Kerstkaarten zonder trauma

 Ziezo. Ik heb toch weer de adressen zelf op de enveloppen gekregen. Ook al is het lastig te zien. Ik schrijf ze min of meer op gevoel want de vertekeningen die de macula geeft, maken dat ik al ik niet op gevoel doorschrijf op een verkeerde plek doorschrijf omdat de letters verspringen. 

Er zijn nog misschien een paar  kaartjes die ik alsnog even op een rijtje moet zetten en versturen. 

Tja, dingen op een rijtje zetten. Dat doet ne denken aan lang geleden toen ik in een scheiding verwikkeld was die een zware wissel trok op mijn mind.  Af en toe zag ik door de bomen het bos niet meer omdat ik bedreigd werd door mijn ex om dat hij me van kant wilde maken.  De kinderen in de pubertijd en  ik kon geen kant op omdat ik was wegelopen en geen eigen onderdak had. Afhankelijk van de goodwil van, gelukkig schatten vab  ouders en familie. . pff. dat waren tijden en regelmatig gebruikte ik die uitdrukking als het me allemaal even teveel werd. ''Even alles op een rijtje zetten''. Als je wilt kun je het allemaal lezen in het boek dat ik later ook nog op internet zette. Gratis leesvoer voor de kerst en waar gebeurd. 

Als de hemel valt 

En hier zit ik dan. Het is allemaal goed afgelopen hoor. En ik heb er gelukkig geen trauma's aan overgehouden maar wel een veel beter leven. Soms moet je door een zwaar dal om het leven te leven zoals het voor jou zinvol kan zijn en o wat waardeer je dan alles wat er is.  

Uit de autobiografie

1947

Ik moet naar het ziekenhuis, want het is wel duidelijk dat er iets niet in orde is.

Ik ben nog geen drie jaar en lig op een grote zaal in een ijzeren ledikant. Als ik mijn hoofd naar boven keer, zie ik veel pleisters aan de  spijlen van het immens grote bed geplakt. Leipie mijn lappenpop die tante voor mij maakte is bij me en er ligt nog meer speelgoed om mij heen. Alles is heel onwezenlijk maar ik heb geen enkele angst.

Er komt iemand naar mij toe die zegt dat ze even een kapje over mijn gezicht doet. Mijn hoofdje verdwijnt onder een grote perkamentachtige lampenkap. Dan weet ik niets meer.

Mijn ouders zitten met klamme handen en doodangst in het hart te wachten. De spanning is bijna ondragelijk. Het wachten duurt uren. Eindelijk komt de chirurg naar hen toe. Hij is nat bezweet en heeft zijn operatieschort nog voor. Mijn ouders veren overeind en terwijl hij zelf ook plaats neemt, gebaart hij hen te blijven zitten en vertelt.

De operatie is geslaagd maar of ik er goed doorheen zal komen, is de vraag. Tijdens het opereren hebben ze twee afgangen aan de rechter nier ontdekt. Een van die leiders kwam uit in de blaas, de ander liep om de blaas heen en kwam uit in de urineleider die naar buiten gaat. Waarschijnlijk is dat de oorzaak van mijn pijn en het plasprobleem. De enige mogelijkheid was zowel de nier als de twee afgangen verwijderen en de gaatjes dichten. Mijn ouders mogen nog even om het hoekje naar mij kijken. Het is beter mij nu niet meer in mijn slaap te storen. Met een hart vol verdriet en hoop wandelen ze naar huis.

Iedere dag komt mijn moeder even bij me in het kinderziekenhuis. Mijn vader moet werken, maar ‘s avonds voor het slapen gaan, kunnen ze niet langer thuisblijven en lopen de weg af. Als er geen licht brandt, voelen ze zich opgelucht, maar als het heldere licht van de afdeling met de glazen separatieboxen door het raam naar buiten straalt, hebben ze een zware nacht vol angst over mijn leven en gezondheid

Ik kom er goed doorheen en lig op de grote zaal. Alle kinderen leren een liedje. Ik zing vrolijk mee.

‘We gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet, we gaan nog niet naar huis, want moeder is niet thuis.’

