vakantie en fotograferen

Ik besteed regelmatig tijd aan het bekijken van oude fotootjes. Zo ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik digitaal ben gaan fotograferen in 2004. In 2003 waren we met vakantie naar Italië geweest en die fotootjes zitten nog netjes in een album geplakt. Daarna zijn ze allemaal op een cd schijfje terecht gekomen en nu worden ze allemaal op een harde schijf opgeslagen. Enorme hoeveelheden geheugen kun je daarop klwijt..

Sommige CD en DVD tjes met foto's zijn beschadigd en niet meer te zien. Dat is jammer. Maar het meeste is er nog en zo af en toe zoek ik er eentje uit en verplaats wat fotootjes naar de harde schijf waardoor ik ze ook weer kan bewerken. Een leuke hobby.

We maken onze vakantiereisjes vanaf die beginperiode eigenlijk altijd met een bus en dat vind ik heerlijk. Instappen zonder zorgen, fototoestel op schoot en schieten maar. Vanaf het eerste moment tot het laatste hebben wij beiden een fotovakantie en daar, dat merk ik nu, hebben we nog jaaaaaaren plezier van.

Een van die eerste fotootjes die in onderweg naar Frankrijk schoot in 2004 was op de snelweg. Dit gebouw is steeds verder in verval geraakt en ik heb geen idee of het er nog steeds staat. Maar zo zag het er dus uit in 2004. Ik heb niet aan de foto verbeterd en plaats hem zien zoals hij is. Ook de kleuren heb ik niet aangepast en je kunt zien dat ik door de meestal verdonkerde ruit van de bus heb gefotografeerd.

Wat ik me wel herinner is ook dat het eerste toestel dat ik kocht peperduur was en bijzonder slecht. Na de vakantie moest hij terug naar de fabriek want de knopjes werkte niet. Het is noooooit meer goed gekomen met die oude Minolta. Het materiaal is tegenwoordig veel verbeterd maar tot nog toe heb ik al veel merken uitgeprobeerd de beste camera's die ik had waren van Panasonic. En daar houd ik me nu maar aan.

Ik heb er vrede mee

Steeds meer mogelijkheden met die digitale apparaten. Allemaal even leuk, interessant om mee om te leren gaan en je valt van het een in het ander. computer, notebook, tablet, smart phone, apps, programma's, menu's, je kunt er alle kanten mee op. En zo handig. Geen blocnotes meer nodig, niet meer thuis op een rustig plekje maar overal, alles gaat meteen rechtstreeks heen en weer. Tussen vrienden en kennissen, tussen de bank en mij, informatie over: 'je kunt het zo gek niet bedenken'. Het is allemaal direct voor handen. Muziek luisteren van rock tot jazz en klassiek, waar, en wanneer je maar wilt.

En druk, druk dat je het ermee kunt hebben. Onvoorstelbaar. Geen tijd meer om te besteden aan de tobbe voor de was. Als de kinderen uit school komen zit moeder met het tablet op schoot te feuten en stelt geen lastige vragen zoals: hoe ging het met je proefwerk en heb je nog cijfers gekregen. Daar ben je mooi vanaf alleen jammer dat ze haar baan kwijt is omdat alles gedigitaliseerd is, maar ze heeft nu gelukkig wat meer vrije tijd. En crises? Och we redden het wel.

Ja alles heeft z'n voor en z'n tegen. De tijden veranderen drastisch en in een tempo dat het nauwelijks is bij te houden. Als je niet oplet val je buiten de boot. Er is geen houden meer aan.

Waar hebben we het eigenlijk werkelijk nog over?  Hebben we nog tijd voor dat wat belangrijk is en wat is er dan belangrijk en wat niet?

Ik geeft toe misschien ben ik ook wel veel teveel bezig met al die dingen die me bezig houden en vergeet ik regelmatig wat belangrijk is, misschien zijn er veel belangrijker zaken voor mij dan dat waar ik me mee bezig houd. Toch moet ieder en ook ik, daarin  voor zichzelf een weg zien te vinden en liefst zo... dat je op een gegeven moment kunt zeggen: Het is goed, het was goed en het zal goed zijn. Ook wanneer er moeilijkheden en problemen op je weg komen. Ik heb goed opgelet en gedaan wat ik kon ik heb nergens spijt van. Laat maar komen wat komt. Ik heb er vrede mee.

Over moeilijke tijden gesproken.
In 1998 scande ik uit een nalatenschap een foto in van het bombardement op Rotterdam in 1943.