Rust onder de kerstboom, daar is het goed toeven

 Ik zit hier rustig, min of meer onder een kleine kerstboom in een warm huis van alle gemakken voorzien en voel me o tevreden. Op de sociale media komt van alles voorbij van over de hele wereld. en 's avonds zie ik praatprogramma's en nieuws en niet te vergeten films, docu's en detectives op de TV.  Ik heb mijn contacten. Betrekkelijk weinig lijfelijk de laatste tijd maar wel veel via de digitale mogelijkheden. Ik hoef de deur niet meer uit om aan mijn maatschappelijke verplichtingen te voldoen en kan me bezig houden met dat wat ik belangrijk vind en dat is het Boeddhistische pad dat ik ga en dat is niet ergens in de wolken maar hier op dit moment in het functioneren van mezelf oplettend zijnen in alles wat er in en om me gebeurd. Doe dat dagelijks niet alleen op mijn kussentje maar ook door de dag heen onder alle omstandigheden. Die bewustwording.  Ik heb daar alle tijd voor en ondervind daar ook veel voldoening aan.

Zo ziet het leven er dagelijks voor me uit en iedere dag is weer nieuw en anders. Nooit een saai moment. Natuurlijk is die rust en tevredenheid niet aan iedereen gegeven en het is ook mij niet aan komen waaien. Het is een vorm en samenspel  van bewustwording en gunstige omstandigheden, Dat laatste is natuurlijk iets waar niemand ooit zeker van is en dat is nu in deze periode heel duidelijk. Iedereen vraagt naar een uitzicht in de pandemie maar het is duidelijk, die zekerheid is nooit te geven want het hele leven blijft onvoorspelbaar door de omstandigheden die een mens nooit in de hand zal hebben evenals alle andere  natuurverschijnselen. 

Het enige dat we wel in de hand hebben is de manier van omgaan met de omstandigheden. En dat schijnt voor het gros van de mensheid in deze luxueuze westerse maatschappij erg moeilijk te zijn. Het lijkt wel of we denken dat het leven maakbaar is en dat is het niet. Het is puur geluk als de omstandigheden gunstig zijn. En nu stevenen we weer af op een pittige lock down in verband met de pandemie waar we al lang in ronddobberen zonder een uitweg te zien tot op heden. 

Daarmee om leren gaan is voor velen heel zwaar. En het lijkt wel of er overal compensatie gedrag naar boven komt die ten koste gaat van de medemens. Helaas we lijken elkaar niet van dienst te kunnen zijn maar juist tegen te werken en dat maakt het allemaal  niet makkelijker. 

Ik zit dan in een gunstige positie zodat ik het allemaal van een afstand kan bekijken. En lees hoe de winkelcentra's ook nu weer vol lopen en de drukte overal abnormaal is. Niemand schijnt de dagelijse gewoonten en zorgen los te kunnen laten en het te kunnen doen met het moment waarin we zitten. Zorgen rept de mens naar buiten om alsnog de tijd in te halen of erop vooruit te lopen. En helaas tijd is nooit in te halen. We moeten het doen met wat is. 

Nou dit rammelde ik er maar eens even snel uit op mijn lap topje en wens daarbij iedereen die dit leest veel sterkte toe in de komende tijd. Hopelijk een vredige en rustige kerst onder alle omstandigheden voor iedereen zodat de rust een beetje kan indalen en we daar zelf de ruimte in ons innerlijk voor creeëren . Want vrede kun je alleen maar vinden in je eigen diepste binnenste en dan verder vooral veel gezonde en heilzamen omstndigheden voor nu en het volgende jaar. 

Valkuilen, het blijft boeiend.

 Iedere dag is anders. Er zijn dagen dat ik denk: ik stop[ met bloggen en ik heb nergens meer zin in. Maar eigenlijk weet ik wel dat dat niet klopt. Ik ben gewoon moe. Ik moet weer even bij mezelf in rust terug komen. En dan plotseling komt er weer een dag. Vaak in het weekend dat ik weer overal zin in heb en denk: Leuk ik ga een blogje schrijven. Het is hollen of stilstaan, want dan heb ik er zoveel zin in dat ik niet zou willen stoppen. 

Wat is een mens toch een raar botje. Maar gelukkig zit iedereen weer anders in elkaar en is het voor velen niet herkenbaar wat ik hier boven schrijf en kabbelt het leven voor anderen iedere dag gewoon rustig door in de vaste patronen.  Vaste patronen voor mij? Voor een deel misschien maar nee dat is toch niet echt mijn ding. Toch heb ik me voor veel dingen wel vaste patronen aangewend omdat dat hey leven wat stabiliseert en minder ingewikkeld maakt. Dat heb ik ook nodig. Maar voor de rest ben ik voor de impulsen en laat me daar geduldig in onderdompelen. 