In september word ik drie jaar, maar de arts vindt het beter dat ik tot na mijn verjaardag in het ziekenhuis blijf om de drukte te ontlopen. Het is heel mooi weer en alle kinderen liggen in bedjes op het balkon. Mijn bedje is helemaal versierd. Over de binnenplaats en het muurtje kan ik op de weg aan de overkant de stoep zien waar mijn ouders aan komen lopen. Ik roep zo hard ik kan: “Mama, heb je wat voor me meegebracht?”

Wat is er een armoede maar wat word ik verwend.

Uit hoofdstuk 2
http://alsdehemelvalt.blogspot.nl

Bijgaand foto s die ik vond op de pagina van Oud Arnhem. De eerste foto van het kinderziekenhuis. De tweede een foto van de behandelend kinderarts. Smits van Gelderen. (De chirurg dr. Bax. Opereerde me.)

De derde foto van de zaal met kinderen waar ik een liedje leerde

De vierde foto geeft een kijkje op het balkon waar we met mooi weer naar toe gereden werden.

De laatste foto van de seperatie boxen waarin ik na de operatie lag. 

Deze foto s werden niet tijdens mijn verblijf gemaakt.

Ik vind het heel bijzonder dat ik deze foto s vond. Ze zijn een mooie aanvulling op de bovenstaande herinneringen die mij bij zijn gebleven.

Loslaten wat je zelf denkt te zijn

Ik heb weer een nieuw hoofdstuk in het boek geplaatst en bij het nalezen kleinigheden veranderd.
Als ik het dan overlees en me weer herinner denk ik: hoe is het mogelijk dat je kunt denken dat je altijd dezelfde persoon bent. Ja natuurlijk iedereen herkent me nog steeds, maar er veranderd zo ontzettend veel in een mensenleven dat hetgeen ik nu denk en doe iets heel anders is dan alles wat ik was in mijn kindertijd en vroege volwassenheid. Ik denk anders, ik leef anders, ik ben anders en ervaar anders.
Tot die ontdekking kan ik komen omdat ik alle dingen die ik opschreef achter me heb gelaten. Ik ben er niet maar AAN verbonden. Dat is ook weer iets anders dan ERMEE verbonden te zijn voor mijn gevoel. Dan is het iets wat ik nog wel op kan roepen en herken maar ik zit er als het ware niet meer aan vast. Ik identificeer me er niet meer mee. Het zit me niet meer in de botten.
Dat zijn overdenkingen die me duidelijk maken wat het is om te leren loslaten. Zoals Krishnamurti ook schreef: Laat het verleden los.
Vaak denken we als we extreme ervaringen hebben doorgemaakt dat het onmogelijk is omdat we vastzitten in onszelf en denken dat we altijd hetzelfde zijn. Maar ik merk dat het niet waar is. Al onze cellen worden zo vaak vernieuwd en ons denken/voelen kan per minuut veranderen. Zo is er ook de mogelijkheid alles uit het verleden los te laten en er kan dan een heel vernieuwde persoonlijkheid ontstaan. Die weliswaar geleerd kan hebben van de ervaringen maar er niet aan vastplakt. Er wel mee verbonden, maar niet aan verbonden is.
Dan ben je vrij, zelfs vrij van je eigen wetmatigheden. Dan kunnen al je overtuigingen, gewoonten, hebbelijkheden en onhebbelijkheden in de vrije ruimte komen te staan en kun je ze met opmerkzaamheid leren kennen en als je dat aandurft kan alles stromen. Niets meer om je aan vast te klampen.

Gaat dat vanzelf?

Volgens mij niet daar is veel opmerkzaamheid, aandacht naar binnen keren en moed voor nodig. Alles loslaten ook  hetgeen je zelf denkt te zijn.


De zachte kikker zoekt bescherming tussen de harde stenen. Hij is er niet aan verbonden, maar kan er gebruik van maken omdat hij zich ermee heeft verbonden.

Correspondentie

We hadden een kleine briefwisseling. Walter en ik.
En dat spoorde mij aan om toch te doen wat ik al lang van plan was, maar iets weerhield me tot nog toe.

Ik ga mijn boek 'Als de hemel valt'  op een nieuw blog plaatsen. En zal de hoofdstukken regelmatig aanvullen.

