Lees, kijkvoer en andere tijden.

 Echt zo'n weekje om van alles te doen wat ik anders niet doe. Ik ben benieuwd of dat er ook van komt. 

Dat zijn eigenlijk allemaal ideeën die tussen mijn  oren zitten want ik kan toch als pensionada altijd alles doen wat ik wil. Ja natuurlijk, eten koken dat moet bij tijd en wijlen en  dat is noodzakelijk want we moeten eten. Dat is het enige dat geen illusie is hoorde ik gisteravond op de TV in het programma wintergasten

https://www.npostart.nl/vpro-wintergasten/27-12-2021/VPWON_1330342

Ik heb er enorm van genoten. Voor mij kwamen er zoveel herkenbare zaken aan de orde. In Mijn eigen wijze plaatste ik gesprekken van Krisjnamurti en dwze uitzending sloot er volgens nij naadloos bij aan.  

Maar goed. Deze week geen zoom cursussen waarbij ik alle bekenden tegenkom en waar we mooie dingen met elkaar uitwisselen en ook geen verplicht leesvoer. Maar dat is niet zo'n ding want al is het niet noodzakelijk me in te lezen, ik lees graag en dat zal ik toch wel doen. 

En dan moeten er natuurlijk ook oliebollen komen. Ook al zal ik er niet zoveel van eten die kunnen toch niet ontbreken. Ik ben benieuwd of we er weer voor in de rij moeten staan want ik ga ze echt niet zelf bakken. Ik zou niet eens weten hoe het moet. 

Als kind vierden we oud en nieuw bij de zus van mijn moeder. Daar heb ik mooie herinneringen aan. Tante bakte de oliebollen en dan stond er een hele grote pan met een theedoek erover voor de haard. Af en toe keek ze heel voorzichtig onder die theedoek om te zien of het deeg al genoeg gerezen was. Als het klaar was ging ze de piepkleine keuken in om met twee lepels de bolletjes uit het deeg te scheppen en in de hete olie te doen. 

s avonds gingen mijn nichtje en ik naar boven want we moesten wel even proberen te slapen en dan werden we gewekt voor het vuurwerk. Ik herinner me nog een keer dat ik niet kon slapen en en alvast naar beneden ging. Daar zat de familie aan tafel terwijl ze een spelletje deden iets met een hoed en sjaal opzetten en doorgeven en dan zo snel mogelijk kaas stukjes snijden. Maar ik kan me best vergissen want dat is wat ik me nog herinner. De warmte en de gezelligheid van een familiegebeuren. 

Wat zijn de tijden toch veranderd. 

 Ik wandel vandaag min of meer een beetje in mijn derde kerstdaggevoel. Zo lekker aankeuteren met een muziekje op de achtergrond. Ik heb namelijk de radio weer opnieuw uitgevonden en in het bijzonder lekker rustige klassieke muziek op de achtergrond. Doorlopend genieten van schoonheid. 

Vroeger had ik altijd de radio aanstaan. Toen was het meestal popmuziek maar ik heb de bakens verzet en alhoewel ik ook nog geniet van dat  mij vroeger lief was, is een klassiek achtergrondmuziekje wat beter te behappen om tussendoor mijn dingetjes te doen. Ach eigenlijk houd ik van bijna alle muziek maar als ik echt iets bijzonders wil luisteren wil ik daar de tijd voor nemen en stilletjes luisteren.  Nu met dat klassiek op de achtergrond geeft het me een uitgesteld kerstgevoel en dat is gewoon lekker. 

Deze week stat de kerstboom nog maar ik denk dat het volgende weekend het spul zal verdwijnen in de dozen. Meestal laat ik het niet staan tot na drie koningen. Dik daarvoor heb ik het wel gehad. In die zin ben ik niet erg traditioneel.  Nu nog even genieten van de lichtjes

Deze dagen hebben we in een rustig tempo en in volle tevredenheid door kunnen brengen. Wel heel anders dan andere jaren wanneer de hele familie kinderen kleinkinderen en achterkleinkinderen op bezoek waren. Dat was reuze leuk om ze allemaal weer eens bij elkaar te hebben maar nu dat onmogelijk was, mark ik dat het rustig met ons tweetjes ook heel fijn was. Heel dubbel dus. Aan de ene kant missen aan de andere kan me bewust geworden dat die drukte niet meer te doen is voor mij. 

