De dansers

Er is verschil tussen geluk en vreugde schreef Novelle laatst.
En omdat ik dat ook zo ervaar was ik enkele weken daarvoor al begonnen daar ook vorm aan te geven. Niet aan geluk, maar aan vreugde.
Vreugde zou ik willen determineren als iets dat altijd diep in mezelf verborgen is en met regelmaat aan de oppervlakte komt. Op de momenten dat het er niet is en ik diep weggezonken in de narigheid aanwezig ben weet ik dat het verborgen is en niet verloren is gegaan al lijkt dat soms wel zo te zijn. Er is altijd een draadje dat er verbinding mee maakt waardoor ik weet dat het er is. Zelfs wanneer ik in het diepe duister van moeilijke omstandigheden aanwezig ben kan het plotseling in onvoorstelbare heftigheid naar boven komen en uit het zich als een onvergetelijke ervaring van heelheid.

Door het dunne draadje dat altijd aanwezig is en de ervaringen in mijn leven word ik een danser in licht en donker.
Acrylverf op doek.
70 x 100

Enkele jaren geleden schilderde ik over hetzelfde onderwerp

50 x 70

Dat hoor ik niet graag.

Schrijfveer

"O wat heerlijk," dacht ik toen ik op het raam van de coupé 'stilte'  zag staan. Ik was in een stilte coupé terecht gekomen. Veel ervaring met treinreizen heb ik niet en sedert nog geen jaar maak ik sporadisch een treinreisje. Leuk vind ik het. Ik ging er gemakkelijk bij zitten, want voorlopig hoefde ik niets anders dan stilletjes naar buiten kijken en genieten van de beelden die zich voor mijn oog ontrolde zonder afgeleid te worden door van alles en nog wat.
Bij het volgende station vulde de ruimte zich met nieuwe passagiers die kennelijk ook een leuk tripje hadden. Nou ja, ze zouden zo wel stil worden, veronderstelde ik. Maar nee hoor, ze kwettterden rustig verder en iemand merkte op dat het een stilte coupé was. Ik voelde de boosheid naar boven kriebelen. Zo aandachtig mogelijk keek ik ernaar en probeerde afstand van die emotie te nemen. Ernaar te kijken zoals ik dat de laatste jaren gewend ben te doen. Nee, dat ging niet zo eenvoudig en ik zuchtte maar eens diep.Het bleef kriebelen. De stilte diep in mijzelf, waar het uiteindelijk om draait was danig op de loop.
Bij het eerstvolgende station heb ik de moed opgegeven en ben ik ondanks alle aandacht en het inbouwen van rust, gevlucht voor mijn eigen boosheid die ik niet wilde. In de gezellige praatcoupé kwam ik weer een beetje op orde en vervolgde welgemoed mijn reis.
Ja, zo snel laat een mens zich beïnvloeden door een woordje. Stilte.

Er is dan kennelijk helemaal niets meer dat ik graag hoor.