Buien

 Ik weet van meer mensen dat ze het hebben. Het is niet lastig hoor en als ik het heb, geef ik er gewoon aan toe maar er is niet altijd tijd voor. Nu is het weer zo'n schrijfbui. Het liefste zou ik over van alles en nog wat schrijven en op de meest ongelegen momenten komen er dingen naar boven waarover ik zou willen schrijven. Bijvoorbeeld als ik onder de douche sta. Dan heb ik plotseling een geweldig onderwerp waarover ik wil schrijven. Als ik dan helemaal klaar ben dan is het idee verdwenen en weet ik niet meer waarover ik zal schrijven. 

Ach denk ik dan. Wat maakt het uit het is totaal niet belangrijk wat ik te vertellen heb. Het zijn alleen maar dingen die zich inijn eigen hoofd afspelen.  Daar zit niemand op te wachtem. En dat vind ik ook niet erg want er is veel veranderd.

Vroeger vond ik het belangrijk als mijn schrijfsels gelezen werden maar die behoefte is er niet meer. Het is gewoon zo leuk om achter het toetsenbord te zitten en op te schrijven wat er naar boven komt.  Meer hoeft niet. 

En dan plotseling komen er toch af en toe reacties en dat is leuk en daar ben ik blij nee. Dank daarvoor.  Alhoewel ik op 'mijn eigen wijze'  de reacties hen gesloten omdat ik daar over dingen schrijf waarover discussie mogelijk zou zijn want er zijn geen twee mensen hetzelfde en geschreven teksten worden nog weleeens anders uitgelegd dan ik bedoel is mijn ervaring daarmee of natuurlijk is het ook mogelijk dat ik niet duidelijk genoeg ben in het verwoorden van de dingen die me bezighouden.. Zo'n discussie heb ik in het verleden geleerd, vind ik zinloos. En daart komt bij dat het gewoon mijn eigen wijze is. Reageren kan altijd toch wel in het antwoord formulier en leuk is dan dat ik inderdaad soms een reactiie binnen krijg.

Ik ben benieuwd wanneer deze schrijfbui weer over gaat en omgezet wordt naar een schilderbui.

Het zou beter een regenbui kunnen zijn. Daar heeft de wereld en Nederland zeker  meer aan. Maar laten we eerst  dapper de extreme hitte tegemoet gaan. 

Cattepoelseweg

 Dus ben ik toch weer lekker aan het schilderen gegaan. 

Dat is de eerste keer dat ik, terwijl mijn hulp zo heerlijk mijn huis aan kant maakt, het mezelf permiteer om lekker te schilderen. Al dat gepoets zie ik van geen meter zitten en zij doet het graag. Ze heeft er werkelijk veel plezier in en is volgens mij altijd in beweging. Nou heb ik ook een heerlijk huis, al zeg ik het zelf 😂 en  we hebben het heel leuk samen en kunnen veel lachen maar nu was ik dus even met wat anders bezig. 

Op de cCattepoelseweg staan wat huisjes en de voortuinen liggen tegen de heuvel aan. De huizen zelf staan dus hoger en het zijn ook heel mooie huizen. Iedere keer als we naar de kwa,, de dierentuin, het Openlucht museum of richting Otterlo gaan, komen we er langs. Meestal schilder ik vanuit mijn herinnering en dan gaat het me niet om een juiste weergave maar om een impressie van wat ik onderweg heb gezien.  Een exacte weergave zou me niet meer lukken want ook als ik ervoor sta gaan details grotendeels berloren. 

Ik was er al een tijd geleden mee begonnen maar het was helemaal niet naar mijn zin. En dan leg ik het maar weg. Nu kladderde ik er lustig op los en vaak weet ik pas veel later of ik er nog iets aan veranderen wil en soms is het zelfs zo dat ik het uiteindelijk helemaal niks vind maar dan staat het al op internet want veel geduld, nee dat heb ik  niet met mijn vreatieve uitlatingen . Het geduld om het nog eens rustig te bekijken voor het op internet gaat. 

