Buien

 Ik weet van meer mensen dat ze het hebben. Het is niet lastig hoor en als ik het heb, geef ik er gewoon aan toe maar er is niet altijd tijd voor. Nu is het weer zo'n schrijfbui. Het liefste zou ik over van alles en nog wat schrijven en op de meest ongelegen momenten komen er dingen naar boven waarover ik zou willen schrijven. Bijvoorbeeld als ik onder de douche sta. Dan heb ik plotseling een geweldig onderwerp waarover ik wil schrijven. Als ik dan helemaal klaar ben dan is het idee verdwenen en weet ik niet meer waarover ik zal schrijven. 

Ach denk ik dan. Wat maakt het uit het is totaal niet belangrijk wat ik te vertellen heb. Het zijn alleen maar dingen die zich inijn eigen hoofd afspelen.  Daar zit niemand op te wachtem. En dat vind ik ook niet erg want er is veel veranderd.

Vroeger vond ik het belangrijk als mijn schrijfsels gelezen werden maar die behoefte is er niet meer. Het is gewoon zo leuk om achter het toetsenbord te zitten en op te schrijven wat er naar boven komt.  Meer hoeft niet. 

En dan plotseling komen er toch af en toe reacties en dat is leuk en daar ben ik blij nee. Dank daarvoor.  Alhoewel ik op 'mijn eigen wijze'  de reacties hen gesloten omdat ik daar over dingen schrijf waarover discussie mogelijk zou zijn want er zijn geen twee mensen hetzelfde en geschreven teksten worden nog weleeens anders uitgelegd dan ik bedoel is mijn ervaring daarmee of natuurlijk is het ook mogelijk dat ik niet duidelijk genoeg ben in het verwoorden van de dingen die me bezighouden.. Zo'n discussie heb ik in het verleden geleerd, vind ik zinloos. En daart komt bij dat het gewoon mijn eigen wijze is. Reageren kan altijd toch wel in het antwoord formulier en leuk is dan dat ik inderdaad soms een reactiie binnen krijg.

Ik ben benieuwd wanneer deze schrijfbui weer over gaat en omgezet wordt naar een schilderbui.

Het zou beter een regenbui kunnen zijn. Daar heeft de wereld en Nederland zeker  meer aan. Maar laten we eerst  dapper de extreme hitte tegemoet gaan. 

Ik ben er helemaal uitgeraakt. Waaruit.
Nou, uit het stukjes schrijven in deze blog. Veel vaker ben ik tegenwoordig te vinden op Facebook. En het kan nog korter. door alleen maar fotootjes te plaatsen op Instagram die dan weer makkelijk gedeeld worden op FB. Daar komt weinig schrijfwerk aan te pas.

Op zich niets mis mee want ik vind het leuk om mijn schilderijen en werkstukken te delen en te laten zien. Maar als ik eens even terug blader in mijn Magazijn archieven vind ik het heel leuk om te zien hoe het schrijven mij ook heeft geboeid.

Het blog wordt niet meer zo intensief bezocht en dat vind ik geen probleem. Uiteindelijk doe ik alles wat ik doe omdat ik het gewoon leuk vind en als een ander dat ook vind, prima maar niet noodzakelijk.

Er zijn zoveel onderwerpen waarover ik zou kunnen en willen schrijven. Wie weet, geef ik me daar ooit wel weer aan over.

😀

Nu maar even een schilderijtje op A4 papier delen. 

Schilderen mijn lust en leven

Kwaliteit

Plato roept op tot schrijven en zet meteen een heel waar stukje neer op zijn blog.
http://platoonline.wordpress.com/2014/10/13/we-300-oktober-2014/#comment-9414

Het zet me aan het denken want ik heb er niet zoveel plezier meer in, in dat schrijven op mijn blog, niet zoveel meer als een tijdje geleden. Misschien komt het wel weer terug maar nu denk ik: Wie zit er nu echt op mijn dagelijkse dingen, schrijfsels en hersenspinsels te wachten? Niemand toch. Ook voel ik me niet meer 'verplicht' overal en op alle blogjes te reageren. De kijkcijfers zijn dan ook hard achteruit gelopen en wat maakt het allemaal uit.

Er is de laatste tijd veel gebeurd. Je loopt toch niet te zeuren op een blogje over je pijntjes en de kwaaltjes die onvermijdelijk bij het ouder worden horen. Niet dat ik daar nu dagelijks mee bezig ben ik heb wel wat anders te doen. Maar pijn... daar kom je niet omheen. Gelukkig gaat het nu weer wat beter. Ik krijg extra D vitamine en mijn suikerspiegel is gezakt. Dat scheelt een slok op een borrel en ik zit weer beter in mijn energie alhoewel de werkelijke pijnklachten minder zijn maar niet overgaan.

Ik ben gestopt met 'verplichtingen' buitenshuis en dat geeft meer rust. En wat zo heerlijk is: ik schilder volop, teken, ga naar het open atelier van het KWA, experimenteer met foto's en  ook facebook laat me niet koud.  Daar vind ik weliswaar vluchtige maar toch leuke contacten met familie en bekenden en... heel belangrijk, ik heb meer tijd voor de mensen om me heen. Ja het is wel goed zo.
Moet mijn blogje kwaliteit hebben vraag ik me dan af naar aanleiding van Plato's blog? Ook daar maak ik me niet druk om. Ik wil er gewon lol in hebben en inspiratie komt niet uit de lucht vallen. Net als met het schilderen, je moet gewoon beginnen als je iets wilt doen en dan begint het vanzelf te borrelen. Zoals ik ook nu weer merk bij het schrijven. Wie weet komt er weer een periode van meer aandacht voor "Mijn Magazijn" waar uiteindelijk van alles inpast. We zullen zien.

Nog een plaatje van het Arboretum Wageningen.

Geluk bij een ongeluk

Gisteren heb ik de schilderijen voor de kunstroute opgehangen in de bibliotheek

En nu ik de gordijnen open schuif waar ik achter zat omdat ik al even allerlei dingetjes moest regelen op mijn computer, zie ik dat het prachtig weer is. De regenbuien zijn verdwenen en de grond heeft intussen voldoende vocht voor het groen. Ik denk dat ik maar eens heel snel op moet schieten om te genieten van de zon. Het is toch altijd weer heerlijk als de sombere luchten zijn verdwenen en de boodschappen droog binnengehaald kunnen worden.

Intussen ook nog een nieuw hoedje gekocht. Dat scheelt stukken wanneer mijn ogen uit de zon blijven. Dan kan ik werkelijk beter kijken.

Gister maakte ik ook nog een buiteling. Ik wilde oversteken en dacht dat de achteropkomende auto rechtdoor ging maar hij kwam de hoek om, Had ik de richtingaanwijzer niet gezien? Ik moet echt voorzichtiger worden. Toen ik achteruit wilde stappen verloor ik mijn evenwicht en rolde achterwaarts op de grond. Dat was schrikken hahaha. Gelukkig heb ik me totaal niet bezeerd. Ik merkte alleen gisteravond dat ik spierpijn had, maar dat is ook alweer over. Ik zou door al die toestanden nog gaan denken dat ik oud begin te worden ;-)

Wat een geluk toch bij een ongelukje.

