Net zoals een rups aan het einde van een grasspriet reikt naar de volgende spriet en zich erop trekt, zo reikt de ziel als die een lichaam en onwijsheid achter zich laat, naar een ander lichaam en trekt zich erin.
Upanishads
En op zulke reïncarnatiegedachten kun je dan allerlei fantasiën loslaten. Maar zoals je uit het citaat ook mag concluderen, zijn we kennelijk niet ECHT wijs zolang het lichaam onderdeel is van onze ziel. Die is tijdens het leven onlosmakelijk verbonden met het lijf. Het denken (ook lijfelijk) zit altijd tussen ziel en lichaam en wil ons van alles duidelijk maken wat niets met wijsheid heeft te maken. Vaak zelfs verwarren we ons denken met dat wat ziel zou zijn.
Kunnen we Wijs worden door ons bewust te worden van dat wat we altijd bedenken en alleen ervaren zonder onze doorlopende invullingen van het brein? Zijn we tijdens ons leven werkelijk in staat de ziel te ervaren en te weten wat dat is en inhoudt?
Velen zeggen dat het mogelijk is en hebben dat zelf ervaren omdat ze hun denken onderkennen en zich daar werkelijk doorlopend bewust van zijn. Pas wanneer je je werkelijk van iets bewust bent kun je er iets mee doen en weten dat DAT niet de ziel is.
Als het ons duidelijk wordt dat altijd de hersenen tussen ziel en lichaam inzitten, komen alle fantasieën en meningen die we loslaten op reincarnatie en vele andere invullingen over goed en kwaad en niet te vergeten over onszelf, op losse schroeven te staan. Dan worden ze van generlei belang. Dan gaan er andere waarden een rol spelen.
Misschien kunnen we dan uiteindelijk werkelijk met liefde en mededogen een gedreven en waardevolle levenshouding invullen. Dan is het brein tot rust gebracht en wordt het daar gebruikt waarvoor het nodig is.
Dan is de dood niet meer afschrikwekkend want dan WEET je.
plaatje van internet
