De regen tikt op de bakken van de rolluiken en ik draai me nog een keertje om in mijn warme bed. Een heerlijk idee dat ik er niet uit hoef. Mijn hand glijdt over mijn bovenbeen. En ik realiseer me hoeveel spiermassa er is verdwenen in relatief weinig tijd. Het oud zijn begint aardig toe te slaan. De herinnering aan een jonger, steviger lijf is niet verdwenen en maakt het verval nog meer duidelijk. Intussen tikt de regen rustig door en trommelt onregelmatig op de hulpmiddelen die ons beschermen tegen de warmte van het zonlicht van de zomer die nu in geen velden of wegen te bekennen is.
Veel is niet meer nodig alles wat er is, is goed en bruikbaar. De chaos is minder omdat er minder is dat zou moeten en een jarenlange meditatietraining heeft zoden aan de dijk gezet en het werkt nog steeds heel functioneel. Wat zou er nu nog moeten? Dat zijn de dingen die ik zelf wil en ik belangrijk vind. Want het is niet zo dat alles onbelangrijk is geworden. Er is nog genoeg om voor te leven. Al voel ik dagelijks de beperkingen de onmogelijkheden en het soms pijnlijk ouder worden van het lijf, de geest is er niet minder om.
Toen we hier vijftien jaar geleden kwamen wonen dacht ik dat als ik er 10 tot twintig jaar plezier van kon hebben. van het wonen in dit appartement dat mij zo aansprak, dat ik dan al aardig op weg was naar de dood. Ik in ieder geval wel want mijn eigen inschatting is altijd geweest dat ik niet zo oud zou worden als mijn ouders . Mijn moeder werd 98 maar dat zou ik nooit halen en die intentie had ik ook niet. De gedachten dat ik niet zoveel tijd meer heb als ik de snelle teloorgang van mijn lijf bekijk, stemt me niet depressief. Integendeel het maakt me steeds meer bewust van het leven dat ik nog steeds zo volledig mogelijk probeer te leven zonder me eraan vast te klampen maar me bewust te worden van de tijdelihkheid van alles. Het laat me genieten van de regen buiten. Van alle dingen die ik kan doen. Het rammelen op mijn computer zoals nu , het schilderen en de momenten die ik op de sociale media en op zoom deel met mijn mede studenten in de boeddhistische Lamrim. En het belangrijkste, de tijd die ik doorbreng met Fer iets beters had mij niet kunnen overkomen.
Het leven is ondanks de vele beperkingen in deze corona tijd goed voor mij. Er is rust in mijn leven gekomen zonder dat ik me af hoef te wenden van alle problemen die er in deze voor velen moeilijke tijd zijn. De nieuwsberichten over alle ellende overal op de wereld, De strijd in Amerika tussen democraten en republikeinen, de carona crises over de hele wereld. er is honger, er zijn achterstanden, de klimaatproblemen dat alles verontrust me mateloos evenals ook de problemen in ons eigen land waar heel veel mensen, ouders en zelfs kinderen last van hebben maar ik hoef me niet door alle ellende mee te laten nemen waardoor ik in onnodige emotionele beperkingen verzeild raak die het niet mogelijk maken ernaar te kijken. Ook hier weer, integendeel het maakt me bewust van mijn onmacht er iets aan te doen en het enige dat ik dan wel kan doen is trainen, mediteren en er voor mijn eigen omgeving zijn door in mijn eigen rust te verblijven zodat ik er kan zijn tussen alle mensen die me, al is het op afstand, omringen. Ernaar kijken en me bewust worden dat er veel liefde en mededogen noodzakelijk is, ook als het tegenzit, evenals het juiste inzicht dat met wijsheid gepaard gaat, De enige twee vleugels van de vogel (ahamsa) die zonder liefde-mededogen en wijsheid niet kan vliegen en dat is ook het enige dat verlichting zou kunnen brengen in een complexe wereldwijde probleem situaties. Vandaaruit werken in de wereld waarin we leven is zo noodzakelijk en wat ben ik dan blij en dankbaar met de mensen die daarvoor staan en zich met lijf en leden in het groot en in het klein inzetten om het goede te doen.
Ze zijn stuk voor stuk onze steun waard. Zeker wanneer we zelf alleen op een laag pitje iets voor deze wereld kunnen betekenen. En ook al worden er in onze ogen menselijke fouten door onwetendheid gemaakt.
Want wat weten we nou werkelijk?
De sneeuw die dit weekend razendsnel even om het hoekje kwam kijken.