Is dat nou toeval? Ik dacht, snel even een fotootje erbij zoeken en uit honderden fotootjes die ik ooit maakte pak ik meteen deze. Die rechterauto heb ik toch mooi ontlopen, want dan hadden ze me meteen mee kunnen nemen. (grapje) Ik hoop het echt nog een poosje vol te kunnen houden.

Rakesh

Toevallig keek ik in oude documenten en vond deze tekst die ik enkele jaren geleden schreef en toen nog op Weblog publiceerde.

Hij zat op de kledingstandaard aan het voeteneind van mijn bed en keek me aan. Zijn kleine priemende oogjes leken dwars door me heen te boren.

‘Ik heb je lang niet gezien’, zei ik.

‘Dat heb je ervan als je niet oplet’, antwoordde hij arrogant.

‘Heb je goed geslapen?’ voegde hij eraan toe om de pil te verzachten.

Ik keek op de wekker, het was half zes.

‘Jawel, maar veel te kort. Heb jij me wakker gemaakt?’

‘Ik zou niet durven.’

‘Vroeger hoorde ik je nog weleens als je ’s morgens in de dakgoot zat. Je riep drie keer en ik wist dat het goed was. Vanaf we zijn verhuisd ben jij ook verdwenen. Ja, ik weet wel dat dingen veranderen. Maar toch, ik mis jouw gekras.’

Hij schudde wat aan zijn veren en draaide verwaand zijn kop om, streek zijn zwarte pak glad en mompelde: ‘ik ben er altijd, dat zou je nu toch moeten weten.’

Ik knikte bedachtzaam terwijl hij driemaal kraste en wegvloog.

Rust kalmte en ontspanning

Op de balkon in de schaduw is het 28 graden. In de kamer 24 graden, dus ik zit nu een beetje af te koelen achter compie.

Om een uur of drie zijn we even naar de ouders geweest en in hun nieuwe appartement  was het ook behoorlijk warm. Na het bezoekje zijn we in volle vaart met raampjes open naar Appie gereden om een doos ijsjes te halen. Gauw de trap op en in de vriezer. Twee eruit om op de balkon van te genieten. Niet dat ze hard waren nee, van die halfgesmolten ijsjes met chocolade, heerlijk onderuitgezakt in de stoel opeten.

Maar hierbinnen rustig achter compie is het toch wat aangenamer. Als de zon zinkt en het iets koeler wordt zoeken we de balkon weer op en genieten we heerlijk van een zwoele zomeravond.

Geen moeilijke onderwerpen, geen overdenkingen, gewoon aandachtig aanwezig zijn. De zomer nodigt uit tot rust, kalmte en ontspanning.

Lang geleden

Hoofdstuk 1

“Laten we maar hopen en bidden dat ons een oorlog bespaard zal blijven Grietje.”

“Dan zal ik wel hopen en het bidden aan jou overlaten Dien.” antwoordt Grietje lachend en wandelt voorbij met Wim van drie aan de hand en haar jongste dochter Jopie op de arm.

Ze heeft, nadat ze als katholiek meisje met de protestante Willem trouwde, besloten zich niet meer met de kerk bezig te houden. “Twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen”, werd er gezegd door de dominee die na hun trouwen op bezoek kwam, maar ze heeft achter elkaar vier gezonde kinderen gekregen en mocht ze allen behouden, dat is meer dan menigeen kan zeggen.

Ze heeft het er niet altijd gemakkelijk mee, het is zwaar vier kinderen in zes en een half jaar, maar Willem doet er alles aan om te voorkomen dat ze weer zwanger zal worden. Met hem heeft ze het goed getroffen. Je kunt op hem rekenen en hij werkt hard. In de kroeg komt hij nooit. Daarover heeft ze niets te klagen zoals de meeste vrouwen in haar omgeving. De armoede is groot in veel gezinnen en dan moet vader ook nog regelmatig uit het café worden gehaald met alle problemen van dien. Nee, Grietje moet hard werken, maar ze is gezond en heeft het goed getroffen met Willem. Ze kunnen redelijk rondkomen van het sleepbedrijf dat hij runt en Griet werkt ook nog regelmatig op het land. Met de opbrengst kan ze ook zo af en toe nog aan veel  armoede van buren wat tegemoetkomen door een maaltje aardappelen of wortelen weg te geven. Nee aan eten en drinken komen ze niets tekort.

Haar schoonvader is drie jaar geleden, na de dood van zijn vrouw bij hen in komen wonen. Hij verzorgde zichzelf niet meer en ook hij  vluchtte in de drank. In het begin hielp hij Willem nog wel met de werkzaamheden, maar dat was al snel afgelopen en als hij maar even kans zag greep hij toch naar de fles. Gelukkig hebben ze nu twee knechts anders zou Willem het echt niet allemaal aankunnen. Het is hard werken. Er werd familie beraad gehouden. Grootvader trok bij hen in. Els, de enige zus van Willem beloofde Grietje met raad en daad bij te staan. Je kon die man toch niet laten verkommeren. Hij studeerde lang geleden voor dominee. Nog dagelijks leest hij in de bijbel. Wat hij daarmee moet vraagt Griet zich niet meer af en de kinderen moeten later zelf hun weg maar vinden. Willem heeft besloten ze niet te laten dopen, zij vind het best.

Toen ze zwanger werd van Jopie zou de drukte haar bijna teveel worden. Er moet hard gewerkt worden op het land, in de huishouding en ook de klanten moet ze regelmatig te woord staan en proberen het geld dat ze moeten betalen binnen te krijgen. De kinderen hebben haar aandacht nog volop nodig. Nu haar oudste, Anske acht jaar is, kan ze af en toe wat uit handen van haar moeder nemen. Jan van zes gaat naar school. Griet mag dan gezond zijn, maar af en toe heeft ze zware hoofdpijnen. Haar schoonzus Els komt regelmatig naar haar toe om wat bij te springen, want ze komt nog weleens tijd tekort.

Maar vandaag is er zoveel rumoer, ze neemt de tijd er even van en  wandelt langs de rijen mensen die op de stoep voor haar deur staan in de richting van de kazerne. Het is een drukte van belang op straat. Aan de zuidkant tegenover de legerplaats woont haar schoonzus met man en kinderen. Ze kreeg vier jaar geleden een tweeling. Het kleine bovenhuis was meteen vol bedenkt Grietje zich en op haar mooie gezicht verschijnt een glimlach die haar ogen doen twinkelen.

Het is warm en ze zet Jopie op de grond. Ze kan best even aan haar hand meelopen, maar na een klein eindje vraagt het kind alweer om gedragen te woorden en hangt aan haar rokken. Ze is ook nog zo klein en tussen al die mensen op straat heeft ze weinig uitzicht. Grietje pakt haar weer op en wandelt verder.

