te staan of me zorgen te maken voor als ik zwaar ziek zou worden. Maar ik kan me wel inzetten om nu vrede te hebben met die onzekerheid en daardoor te hopen dan niet in paniek te raken. Geen onverschilligheid, maar me bewust worden van alle mogelijkheden of onmogelijkheden. Zo kan ik op een positieve manier van onzekerheid gebruik maken door er nu een weg in te vinden. Of dat helpt?? Ach baat het niet schaden doet het me zeker niet. Het geeft me wel (bij benadering) meer inlevingsvermogen hier en nu, voor mijn medemens in nood. Want daar draait het hele leven voor mij om. Te leren er te zijn als en waar het nodig is.


Werken met de zekerheid van de onzekerheid geeft me ruimte om de angst voor toekomst en het verleden los te laten.

Zo flexibel leren leven en omgaan met de omstandigheden en een (traumatisch) verleden los te laten, geeft me een zekere basis in de onzekerheid van het totale bestaan en de onzekerheid in mezelf.

 Ik ben me ervan bewust dat er nog veel vragen overblijven en er dingen zijn, vooral als kinderen iets wordt aangedaan, die (soms bijna) onherstelbare schaden aanrichten omdat het vertrouwen in een basis kapot gemaakt wordt en er grote letsels worden opgelopen.

Niets meer om je aan vast te grijpen?

Of vind je toch een basis in jezelf?

Vragen hebben het antwoord reeds in zich.











zondag 4 december 2011

Compleet

De mens is een compleet wezen; hij maakt niet alleen een wezen uit. hij is ook alles; hij is niet een stukje van de wereld, hij is de wereld zelf, hij is ook de reden waarom er een wereld is.


John Donne 1572-1632


Deze uitspraken sluiten aan bij het hoofdstuk dat Es in haar blog plaatste, waar ik het in het vorige logje melding van maakte. Het gaat over de samenhang van alle dingen. Dat er niets is dat op zichzelf bestaat en alles alleen kan bestaat doordat er onderlinge verbondenheid is. Het een kan niet zonder het ander. Het is zo alomvattend dat het door ons niet zo wordt ervaren. Pas wanneer we dat werkelijk doorgronden , ontstaat er compassie en wordt de hele wereld een Theofanie en Schoonheid. Met alles erop en eraan.

Als we dat niet doorlopend ervaren en uit ons doen raken, 
is er nog veel werk aan de winkel.



zaterdag 26 november 2011

Lief zijn, spiritualiteit en een weg naar vrijheid

Ik wilde zo graag een lief kind zijn. Daar deed ik alles voor. Ik kan me slechts herinneren dat ik maar twee keer bestraft werd, want waarschijnlijk was ik heel gehoorzaam. Ik vond het vreselijk als mijn moeder boos op me was en had er alles voor over om dat te voorkomen.
Die gehoorzaamheid is me duur komen te staan. Niet naar mijn ouders toe, want dat waren schatten, maar de gehoorzaamheid zette zich door in mijn volwassen leven, ik wilde dat iedereen me lief vond, totdat ik me bewust werd van de positie waarin ik mezelf had gemanouvreerd door mijn eigen volgzame houding. Toen wilde ik aan veel dingen niet meer gehoorzaam zijn, omdat ik me bewust werd van andermans opvattingen en een leven dat ik leidde en niet zo wilde. Angst voor de gevolgen van de ongehoorzaamheid namen de plaats in van lief gevonden willen worden en de moed zonk me in de schoenen tot het water me aan de lippen stond en ik wel actie moest ondernemen.
Mijn hele zelfbeeld was opgebouwd uit het idee dat ik lief was.
Heel langzaamaan heb ik me eruit geworsteld door te leren zien dat ik dat niet ben, maar wat ben ik dan wel? Het was niet eenvoudig mezelf in de ogen te durven kijken en te erkennen dat ik niet altijd lief was en dat ook niet altijd hoefde te zijn. Mijn hele leven werd op zijn kop gezet. Ideeën zitten zo diep geworteld. Ik had me als een drenkeling vastgeklamd aan mijn eigen lieve persoonlijkheid die ik dacht te zijn. Wie was ik nog?