Intussen heb ik de boodschappen weer aan de deur bezorgd gekregen en kunnen we het ook  daarmee weer doen. Misschien deze week weer een bakseltje appeltaart  of iets dergelijks zonder suiker in de airfryer uitproberen. Lekker hoor.  Ik wen er wel aan als zoetekauw om zonder toegevoegde suikers te leven. Maar zoals net zoveel. De dingen die ik ne wil  eigen maken gaan niet vanzelf. Je moet er wel wat voor doen. 

Eerste kerstdag

  Heerlijke lange rok aangetrokken en een warme maillot eronder. Genoten van een simpele maar lekkere lunch en en luisteren in eerste instantie naar de top 2000 maar dat vond ik toch minder geslaagd dus stapte ik over naar klassiek en heb nu npo 4 aanstaan. Dat bevalt me beter.  Verder zit ik een beetje op pinterest te kijken. Daar staan zoveel mooie plaatjes op Met zulke prachtiger beelden kan ik me tijden vermaken. Daar geniet ik van. Dus al met al een heerlijk lekker relaxt dagje. 

Gisteravond kerstavond. Toch wel vreemd zonder de gourmet met de kinderen. 

 Fer was gister de hele dag een beetje naar en hoofdpijn van de boosterprik die hij donderdag met zijn moeder haalde. Wel blij dat het gebeurd was ook al omdat hij er erg tegenop zag met zijn moeder te gaan. Bang dat ze lang in de rij zouden moeten staan en dat zij het niet vol zou kunnen houden. Dus hebben we uiteindelijk maar wat te eten in de pan gedaan en het simpel gehouden.

Straks zijn we wel van plan te gourmetten samen. Ik maak niet zoveel klaar want het lijkt wel of we de laatste tijd steeds minder gaan eten. Ach we hebben ook niet zoveel nodig en we moeten beiden voorzichtig zijn met suiker. Ik ben daardoor zo langzamerhand al wel 6 kg afgevallen en voel me er goed bij. 

Appelmoes zonder mindfulness

 Appelmoes aan laten branden. Get.

Daf komt zo.

Ik ben een beetje aan het experimenteren met de airfryer. Vroeger vond ik het leuk taarten, cakes etc. te bakken maar dat doe ik al jaren niet meer. Maar nu me een airfryer in de schoot geworpen werd door omstandigheden en ik zo weinig mogelijk koolhydraten probeer te etem Dat wil zeggen dat ik zoveel mogelijk alle toegevoegde suikers uitsluit, als zoetekauw probeer ik dan wat baksels uit in de airfyer. Het is een kleintje dus heb ik er ook heel kleine inzetbakjes bij. Precies genoeg voor ons tweeën. 

Dus een hele zak appels schillen voor appelmoes en daar wat afgehaald om een taartje à la elly te bakken. Nou en daar ben ik dus zo intensief mee bezig en zet de wekker voor het baksel terwijl ik wacht tot de wekker afloopt vergeet ik naar de gelijktijdig opstaande appelmoes te kijken. 

Helaas. 

Gauw overgegoten in een schaaltje en nu maar zien dat ik die vreselijke pan weer schoon krijg. 

Ach het houd me alweer van de straat. Maar ik kan niet zeggen dat ik er erg mindful mee om ben gegaan. 🤣Appelmoes zonder mindfulness. Dat heb je ervan als je tussentijds een wordfeudje legt. 

Ruimte in de kast

 Wat een opruiming.

Al jaren doe ik niet meer zo veel met kleding en schoenen. Dat was vroeger wel anders. Het was mijn lust en mijn leven. De laatste mode in vele opzichten en dan liefst een beetje extra vagant. Soms droeg ik dingen en hoorde dan achter me mompelen, moet je daar kijken.  Dat vond ik dan wel leuk want ik voelde me in mijn element met wat ik droeg. 

