Al dat vechten tegen mijn irritaties, of de ander er de schuld van geven, het help niets. Irritaties, het begin van boosheid betekent dat ik verstoord ben. Uit mijn midden en uit mijn innerlijke vrede getrokken. Dat wil ik niet en steeds als ik het herken probeerde ik eens diep te zuchten en vraag me af: Waar gaat het nu ECHT over.
Hoe komt het dat ik geagiteerd reagerr. En als ik naar de persoon in kwestie kijk kan er zelfs een gevoel van minachting opkomen en dat wil ik helemaal niet. Dat heeft toch niets met vriendelijkheid te maken. Natuurlijk mag ik het met iets oneens zijn, maar irritatie...?Al die 'boze' gedachten in mijn hoofd over andermans handelingen of woorden. ZE leveren me niets op alleen maar onrust in mijzelf.
Ik moet wel tot de conclusie komen dat ik eigenlijk zelf last heb van dat akelige gevoel van irritatie. Het verstoord mijn innerlijke rust en daar zit ik niet op te wachten. Ik kan wel willen dat die ander verandert en net zo gaat handelen of denken als ik, maar dat werkt niet. Die voelt zich prima bij de eigen handels en denkwijze. Hoe ga ik mezelf en mijn irritaties aanpakken, want ik ga er beslist iets aan doen.
Dus vraag ik me weer af: Waar gaat het echt over?
En laat ik nou regelmatig tot de conclusie komen dat het over heel andere dingen gaat dan waar ik me druk over zit te maken. Ik ben blij dat ik er een vinger achter lijk te krijgen. Het is een zoektocht naar de werkelijkheid maar het is de moeite waard. Ik merk zelfs dat het ernaar uit gaat zien dat ik een stuk milder aan het worden ben want iedere keer als ik het op voel komen ben ik het nu een slag voor en ebt de onrust weg als ik me afvraag waar het echt om gaat. Ik kan zowaar vriendelijk blijven en van de mens houden om zijn hele 'zijnswezen'. Zou dat iets te maken hebben met mijn inspanningen om er een vinger achter te krijgen of zou het gewoon de leeftijd zijn?
Nog maar een plaatje van Amsterdam en die heerlijke dag daar. Ja, ieder mens is anders en alles mag er zijn. Heerlijk al die verschillende mensen!
