Ik vraag me af of iemand wel eens de Rozenkrans heeft gebeden, merkt Sagita op in het vorige blogje en ik speel even 'zwaan kleef aan', door er een volgend blog van te maken, want ik vind het een mooie opmerking in dit verband met het citaat van Krishnamurti dat ik plaatste.
Het is algemeen bekend dat Krishnamurti wars was van het achternalopen van Guru's en het volgen van kerkelijke en religieuze stromingen of het je verbinden met- en je (vast) houden aan bepaalde methoden omdat je dan meteen in de afgescheidenheid terecht komt en denkt dat je iets zou kunnen bereiken of dat iets anders je kan brengen wat je verwacht. Heel terecht zegt hij dat dat slechts conflicten veroorzaakt. Automatisch zit je middenin de dualiteit. Ik en de- of het andere. K. Probeerde over te brengen dat die afgescheidenheid niet bestaat. Dat was zijn levende ervaring, de Waarheid van waaruit hij kon leven Dat wilde hij delen.
Hij vertelde in dialoog over die eenheid in alle dingen die hij had ontdekt omdat hij wilde dat je met hem meedacht over; hoe je denken voelen daarop gericht kon zijn. Hij wilde niet iets verkondigen want daarmee zou hij een guru worden wat hij beslist afwees. Daarmee zou je onmiddellijk weer in de tegenstellingen van hij en ik vervallen. Hij zocht de dialoog zodat je zelf tot ontdekkingen kon komen hoe aandachtig leven, denken en ervaren op elkaar af te stemmen. Zo, zegt hij, word je leven een voortdurende meditatie.
Dat we doorlopend in eenheid kunnen leven, is niet onze 'normale' manier van doen en denken en heel moeilijk te zien en te doorzien. Hij probeerde ons aan te moedigen daar samen met hem over na te denken en belangrijker ook vandaaruit te LEVEN.
Tot zover over K en zijn waardevolle overdenkingen.
Het probleem bij dit alles is mijns inziens dat- de meeste mensen, of misschien kan ik het beter over mezelf hebben, - ik niet in staat ben op die manier mezelf voor meer dan een korte periode bewust te zijn van wat ik zeg denk of doe. Meestal gaan mijn gedachten regelmatig met me op de loop. Daarvoor hoef ik geen guru te volgen om daar achter te komen. Zo kom ik bij een Mala of een Rozenkrans terecht.
Ik merk als ik mijn Mala bid dat ik me tijdens de eerste paar gebeden of mantra's aandachtig en oplettend verdiep maar na een poosje herinner ik me mijn boodschappenlijstje waar nog een boodschap op moet worden gezet en op het moment dat ik dat ontdek ben ik alweer bij de 'les' terug. Maar soms ben ik bezig en heb de hele Mala gedaan voor ik er erg in heb. Dan zijn mijn gedachten met me op de loop gegaan en ben blij dat ik het eindelijk toch opmerk en ga weer terug. Ik gebruik mijn mala als aandachtsoefening.
Daartegenover staat dat ik tijdens een retraite en het Mala bidden wel een heel bijzondere ervaring had die me duidelijk maakte dat ik in die eenheid kon verkeren. Dat kan ieder ander ook onder allerlei andere omstandigheden gebeuren, daar heb je de Mala of Rozenkrans niet persé bij nodig, maar het kan een hulpmiddel zijn tot bewustwording en dat is waar het (voor mij) om gaat. Me bewustworden dat het niet om het ding gaat maar om mijn eigen bewustzijn en het me kunnen richten op iets waar ik voor kies.
K. kon al deze 'dingen' afwijzen want hij wist wat het was om aandachtig te zijn en in eenheid te leven. Hij had de mogelijkheid zonder 'hulpmiddel' in aandacht te zijn, maar hij wist ook wat het was om je aan iets vast te houden alsof DAT het zou zijn en wees het dus af. Als we dingen vastzetten, dus ook een Rozenkrans, Mala of allerlei andere zaken verbinden met iets 'zaligmakends en een must' dan zit je onmiddelijk in die tweeheid. Je zou kunnen gaan geloven dat HET de waarheid is.
Ik denk ook altijd in vergelijk met 'gewone' dingen: pas als je de muziek kent kun je loslaten en improviseren. Evenals schilderen: als je de vorm kent kun je hem loslaten en abstraheren.
De eenheid en onderlinge verbondenheid van al het leven ken ik nog niet en leef het overgrote deel in de dualiteit van alle dingen die op zichzelf staan. Heel langzamerhand begin ik er misschien een tikkeltje van te begrijpen, maar dat is nog lang niet: het kunnen leven. Dus gebruik ik hier en daar wat 'hulpmiddelen' om ze onmiddelijk ook weer los te kunnen laten. Oplossen is een regelmatige oefening in het Boeddhisme. Ik ben me bewust dat die bruggetjes niet zaligmakend zijn. Dat het mijn bewustzijn is dat het doen moet.
Nu ben ik gelukkig in staat om door de dag heen me een tikkeltje meer bewust te zijn dan vroeger en daar ben ik dankbaar voor. Het helpt me. Hoe en of die weg gegaan wil worden, dat is voor iedereen anders. Ik schrijf hier alleen over mijn eigen ervaringen en omdat ik graag wil delen. Ik zou willen dat dat duidelijk is. Iedereen heeft zelf de mogelijkheid te denken en te interpreteren. Doe ermee wat je wilt.
