Het is alweer een tijdje geleden dat een vriendin op bezoek kwam. We hadden elkaar lang niet in levende lijve gezien. Ik haalde haar op van de bus en toen we elkaar naderde met open armen omdat we zo blij waren volgde er een spontane knuffel. Ik schrok er bijna van want in twee jaar tijd had ik iedereen op een afstand gehouden en het 'mocht' nog niet. De anderhalve meter regel was nog volop noodzakelijk. Nou ja we zijn er gelukkig geen van beide ziek van geworden maar wat voelde dat apart maar ook vertrouwd bheerlijk.
Dat er twee jaar al niet meer geknuffeld werd kwam mij soms wel goed uit. Al dat gezoen en dan nog wel 3 keer was niet altijd mijn ding. Soms wel maar soms ook niet. Dus vond ik het allemaal prima. Maar die knuf van mijn vriendin . O O wat voelde dat goed. Soms moeten er extreme dingen gebeuren om je bewust te worden van bepaalde handelingen en je gevoelens daarover.
Nu lijkt het allemaal afgeschaft te gaan worden maar corona is nog niet echt voorbij en zal misschien ook nooit meer weg gaan en ook daar zullen we dan weer een weg in moeten vinden. Ik laat het maar komen zoals het komt en doe in ieder geval mijn best niet ziek te worden of anderen te besmetten want ziek zijn is niet echt mijn ding. Ik huppel liever gezond in de rondte.
Van een andere vriendin die ik bijna wekelijks ontmoet omdat we samen schuilderen of gewoon lekker kletsen, had ik een potje korrels gekregen Goudkorrels zei ze. Dat vind jij vast wel leuk om mee te experimenteren. Zo gezegd zo gedaan. Maar van het goud vond ik weinig terug. Of het nou komt omdat ik het niet zo goed zie maar voor mij waren ze meer okerkleurig. Toch glommen ze af en toe wel maar doordat ik ze met de acrylverf verwerk ging er veel van de glans verloren.. Ze moeten toch vastgeplakt blijven op de drager en toen bleef er weinig glim over. Maar al experimenterend vind ik het zelf een goed landschappelijk abstract geworden.
Lekker om weer te schilderen. Niets leukers dan met verf bezig te zijn. Nou ja niets...? Ik geniet van zoveel meer dingen.
