Meditatie is nooit gebed. Bidden, smeken, ontstaat uit zelfmedelijden. Je bidt als je in moeilijkheden verkeert, bij verdriet: maar als je gelukkig bent, blij, hoef je nergens voor te bidden. Dit zelfmedelijden dat zo diep in de mens is geworteld, is de bron van afgescheidenheid. Dat wat afgescheiden is, althans denkt dat dit zo is, en steeds vereenzelviging zoekt met iets wat niet is afgescheiden, schept alleen maar meer verdeeldheid en pijn. Van deze verwarring uit roept men de hulp in van de hemel, man of vrouw, of van de een of ander zelfbedachte godheid. Wellicht wordt deze roep beantwoord, maar het antwoord is de echo van het zelfmedelijden, in zijn afgescheidenheid.
Meditatie is iets heel anders. Gedachten kunnen dit domein niet binnendringen; er is geen afgescheidenheid en daarom geen identiteit. Meditatie volstrekt zich in alle openheid, voor de geheimzinnigheid is geen plaats. Alles is zichtbaar, helder; dan is er de schoonheid van liefde.
J. Krishnamurti.