 Vrouwen en werkeloze mannen in de straat vertellen elkaar over hun zorgen en de politieke ontwikkelingen met de dreigende oorlog voor de deur. 500.000 mannen zijn gemobiliseerd en trekken naar strategische plaatsen. De bevolking,maar ook het leger, is niet op de hoogte waar de Duitse invallen plaats zullen vinden. Het is de vraag of de legers ook door Nederland trekken om Frankrijk binnen te vallen. Voor de burgers zijn er ook nog andere problemen die de buurtbewoners bezighouden. De mobilisatie heeft veel jonge mannen bij hun ouders en gezinnen vandaan gehaald. Komen ze weer heelhuids thuis en wanneer? Veel jonge burgers zijn opgeroepen om de neutraliteit van Nederland veilig te stellen. Of dat zal lukken is de grote vraag. Wat zullen de gevolgen zijn van een geweldsuitbarsting? De onzekere toekomst en de toch al schrale levensomstandigheden die door het wegvallen van jonge mannen nog problematischer zijn geworden zijn onderwerpen van gesprek.

Jopie kijkt vanaf de veilige plek op haar moeders arm nieuwsgierig om zich heen. Ze neemt de drukte met grote ogen vrolijk in zich op. Er komen regelmatig colonnes soldaten met groot materieel door de straat.  Griet wandelt de weg af langs het hek van de kazerne in de richting van de Klarendalseweg. Achter de afzetting van het militaire terrein is het een drukte van belang.

Aan de overkant met zicht op alle drukte woont haar schoonzus. Griet trekt aan de bel, pakt zonder te wachten op een reactie het touwtje uit de brievenbus om de deur open te trekken. De trap naar boven is smal en steil, Wimpie klautert voor haar uit naar boven. De tweeling Joke en Es staan hen al springend van blijdschap bovenaan de trap op te wachten. De grote windgong die in de gang bovenaan de trap hangt, rinkelt zachtjes als Griet erlangs gaat.  Om de grote tafel in de kamer staan de  vierhoge stoelen. Ze vullen bijna de hele kleine kamer. Voor de beide opengeschoven ramen staan nog twee extra armstoelen in dezelfde steil als de vier eetkamerstoelen om de tafel.  Op de kachel die in de zomer niet als warmtebron dienst hoeft te doen, staat een pot thee onder de theemuts. Els zit rustig voor het ene raam haar haren keurig samengebonden tot een knot in haar hals, evenals Grietje. Ze kijkt uit op de ingang van de kazerne aan de overkant.

 “Dag Els.”

“Dag Grietje”, terwijl ze Jopie op de grond zet, gaat ze tegenover Els aan het andere  raam zitten. De kinderen zijn meteen samen aan het spelen.

“Leuk dat je even aan kunt komen. Wat een toestanden Griet. Kon je wel vrijmaken,” vraagt Els.

“Ik heb het er even van genomen, eigenlijk had ik naar het land gewild. Er zijn aardappels die de grond uit moeten, maar morgen zal dat hopelijk ook nog kunnen. Ik verwacht niet dat het morgen zal stortregenen. Dan kan ik de scha wel weer inhalen.

“Zal ik morgen wat boodschappen voor je meenemen als ik naar je toekom?” 

“Dat zou fijn zijn, ik ben bijna door de zeep en koffie heen. Ik stuur Anske wel naar de boer voor de melk. Zal ik even wat opschrijven. Als je dan wat later op de morgen komt, wanneer ik terug ben van het land dan kun je meteen weer een maaltje aardappels meenemen.”

“Dat komt goed van pas Griet.”

Het kleine bovenhuis van Els en Johan kon geen plaats bieden aan haar vader. Griet heeft wat meer ruimte en maakte een kamertje voor hem vrij. Jan slaapt nu onder de trap naar en heeft daar een mooi plekje gevonden. Els begrijpt wel dat het niet eenvoudig is voor Griet de oude man ook nog in huis te hebben met de vier kinderen, de drukte van het bedrijf, de twee knechten van Willem, die altijd en waarvan de jongste ook nog mee-eet en op de hooizolder bij Grietje slaapt. De oudste brengt zijn avonden en nachten bij vrouw en kinderen door. Meestal krijgt hij nog wat van het land mee van Griet voor het gezin thuis. Els  staat altijd klaar de taak van haar schoonzus iets te verlichten voor zover dat mogelijk is.

 Aan beide binnenzijde van de opengeschoven ramen hangt een spionnetje waardoor ze  ook nog naar achteren de weg af kunnen kijken terwijl hun gebabbel de kamer vult. Wim is bij Griet op schoot gekropen en laat zijn nichtjes en zus voor wat ze zijn. Hij vindt de beweging op straat en achter de hekken van de kazerne indrukwekkend genoeg om stilletjes toe te kijken.  Af en toe komen de meisjes bij hen voor het raam staan om naar de drukte te kijken.

“Ik kan niet zolang blijven, want over een halfuurtje komen Jan en Anske alweer uit school. Willem is onderweg met de knecht vanaf de steenoven aan de overkant van de Rijn. Hij moest vandaag stenen rijden naar het Sonsbeekkwartier. Ik hoop dat hij goed de schipbrug overkomt. Het zou me niet verbazen dat hij daar problemen krijgt met al die soldaten op de weg.” 

 “De tijden zijn niet best. We mogen blij zijn dat onze mannen nog steeds aan het werk zijn, maar dat kan goed anders worden. Er lopen er al genoeg aan de straat, er zijn ook zoveel werkelozen.  Wees maar blij dat Willem een eigen sleepbedrijf heeft Griet. ”

Een bezorgde rimpel verschijnt op Els’ voorhoofd.

“Ach Els, we veranderen niet zoveel aan al die omstandigheden en moeten het maar nemen zoals het komt. Voorlopig kunnen we alle monden nog vullen en dat kan lang niet iedereen zeggen.”

“Maar Griet, het is toch verschrikkelijk dat er weer zoveel jongens de oorlog ingestuurd worden. Al die arme ellendige toestanden. Als dat uit de hand gaat lopen, wat gebeurd er dan en moeten onze mannen dan ook nog de oorlog in? Ik houd mijn hart vast.”

Els schenkt de kommen thee nog eens vol en geeft de kinderen een beker melk.

“Ja dat is verschrikkelijk Els, wat dat betreft ben ik blij dat mijn jongens nog klein zijn, die angst hoef ik er gelukkig niet bij te hebben, maar er zijn zoveel ouders en vrouwen die nu in de ellende zitten. En wie weet wat ons nog boven het hoofd hangt.”

“We kunnen niet meer doen dan afwachten Grietje. O ja, nu je er toch bent,  ik heb nog wat kleding liggen waar de meisjes uitgegroeid zijn voor Jopie, zal ik het je meteen meegeven of zal ik het morgen meebrengen.”