Voor de liefhebbers te lezen op- en ook vermeld in de zijkolom
http://alsdehemelvalt.blogspot.nl/

Onze correspondentie zag er zo uit:

Hoi Elly, voor de zoveelste keer een goed en inzichtelijk nieuwjaar gewenst.

Ik wil je eindelijk eens laten weten wat je boek 'Als de hemel...' met mij deed en nu weer met mij doet.

De eerste poging tot lezen verlamde mij...Peter werd mijn vader en jij mijn moeder.

Dus verder werd ik ook jullie zoons, en af en toe werd ik  zelfs even 'Peter'.

Dat werd me allemaal teveel.

Dankzij een vroege scheiding en hard werken aan mijzelf ben ik niet zoals mijn vader geworden....maar mijn zoons zijn helaas toch beschadigd,ook al roepen ze aan alle kanten van niet.

De 'Peter' heeft mij behoorlijk beschadigd, gelukkig heb ik, door schade en schande wijzer geworden, hem tijdens zijn leven kunnen vergeven.

Mijn moeder had de kracht helaas niet die jij wist op te brengen.

Haar verlossing kwam toen mijn vader door zijn verslaving overleed. 73.

Je boek, ik zit er nu intens diep in.

Misschien ga ik er iets mee doen op Werkwijze.

Een intens boek dat aandacht mag, misschien wel moet hebben.

Dank je Elly!

En ik antwoordde hem:

Wat lief Walter dat je alsnog reageert.

Ik hoorde van een enkeling al eerder dat het te heftig was om te lezen en ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Toen ik het zelf nog  niet allemaal had verwerkt kon ik ook geen enkele film kijken waarin een vrouw werd mishandeld en had ik een hekel aan alle mannen met een dikke buik. Zo werkt dat nou eenmaal. 

Een goede vriendin zei tegen mij, toen ik dacht dat ik alles had verwerkt en een opmerking maakte : 'Dan heb je dat dus nog NIET verwerkt.''  Ik werd heel boos, maar achteraf weet ik dat ze gelijk had. Een wijze vrouw die me heel goed geholpen heeft.

Ik ben een gelukkig mens dat ik van deze ervaringen heel veel heb kunnen leren. Dat die mogelijkheid kennelijk in mij aanwezig was. Evenals jij erg veel van je verslaving hebt geleerd.

Natuurlijk hebben mijn kinderen ook hun deel meegekregen en ik ben alleen maar dankbaar dat ik ze niet kwijt ben geraakt en ze er toch een weg in hebben kunnen vinden op hun eigen manier. Die weg moeten we ook aan hen overlaten en respect hebben voor hun manier van ermee omgaan. Ook daar zit voor mij nog steeds een groot leerproces in. 

Het is heel apart zoals een mens van dag tot dag kan veranderen. Zo denk ik nu weleens, als ik het nu had geschreven waren er misschien veel meer dingen in komen te staan van ook het goede en leuke dat ik in die periode meemaakte. Het blijft natuurlijk altijd een subjectieve beschrijving, waarvan mijn oudste zoon opmerkte: zo erg was het toch niet. En misschien heel logisch en nu voor mij begrijpelijk terwijl ik jarenlang alleen maar naar bevestiging zocht voor mijn ellende.

Maar alles is goed gekomen ;-) Ruim een jaar geleden (of langer? de tijd vliegt) vroeg ik aan een uitgever of hij het op grotere schaal uit wilde geven. Na verschillende telefoontjes heb ik er uiteindelijk nooit een goed antwoord op gekregen alhoewel hij me heel vriendelijk benaderde en ik daar waarschijnlijk foute conclusies uittrok. 

Natuurlijk mag je er iets op je blog mee doen. Dat vertrouw ik jou wel toe.

Bedankt voor je reactie Walter en je gaat er hopelijk toch niet wakker van liggen hè. Leef je er niet teveel in, dat doe ik ook niet meer en kan er nu van een afstand naar kijken. Alles gaat voorbij en ondanks de crisis liggen er voldoende mooie en nieuwe perspectieven open in 2014. Ik wens je alle goeds en bedankt voor je aandacht. 

Iedere dag is het dubbel en dwars waard om volledig te worden geleefd. Ik hoop voor dit jaar en de volgende dat je er ten volle gebruik van kunt maken.