Ach er is geen man overboord wie doet me wat? A;s ik later wat meer afstand heb genomen en pas wat objevtiever kan kijken ben ik soms tevreden en soms ook niet. . Er is niemand waar ik iets voor moet presteren. Die tijd ligt gelukkig ver achter me en dat geeft veel vrijheid en.

Deze is dus op een A3 papiertje

Snotverdulleme.

 Toch maar eens een keer een baal blogje schrijven. Want het zit al een tijdje tegen met het schilderen. Er komt niet zoveel uit de laatste tijd en ik denk dat ik de bakens weer moet gaan verzetten. Hoe? Ja dat is nou juist zo lastig want wat ik altijd zo graag heb willen leren, gaat verloren door mijn steeds lastiger wordende handicap.  Ik zou graag wat betere en perfectere detailleringen daar waar ik het nodig vind in mijn over het algemeen impressionistische werk aanbrengen maar dat wordt dus steeds lastiger en is eigenlijk totaal niet meer haalbaar Door de vertekening van de blinde vlek in mijn ogen  precies in de focus verspringt het beeld omdat ik altijd naast het focuspunt moet kijken en het plaatje nooit goed binnenkomt.

Op die manier is de exacte plek nooit te bepalen van waar ik mijn detaillering wil hebben.  Het is laltijd op goed geluk en zelfs als ik het opnieuw bekijk als het er staat weet ik nog niet of het juist is want ook het gefotografeerde werk, of ik hert nu groot of klein projecteer kloppen niet in mijn kijk op de dingen, gezichten zijn een scheef en vertekend plaatje. Of het nou op de TV of op straat is,  ik herken niemand meer terwijl ik toch het idee heb dat ik redelijk goed kan zien omdat ik wel het totaal overzie.  Het schilderen kost me zoveel moeite dat de lol er een beetje afgaat. Ik krijg steeds minder het gevoel dat ik er zin in heb dus ik moet opzoek naar een andere manier van inspiratie. want het is toch mijn lust en mijn leven. 

Ik zoek een weg en zal ik er op een andere manier mee om moeten leren gaan. 

Ik kan me nu voorstellen hoe Monet met hetzelfde probleem geworsteld moet hebben. Niet dat ik me met zijn werk wil vergelijken maar hij moet dezelfde frustratie gekend hebben lijkt mij. Toch schilderde hij door tot het eind van zijn leven. En de impressionistische werken van zijn tuin en waterlelies zijn prachtig. Steeds minder detaillering.

Ziezo, snotverdulleme, dat is eruit. En nu verder. 

Voorlopig is het weer om te fotograferen een aardige compensatie alhoewel ik ook daar tegen mijn grenzen aanloop en gelukkig mijn lief heb die me op veel attent maakt dat mij ontgaat. 

Gezond rondhuppelen

 Het is alweer een tijdje geleden dat een vriendin op bezoek kwam. We hadden elkaar lang niet in levende lijve gezien.  Ik haalde haar op van de bus en toen we elkaar naderde met open armen omdat we zo blij waren volgde er een spontane knuffel. Ik schrok er bijna van want in twee jaar tijd had ik iedereen op een afstand gehouden en het 'mocht' nog niet. De anderhalve meter regel was nog volop noodzakelijk.  Nou ja we zijn er gelukkig geen van beide ziek van geworden maar wat voelde dat apart maar ook vertrouwd bheerlijk. 

Dat er twee jaar al niet meer geknuffeld werd kwam mij soms wel goed uit. Al dat gezoen en dan nog wel 3 keer was niet altijd mijn ding. Soms wel maar soms ook niet. Dus vond ik het allemaal prima. Maar die knuf van mijn vriendin . O O wat voelde dat goed. Soms moeten er extreme dingen gebeuren om je bewust te worden van bepaalde handelingen en je gevoelens daarover. 

Nu lijkt het allemaal afgeschaft te gaan worden maar corona is nog niet echt voorbij en zal misschien ook nooit meer weg gaan en ook daar zullen we dan weer een weg in moeten vinden. Ik laat het maar komen zoals het komt en doe in ieder geval mijn best niet ziek te worden of anderen te besmetten want ziek zijn is niet echt mijn ding. Ik huppel liever gezond in de rondte. 