“Heb je het klaarliggen?”

“Ja het zit al in de tas, wil je hem meenemen.”

“Nee Els, nu maar even niet. Met Jopie erbij, ze loopt echt nog niet het hele eind terug naar huis.”

Na verloop van tijd besluit Grietje naar huis terug te wandelen. Ze zet Wim op de grond  en staat op.

“Kom Jopie, Wim, we gaan maar weer eens op  huis aan.”

Ze pakt Jopie op van de vloer waar ze druk doende is met haar nichtjes, de pop en een houten poppenwagentje..

“Tot morgen Els en doe de groeten aan Johan.”

“Dag Griet, tot morgen en groet Willem.”

Bovenaan de trap, op de arm van haar moeder, steekt Jopie haar handjes uit en aait langs de gong. Tot groot plezier van de tweeling die hen uitgeleide doet. Het is hen onmogelijk bij de gong te komen, daar zijn ze veel te klein voor. Jopie schatert van het lachen op de mooie tonen van de lange holle buizen en tovert daarmee een glimlach op het gezicht van Grietje. Wim komt achter Grietje de trap af. Grietje houd hem goed in de gaten, ze wil voorkomen dat hij valt. Hij heeft nog zulke kleine beentjes gaat, daarom gaat hij op zijn kontje naar beneden en dat is wel zo veilig. Beneden gekomen moet Jopie nu toch op haar eigen beentjes proberen terug te wandelen maar als Grietje vermoedt dat ze te laat thuis zal komen voor de andere kinderen, gaat het haar te lang duren. Ze neemt  het meisje weer op haar arm en wandelt terug naar huis waar het werk weer op haar wacht.

Ze zitten met zijn achten voor de maaltijd rond de grote tafel die op de geschrobde stenen vloer in het midden van de keuken-huiskamer staat. Gelukkig is vader op tijd de brug overgekomen. De laatste vracht heeft hij nog weg kunnen brengen. Thuisgekomen, heeft hij het paard afgetuigd en op stal gezet terwijl de knechts de wagen in de schuur rijden. Piet is met een maaltje wortelen op weg naar huis gegaan. Moeder zit bij de achterdeur die toegang geeft tot de binnenplaats achter het huis en de stallen met de schuur als de klink van het bovengedeelte van de dubbele deur langzaam naar beneden zakt en open wordt gestoten. Er komt een groot paardenhoofd van de schimmel over de onderdeur kijken. Jacob, de jonge knecht schiet in de lach.

“Je verwent dat beest teveel, daar kom je niet meer vanaf Griet,” zegt vader. “Hij slaat geen dag meer over.”

Griet komt overeind en neemt een lepeltje suiker uit de pot die op tafel staat en legt het op haar vlakke hand. Met zijn grote tong en lippen likt hij de zoete traktatie op.

“Hij heeft het wel weer verdiend Willem,” lacht Griet terwijl ze het grote hoofd weer terug duwt en de deur sluit.

De kat weet het al precies en loopt onder de tafel om Anskes benen te draaien. Als er een stukje vlees bij de maaltijd is stopt ze het hem stiekem toe. Ze houdt niet van vlees. Maar vandaag heeft poes pech het extra hapje zit er niet aan. Moeder is al klaar met het eten. Ze gaat alweer aan het werk en dan is het Anskes beurt. Ze vindt het maar niets, dan moet ze natuurlijk weer haar zusje voeren, want die schiet maar niet op met eten. Van haar wordt verwacht dat ze Jopie voert, want als iedereen allang klaar is, zit Jopie nog met een mond vol en is haar bordje nog lang niet leeg. Als ze zelf haar eten allang op heeft zit ze nog met Jopie haar hapjes te voeren. Die blijft eindeloos met iedere hap in haar mond zitten. Een hekel heeft ze daaraan. Vroeger zat ze ook al met Jopie en het flesje op haar schoot.

Gelukkig, moeder neemt nu zelf Jopie op schoot en Anske mag met Jacob, mee naar de weilanden achter het huis voorbij de kazerne waar het paard naartoe wordt gebracht, maar dan moet zij op de terugweg wel meteen even doorlopen naar de boer om melk te halen.

Vader haalt het paard weer van de binnenplaats en met een grote zwaai tilt hij ook Anske op de rug van het paard. Met Jacob aan de teugel gaat ze de poort uit naar de weilanden. Dat is toch veel leuker dan Jopie voeren. Met een blij gezichtje komt Anske thuis en dan is Jopie gelukkig al uitgegeten en ligt in haar bedje. 

Veel apen maar geen Artis

Ja, laten we naar Artis gaan!
Is het niet een beetje te warm, zullen we het uitstellen, misschien is het morgen wat koeler?
Nee, laten we toch maar gaan want nu vandaag heb je vrij genomen en anders moet je het weer omgezetten.
En zo stapten we vanmorgen in de trein op weg naar Amsterdam. In Utrecht moesten we overstappen en daar bleef de trein staan. De machinest deelde mee dat er iemand onwel was geworden en er moest op een ambulance gewacht worden. Even later raadde hij ons aan een andere trein naar Amsterdam te nemen. Iedereen spoedde zich naar buiten, Wij hadden het niet zo goed kunnen verstaan, want er zat een vader met een klein jongetje voor ons die nogal veel herrie maakte. We renden gewoon met de horde mee. Ja gelukkig, daar zaten we dan in de volgende trein. Maar plotseling viel me een schermpje in de trein op,  "deze trein gaat naar Den Haag". Rennen, we zitten in de verkeerde trein. Uiteindelijk hadden we de goede trein te pakken. Die zat bomvol want wij waren op het nippertje en we moesten staan. Een aardige jongen maakte een plaatsje voor me vrij. Gelukkig ik mocht zitten. Ze bestaan dus toch gewoon, die aardige jonge allochtone mannen die een oud mens als ik een zitplaats gunnen.
In Amsterdam hobbelden we het Centraal station uit op zoek naar lijn 9. Er stond nergens aangegeven welk spoor we moesten hebben. En warm dat het was, warm!
Ik sprak iemand aan met een outfit dat me aan een chauffeur of conducteur deed denken en jawel; ik had beet. "Nee het staat niet aangegeven mevrouw. Er rijdt geen enkele tram. Er is er een uit de rails gelopen. Als u rechts en dan links en dan weer....kunt u met de huppeldepup naar ...en dan moet u uitstappen bij... en dan ff lopen...."
We hebben toen maar van de nood een deugd gemaakt en zijn vol goede moed Amsterdam ingewandeld en zagen Damrak, De beurs van Berlage, Rokin, Kalverstraat. Begijnenhof, de Dam, Rembrandtplein, Spui, Thoprbeckeplein Heregracht en wandelde daarna terug. We kwamen thuis met honderden foto's vermaakten ons kostelijk en nu lig ik voor pampus achter de computer.
De beste  foto's komen er hier of op http://ellyvandoorn.wordpress.com/  vandaag of morgen wel achteraan.

