Ik heb toch moeite om te schilderen bij het KWA
A.s. Maandag gaan we tekenen bij de buren in de manege . Ik verheug me daar op want dan heb ik houvast en weet ik wat ik moet doen. Natuurlijk breng ik er niets van terecht, want tekenen is niet mijn sterkste kant en paarden in beweging snel tekenen vind ik het moeilijkst dat er is, maar ik vind het toch leuk om te doen en daardoor merk ik dat mijn oude faalangst me geen parten meer speelt, maar om vrij te werken zoals ik het thuis doe, dat lukt me niet op het KWA. Schilderen wat ik wil en wat ik ermee wil laten zien, was daar ook niet mijn bedoeling dus ga ik wel gewoon door met oefenen en lekker bezig zijn met anderen.
Voor andere dingen schilderen, daar heb ik gewoon mijn eigen omgeving en de rust voor nodig van weglopen, stoppen en weer verder gaan. Er staan meestal meerdere dingen klaar om iets aan te kunnen doen.
Thuis werk ik nu weer verder aan dit doek waar ik in vastliep
Misschien is het wel een hopeloze zaak en gaat er uiteindelijk de witkwast overheen. Dat doe ik wel vaker als het me niet bevalt. Ook dat is loslaten en opnieuw beginnen. En het is verwonderlijk wat er dan weer voor nieuwe dingen in naar voren komen. Het blijft voor mij een kwestie van aandachtig kijken en soms komt er alleen al door te kijken iets naar boven.
Wat het uiteindelijk gaat worden???
Ik weet het ook nog niet hoor.
