Vier dagen duurt de oorlog in Oekraïne nu. We hadden het aan kunnen zien komen maar kennelijk gaan we ervan uit dat iedereen net zo in elkaar steekt als wij Europeanen die wars zijn van oorlog en met een brutale inval hadden we totaal geen rekening meer gehouden. Evenals vele Russen die ook geen oorlog willen. Waar dit moet eindigen met een onvoorspelbare dictator als vijand is voor mij een groot vraagteken en zelfs de specialisten en kenners van de wereldpolitiek en defensie hebben geen vooruitziende blik om dit te kunnen overzien.
Intussen staat Europa op de kop en misschien de halve wereld want dit soort gebeurtenissen heeft niet alleen betrekking meer op de lokale bevolking. Het wordt maar al te duidelijk dat alles met elkaar samenhangt en er niets is dat op zichzelf bestaat. De consequenties zijn groot. Nog afgezien van alle ellende en het bloed dat er vloeit. Dat is wat mij betreft het ergste dat eruit voortkomt.
Niet een erg opbeurend blogje en ik kan me wel voorstellen dat er velen zijn die er nauwelijks over na willen denken omdat ze de kans lopen in een depressie te schieten. Het komt nu ook wel heel dichtbij. Het is niet meer een ver van mijn bedshow.
Het opmerkelijke vind ik dat het leed of het nu veraf of dichtbij is niet anders is. Overal waar geleden wordt onder geweld is allemaal verschrikkelijk en we staan met lege handen terwijl we naar buiten wijzen naar de agressor. En onder vele omstandigheden niet eens weten wie de werkelijke agressor is maar we weten wel dat we nooit over andermans grenzen mogen gaan en altijd af moeten blijven van dat wat niet van ons is en wat niet over onszelf gaat.
Zo gauw de tegenstellingen de pan uit rijzen wordt dat moeilijjk en willen we de ander van ons gelijk overtuigen. Dat merkten we ook al sterk in de afgelopen twee jaar en iedereen werd hier en daar wel geconfronteerd met grote tegenstellingen. Niets mis mee maar precies daar komt liefde mededogen om de hoek kijken. Niet om alle boosheid die in ons aanwezig is te onderdrukken maar wel te herkennen en te erkennen want daar kan pas iets gebeuren waardoor we misschien wat milder kunnen reageren. Het is niet nodig om alles met een zogenaamde mantel der liefde te betdekken want er bestaat ook nog zo iets als rechtvaardigheid waar we onze energie in kwijt kunnen Maar het lastigste is dan niet in agressie te schieten. De ander onheus aan te vallen om het eigen gelijk te halen en als dat niet lukt de waarheid in het midden te laten.
Kunnen we dan niets doen?
Jawel al is het maar in het kleine daar waar tegenstellingen zijn altijd vol respect en met vriendelijke genegenheid onze overtuiging verdedigen. Misschien niet meteen de aanval openen als een reactie. Dat is in het klein de wereld verbeteren.
Een Utopie?
Ja misschien wel en hebben ze er daarginds niets aan maar ik zelf kan dan in vrede en rust aanwezig blijven in het dagelijkse doen en laten. En dat geeft ruimte om helder te leren kijken naar het wereld gebeuren met de aandacht op mijn eigen doen en denken gericht op mijn taak. Dan laat ik me niet meer zo snel door mijn eigen emoties onderuit halen. Daar van binnen maar ook daarbuiten in mijn handel, wandel en offergezindheid naar de ander toe kan ik doen wat ik kan.
Eigenlijk is het weer een extra leerproces in aandachtig aanwezig zijn. Ook als staan we met lege handen.