Hier vast een voorproefje.

Evacuatie 1944

Om de beurt stappen ze bij verschillende boerderijen uit. Daar staan ze dan. Met de kinderwagen en de weinige spullen die ze hebben wandelen ze over de oprit langs de greppel en de hoge peppels in de richting van de boerderij. Er is geen mens te bekennen. Vertwijfeld kijken ze om zich heen. Aan de linkerkant voor ze de boerderij bereiken, is een varkensstal. De deuren van de grote deel rechts van de varkensschuur zijn in hun looprichting. Daarachter gaat de boerderij schuil. Wat zullen ze doen, doorlopen om de deel heen waar misschien het woonhuis is of op de deel gaan kijken, misschien is daar iemand? Ze durven toch niet zo goed door te lopen en besluiten  de grote onderdeur van de deel open te maken. Ze kijken in een grote donkere ruimte. De koeien lopen ergens verderop in de wei. Alleen het paard staat in een apart hok om de hoek van de  ingang. Hij hinnikt even als ze binnenkomen. Ze wachten niet wetend wat te doen en overleggen om toch maar om de boerderij heen te lopen naar de andere kant.

Maar dan gaat er achterop de deel een deur open en komt de boer te voorschijn.

Lees verder

Saaie boel

Communicatie.
Ik vind dat toch zo moeilijk. Goed schrijven zodat het niet voor verkeerde interpretatie vatbaar is.

Bijvoorbeeld als ik schrijf dat ik verschillen belangrijk vind en het ook interessant vind om ze als zodanig te herkennen, te benoemen en te onderzoeken, wil dat nog niet zeggen dat ik niet blij ben met alle overeenkomsten die we als mens hebben. Die zijn er natuurlijk ook. Maar door de verschillen is er een grotere keuzemogelijkheid.

Ik beweer dat je niet alles op één hoop kunt gooien, voor wat betreft spiritualiteit en dat niet alles wat hetzelfde lijkt, ook hetzelfde is en dat ook de uitkomsten niet hetzelfde zullen zijn. De wegen in spiritualiteit zijn niet allemaal hetzelfde en het lijkt mij vrij logisch dat het dan ook niet allemaal tot hetzelfde resultaat leidt. Het universum is zo oneindig en divers en wij zien maar zo'n klein stukje.  Waarom zou op een gegeven moment in de eeuwigheid alles hetzelfde worden? Waarom zou dat ook nodig zijn?
Eén ding lijkt me zeker, alle mensen willen gelukkig zijn en gaan hun weg op eigen manier om dat geluk te bereiken. Maar iedereen heeft een andere definitie van geluk en zal dus ook een andere invulling aan het leven geven. Die stelling lijkt me toch algemeen aanvaardbaar.

Met spiritualiteit is het niet anders. De een wil naar de hemel, de ander wil naar het Walhalla, de eeuwige jachtvelden of misschien wil er wel iemand volmaakt worden en er schijnt ook nog een hemel te zijn voor martelaren. Je kunt gewoon meer inzicht willen krijgen, licht op je pad of terugkomen als een bodhisattva
 (bo - dhi` satt - va, sabskriet woord, wordende boeddha, heilige die zijn verlossing uitstelt om anderen te helpen)
je kunt ook nog een Boeddha worden, wie weet. Zo zijn er vele spirituele mogelijkheden, slechts één ding staat vast. We leven allemaal op een andere manier en hopen daarmee de resultaten te bereiken die we als heilzaam zien.

Ik vind het net zoiets als boodschappen doen. We willen iets halen wat we denken nodig te hebben en gebruiken daarvoor het meest geschikte vervoermiddel. De fiets, de auto, een boodschappen karretje en we halen dat wat we hebben willen. Maar je kunt niet zeggen dat de vervoermiddelen allemaal hetzelfde zijn evenmin als de boodschappen die we in huis willen halen. En toch mag iedereen zijn eigen hulpmiddelen gebruiken en zijn eigen boodschappen in huis halen met verschillende resultaten. En als je wilt weten hoe je het best kunt bereiken wat je wilt en baat hebt bij de boodschappen voor je gezondheid en het milieu, misschien wil je dan wel meer weten van de producten of vervoer middelen die je gebruikt en welke gevolgen het gebruik heeft voor je lijf en je omgeving.

Nou, zo zie ik ook de werking van spiritualiteit. Je kunt verschillende wegen bewandelen met verschillende
resultaten, het liefst die bij jou passen. Maar je kunt niet zeggen dat alles hetzelfde is. De wegen zijn verschillend, de vervoermiddeln zijn niet hetzelfde en de resultaten zullen ook anders zijn.
De geest heeft evengoed zijn boodschappen en vervoermiddel nodig. Welke middelen je hoe en waarom gebruikt dat bepaal je zelf en zoek dan het beste dat bij je past als je er iets mee wilt. En wil je er niets mee? Nou ja, we leven toch in een vrij land.
Maar nogmaals
Niets is hetzelfde zo werkt de stof zo werkt de geest. Er is, voor zover mijn logica werkt niets hetzelfde ook de uitkomsten niet. (Totdat iemand een ander plaatje logisch maakt) Het zou een saaie boel worden.

Maar een vraagteken zet ik als we denken dat we het zelf allemaal zo goed in ons eigen gevoel kennen en weten. Misschien jij wel, maar er zijn met grote overtuiging heel wat misstappen begaan in de geschiedenis  door mensen die met grote overtuiging veel leed aanrichtten.
FF checken aan wat wijzen erover zeggen en of je handelen en geest wel vriendelijk en liefdevol is, is nooit weg. En gelukkig doen wij dat natuurlijk wel. {;-) Dat zijn dan weer die mooie overeenkomsten die we in elkaar kunnen herkennen.

Ze lijken allemaal op elkaar en er is er niet één hetzelfde.

Lang leve de eindeloze verschillen.

Niet te ontwijken.

Het is heel belangrijk te weten wanneer het moment daar is om niet langer aandacht te schenken aan dingen die onze geest verstoren. Maar als we alleen maar om weten te gaan met bepaalde zaken door ze te ontwijken, blijft onze spirituele praktijk gebonden aan strikte grenzen.

Lam Thubten Yeshe, Een introductie in tantra.


Het is vaak onmogelijk om dingen die onze geest verstoren te ontwijken. De omstandigheden kunnen we niet naar onze hand zetten want soms is er geen kruid tegen gewassen, maar we kunnen er wel mee leren omgaan. Dus op het moment dat ze er zijn is de tijd gekomen er mee om te leren gaan.