Maar sinds jaren heeft het mijn aandacht verloren en zijn er heel andere dingen waar ik me mee bezig houd. Toch hangt mijn kast nog vol met kleding die ik eigenlijk nooit meer draag en ook schoenen die ik niet meer dragen kan. Dus opruimen. 

Zakken vol staan nu klaar om weg te gaan en ik heb tot mijn dood nog genoeg over. Schandalig eigenlijk. Maar ik heb er veel plezier aan beleeft. 

Ik naaide veel zelf en als ik dat niet deed kreeg ik het wel van mijn moeder of tante  dje coupeuses waren en later nadat ze met hun eigen bedrijfje waren gestopt op een atelier werkten en dan waren de proef modellen voor mij en mijn nichtje. 

Mooie herinneringen. Volop van genoten maar nu hoeft het niet meer en hebben mijn interesses zich verlegd.

Er is weer ruimte in de kast. 

Bijzondere menselijke kwaliteiten

 Ik schreef weleens dat ik niet zoveel last van depressies had. Wat biet wil zeggen dat ik altijd maar vrolijk over alles heen wals, integendeel. Maar zo af en toe slaat de twijfel toe over van alles en nog wat. Ben ik wel goed bezig?. Kan het niet anders? Niks mis mee dergelijke overdenkingen. Maar nu gebeurt het zo af en toe dat ik in de modder zak. 

Enfin werk aan de winkel. Mezelf er weer aan de haren uittrekken.

Vanmiddag naar de oogarts. Misschien speelt dat ook wel een rol want ik denk dat ook mijn ogen achteruit zijn gegaan en gister de hele dag beroerd geweest van die lastige darmen. 

Ach een mens kan dus niet altijd positief zijn. Wat een  rot woord vind ik dat toch. Het wordt te pas en te onpas overal voor gebruikt. Ook ik trap dus in die valkuil en weet nu geen  beter woord te bedenken.

We hebben gelukkig alle mogelijkheden in ons zitten.  als mens. Blijdschap, depressie, verdriet, geluk, rechtvaardigheid, boosheid, haat, liefde, saamhorigheid, twijfel,  enthousiasme, motivatie naïviteit, argeloosheid egocentrisme. Teveel om op te noemen.. Dat op zich is al bijzonder.  En we mogen alles gebruiken en dan natuurlijk ten goede.

Vrij om te komen of te gaan

 Regelmatig word ik gevraagd om op vrijwilligers basis wat te doen in het wooncentrum hier bij de ouderen waar ik zo langzamerhand als kind aan huis ben. Vroeger werkte ik er. Daarna kwam ik drie keer in de week bij een tante en daarna dagelijks bij mijn ouders. Ik heb er heel wat voetstappen liggen. Ik wil niet wekelijks aan regelmatig dezelfde afspraken vast zitten en zoals het nu gaat is voor mij een prima optie. 

Toen ik er werkte was het een verzorgingshuis en woonden er ook mensen die er voor de gezelligheid kwamen wonen. Dat is nu wel anders. Mensen gaan er alleen maar naar toe als het niet anders meer kan en velen zien dat helemaal niet zitten. Zijn bang hun vrijheid kwijt te raken of andere overwegingen.  Ik moet zeggen dat ik die vrees niet ken en ook niet echt begrijp. Vrijheid zit in je hoofd en zolang de deuren niet gesloten zijn en je kunt gaan en staan waar je wilt is iedere hulp op een gegeven moment mooi meegenomen. 

Naar mate je ouder wordt raak je toch een hoop zelfstandigheid kwijt ook als je in je eigen bekende huis blijft  wonen dat vaak veel te groot is geworden en omdat niet alles meer vanzelf gaat en je voor veel dingen hulp in moet schakelen kun je wel denken onafhankelijk te zijn maar niets is minder waar. . Dat wordt niet minder maar alleen meer en daar hebben we het gewoon mee te doen. Tegen de stroom op proberen te zwemmen is dodelijk vermoeiend en mijns inziens schiet je daar niet veel mee op. Maar goed, daar wilde ik het niet over hebben. 