Die hoogte en dieptepunten zijn wel met de jaren veranderd. Vroeger heette het altijd juichend tot in de hemel of bedrukt tot in de dood.  Dat is nu gelukkig anders, rustiger overzichtelijker en daar ben ik blij mee. Dank zij meditatie en beoefening is het dagelijks wisselende leven  zoveel hanteerbaarder geworden. 

Dus vandaag weer overal zin in . Ik heb heerlijk geslapen, wat tegenwoordig ook niet meer iedere dag zo is en dat scheelt een slok op een borrel.

En dan lees en zie ik hier en daar de toenemende boosheid over het gedrag van anderen in deze crisis. Vaak ben ik het helemaal eens met alle opmerkingen over het wel en wee van deze tijd en de boosheid die daaruit voortkomt maar ik heb ook aan de lijve ondervonden dat anderen aanspreken op hun gedrag ook al is het nog zo uit een goed hart bedoelt om de ander in te laten zien dat ze meer baat zouden hebben bij een gedrag waar ikzelf voor sta, het werkt niet. De ander voelt zich dus alleen maar aan gevallen. En als ik er goed over nadenk weet ik dat ik dat ok net zo zou zijn als mijn fundamentele waarden op zo'n manier aangetast worden.  En hij regeert daardoor terug met een oplopende boosheid.  Het wordt steeds lastiger elkaar te bereiken. Met als gevolg tweedeling en vriendschappen die eigenlijk geen vriendschappen meer zijn en erger zelfs uit kunnen lopen in vijandigheid. Vaak is het dan zaak mezelf terug te trekken en afstand te nemen als de verschillen te groot zijn geworden en er niet meer gewoon gepraat kan worden.  Dat is heilzamer dan het ontwikkelen van vijandigheid. 

Ik leer steeds meer van wat ik zelf ervaar en ook om mij heen zie gebeuren. Natuurlijk trap ik toch ook  regelmatig weer in de valkuil waar ik beter omheen zou kunnen lopen maar op het moment dat ik het zie kan ik er makkelijker uit stappen en mijn weg vervolgen. 

Tja het valt niet mee in deze tijd bij de les te blijven. En dan is het nog maar de vraag waar doe je goed aan. De ene keer zullen harde uitspraken zoden aan de dijk zetten en verandering in de goede zin van het woord teweeg brengen, een andere keer pakt het volkomen verkeerd uit en wordt de agressie gestimuleerd. Wat is dan nog goed of kwaad? Ik heb het liever over heilzaam of niet. 

En  dit soort overdenkingen gaan echt niet alleen maar over deze crisistijd. Het is overal en altijd weer aandachtig opmerken wat er gebeurt in mijn leven en in het leven van anderen. Altijd weer bijzonder en verwonderend hoe het allemaal functioneert.  Het blijft boeiend. 

Iedereen zit in hetzelfde schuitje

 Ik reageerde op een blogje van Vlasbloem met

Ja vreselijk al die onbereidwilligheid van medeburgers en dat is zacht uitgedrukt. Ik probeer zelf  maar zoveel mogelijk de goede kanten te belichten als het mogelijk is.  

En dan heb ik het over de rellen en de agressie die voortkomt uit angst en boosheid.

Ik heb intussen ook al het een en ander aan nare woorden over me heen gekregen.  Zelfs van een lieverd van wie ik niet verwachtte dat ik zo aangevallen zou worden terwijl we er in grote lijnen dezelfde ideeën op na houden. Kennelijk was ik niet extreem genoeg in haar visie met mijn veroordelingen. sterker nog ik ben totaal niet van plan wie of wat dan ook te veroordelen Álle mensen die het niet met mij eens zijn zitten in hetzelfde schuitje. Natuurlijk heb ik er wel een eigen mening over maar wie is er nou geholpen met het veroordelen van anderen.  Anderen die dezelfde ellende ondervinden als ik. Mensen die er een andere filosofie op na houden om hetzelfde te willen bewerkstelligen als ik. Je kunt het niet eens zijn met elkaar maar de enige schuldige is Corona wordt daar maar eens boos op en haal de energie daaruit om het goede te bewerkstellige We doen allemaal hopelijk wat we kunnen (behalve moedwillige relschoppers) en wat er mis gaat van de ene of de andere kant is onwetendheid niet weten wat de consequenties van een bepaald gedrag kan zijn en niemand weet tot nog toe hoe we corona werkelijk uit de wereld moeten krijgen. 

We zullen allemaal stuk voor stuk de consequenties van ons eigen handelen moeten leren aanvaarden op de lange duur. Ik hoop dat de hele wereld en alle mensen er zonder al teveel kleerscheuren doorheen zullen komen maar dat dat niet lukt voor velen is nu al duidelijk. De ellende en narigheid is groot voor velen.  En iedereen kan zo maar de volgende zijn die aan de beurt is. Dat is beangstigend voor velen en als je dat niet in de ogen kunt of wilt kijken dan gebeuren er rare dingen. 