Daar heb ik de laatste dagen vaak over na kunnen denken en mijn aandacht op gericht. 
Het leren omgaan met alles dat er op mijn pad komt valt onder moeilijke omstandigheden niet mee. Ik kan dan boos worden of uit mijn dak gaan, maar dat lost niets op. Toch is het juist in lastige of pijnlijke perioden mogelijk me  bewust te zijn van wat er is en wat ik voel door middel van de rust in de geest te bewaren en aandachtig te blijven. Ook is het mogelijk mijn geest te richten op dingen die voor mij heilzaam zijn. Dat is in  mijn geval bijvoorbeeld de helende  Tara  die een manifestatie is van mijn eigen helende energieën en ik zou me ook iets in een christelijke context voor kunnen stellen. Dat brengt rust in de geest en heeft een goede werking. 
Soms lukt dat niet maar door me ook daar bewust van te worden  en te weten dat het moeilijk kan zijn en dat te aanvaarden zonder het af te wijzen, waren er de afgelopen dagen ook heilzame oefeningen voor de geest. Het zette me steeds weer op mijn voetjes terug.


En dan ben ik er van overtuigd dat de dingen niet gebeuren OM ervan te leren, maar als ze er dan toch zijn KAN ik ervan leren. Want alle dingen zijn er nu eenmaal gewoon en alles kan ook mij overkomen.


Er was dus gewoon werk aan de winkel. Soms gaat dat gepaard met een pijnlijke maar, op de juiste manier gebruikt, een heilzame zeis.


Voorlopig kan ik er weer vreugdevol tegenaan al is het nog niet helemaal over. Maar de tijd zorgt ervoor dat niets hetzelfde blijft, Gelukkig.

Oorlog.

September  1944 – mei 1945

Parachutisten landen op de heide bij Ede. In Oosterbeek wordt zwaar gevochten. 

Op 18 september met in de verte het hoorbare oorlogsgeweld kondigt de baby haar komst aan. Een moeilijker tijdstip is nauwelijks te bedenken. Geen hulp of dokter in de buurt. 

"Vraag maar aan de bovenbuurvrouw of ze Moeder kan halen," vraagt. Carla aan  haar man die merkbaar nerveuzer wordt.

lees verder

Ik zou willen dansen

Ik ga in september, net als de kinderen naar school. Ik ben ingeschreven voor de moedermavo, de volwassen educatie.  Van de uitkerende instantie krijg ik toestemming omdat het mijn kansen op de arbeidsmarkt vergroot. Ik kan beginnen in de tweede van de drie klassen, want ik vermoed dat er nog veel informatie is blijven hangen van de twee klassen ULO die ik als kind volgde. Zes vakken zijn verplicht voor een volledig diploma. Er kan ook per vak gestudeerd worden maar ik besluit het groots aan te pakken in de hoop snel een baan te vinden om in mijn eigen kosten te kunnen voorzien. Ik wil ook graag een creatief vak doen en besluit handvaardigheid  als zevende vak op mijn lijstje te zetten. Dat zal me ook goed van pas komen in mijn zelfstandig bestaan.  Ik ben enthousiast en popel van verlangen om te beginnen.

Het is donderdag, Peters kroegdag. In de namiddag belt mijn moeder me op. Ze klinkt bezorgd.

Lees verder

Uit:

Als de hemel valt.

O was ik maar normaal geweest.

Dan was ik waarschijnlijk niet vannacht om drie uur wakker geworden om een oplossing te zoeken voor het laatste schilderij dat maar niet goed wil worden. Nu zit ik achter de computer om daar een verhaaltje over te schrijven over mijn abnormaliteiten, terwijl ik beter terug naar mijn bed kan gaan. Zo vroeg in de ochtend om half zeven zou ik nog best een uurtje kunnen gaan slapen.
Maar goed er ligt weer een hele dag voor me en er is nog zoveel te doen. Niet dat het allemaal belangrijk is. Wat dat betreft is naar bed gaan even belangrijk want vanmiddag val ik natuurlijk om van de slaap. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb dan graaf ik dat tot op de bodem uit om de vinger erachter te krijgen. Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar de drijfveer en de nieuwsgierigheid om te weten hoe dingen functioneren zit diep geworteld.
Natuurlijk wil ik dat ook helemaal niet veranderen, want ik vind het een soort van noodzaak dingen die me boeien te leren kennen en herkennen. Het leven zelf. Weten hoe het werkt in het doen en laten van alle handelingen. Hoe mijn gewoonte patronen en mijn zintuigen al mijn reacties beïnvloeden vind ik heel bijzonder.
Mijn zoon zei ooit tegen een vriendje die hij mee naar huis nam: 'Mijn moeder is een beetje vreemd hoor'. Toen ik dat hoorde moest ik wel even lachen. Eigenlijk kwam ik er toen achter dat er toch heel wat vreemde mensen op de wereld rondlopen, want heb je wel eens een normaal mens ontmoet? Nou ik niet hoor.

Verlichting??

Toch nog een blogje.
Een aardige anekdote over een Tibetaanse  monnik die ik ooit eens een keer hoorde van Gelek Rimpoche, vrij naverteld om zelf een beetje af te kikken  :-).

De monnik had maanden in een grot op de berg gezeten, die was ingericht voor de mogelijkheid tot meditatie, eten en drinken. Al die tijd had hij onder heel primitieve omstandigheden geleefd. De bewoners uit het dorp beneden kwamen regelmatig met wat gaven naar boven en zo overleefde hij. Het was een goede tijd geweest. En er was een grote rust en blijdschap over hem gekomen vanuit zijn diepe ervaringen en overdenkingen. Natuurlijk was het de bedoeling dat hij naar het klooster terug zou gaan om daar zijn dagelijkse taken weer op te pakken, maar hij zou er niet rouwig om zijn geweest nog langer in retraite te verblijven. Het voelde zo goed en vertrouwd alles in zichzelf te leren kennen en ervaren en de diepzinnige dharma leringen te overdenken. Nu was het tijd terug te keren in de bewoonde wereld.
Hij wandelde lichtvoetig de berg af naar het dorp in het stralende voorjaars licht. De zon scheen warm op zijn rug. In de grot was het koud geweest en hij had heel spaarzaam met brandstoffen om moeten gaan. Het was hem zelfs overkomen dat hij zich met veel moeite  uit de sneeuw had moeten graven. Gelukkig ging de deur  naar binnen open, anders was hij niet zeker van zijn overleving geweest.
In het dorp werd hij met open armen ontvangen. De bevolking wist van zijn retraite en de beëindiging daarvan. Ze verwachtte toch min of meer wel een verlichte monnik te kunnen ontvangen. Er werd een feest georganiseerd. De traditionele torma's en tsogofferanden voor de Puja werden klaargezet en de komst van de monnik afgewacht. Iedereen was in bovenste beste stemming. Tijdens de rituelen werden onder gezang de  heerlijkste broden,  koeken drank en lekkernijen van de tsog uitgedeeld.