Van een andere vriendin die ik bijna wekelijks ontmoet omdat we samen schuilderen of gewoon lekker kletsen, had ik een potje korrels gekregen Goudkorrels zei ze. Dat vind jij vast wel leuk om mee te experimenteren. Zo gezegd zo gedaan.  Maar van het goud vond ik weinig terug. Of het nou komt omdat ik het niet zo goed zie maar voor mij waren ze meer okerkleurig. Toch glommen ze af en toe wel maar doordat ik ze met de acrylverf verwerk ging er veel van de glans verloren.. Ze moeten toch vastgeplakt blijven op de drager en toen  bleef er weinig glim over. Maar al experimenterend vind ik het zelf een goed landschappelijk abstract geworden. 

Lekker om weer te schilderen. Niets leukers dan met verf bezig te zijn.  Nou ja niets...? Ik geniet van zoveel meer dingen. 

Het houdt nooit op.

 Druk weekje wel gezellig. Vanmiddag onverwachts een nichtje op bezoek. Zo leuk om samen ook vroeger weer voorbij te laten komen. Maar we hebben ook nog wat gedaan. Dat wil zeggen. Ze wil graag leren tekenen en schilderen en het is heel leuk dat we dan samen bezig zijn en ik mijn beperkte know how met haar kan delen. Super leuk om te zien dat ze er best een leuke kijk op heeft. Jammer genoeg heeft ze eigenlijk te weinig tijd om er een tikkeltje intensiever aan te werken. Maar leuk is het en daar gaat het om.

Deze week nog meer afspraken. Morgen komt er ook een kennisje. Ik ben benieuwd of dat klikt want daar heb ik geen idee van. We zullen het beleven.

Maar vanavond was het weer een heerlijke avond .  Een ZOOM cursus met 12 mensen over het boek de Geheime Leer van Blavatsky. Ik ben blij met onze begeleidster anders zou ik er nooit enig begrip van krijgen. Nu is het een tikkeltje makkelijker om alles te plaatsen omdat ik er voor een tweede keer mee bezig ben. Het blijft boeiend. Een boek om altijd weer opnieuw mee bezig te zijn want nieuwe inzichten komen steeds weer. Andere verdwijnen soms weer maar het blijft spannend voor mij. Vooral die momenten dat er kwartjes vallen. Het houdt nooit op. 

Het zuchtje van de schilder

 Vanmorgen hard gewerkt. Jaja. Zo kun je het noemen wanneer je op je oude dag gewoon hard aan je uit de hand gelopen liefhebberijen kunt werken. Dat zegt mijn  lief ook altijd. Hij is altijd hard aan het werk en ik ben druk. 😂 Maar vanmorgen ben ik  niet alleen maar druk geweest maar heb ook nog eens hard gewerkt. Schilderen wel te verstaan.

Iedere maand krijgen we een nieuw thema om te schilderen. Vorige maand ging het over licht en lichtval. Nu gaat het over twee grote schilders. Hopper en Rothko

Moeilijk te combineren zul je misschien denken maar het is verwonderlijk wat ik er allemaal van leer. Allereerst ben ik bezig geweest met kleuren in lagen op te bouwen waardoor er een gelaagdheid ontstaat en dan ook nog het vinden van kleurcombinaties. Het was heel bijzonder om te doen en gaf meer inzicht in hoe het werkt. Eerst was ik niet erg tevreden maar toen ik het werkstuk wat langer bekeek werd het steeds beter. Ja zo werkt dat het is goed als het niet verveelt en steeds interessanter wordt. Nou moet ik zeggen dat ik ook erg houd van het werk van Rothko.

En als ik dan naar Hoppers werk kijk dan boeit mij het meest de warme maar toch ook koele afstandelijkheid die ik altijd weer voel in zijn schilderijen en  Amerikaans aandoende  taferelen 

Nog maar eens spelen met een vlakverdeling en een gelaagdheid aan kleuren. Zo leuk en interessant om te doen. Eigenlijk zijn het allemaal geabstraheerde landschappen. Ik vind het prachtig om mooie overgangen in kleur te creëren en te zien waar spontaan de gelaagdheid naar boven komt.. Hopelijk is dat ook een beetje op de foto's te zien.

