Ik wil gelukkig zijn; ik wil geen pijn; ik wil mooi weer; het moet nu maar eens gaan regenen; ik wil het beste voor mijn kinderen; ik wil niet gekwetst worden, want dit is toch respectloos; houdt het nu nooit op; potverdikkie dat gebeurt mij weer; ik ben hard aan vakantie toe; dat baantje bevalt me niet, ik wil wat anders; hoelang zal ik nog met deze ellende zitten; gelukkig eindelijk heb ik het goed, nu wil ik dat het zo blijft; eindeloze reeksen van dat wat gewild wordt. En met die manier van kijken heeft men zich geïdentificeerd. Dat ben ik, het gaat mij aan. Ik wil stilte, ik wil rust, ik wil vrienden en gezelligheid.
Daar vrij van zijn betekent op een heel nieuwe manier kijken. Daar vrij van zijn betekent de dingen zien zoals ze zijn.
Is dat een mogelijkheid?
Zou het leven zonder die identificatie mooier, rustiger en vriendelijker worden?
Kunnen we los komen van die eigenwilligheid, is dat een mogelijkheid?
En zo ja, hoe doe je dat dan? Want als ik er los van wil komen zit ik er weer middenin.