De moderne tijd had ook zijn intrede gedaan in het Tibetaans dorpje en na de rituele gezangen pakte Ugine zijn kleine transistor radio en schalden de Chinese muziek door de ruimte. De monnik zat vlak naast de jongen en keek verwonderd op. Zo ver achter de Himalaya's  werd je daarmee niet zo snel geconfronteerd al wist hij wel van het bestaan van veel moderne apparatuur.  De muziek was niet bepaald een streling voor zijn oor.  Na de stilte van de grot en het ingekeerde leven was het bijna onverdraagzaam. Hij vroeg Ugine vriendelijk het radiootje wat zachter te zetten.
Maar Ugine oren waren gewend aan deze klanken en hij genoot ervan. Hij draaide het knopje nauwelijks lager en de monnik vroeg hem een tweede keer het geluidsniveau te verlagen. Ugine hoorde hem niet eens. De Monnik voelde hoe zijn emoties getrikkerd werden en zijn hoofd werd roder en roder. En dat was niet van het vroege lentezonnetje. Hij kon de harde klanken van de Chinese muziek waar hij ook zoveel ellende van meegemaakt had niet langer meer verdragen  Toen hij Ugine voor de zoveelste keer vroeg het radiootje wat te dempen en het kind niet reageerde brak er plotseling iets. Hij rukte het radiootje uit de handen van het kind en met een reuze zwaai belandde het in duizend stukjes in de hoek van de kamer.

Uitdelen van de tsog

Met losse handen

Met losse handen
en zwart pak
waggelend in de koude
januarizon
terug het verzorgingshuis in.

Carolientje

Marleen hoorde gerommel in de keuken. Was het kind al op? Ach ja natuurlijk, Ze moest weer in slaap zijn gevallen. Ze raakte er zo aan gewend dat ze zich zo goed zelf wist te redden. Ze kon haar eigen boterham en drinken al maken. Ook was ze groot genoeg om zelf naar school te gaan. Ze kon zelfs in de lift al bij het knopje van de 11^de verdieping komen en haar ophalen uit school hoefde ook al niet meer te doen. Ze draaide zich om in haar warme bed. De dag was weer begonnen en wat moest ze zo vroeg op? Ze had toch geen plannen voor vandaag. Of zou ze vanochtend bij het arbeidsbureau gaan kijken of er een vacature was?

Carolientje at in stilte haar broodje en kleedde zich aan. Ze kon nog niet in de spiegel van de badkamer kijken, maar in de hal hing een heel grote spiegel waar ze zich helemaal in kon zien. Haar lange blonde krullen waren altijd een wanhoop. Die kreeg ze nooit goed in de paardenstaart. Ze stapte op het krukje om de borstel van het schapje in de badkamer te pakken en wandelende al borstelend naar haar evenbeeld in de hal.

Au! het lukte vanmorgen echt niet. Zou ze mama vragen haar te helpen?  Nee, toch maar niet. Dat zou ze vast niet leuk vinden en dan begon ze misschien te mopperen. Nog maar even doorzetten met die borstel. Maar wat ze ook probeerde, ze kwam er niet doorheen. Er zat zo’n vreselijk dikke klit in. Natuurlijk, ze wist wel een oplossing. In de la lag de schaar, ze zou die dikke knoop er gewoon uitknippen dan had ze er geen last meer van. Gewapend met de schaar ging ze voor de grote spiegel staan. Kijk, daar zat hij. Netjes probeerde ze het warrige bosje van de andere haren te scheiden en zette de schaar erin. Zo dat was klaar. Kijk, nu ging het veel beter. Even later waren haar haren keurig in het elastiekje bij elkaar gebonden.

Ze legde de schaar netjes terug in de la en trok haar jasje aan.

Het was nog donker buiten toen ze over de galerij naar hal wandelde om op het knopje van de lift te drukken. Wachten duurde altijd zo lang, maar als ze eenmaal binnen was stond ze zo beneden. Misschien kon ze even met Astro knuffelen, die kwam ze vaker onderweg tegen.

Halverwege stopte de lift. Een grote hond stak zijn neus door de opening gevolgd door een zwaarlijvige buurman. De hond herkende haar onmiddellijk. Zijn staart zwiepte vrolijk heen en weer en moeiteloos legde Carolien haar armen om zijn nek. Ze was stapel op honden.

Al babbelend liep ze met de buurman naar de overkant van de weg. Ze moest goed uitkijken, maar nu kon ze dat rustig aan de buurman en Astro overlaten. Er werden veel kinderen naar school gebracht met de auto. Bij school gaf ze Astro nog een aai en buurman verdween in de richting van de uiterwaarden. De kinderen van groep vijf verzamelden zich in het klaslokaal.

Computertaal

Het is alweer een paar jaar geleden dat ik met mijn jongste kleinzoon aan de grote tafel zat.
Er lag een stapeltje papiertjes en hij had een autootje naast zich staan.
"Oma, zullen we elkaar briefjes schrijven?" vroeg hij "en dan stuur ik ze je met de auto toe."
Ja, het zijn moderne tijden en we hebben een auto tot onze beschikking.
"O.K."zei ik, "begin jij maar."
Zo ontstond er een briefwisseling. Hij vouwde 'de brief' heel klein op, stopte het in het autootje en reed hem over de tafel naar me toe.
Ik vouwde hem uit en schreef een antwoord. Zo waren we een tijdje bezig en bedachten steeds nieuwe onderwerpen.

Opvallend vond ik de vele briefjes die over de computer gingen.
Dit is er één van. Die computerkwartjes vallen eerder dan die van de Nederlandse taal. :-)


Ach de tijd gaat snel en ik denk dat hij nu zelf ook zal staan te kijken van zijn spelling toen.

Vannacht komen ze hier weer eens samen slapen na de verjaarsmiddag van hun oom, mijn oudste zoon. En als er nog tijd is gaan we met de kerstboom aan de gang.

Krishnamurti

Plato vroeg mij

Gelooft de Theosofische Vereniging nog steeds in de wederkomst van de Maythrea of was dat iets van vroeger? 

Daar is mij niets van bekend Plato.  In ieder geval komt het dacht ik niet van de oprichtster H.P. Blavatsky of van haar Boeddhistische leraren.

Zo ja, wat is het leidend kenmerk van die TV nu? 

Op deze vraag kom ik later nog weleens terug. 

Wat vind jij van het afwijzen van alle navolging door K?

Daarover het volgende:

Krishnamurti.

Werd door Annie Besant en Leadbeater in India, de leiders van de toenmalige Theosofische vereniging na het overlijden van H.P. Blavatsky, als kind herkend. Leadbeater die helderziende kwaliteiten had herkende in hem een persoonlijkheid waarin weinig of geen ego aanwezig was. Ze namen hem onder hun hoede en hij ontwikkelde zich tot de persoonlijkheid die wij nu kennen.

Hij werd door beiden naar voren geschoven als de nieuwe wereldleraar, en de orde van de ster werd opgericht. Na verloop van tijd wendde Krishnamurti zich daar vanaf. Hij vond dat iedereen zijn persoonlijke weg moest gaan en dat alle imitaties van guru’s door de volgers, niet op zijn plaats waren en sloot geen enkele leraar uit, ook Jezus en Boeddha niet. Hij besloot die plek in zijn verdere leven niet (meer) in te nemen. Hij verbrak zijn relatie met de Theosofische vereniging, maar zette toch zijn hele volgende leven in om via ‘talks’ in volle zalen een dialoog met zijn publiek aan te gaan en in privé gesprekken met verschillende personen.

