Een zware dag

Een zware dag vandaag. Pijn, waar ik zo ontzettend moe van word. Mijn benen worden er ook pijnlijk van en als lood zo zwaar. Het duurde bijna de hele dag. Gelukkig zakte het in de middag en kon ik opgewekt naar mijn kleindochter, alhoewel de vermoeidheid niet meteen over is.
Wat een schatje is haar zoon. Zo vrolijk en opgewekt hobbelt hij de kamer door nu hij een jaar is klimt hij zelf op de bank en laat zich er ook weer netjes af glijden. Ik heb hem nog niet dreinerig boos of huilerig gezien. Hij lacht altijd. Wat een schatje. Toen ik mijn jas weer aantrok zat hij op de grond en begon met dat kleine handje te zwaaien. 'Dat heeft hij nog nooit gedaan', zei mijn kleindochter. Genieten zo'n kleine vent.

De computer is weer veilig voor een jaar, St Marten in the Field  bespeelt de radio en ik hang achter de computer uit te zakken terwijl de regen alweer op de bak van het rolluik tikt.

Behaaglijk thuis

De regen raast horizontaal aan mijn raam voorbij en klettert tegen de ramen aan de zijkant van het huis. Vanmorgen heb ik vensterbanken droog moeten maken omdat het via de bak van de rolluiken langs het lint naar binnen loopt. Niet echt weer om vrolijk van te worden. Ik hoop dat de wateroverlast in verschillende streken van ons land niet al teveel uit de hand gaat lopen.
Veel mensen worden depressief van het eindeloze sombere en soms heftige noodweer. Ik kan niet zeggen dat ik daar last van heb, maar het zou toch wel heerlijk zijn als het zonnetje eens een koude heldere winterdag veroorzaakte. Dat geeft een heel ander gevoel.
Echt weer om binnen aan de slag te gaan. Later op de middag heb ik pas een afspraak, dus nog even behaaglijk thuis aan de gang.