Nu na jaren durf ik los te laten en mag ik ieder moment zijn die ik ben. Soms aardig soms boos soms verdrietig soms blij en dat allemaal ben ik. Ik ben niet iets vast, iets dat ik aan kan wijzen of kan pakken. Ik durf in de ruimte te staan zonder duidelijke contouren, de ruimte die ik ben.

Heel veel (boeddhistische)  beoefeningen liggen daaraan ten grondslag. Ik ben blij dat ik mezelf gevonden heb door geen vast punt te kunnen vinden en dat ik van moment tot moment aanwezig mag en kan zijn. Natuurlijk betrap ik me erop dat ik vaak ook niet op die manier in het leven sta, maar ieder moment dat ik dat weer herken is goed genoeg.

In die zin is er nooit een algemene weg naar vrijheid, want iedereen heeft zijn eigen ding en zijn eigen weg om zichzelf te leren kennen en herkennen en zoals in mijn geval dan ook nog eens niet te (hoeven) vinden. Een persoonlijke weg naar vrijheid. De tradities kunnen als richtingaanwijzers dienen. Zelf maak je uit of het de juiste richtingaanwijzer is voor jouw doel en dat kun je alleen maar weten door er op af te gaan. Je ervaring vertelt je hoe en of het bij jou werkt. Niet klakkeloos achter denkbeelden en hoopgevende voorspellingen aan lopen en denken dat het  wel juist zal zijn ook al begrijp je niet hoe het logischerwijs mogelijk is, maar uitproberen, denken, kauwen laten zakken (verinnerlijken) en ervaren. Jezelf tegenkomen, reflecteren en ervaren of het werkt voor jouw doelstelling. Nooit kritiekloos zijn! Maar na goede ervaringen ook de twijfel durven te overwinnen.
Altijd een persoonlijke weg volgend die inzet vraagt met vele juiste en degelijke richtingaanwijzers om alle mogelijkheden in jezelf volop te gebruiken.

Je kunt het pad niet gaan voordat je het geworden bent.
uit: De stem van de Stilte
HPB Blavatsky




Weg naar de overwinning
Met de teugels niet te strak en niet te los
de geest, emotie, en denken (paarden) onder controle

Ook een symbool uit de Bhagavat Gita

Maar dit is de kleine Arc de Triompf in Parijs.


woensdag 23 november 2011

Spiritualiteit en solidariteit

Soms gaan al mijn haren overeind staan door het volgende. Een mentaliteit die ik zie groeien met de jaren. Hoe meer welvaart hoe meer er gedacht wordt dat alles wel goed zal komen..
Ik was bij een lezing. Heel goede stukken erin hoor zeker, maar hier en daar gaan al mijn haren overeind staan. Als er wordt gezegd: het komt allemaal wel goed en we gaan nu naar een betere periode, Aquarius etc. Alsof dat vanzelf iets op zou lossen. Veranderen, ja maar oplossen...??

