Ze valt vaak voor het eten in slaap, heb ik gemerkt en dan
is ze helemaal in de war. Weet niet meer wie wat en hoe. Wil dan ook niet eten
of liever gezegd, kan dan niet eten door de verwarring. Nu heb ik me voorgenomen
om niet meer te vroeg naar haar toe te gaan, maar te zorgen dat ze voor het
eten wakker is. Dan ga ik na elfen en soms half twaalf zodat ze bij kan komen
als ze in slaap is gevallen.
Gister zei ze toen ze wakker werd.:
Elly? wie ben jij nou?
Ik heb haar geknuffeld en gezegd dat ik haar dochter was.
‘Ja, ik heb één dochter, ben jij dat?’ vroeg ze verbaasd.
‘ja mam, dat ben ik.’
En heel langzaam kwam ze weer een beetje ‘thuis’.
Ze heeft wel een half uur nodig gehad om weer op
de rails te staan. Ik heb een breiwerkje bij haar liggen en al breiend en
pratend komt ze er weer uit. Ze vind het fijn dat ik zit te breien want mijn
witte handen kan ze nog wel zien met haar bijna blinde ogen, het bewegen herkent ze.
Ik weet niet of ik er wel voor zou kiezen als het
kon, om zo oud te worden. Vroeger dacht ik van wel, maar nu ik dit meemaak…
Het
is maar goed dat we tot op zekere hoogte niets te kiezen hebben.