Voorop in zijn ‘talks’ stond altijd dat hij geen navolging wenste, maar iedereen uitnodigde met hem mee te denken. En niet alleen mee te denken, veel noodzakelijker was het om aandachtig te zijn. Hij wees alle autoriteit op spiritueel gebied af, alle tradities en stromingen, want in een tijd met zoveel dreigingen, oorlogen en onrust hadden ook die geen uitkomst gebracht. Hij sprak puur tot het individu over aandacht, oplossen van conflicten en tegenstellingen in de mens zelf. Het zijn prachtige diepgaande gesprekken waarvan je veel op kunt steken. En wanneer je er echt mee gaat werken kan er een heel ander beeld ontstaan en kan je leven een diepere betekenis krijgen.

Ik persoonlijk sta voor honderd procent achter zijn inzichten.

Toch wil ik er graag wat kanttekeningen bij plaatsen. Laatst hoorde ik dat een van de mensen die hem zeer nabij stonden  ooit een zelfde soort opmerking gemaakt heeft.

Krishnamurti sprak vanuit zijn eigen beleving die als basis een ander uitgangspunt had dan ‘wij, gewone mensen’. Hij ging ervan uit dat iedereen in staat was aandachtig te zijn, opmerkzaam en zelfkennis had. Daarop waren al zijn talks afgestemd en natuurlijk is het mogelijk dat je dat hebt.  Wanneer je gaat oefenen met aandacht aanwezig te zijn, kom je regelmatig tot de conclusie dat het maar zelden het geval is. Dat geld voor de meesten onder ons.

Als je eenmaal dat punt ‘bereikt’ hebt en je leven totaal doortrokken is van die aandacht, ga je inzicht krijgen in het functioneren van het leven zelf. 

Aandacht is dus één van de belangrijkste dingen. Daarvoor hoef je niets te volgen, kun je gewoon zelf dagelijks met veel discipline oefenen. Dat is ook wat hij zegt. Ook Krishnamurti heeft het over discipline en aandacht. Ik zag een lezing op DVD en de intentie waarmee hij dit uitspreekt is die van iemand die wanhopig poogt dat duidelijk te maken. Helaas wordt juist dat niet als het meest belangrijke gezien en luisteren velen slechts naar de intelectuele inhoud. Er hard aan werken is lastig.

Ik sta voor honderd procent achter zijn inzichten, zoals ik al zei.

Voor mij is het toch nodig om die eerste stappen te maken en daarvoor heb ik een steuntje in de rug nodig. Ik vind dat in de Boeddhistische methodieken, waar eveneens wordt gezegd: Als je eenmaal dat punt hebt ‘bereikt’ heb je geen steuntje in de rug meer nodig en BEN je aanwezig.

Het zijn methodieken die je op weg helpen zonder je eigenheid en verantwoordelijkheid af te nemen.

Zo zijn er meerdere tradities die daar ver in gaan en de eigen verantwoordelijkheid en het godsbeeld daarin synchroon laten lopen. Het is een zoektocht om die methodiek die bij jouw traditie en cultuur past  te leren herkennen als je dat ruggesteuntje en die reflekteer mogelijkheden voor de basis principes nodig hebt.

Simpel volledig doordrongen worden van aandacht. Was het maar zo simpel.

Dat wat in tegenspraak met zichzelf is, is moeilijk te bevatten als één geheel en toch uniek in zichzelf. Wanneer je daarin doordringt en je de eenheid van alle dingen gaat herkennen, waarbinnen dat uniek zijn er mag zijn zoals het is,  dan valt er veel op de juiste plek en wordt het inzicht steeds groter. Soms lijkt het of we het begrijpen en dat zou ook wel kunnen met ons denkvermogen, maar dat wil nog niet zeggen dat we het kunnen leven. Als iets ons op een negatieve manier raakt merken we dat wel en willen we dat niet. Als we het kunnen leven dan is er geen ja en nee meer, maar functioneert alles vanuit de onderliggende oorzaak  voor wat betreft goed of fout of om dat wat je ermee doet en dat is heel belangrijk.  Dan ga je zien dat er geen dualiteit, maar polariteit is. Ga je ervaren dat alles één geheel is en toch uniek en gelijktijdig is er niets dat op zichzelf bestaat. Dan IS en bestaat je leven alleen nog uit het functioneren vanuit compassie, de compassie die alles verbindt. Maar om alles spontaan en direct te kunnen zien is er eerst heel wat zelfdiscipline en oefening nodig.

Krishnamurti had dat van nature al in zich.

Ik worstel nog maar even verder en onderschrijf alles wat hij zegt op basis van mijn basis nu.

Stralend herfstweer.

Is dat het wat mij zo gelukkig maakt?
Ik kijk uit het raam en zie in het park de prachtige herfstkleuren. Ik hoef er niet eens het huis voor uit. Ik realiseer me dat ik al die duizenden twinkelende rinkelende blaadjes kan zien. Dat is heel bijzonder. Het neemt me in herinnering mee naar mijn moeder die in maart overleed. De laatste jaren was ze blind en zittend voor haar raam had ze een prachtig uitzicht waar ze niet meer van kon genieten.
Is het vreemd dat ik me zo gelukkig voel dat ik kan zien? De kleuren en de tinten, het zijn er zoveel. Ik ben heel visueel ingesteld en heb ook een goed visualisatie vermogen. Mocht ik evenals mijn moeder ooit niet meer kunnen zien, dan hoop ik me alle beelden te kunnen herinneren. En net zo tevreden en gelukkig te blijven als zij totdat ook haar geest achteruitging.
Ik heb geen moeite me voor te stellen dat ook mij dat kan overkomen. Waarom zou ik me zorgen maken over iets waar niets aan te doen is. En als er wel iets aan te doen zou zijn dan zal ik dat zeker niet nalaten.
Nu ben ik gelukkig met al het goede dat er is.
Ik ben vanmiddag  het park ingewandeld en zat met mijn fototoestel op een bankje. Er passeerden grootouders met hun kleinkind dat voor hen uitrende. Ik zat met de camera op mijn schoot heerlijk op mijn gemak rond te kijken en te genieten van het zoele herfstweer.
De man zei tijdens het passeren. "Alles in de aanslag?"
"Ja hoor", antwoorde ik.
"Een goede fotograaf neemt er de tijd voor", zei hij.
"Ja, en dan komt het vanzelf op je af ", lachte ik terug.
En zo is het.

Intussen is er een prachtig nieuw verpleeghuis aan de andere kant van het park neergezet.

Wie weet  moet ik er ooit gebruik van maken, maar voorlopig

is het goed zoals het is en bekijk ik alles van een afstand.