Mou wil ik geen onheilsprofeet zijn. En daarom schrijf ik er liever niet over en houdt het  bij de mooie dingen die altijd overal tussendoor zichtbaar zijn. Toch wil ik de realiteit ook niet uit het oog verliezen. Vandaar dit blogje en ik hoop dat je daar niet teveel van onderuit gaat dus sluit ik af met te vertellen dat het zonnetje in mijn kamer schijnt en dat het prachtig is in de natuur. Ik heb al zoveel mooie fotootjes kunnen maken vam de grandioze herfst. Want de getijden trekken zich nergens wat van aan en het leven gaat gewoon door. Iedere dag is er een waar de mooie dingen en de warme liefdevolle zonnestralen uit gefilterd kunnen worden. 

Dus

maak er een mooie dag van. 

Digitale contacten en Corona

Grappig toch dat ik zo van het een in het ander val en er steeds wel weer iets op mijn bordje komt te liggen. Dan weer mensen ontmoet waar ik leuk dingen mee uit kan wisselen..
Vanmorgen wel even kunnen lachen al was het jammer dat Marguarite afhaakte omdat ze net als ik de dingen op haar computer niet kreeg zoals het door Kiemiya gepland was. Jeetje wat een lastige namen. Ik weet nu nog niet hoe je ze schrijft. maar goed,...
Gelukkig heb ik er niet zo'n moeite mee als het niet lukt ik ben doorgegaan tot ik het via een omweg wel voor elkaar kreeg. Ik begrijp nu dat ik mijn laptop uit de tablet modus moet halen en dan is het wel mogelijk om te multitasken. Twee schermen tegelijk open.  Ik ben benieuwd of het volgende week gaat lukken.
Als we bij Motel Spatie, waar genoeg ruimte is voor de 1,5 mtr afstand van elkaar, een keer bij elkaar kunnen komen dan gaan we iets met boekbinden doen van de bladen die Gerda uit zal draaien over hetgeen we gezamenlijk gedaan heb,. Daar heb ik wel zin in want het zou leuk zijn als ik iets meer van die techniek zou kennen. Dan zou kan ik later misschien ook wat A4 of A3 bladen kunnen binden van mijn werkstukken die ik nu in plastic mappen heb.

Ik ben benieuwd hoe het met die Corona verder zal verlopen. De kinderen mogen nu weer met restricties naar school en er worden ook andere dingen weer losser gelaten. Maar ik ben er niet erg gerust op. Het betekent alleen maar dat er weer meer intensief care bedden beschikbaar zijn. Ik blijf in ieder geval maar zoveel mogelijk overal vandaan en lekker in mijn eigen huisje voor zover dat mogelijk is. Niet dat het zekerheden geeft want ik ben er wel degelijk van doordrongen dat het ondanks dat zomaar mis kan gaan. Gelukkig ben ik daar niet bang voor als het komt dan is het vroeg genoeg om in een deuk te schieten en misschien blijven wij er wel van verschoont. Wie zal het zeggen. Ik merk dat ik tot nog toe alle rust in mijzelf kan vinden . Ook als ik er dieper over nadenk en me bewust maak dat het zomaar mis kan gaan.

Een nieuwe post

Dit schreef ik enkele jaren geleden. Ik dacht dat ik hem alsnog ģepost had maar vond hem in de concepten. Nu toch maar plaatsen.


In het dagboek van Etty Hillesum "Het Verstoorde leven" schreef zij over de verschrikkingen van de Tweede Wereld oorlog en de manier waarop zij er in enkele jaren tijd mee om leerde gaan. Ze beschrijft haar weg naar de verwerkelijking van vrede diep in haarzelf. Geregeld vind ik raakvlakken met de weg van de Bodhisattva. Het was voor haar geen pad dat over rozen ging, maar een hard gevecht met zichzelf en met de omstandigheden waarin ze verkeerde wat als een hevig deinen op de golven gezien kan worden. Ze laat zien dat het mogelijk is om het pad te bewandelen om tot innerlijke vrede te komen. Uiteindelijk kiest ze er zelfs voor om bij haar medegevangenen te blijven, omdat ze hen niet in de steek wilde laten. Ze heeft het in bovengenoemd citaat over de vrouwen in het concentratie kamp Westerbork. Hoe begrijpelijk en invoelbaar is hun lijden en hoe bijzonder, vol rust en overgave vindt Etty haar weg daarin.