En dan maar eens aan de gang met een tafereeltje. Niet volproppen met alles wat ik in de werkelijkheid zie maar zoals ik het WIL zien. 

Ik schilderde een impressie van de ruimte waarin we aan het werk waren. Niet alle ezels en tafels en verfpotten maar een rustgevende ruimte in grote vlakken waarin de schilder doet wat hij wil en creëert wat hij kan.

Het zuchtje van de schilder

Niets meer aan doen zei Annemarie

Kom maar mee

 Een mens kan nu eenmaal niet alles tegelijk doen en tot nog toe kan ik zoveel doen dat het soms lastig is een keus te maken. 

Maar vanmorgen had ik me voorgenomen weer te schilderen. In het voorjaar komt dat makkelijker op de tweede plaats te staan omdat we er dan graag op uit gaan om te fotograferen en daar komt meer bij kijken dan alleen maar naar buiten gaan. De fotootjes moeten uitgezocht worden en hier en daar wat bijgesneden of verbeterd in een foto bewerkingsprogramma. Al met al best veel te doen.

Tja en ook doordat ik  de werkgroep waar ik schilder even niet meer bezoek in verband met corona raak ik ook een beetje uit de flow. Maar eens gaan kijken wanneer ik daar wel weer naartoe wil gaan. Al schilder ik regelmatig hier in huis met twee vriendinnen op verschillende dagen, toch komt het soms ook met hen niet tot schilderen want dan wordt het een gewoon gezellig koffiepraatje en gaan we niet consequent aan de gang. Maar ook dat is natuurlijk heel fijn. Gewoon lekker kletsen en soms oude koeien uit de sloot halen. Want we kennen elkaar al een eeuwigheid.

Ik verwachtte het vanmorgen al een beetje en kreeg dus een telefoontje dat de afspraak niet doorging. De kinderen kwamen bij haar op bezoek. Nou leuk toch. Het was voor mij vanmorgen gewoon een stimulans om alleen  het penseel weer op te pakken zonder afleiding. Want samen schilderen vraagt voor mij ook aandacht voor de ander en eigenlijk komt er van mijn eigen schilderwerk dan niet zoveel terecht. 

Dat merkte ik nu wel weel heel duidelijk. Ik kon veel geconcentreerder bezig zijn. Zoals ik dat ook bij de kwa heb zo heb ik dat met vriendinnen samen schilderen niet. Dat is op een andere basis geschoeid. Nu ik dat hier zo op zit te schrijven wordt het me duidelijk. De focus ligt dan meer op de ander dan op mijn eigen werk.  Zo werkt dat dus.

Lekker bezig geweest in mijn uppie. En zo blij dat ik niet afhankelijk van anderen hoef te zijn om me tot nog toe goed te kunnen vermaken. Maar anderen in mijn leven zijn daarom natuurlijk niet minder belangrijk. Want wie of wat zou ik zijn zonder de ander? 😃

Kom maar mee

acryl op papier A3

De eerste irissen en vrijwilligerswerk

 Er komt altijd wel weer iets anders tevoorschijn. 

Zo ben ik gestopt met bepaalde vrijwilligerstaken en iedere keer komen er weer nieuwe dingen om de hoek kijken. Nu kwam er weer een vraagje van Vreedenhoff of ik niet af en toe een fotootje wilde komen maken om bij de artikeltjes in het nieuwsblad te plaatsen. 

Dat vind ik natuurlijk wel weer leuk en ben nu twee keer even langs geweest. Hopelijk naar tevredenheid. En volgende week is er ook weer een zoom sessie met mensen die voor het Old school project verhalen vertellen op de vraagstellingen van leerlingen uit het middelbaar onderwijs en daar werd ik ook weer voor uitgenodigd omdat ik daar toch ook nog steeds af en toe aan mee werk. 