Nu ben ik gevraagd om incidenteel fotootjes te maken en zo af en toe maak ik een afspraak en ga ik met mijn gitaar op de gezamenlijke huiskamers van de afdelingen  oude liedjes spelen. En ook daar geld, iedereen is vrij om te komen of te gaan.  Een van de bewoners heeft een accordeon en we rammelen er lustig op los en het geeft zoveel energie die de blijdschap die er ontstaat,  brengt, Alhoewel ik na zo n uurtje zere vingers en de kramp in mijn handen heb omdat ik met de accordeonist alles in C moet doen en dat zijn nu net de grepen die het lastigst voor mijn handen liggen. Maar dat neem ik maar op de koop toe. En wie weet raakt mijn hand er op den duur toch wat beter aan gewend. 

Nu zit ik te wachten op een afspraak voor wat portret fotootjes die ze nodig hebben op een afdeling. Ik krijg zelf de teamleidster niet te pakken. Ja er kan niet doorlopend aan de telefoon worden gehangen. Er moet gewerkt worden. 

Nog wat fotootjes het is nog steeds zomer. 

Bankhangen en uitslapen

 En dan begin ik hier een blogje te schrijven maar aan het einde verplaats ik het naar mijn andere blog Elly's eigen wijze want ik vind dan toch dat het daar thuishoort.

Zo merk ik dan weer dat er geen twee verschillende dingen zijn. Het dagelijks leven verschilt niet van het zogenaamde spirituele leven. Dat is me wel duidelijk. 

Vanmorgen heb ik heerlijk uitgeslapen want dat moet ik zo af en toe maar doen. Veel nachten slaap ik niet meer dan 5 uur en soms denk ik dat ik daar inderdaad misschien wel voldoende aan heb.  Maar Izerina denkt dat ik dan meer kan doen op een dag, dat betwijfel ik hoor want ik heb niet het idee dat er zoveel uit mijn handen komt. Ik kan heerlijk bankhangen en niets doen. En daar geniet ik dan ook nog van. 

Het weekend staat weer voor de deur en dat is altijd fijn. Ik hoop dat er nog ontzettend veel mensen uit Afghanistan weg kunnen komen maar ook daar sta ik weer met lege handen en kijk ernaar net zoals de dingen in mijn directe omgeving ziekte en narigheid waar ik niet veel aan kan verhelpen. Ik hoop er alleen maar te kunnen zijn als ik nodig ben. Dus blijf ik als het lukt zoveel mogelijk in aandacht en mijn eigen midden om er te kunnen zijn voor alles wat er zich voordoet. En dat is heel veel net als bij iedereen. 

Gauw verder kijken

 Wat ben ik toch een bevoorrecht mens. Levend in een tijd met zoveel mogelijkheden. 

Vanmorgen zijn we weer even gaan fotograferen en ondanks het feit dat ik echt niet meer kan zien of een foto scherp is, doet het toestel zijn werk. Het componeren en de ervaring heb ik natuurlijk zo langzamerhand wel maar al ik thuis kom kan ik genieten van datgene wat een wandelingetje heeft opgeleverd. 

Dit is een van de eerste fotootjes die ik maakte vanmorgen. 

En daar ben ik dan ook heel blij mee. Vooral omdat ik dan op het beeldscherm wel details, kleuren en het geheel kan zien. 

Gauw verder kijken wat er nog meer op het 'rolletje zit. 

O wat eng

 Het is echt weer om met plantjes aan de slag te zijn. Zeker wanneer je in een appartement woon. Rondom hebben we een tuin maar al jaren geleden heb ik het tuinieren verwisseld voor de potjes. Eigenlijk ben ik weer teruggegaan naar mijn roots. Vroeger op een bovenhuis leefde ik me ook uit met alle plantjes in potten. Zo gaat dat als je ouder word. Successievelijk  terug naar waar het begon

Ik had dus weer eens een Avocado laten wortelen en was door Judy op haar blog op dat idee gekomen. Vroeger ook al gedaan en nu dus weer. Nou dat is toch een aardig begin hij was al ruim dertig centimeter hoog en nu las ik bij haar dat je hem kon toppen met blad en al. 