Dan zou ik wel op willen springen  en zeggen dat, zolang de mens bestaat het niet goed is gegaan en er altijd lijden en ellende is geweest en dat er niets vanzelf  verbetert. Als dat zo was, zouden er ook geen mensen hoeven komen om op de bres te staan of mensen die hun leven in de waagschaal zetten voor anderen. En denk ook aan al diegene die werken in ontwikkelingslanden, in oorlogen helpen en bij natuurrampen. Daarvoor moet wat gedaan worden om het goed te krijgen. Niet dat al diegene die niet op de bres staan niets doen hoor. Iedereen doet hopelijk alles naar beste vermogen evenals ik. Ook de heel kleine en juiste dingen die we doen zijn heel belangrijk.  Maar ik zie zelf nog zoveel dingen waarin ik tekort schiet en met lege handen sta. Of momenten dat ik me niet bewust ben van wat ik zou kunnen doen en me niet bewust ben dat ik mogelijkheden heb, misschien wel meer mogelijkheden dan ik denk.  Het lijkt wel alsof we met zo'n gezegde als: 'het komt  vanzelf goed', over al onze  eigen makke heenwalsen en niet willen kijken naar wat er jaar na jaar, eeuw na eeuw gebeurd.
Kijk om je heen wat een ellende er is. Kijk op TV.  Kijk in je omgeving hoe ouders worstelen met kinderen die ze niet op de rails krijgen. Zie hoe de ene delinquent na de andere excessen begaat en soms wordt opgepakt, maar ook vaak vrijuit kan gaan. Zie hoeveel daklozen er op straat rondlopen. Kijk hoe we met onze minder bedeelden en invaliden omgaan. Hoe we een mentaliteit krijgen van 'eerst eigen volk',' ikke ikke ikke en de rest kan stikke'. Hoe de witte boorden mentaliteit de rijken de hand boven het hoofd houdt in corrupte en zichzelf buiten proportie verrijkende werkzaamheden, maar ook hoe wij zelf als kleine middelmaat met hier en daar een behoorlijk financieel overschot toch niets in willen leveren voor onze buren en met spandoeken gaan lopen wanneer we onze welvaart in moeten leveren aan gezondheidszorg waar we zelf van mee profiteren.  En dan niet te vergeten de moeite en pijn  in je eigen leven en je omgeving. Zeg niet dat je nergens nooit last van hebt, want is dat eerlijk? Heb je nooit iets verloren waar je mee zit of hebt gezeten. Heb je geen pijn en angst gekend? En misschien zit je er nog regelmatig middenin. Kijk in jezelf hoeveel je tekort komt om het leed in jezelf op te lossen. Want je omgeving verander je niet maar wel de manier waarop je ermee omgaat. En daar begint het toch, bij jezelf?
En wordt daar nou niet depressief van, maar wees blij dat je het kunt zien en daardoor kunt handelen.

We komen  allemaal handen en voeten tekort om er iets aan te doen. Maar als we niet zien willen of kunnen zien, hoe kunnen we dan verwachten dat er iets verbeteren kan.  We kunnen reëel leren KIJKEN en bewust worden en dat kost inspanning. We zouden althans kunnen proberen wakker te worden en te werken op wat voor manier dan ook.
Voor die inzet is discipline en reflexie nodig. Niet dat ik dat allemaal verwezenlijkt heb, maar door te zien dat ik het niet kan gaan er steeds weer deuren open en krijg ik ruimte om er iets aan te doen.
Als ik iets hoor van "Het komt wel goed"dan schiet dat in mijn verkeerde keelgat. Daar kan ik niets mee.  Dat is geen uitgangspunt voor mijn idee over spiritualiteit en werken aan mezelf, daar denk ik anders over.

Alhoewel er in het begin van de lezing ook wel vermeld werd dat er werkzaamheid nodig was, te beginnen bij jezelf, wordt daar in mijn optie niet voldoende  de  nadruk op gelegd. Want daar is het waar wat kan gebeuren en niet door te zeggen het zal wel goed komen. En dan een opsomming geven van de context waarin we hier in welvaart leven en niet verder kijken dan de neus lang is. Dan wordt er al snel overgegaan naar: we gaan de goede kant op. Alsof we bang zijn de ellende in de ogen te kijken. Nee dus, we gaan niet de goede kant op.

Hoe kan je iets veranderen als je niet doordrongen bent van de pijn en ellende in jezelf, in je omgeving en in de wereld. 

Doe er iets aan. Begin vandaag je in te spannen voor een beter leven zodat wanneer je zelf uit de puree bent, je anderen nog meer van dienst kunt zijn en denk niet dat het wel vanzelf gaat.

