Ik kijk uit het raam en zie in het park de prachtige herfstkleuren. Ik hoef er niet eens het huis voor uit. Ik realiseer me dat ik al die duizenden twinkelende rinkelende blaadjes kan zien. Dat is heel bijzonder. Het neemt me in herinnering mee naar mijn moeder die in maart overleed. De laatste jaren was ze blind en zittend voor haar raam had ze een prachtig uitzicht waar ze niet meer van kon genieten.
Is het vreemd dat ik me zo gelukkig voel dat ik kan zien? De kleuren en de tinten, het zijn er zoveel. Ik ben heel visueel ingesteld en heb ook een goed visualisatie vermogen. Mocht ik evenals mijn moeder ooit niet meer kunnen zien, dan hoop ik me alle beelden te kunnen herinneren. En net zo tevreden en gelukkig te blijven als zij totdat ook haar geest achteruitging.
Ik heb geen moeite me voor te stellen dat ook mij dat kan overkomen. Waarom zou ik me zorgen maken over iets waar niets aan te doen is. En als er wel iets aan te doen zou zijn dan zal ik dat zeker niet nalaten.
Nu ben ik gelukkig met al het goede dat er is.
Ik ben vanmiddag het park ingewandeld en zat met mijn fototoestel op een bankje. Er passeerden grootouders met hun kleinkind dat voor hen uitrende. Ik zat met de camera op mijn schoot heerlijk op mijn gemak rond te kijken en te genieten van het zoele herfstweer.
De man zei tijdens het passeren. "Alles in de aanslag?"
"Ja hoor", antwoorde ik.
"Een goede fotograaf neemt er de tijd voor", zei hij.
"Ja, en dan komt het vanzelf op je af ", lachte ik terug.
En zo is het.
Intussen is er een prachtig nieuw verpleeghuis aan de andere kant van het park neergezet.
Wie weet moet ik er ooit gebruik van maken, maar voorlopig
is het goed zoals het is en bekijk ik alles van een afstand.