Dat zijn allemaal wel leuke dingen. Ze zijn niet zo verplichtend en structureel maar iedere keer word ik ergens voor gevraagd. Leuk dat ze me weten te vinden. 

Intussen heb ik ook twee gastlessen gegeven voor een groep op de Hogeschool Arnhem (HAN) en dat was ook heel leuk om te doen. Er kwamen verschillende interessante  vragen van de leerlingen. Ik heb ervan genoten.

Ik heb nooit erg veel bijpassende fotootjes bij mijn persoonlijke verhalen maar mijn persoonlijk doen en laten is ook schilderen en fotograferen en daarvan heb ik genoeg in voorraad. 

Ik las dat de eerste irissen ook weer in bloei staan. Ik kwam ze nog niet tegen maar heb ze wel in mijn archief. 

Niet dichtbij

 Bij de klank van de gong aan den tempel ontwaakte de heemel.

Het stof wolkte op door de hoeven van het voortgedreeven vee op den weg.

Vrouwen kwamen van de rivier, met de klotsende kruiken op hun heup.

Je armbanden rinkelden en het schuim stond aan den rand van de emmer.

De morgen verging en ik kwam niet digt bij je.

De woorden van Tagore

Het schilderij van mij 😊

De zon in

 Het houdt niet op. Vandaag was het weer zonnig en droog, De zon staat laag dus prachtig weer om te fotograferen.  Maar eerst vanmorgen fijn geschilderd met een vriendin. Daarin heb ik me weer prima uit kunnen leven. Kopje koffie erbij, mijn hartje wat wil je nog meer. 

En na de lunch de zon in 

Schilderen is boeiend

 Ik denk dat ik nooit ben uitgeleerd. Iedere keer komen er weer nieuwe dingen op mijn pad waar ik me mee bezig kan houden. Nu ben ik weer even bezig geweest met de zee omdat het op mijn pad kwam. Iemand anders was ermee bezig en zette een strakke lijn voor de horizon. Ik denk dat het schijlderrijker is daar wat anders mee om te gaan. Wanneer je focust op de horizon zul je hem nooit helemaal als een strakke lijn overzien. Misschien wel op een foto maar niet in de werkelijkheid. Ook waar het licht valt waardoor je ogen accommoderen zal het minder scherp zijn. Al die punten kun je in een schilderij benadrukken en heeft de schilder de vrijheid daar op eigen manier mee om te gaan precies zoals hij of zij dat zelf wil. Een focus punt is dan scherp en daar waar je niet focust zal de scherpte weglopen. 

Verder zullen de tegenstellingen in kleur tussen hemel en zee afhankelijk zijn van de weersomstandigheden. Dus ale vrijheid voor de schilder alles naar eigen idee in te vullen. Dat maakt schilderen boeiend.

Ik aan het stoeien met de zee...

En ook nog even met de kleine Sony een paar opnamen van het beslagen raam. Dat geeft een leuk abstract plaatje. En dan weer met het SD kaartje in de laptop oefenen om ze heelhuids zonder domme verschuivingen door het wiebelende beeldscherm over te krijgen in verkenner. Met links het schermpje tegenhouden en met rechts de touchscreen voorzichtig behandelen. Het gaat me steeds beter af. 

schilderen en fotograferen

 Jet is alweer middag en ik moet nog zoveel.  Nou ja, moeten dat is tegenwoordig zo betrekkelijk het zijn allemaal dingen die ik graag wil. Nog een mailtje schrijven. Nog een stuk lezen voor vanavond met zoom. Iets dat ik al had gelezen maar weer even op wil halen. Maar nu toch eerst dit blogje en dan de mail, De rest komt hierna.

Vanmorgen ben ik al aan het schilderen en schetsen geweerst. Heerlijk is dat. Vanuit mijn bed achter de tafel een snelle schets op veel te dun papier maar gewoon even lekker om te doen.

Na het ontbijt scheuren plakken en schilderen. Leuk experimenteren met papier en verf.