Jullie mogen het allemaal oneens met me zijn, maar het moest me even van het hart.

Dit zijn van die beelden waar je hele verhalen bij kunt bedenken.
We reden over de snelweg langs Parijs en zagen het volgende.


Op een pleintje 
 stond een klein jongetje 
met een stepje 
vol verlangen te kijken
naar een haveloze flat





waar hij graag zou willen wonen
want zijn plek van veiligheid was...
erbarmelijk



tussen de flat en het kerkhof


Er is geen plek in onze herberg
en ook ik kom weer handen en voeten te kort.

maandag 14 november 2011

loslaten

Vergeven is een gevangene vrijlaten en dan tot de ontdekking komen dat jijzelf die gevangene was.

Een gezegde en het laat me denken aan de drenkeling die dreigt te verdrinken. Op zijn rug in het water liggend  omklemt hij stevig de plank waarmee hij zich drijvende houdt. Totdat een mede drenkeling hem erop attent maakt dat hij zijn eigen arm omklemt.

Geraakt worden is mezelf vasthouden aan het ego en vasthouden aan de illusie van het denken over mezelf. Angst te verliezen wat ik denk te zijn, maar op die manier is er niets te verliezen.


Goedemorgen Nederland
Alhoewel...
Dit was in Parijs.

zaterdag 12 november 2011

Wat is wijsheid?

In het blogje onder deze link heb ik het er al even over.

 Er is altijd het denken vanuit een middelpunt.
 'Het middelpunt dat IK denk te zijn', schrijf ik daar. Het oplossen van het egocentrische denken of misschien wel alleen al het herkennen daarvan zou een begin kunnen zijn van het realiseren van meer wijsheid.


 Refelxxus heeft het als reactie in het vorige bloge over: per seconde het juiste doen dat is mijn instelling, "het goede doen" lijkt me een dwaalweg.

We denken zo vaak het goede te doen en dat kan heel anders uitpakken omdat we eigenlijk zo weinig of, misschien wel niets weten. Altijd functionerend vanuit het denken in ons eigen middelpunt. Altijd kijken door onze eigen bril die gekleurd is, daar komen we niet omheen. Pas wanneer we dat door krijgen en de kijk op ons doen en laten herkennen als typisch iets van onszelf en het egocentrisme erin bespeuren,  kan er iets anders gaan gebeuren. Een waar woord van Reflexxus. Ze zegt waarschijnlijk niet voor niets 'iedere seconde', daar zouden  we ons bewust van kunnen worden om juist te handelen.
Sommigen hebben daar wat meer kijk op en anderen wat minder, maar daar ligt het begin van wijsheid en het juiste denken en handelen.
Dan kom je jezelf wel tegen hier, daar en overal en dat is niet altijd gemakkelijk. Spiritualiteit is doorgaans geen pad van doorlopend halleluja, dat wordt het pas wanneer je de ins en outs gaat herkennen in jezelf en er niet meer voor wegloopt, relativeert of vergoelijkt. Het is geen eenvoudige weg en het volgende citaat uit de Upanishads kan ik dan ook helemaal onderschrijven.

Wijze mensen zeggen dat het pad van de wijsheid smal en moeilijk te betreden is, zo smal als het scherp van een scheermes.


Het gaat een stapje verder dan het goede doen dat wij niet in essentie kennen, het is overtrokken door  de bril die we ons eigen hebben gemaakt. Het heeft te maken met het juiste doen, met wijsheid een wijsheid waar we zelf geen hoofdrol meer in spelen.

Het zou mooi zijn als we alles en  iedereen en ook onszelf met alle tekortkomingen, konden omarmen zoals een moeder haar kind omarmt vol van warmte en liefde en toch niet weglopen voor dat wat ons niet bevalt. De fouten corrigerend en misschien rechtvaardig bestraffend zonder het kind te veroordelen.

Wie wijs is mag het zeggen denk ik dan.

