Boos was ik. Niet op mijn lief hoor, maar op de manier waarop er tegenwoordig met werknemers wordt omgegaan. Het is een algemeen verschijnsel van deze tijd en als je er zelf mee wordt geconfronteerd, ja dan komt de boosheid gewoon naar boven. Mondelinge afspraken hebben totaal geen waarden en op het laatste moment krijg je dat te horen.
Maar goed, we hebben goede moed en uitstel is hopelijk geen afstel. Het zijn luxeproblemen.
We gaan gewoon door met ademhalen en regelmatig vroeg opstaan. Ja dat vind ik het ergste. Het blijft voor mij een lastige zaak om 5.30 uur opstaan. En het is de enige optie. Een te lang verhaal om uit te leggen en niet belangrijk genoeg voor een ander maar alleen voor mijzelf. Nou ja als het erger niet is dan mag ik niet mopperen.
Ik ga gewoon lekker door met compensatie gedrag en geniet van een nieuw klein compact cameraatje die heeeeeel veel mogelijkheden heeft. Intussen probeer ik me bewust te blijven van alles dat zich aan de oppervlakte afspeelt. Dingen zoals het genieten, blijheid, boosheid en alle andere emoties die komen en gaan.