En dan wil ik hier ook nog even een fotootje slijten van de Sonsbeek wandeling die we gister maakten.  Alle eendjes op een rij

Maar op de achtergrond waren de mandarijn eenden al druk aan het kibbelen om de vrouwtjes. Het voorjaar zit al in die kleine koppetjes.

Zij gaan gewoon door met het leven zonder zich druk te maken over al die dingen die in onze mensenwereld voorbij komen en de gemoederen bezig houden. Daar hebben wij de verantwoordelijkheid voor om onze kwaliteiten te gebruiken voor het behoud van het geheel. 

Lekker schilderen

Vorige week dinsdag kon ik de programmaboekjes bij de drukker ophalen en moesten ze weggebracht worden naar de Theosofischje vereniging. Wat een rare week was. het. Ik had er totaal geen tijd voor. Tja soms kan je dat zo hebben he.

 Maar nu vanmiddag zal ik ze even weg brengen. 

Intussen komt er een piepje binnen van mijn Whatsapp. Op maandagmorgen volg ik de schilderbegeleiding van de KWA. Zo af en toe krijg ik dan wat goede hints op mijn schilderwerk en het contact met de andere schilders geeft extra inspiratie. Maar de komende weken heb ik besloten thuis te blijven vandaar de Whattsapp....  Nou niet veel nieuws onder de zon. Ik denk dat Annemarie erg druk is met de fysieke aanwijzingen. Ik krijg nooit zoveel aandacht. vaak niet meer dan Goed zo, lekker bezig/ of Goed, niets meer aan doen.  hihihi. Maar door de contacten blijf ik in ieder geval inderdaad lekker bezig. 

Het is mooi weer. Misschien vanmiddag even er tussen uit. Ik hoef niet te koken. Gister zijn zoon en schoondochter gezellig langs geweest en we hebben nog chinees over van de rijsttafel. Genoeg voor vandaag,. Lekker makkelijk.

Tijd maken

 Ik had al een paar dagen gewoon zin in om bloemetjes te schilderen. Dus het moest er toch van komen.  Er kwamen ook een paar verjaardagen aan dus dat kwam goed uit.

En heerlijk, ik ben ook naar de brievenbus gewandeld om er wat te posten. Op de terugweg even het park ingelopen. Waarom ik dat toch niet vaker doe is me een raadsel. Ik maak er gewoon geen tijd voor. Tijd heb ik er wel voor maar ik MAAK het er niet voor en het is zo heerlijk. Ik ben op een bankje gaan zitten en heb me voorgenomen de volgende keer een schetsboekje en verf mee te nemen om lekker te knoeien. Het is zo mooi in het park en altijd wel weer anders.

En nu maar hopen dat ik daar dan WEL tijd voor ga maken. 

The giants awake

 Uit Amerika kreeg ik, geinspireerd op mijn kleurgebruik en schilderijen, een sprookje toegestuurd over geweldadige en beangstigende tijden. Een moeder en kind gaan op weg om de bomen te hulp te roepen en deze ontwaken,schieten te hulp en vernietigen alle wapens en ellende. Een prachtig beschreven verhaal.

Dat inspireerde mij weer zowel voor abstract werk alsook voor het onderstaande. 

Op dit moment is het niet mogelijk de kleine figuurtjes een beetje uit te werken. Hopelijk wel na de staar operatie van de 31ste.

We zullen zien.

De verf heeft ook mij de weg gewezen

 en ik weet niet of ik er nog hier of daar iets aan veranderen wil. 

Ik laat het voorlopig maar eveb zo. Ik twijfel over ...

De verf wijst de weg

Wordt vervolgd

schilderen

Morgen is er weer een schildersbijeenkomst via de whatsapp. Heel fijn en ik hoef er de deur niet voor uit. Ik heb nog niet bedacht wat ik wil gaan doen maar de opdracht was duidelijk en daar heb ik ook vorige week al iets mee gedaan.

Ik denk dat de plaatsjes wel laten zien dat we van bijvoorbeeld mooie verscheurde kleuren een landschap zouden maken. Dat heb ik nogal letterlijk vertaald maar er waren ook medekunstenaars die op heel andere en ook abstractere dingen uitkwamen. Zo kunnen we elkaar dan ook beïnvloeden en leren.