En wie zonder zonde is werpe de eerste steen zei Jezus.


donderdag 10 november 2011

Spiritueel bezig

Wat is nou toch spiritueel bezig zijn?

Ik ging naar de Theosofische Loge voor de cursus Geheime Leer van Blavatsky, die al wel 15 jaar één keer per maand loopt en bijzonder interessant is, toen ik mijn buurman tegenkwam.
"Ik ga heel heidens bridgen," vertelde hij me.
Misschien ben ik wel een muggenzifter, maar ik blijf daar over nadenken.
Volgens mij zit het zo.
Er wordt vaak gedacht dat spiritueel bezig zijn iets heel ver weg is, iets wat niet met deze aarde en ons menselijk leven te maken heeft. Iets heiligs, afgezonderd van het dagelijks leven.
Maar ik denk daar anders over. Spiritueel bezig zijn is voor mij een HEEL mens worden die alle mogelijkheden die hij in zich heeft hier op deze aarde weet te gebruiken. Je kunt alles wat je wilt in je leven doen en als je spiritueel bezig wilt zijn betekent dat, dat alles wat je doet onderbouwd en doordrongen is van Liefde Mededogen. Als er een motivatie in je leven een rol gaat spelen en je daar iedere dag een tikkeltje meer van doordrongen raakt dan komt alles in dat teken te staan. Je wordt ervan doordrongen. Je staat ermee op en gaat ermee naar bed. Al je handelingen zijn daarop gebaseerd.
Niet dat ik dat al zover ontwikkeld heb hoor, o nee nog lang niet, maar het is me wel duidelijk dat je op basis daarvan tot veel meer in staat bent. Dat is volgens mij de ontwikkelings gedachte die erachter zit. Ermee aan het werk gaan en ervaren hoe het werkt en wat het oplevert.

Mijn leraar Gelek Rimpochee stelt weleens de vergelijking met een stuk vloeipapier die je in de inkt stopt, of in de boter zoals hij het vaak zegt vanuit de Tibettaanse traditie. Heel langzaamaan wordt het hele vel doortrokken van de vette boter. Zo is het ook als je gaat leven vanuit een motivatie. Dat is iets wat je op kunt bouwen. Dat heb je niet in een paar dagen voor elkaar. Met veel aandacht kun je de motivatie stapje voor stapje groter maken.
En dan is er ook nog het verhaal van die monnik. De Tibettaanse traditie is o.a. afgestemd op logisch nadenken en het je eigen maken ik zeg altijd: kwartjes laten vallen. Nou die monnik, ik vertel het maar even zoals ik het verhaal onthouden heb,  had daar geen kaas van gegeten en niemand zag kans om hem ook maar iets bij te brengen. Het was een wanhoop, totdat een abt hem een baantje gaf en hij dagelijks de tempel schoon moest maken. Daarbij moest hij voortdurend herhalen: "Ik verwijder al het stof, ik verwijder al het vuil." En terwijl hij vanuit de onderliggende motivatie van Liefde en Mededogen iedere dag bezig was, vielen er steeds meer kwartjes tot hij de verlichting bereikte.

Ik kan niet bridgen, maar ook 'heidense' (ik moet om dat woord altijd een beetje lachen, want ook daarachter  gaan  heel waardevolle mythologische verhalen, prachtige symboliek en een rijke traditie schuil) aktiviteiten kunnen vanuit een juiste motivatie waardevolle resultaten opleveren.

Spiritueel koper poetsen
:-)





maandag 7 november 2011

Niet iets

Een begrijpende God is geen God

St. Johannes Chrysostomus 




We kunnen maar één ding zeker weten over God- Dat hij is wat wij niet zijn.

Simone Weil 1909-1943


Ik heb u niet buiten gevonden, o Heer, want ik maakte de fout om U die binnen in me is, buiten te zoeken.

St Augustinus van Hippo



Het lijkt allemaal zo tegenstrijdig en toch is  in de stilte van het hart een verbinding mogelijk met dat wat (het) niet is.



Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...