Een wandelingetje

Even uitproberen




Gelukt

Pietepeuterig steuntje

Ik maakte een wandelingetje rondom ons huis.
Zo heerlijk dat we midden tussen de parken wonen. Ik hoef niet ver te gaan om te genieten van een prachtige omgeving.

Er zijn momenten dat ik me zo volledig bewust ben van de goedheid van het leven en hoe bevoorrecht ik ben. Meestal komen zulke gevoelens naar boven wanneer zich grote tegenstellingen voordoen. En dat was zo vandaag.


Allereerst dat berichtje van Amnestie International over die ter dood veroordeelde Iraanse koerden  van wie het doodvonnis tot uitvoer werd gebracht.. Zo vreselijk dat zulke dingen bestaan ondanks alle protesten van over de hele wereld. Het minste dat ik kan doen is ook reageren op de oproepen van Amnestie en daar mijn stem laten horen. En verder beginnen bij mezelf. Goed in de gaten houden met analytische meditatie en zelf reflexie wat mijn onsympathieke of soms wel agressieve of boze kantjes zijn zodat ze niet de pan uit kunnen rijzen.

Verder waren we op bezoek bij een lieverd die gelukkig eindelijk een hele serie chemo's en bestralingen achter de rug heeft. Wat ga je dan door een diep dal van ellende. En wat hadden we nu een fijne middag met haar.  Ze hoopt dat ze over een tijdje te horen zal krijgen dat het flink zoden aan de dijk heeft gezet. En ik hoop het met haar mee. De perspectieven zien er redelijk goed uit.

En als ik dan na zo'n enerverende dag dat wandelingetje maak ben ik diep dankbaar dat ik er mag zijn. Hopelijk ook als een pietepeuterig klein steuntje voor anderen.

Wat is het toch belangrijk in relatie met anderen te kunnen leven. Op wat voor manier dan ook en je daar bewust van te zijn. Ook als het leven niet altijd over rozen gaat.

Eendjes voeren

Er is iets vreemds gebeurd. Deze is bovenaan in mijn gepupliceerde blogs komen staan. Nou het is een oudje maar hij mag blijven 😝

Ik zal wel iets verkeerd hebben gedaan 

Ook vandaag maakte ik een wandelingetje maar nam mijn fototoestel mee. Ja dan ben ik veel langer onderweg voor zo"n klein ommetje.  Er komen veel mensen in het park van het verpleeghuis en kinderen van de scholen steken een hoekje af door het park als ze van en naar school gaan met de fiets.

Ik kwam een verpleeghuisbewoner tegen in een elektrische rolstoel. Nee hij had er geen bezwaar tegen als ik fotootjes voor het web van hem maakte en hij legde me uit dat hij altijd de vogeltjes voerde en daar speciaal voer voor kocht. Ook de honden die in het park uitgelaten werden, kregen altijd iets lekkers. Die wisten het al precies.

Eerst kregen de Nijlganzen hun deel en als ze genoeg hadden gingen ze hun veren poetsen op de tak in de vijver.

dan zijn de kleinere eenden aan de beurt

En dan verplaatst hij zich naar een kaal plekje in het gras en strooit, achtervolgt door de eenden, het gekochte zaad uit.

We wensen elkaar een plezierige dag toe en ik loop naar de Sawah Belanda. Er vlak naast. Het Indisch monument. Een gerealiseerd project van de zusjes Bloem.

Helaas is Joyce die het landschap creëerde nog niet zo erg lang geleden overleden. Er heeft een herdenking plaatsgevonden op 15 augustus. Vanuit mijn raam kan ik dan de mensen op het terrein zien als ik erop attent wordt gemaakt want mijn ogen herkennen dat niet meer zeker niet van zo'n afstand.

Er zijn bloemen gelegd op een van de verhaal tableaus die Marion Bloem schreef.

En het rijstveldje ligt er mooi en waterig bij. Dat is andere jaren wel eens minder geweest.

En dan wandel ik verder en maak nog verschillende opnamen van alles wat er verder nog te beleven valt.

De achterste vijver is een en al kroos en niet meer als vijver herkenbaar

Zouden de bramen rijpen nu ze ze weinig regen hebben gehad deze zomer?

Even wandelen

Even een beetje wandelen en fotograferen.

Het zijn heftige tijden. Hoe ouder je wordt, er komt steeds meer op je pad. Zijn het niet de eigen lijfelijke omstandigheden, dan zijn het wel de berichtjes die binnenkomen van geliefden die net als ik ook ouder worden met gezondheids toestanden. Ja zo gaat dat.

Meestal kun je er alleen maar zijn voor de ander zonder veel te kunnen doen, helaas. Hoe graag je dat ook zou willen. Maar als er een goede band is dan zijn er weinig woorden nodig en weet je dat je er kunt zijn voor ze. Op wat voor manier dan ook.

Zo kreeg ik van vanmorgen twee heel dubbele berichten binnen. De een over een tot nog toe goed doorstane en goed aangeslagen chemokuur. Veel dus om dankbaar voor te zijn. De ander een melding die niet zoveel goeds voorspelde van een heel dierbare vriendin. Het komt dan allemaal weer heel dichtbij.

Diep ademhalen, de rust bewaren en afwegen wat voor mij de belangrijke dingen in het leven zijn. Het is dan weer een moment van prioriteiten stellen. Hoe kan ik hiermee omgaan. wat vind ik belangrijk. Hoe zet ik me in en neem ik de tijd om er voor de ander te zijn op een manier die niet belastend is voor de ander maar vol medeleven. Niet alleen naar buiten toe maar ook naar binnen toe in mijn eigen 'binnenkamer' er ZIJN en de kwaliteiten van heelheid onder ogen zien, wetend dat de ander affiniteit heeft met dezelfde energie. Ons gezamenlijk daarop richten. Zodat alle kwaliteiten van leven en sterven als helend gezien kunnen worden. Helend voor het geheel. Ons daarvoor inzetten.



Kijk hoe wonderlijk mooi de natuur functioneert. Alles op zijn eigen plek met onnoembaar mooie kwaliteiten om het leven zelf zoals het leven bedoeld is, doorgang te laten vinden. Een wandelingetje doet goed.