In veel landen en o.a. Tibet is onderdrukking en marteling aan de orde van de dag. Er zijn verhalen bekend dat, onder de meest zware omstandigheden, monniken en nonnen dit in de diepste innerlijke vrede doorstaan hebben. De Tibetanen die dit meegemaakt hebben en die konden vluchten, hebben hun verhaal in ieder geval aan de wereld kunnen vertellen.
Dit zijn grootse voorbeelden van wat voor de menselijke geest mogelijk is om in barre omstandigheden toch innerlijke vrede te bewerkstelligen.

Al meer dan 65 jaar leven we hier in Nederland in vrede, dat wil zeggen dat er geen oorlogssituatie is. In veel landen is dat anders. Overal op de wereld spelen zich kleine en grotere oorlogen af. Er worden mensen vervolgd, opgesloten en gemarteld. We kunnen het allemaal meebeleven als we het nieuws zien of de kranten lezen, want de hedendaagse communicatie staat voor niets. Deze voorbeelden laten zien dat er zelfs in de grootste ellende een weg naar vrede in jezelf te vinden is.


Ik leef nu hier in een tijd met ontelbare mogelijkheden en juiste omstandigheden. Het is nu de tijd om alle zeilen bij te zetten door om te leren gaan met al onze onvrede over de kleinigheden die er in ons opkomen zoals irritaties, weerstanden ongenoegen over onze medemens. Door aandachtig en oplettend te zijn kunnen we ze leren kennen en herkennen in onszelf. Nu kunnen we oefenen om ook deze onvrede om te zetten tot diepe vrede in onszelf om zo standvastig en vol vrede het volledige leven tegemoet te treden.

Nu in tijden van Corona virus komen er veel emoties vrij en zou ik wensen dat iedereen in zijn eigen midden kan blijven functioneren en niet in paniek zal raken. je vast kunnen houden aan de mogelijkheden die beschikbaar zijn er er het beste van maken/

veel kracht, liefde en licht op ieders pad gewenst

Rare tijden

Het zijn rare tijden. Het corona virus houdt ons in zijn greep en dagelijks stromen de berichtgevingen onze huiskamers binnen die nu vol zitten met mensen die normaal gesproken naar school en werk zijn. Daarnaast blijven de kamers van de alleenstaanden in de verpleeghuizen eenzaam en verlaten om nog maar te zwijgen over wat zich in de ziekenhuizen afspeelt. De straten zijn uitgestorven want iedereen blijft zoveel mogelijk in huis.

Alle ruimte voor mij om weer eens een blogje te schrijven want ook ik kom de deur niet meer uit.
"Ben je bang?" vroeg een vriendin me door de telefoon.
Nee ik geloof niet dat ik bang ben maar het laat me ook niet koud. Natuurlijk hoop ik niet ziek te worden. Ik zie geen enkele noodzaak om naar buiten te gaan. Fer doet de nodige boodschappen en ook voor zijn 90 jarige moeder die hij wel regelmatig bezoekt want zij heeft het ook zwaar zonder verdere familie die normaal gesproken vaak langs kwam.

Ik heb het goed in huis. Kan allemaal fijne dingen doen. Zoals ik dat eigenlijk altijd gewend was maar nu toch wat meer tijd. Ik heb digitale contacten, schilder, zit achter de computer, bewerk oude fotootjes, mediteer, lees, verzorg de plantjes en moet poetsen omdat de hulp voorlopig niet meer komt.

Zo kabbelt het leven verder en zie ik naar buiten hoe het voorjaar zich gewoon ontwikkelt. Straks komen de blaadjes weer aan de bomen en wordt het warmer. Gaan de ramen in de serre weer open en ik realiseer me hoe goed het leven voor me is als wij zelf hopelijk niet ziek worden.

Het lijkt wel een ego trip dit blogje want helaas zo is het niet voor iedereen. Ik zou willen dat iedereen zich niet mee zou laten slepen door alle emoties die er rondom spelen en in het eigen midden kan blijven staan. Ik zou wensen dat iedereen zo buiten de problemen kon blijven en vind het zo geweldig dat hulpverleners er juist middenin gaan staan. Ja probeer dan nog steeds maar in je eigen midden te blijven terwijl je bezig bent je medemens te redden. Ook daarna zal er dan heel wat te verwerken zijn.

Al met al denk ik dan dat het heel belangrijk is dat wanneer we zelf niet met de zwaarste problemen geconfronteerd worden en door de omstandigheden ook niet naar buiten kunnen om een helpende hand te bieden het toch belangrijk is goed op onszelf te passen zodat we niet nog eens een extra belasting voor de toch al overbelaste maatschappij vormen. En dat we dus ook gehoor geven aan de oproepen waaraan we wel kunnen voldoen om het leven voor anderen te verlichten. Al is het alleen goed voor jezelf zorgen zonder anderen in gevaar te brengen. Dat is echt niet zinloos leven. Dat is bewustwording.

Op facebook zet ik regelmatig een troostfotootje 

dus ook hier.