Kijk mijn moeder.
Wat was ze oud. Achtennegentig is ze geworden. Steeds eenzamer, al maar pijn, bijna blind. Zo schuifelde ze door haar kamer. Iedere dag ging ik naar haar toe en dan zat ze voorovergebogen, aan het eind van haar leven bijna dubbelgevouwen in haar stoel omdat ze zo n pijn aan die plekken op haar bibs had. Heel lang was ze altijd vrolijk hoe moeilijk het ook was. Ze hielp me nog zo graag dus nam ik de zakdoekjes van de was mee, die kon ze dan vouwen.
Soms wist ze niet meer hoe het ook alweer moest. O ja, natuurlijk. Is het zo goed.
Tegen Helma zei ze. Elly... nee die komt niet.
Het valt niet mee om oud te worden. Het kan heel lang duren voor er een verlossing is.
Naar bed.. Nee dat wilde ze niet, daar gingen de meeste mensen dood. Maar wat was ze blij en opgelucht toen ze zich uiteindelijk naar bed liet brengen. Dankbaar voor ieder lepeltje water dat ik haar gaf.
Een dag later overleed ze.
Blij en dankbaar ben ik voor alles wat ik van haar leerde. De manier waarop ze in het leven stond.
Ja dat komt zo even naar boven bij al die oude fotootjes en kleine filmpjes die ik in de laatste twee jaar van haar leven maakte. Uiteindelijk heel veel mooie en goede herinneringen om aan terug te denken.
Zucht. Verder, nu al het onbelangrijke opschonen.