Wat ik morgen ga doen, ik weet het nog niet. Soms weet ik het lang van te voren maar vaker speel ik in op hetgeen zich op het papier afspeelt. Want ik schilder veel op papier omdat mijn kelder vol doeken staat en er niets meer bij kan. Helaas. Maar hoe dan ook het schilderen blijft leuk.

Ik ben gelukkig ook weer helemaal boven jan van de vreselijke koliek aanval ik van zaterdag op zondagnacht in mijn darmen had. Dat heb ik zo af en toe maar nog nooit zo erg als nu gehad. Gelukkig is het leed alweer geleden. Vroeger hield ik er vaak pijnlijke ontstekingen aan over maar dat blijft nu gelukkig weg. 

Over het schilderen

Ooit schreef ik dat het schilderen synchroon loopt met mijn leven. Maar dat klopt niet helemaal. Het is anders. Eens kijken of ik daar de juiste woorden voor kan vinden.

Nu na 75 jaar terugkijkend, is mijn hele leven niet meer en niet minder dan een bundeling van heel veel grote en kleine verhalen. En dat is waar mijn schilderijen over vertellen. Je zou het leven in kunnen delen in hele grote en kleine perioden. Daarbij vind ik het beeld dat ik in theosofie en boeddhisme leerde van een snoer kralen ook heel passend. Iedere kraal is een eigenheid en er loopt een draad doorheen die ze tot een snoer maakt. Dat geld in het groot voor reincarnatie en laat duidelijk zien dat in principe de ene kraal iets heel anders is dan de andere kraal wat meteen aangeeft dat reïncarnatie niets met de persoonlijkheid te maken heeft.
 Maar zo is het mijns inziens ook in één  heel leven. Iedermoment en jedere periode is anders. Steeds nieuwe verhalen die ontstaan op de draad van het bewustzijn dat mij vormt. Waaraan ik uitdrukking geef door middel van mijn leven en  creativitiet. Het is de bewustzijnsstroom die alles verbind en tot een geheel maakt.
Ieder schilderij dat ik maak geeft daar uitdrukking aan.

Nu begrijp ik ook waarom ik abstracte schilderijen wel enorm waardeer en prachtig vind maar ze niet zelf kan maken omdat ik er dan mijn verhaal niet in terugvind. Als ik  iets abstracts heb gemaakt wat ik wel goed vind, kijk ik er in vertwifeling naar en denk... EN NU? ...
Pas op het moment dat ik die link met mijn verhaal kan leggen op wat voor manier dan ook wordt het mijn werk en is het klaar.  Dan geeft het uitdrukking aan wat ik wil vertellen. Dat is de synchronisatie met mijn leven.  Het kan terugspringen op herinneringen die in mijn bewustzijn zijn opgeslagen. Herinneringen van de korte maar ook van de lange termijn.
Dat is ook de reden waardoor mijn werk zulke grote verschillen vertoont omdat het niet alleen gaat over  wat ik zie maar ook over wat ik leef en beleef. Daar loopt de rode draad van mijn bewustzijn en fysiek van mijn handschrift doorheen, herkenbaar in zijn eigenheid.

ellyvandoorn@blogspot.com   schilderijen blog

Wat ter tafel komt

Ik geloof dat ik nu van alles en nog wat op een rijtje heb staan.

Dat doet me een beetje denken aan een periode dat het leven toch wel heel lastig was. Na een heftige periode moest ik regelmatig alles op een rijtje zetten en dat verwoorde ik dan ook zo. Maar die tijd ligt ver achter mij.

Nu ziet het leven er gelukkig heel wat behapbaarder uit en gaat het in dit geval om wat werkstukken op papier die ik zaterdag in ga lijsten en ophangen in Vreedenhoff. Gewoon in mijn eigen tempo en met plezier.

Ik dacht eerst aan een stuk of tien, maar intussen zijn het er meer en ben ik benieuwd of en hoe ik ze daar kwijt zal kunnen. Ze blijven er twee maanden hangen.

Ik heb er zin in.