Teresa van Avila.1515-1582
Ik las 'de innerlijke burcht' van Teresa van Avila en haar biografie, maar dit citaat haalde ik uit een citaten boekje en mijn herinnering gaat niet zover dat ik weet wat ze ermee bedoelt. Ik kan er hooguit naar gissen. Natuurlijk is ook dit citaat weer uit de context gehaald.
Ze was heel gedreven en een krachtige vrouw met ideeën waarvoor ze zich nog weleens moest verantwoorden in een tijd van inquisitie. Ze werkte hard en had een slechte gezondheid. Een grootse persoonlijkheid.Samen met Johannes van het Kruis is ze een groot mystici uit die tijd. Johannes van een kruis was ook dichter. Teresa weet in haar boek op een eenvoudige wijze de weg te wijzen naar het diepste innerlijke wezen van jezelf en put daarbij uit haar eigen ervaringen.
Het is niet onwaarschijnlijk dat ze tot de conclusie is gekomen hoe vergankelijk geluk is en dat we er altijd weer naar grijpen. Vasthouden daaraan is in ieder geval onmogelijk en haar zoektocht ging dan ook verder dan de tijdelijkheid van het geluk dat we over het algemeen zoeken. Ze vertelt in haar boek bijvoorbeeld over vertroostingen die we tegenwoordig nog weleens duiden als mystieke ervaringen maar zij omschrijft ze als vertroostingen op de weg als een antwoord op gebeden maar die ook weer voorbijgaan. Meer schrijft ze over de dorre perioden die daarop weer volgen waarin het is alsof God niet meer luistert. Hoe je volhardend voort kunt gaan naar je middelpunt en waar zulke tijden toe dienen.
Een indrukwekkend boek en een leidraad voor velen die een christelijke weg willen gaan en tot hun diepste wezen door willen dringen, waar in de binnenste kamer van de burcht het goddelijke aanwezig is, daar waar je contact kunt maken. Waar ruimte is voor een geluk dat al het andere overstijgt. Wat ze vertelt komt uit haar eigen ervaring en dat betekent dat het mogelijk is voor een mens om daarin door te dringen. Dat is wat mij aanspreekt.
