Toch vind ik het vreemd dat een zelfmoordaanslag in Bagdad een heel ander gevoel oproept dan een aanslag in Frankrijk. Zou dat komen omdat er in de media minder aandacht aan wordt besteed of omdat het verder weg is, buiten de ons omringende landen. En het verschil in emotie zou waarschijnlijk nog groter zijn wanneer er hier in Nederland zoiets verschrikkelijks zou gebeuren. Ook al zou er niemand van mijn directe omgeving bij betrokken zijn.
Dat geldt voor mij en zal natuurlijk voor alle mensen gelden. Wat moet het toch verschrikkelijk zijn om in een land te wonen waar die ellende onverwachts en herhaaldelijk aan de orde van de dag is. Overal lijkt oorlog en terreur te heersen. Jarenlang bleven we er hier van verschoond. Die tijd lijkt nu voorbij te zijn. Hebben we het hier in het westen met onze arrogante lifestile over onszelf afgeroepen? Ik weet het niet want hoe het ook is, moord en doodslag is nooit goed te praten, onder geen enkel omstandigheid.
Ja, ja goed gezegd, maar ooit toen ik in mijn leven aan de lijve bedreigd werd heb ik ook in dubio gestaan het mes te pakken dat op de koelkast lag. Ik heb het niet gedaan en overleefd. Maar nu zet het mij wel aan het denken en heb ik mijn oordeel niet meer zo snel klaar. Niet om het doden goed te praten maar om inzicht te krijgen in de werkzaamheid van emoties.
Zolang we die niet onder controle hebben, kun je nooit weten waar je toe in staat bent. Dus... begin ik maar weer bij mezelf. Opmerkzaamheid. De enige plek waar de wereld veranderd kan worden. Toch...?
Natuurlijk kunnen we het ook buiten onszelf leggen en wijzen naar politici, terroristen, dictators enz. Maar dat geeft vooreerst ook geen resultaten. Dus houd ik het maar bij mezelf en kijk naar alles wat er binnen en buiten goed- en mis gaat.
Niet zo n vrolijk blogje. Maar wel wat er zich de laatste tijd in onze rustige welzijnsstaatjes afspeelt.
Aleppo