Dat deed ik dus. O O wat dat moet worden?

We gaan het zien.

Blij thuis te zijn.

 Als het droog zou blijven zouden we met een groepje van 5 ouderen naar Sonsbeek fietsen en Scooten waar nu een zomer tentoonstelling is. En de weersvoorspellingen waren gunstig voor vanmorgen. Maar zoals dat bij ouderen normaal is, is het altijd afhankelijk van lijfelijke omstandigheden.  Twee hadden al afgezegd en de derde was onbereikbaar. We besloten samen maar eens poolshoogte bij haar te nemen. We fietsten in  plaats van naar Sonsbeek de andere kant op. En gelukkig ze maakte open en was in goede doen maar niet in staat om mee te gaan. 

We hebben er met ons drieën een gezellige koffieochtend van gemaakt. Sonsbeek komt later wel weer en hopelijk met alle vijf op zijn minst. 

Vanmiddag wordt er weer regen voorspelt. Ik ben lekker achter de computer neer gestreken en ga met de fotootjes aan de gang. Deze is nog van zondag in Wageningen.  Nu de rest nog nakijken. 

Nou dat is fraai het zou vanmiddag pas om drie uur regenen maar de bui is nu 13.45 uur  al losgebarsten. Ik ben blij dat ik niet nog vanuit Sonsbeek op de terugweg ben. 

 

En er zal licht zijn

Ik ben dus heel hard aan het oefenen geweest op mijn nieuwe gitaar en dat viel best tegen. O ! O ! stalen snaren snijden toch echt harder in de vingertoppen dan nylon snaren. Ik heb een paar dagen behoorlijk last gehad maar ben stug doorgegaan en ik denk dat het grootste leed nu geleden is. 

Maar ik heb wel de oude spaanse gitaar  met nylon snaren meegenomen naar Vreedenhoff en heb daar samen met Fanja die een gezellige middag organiseerde voor bewoners op de gemeenschappelijke huiskamer de boel op stelten gezet.😜 . En ik dus lekker rammelen op mijn oude gitaartje en ik heb genoten. Ook de verzorging was enthousiast en ik niet minder. De bewoners hebben heerlijk mee gezongen en een van hen brengt volgende keer zijn trekharmonika mee. Ja alles in C hoor zei hij tegen me en dus volgende keer alles in C. Maar niet iedere week. Dat wordt me toch een beetje teveel bij alle andere dingen die ik nog meer wil doen.

Gisteren hebben we een paar nieuwe pannen voor de inductiekookplaat gekocht. Daar ben ik heel blij mee. Ik zou het bijna leuk gaan vinden eten te koken  pffff. Zo zie je maar wat omstandigheden belangrijk zijn voor een goed leven want we hebben ook een nieuwe lamp gekocht en ik kan niet wachten tot het donker wordt en hij aankan. 

nog ff  wachten... En er zij licht !!!!

Het is toch niet zo erg.

 Was ik het al bijna weer vergeten. Maar toen begonnen die sporters op de tv te praten over pijn en dat ze wel uit hun lijf wilde kruipen van de pijn.  En dan vinden ze het ook nog eens leuk.  Het lijkt wel of er zonder die dualiteit geen geluk zou kunnen bestaan. Want als ze om wat voor reden dan ook niet daarvoor kunnen gaan zitten ze helemaal in zak en as. 

Maar ja wat ik bijna was vergeten kwam weer boven. Want gisteravond lag ik ook weer een avondje voor pampus en een paracetamolletje was niet voldoende om de darmverkrampingen, het gevoel dat ze werkelijk in een kramp schieten, kwijt te raken. Dat veroorzaakt een behoorlijke buikpijn die me tot ver in de benen trekt en ik weet dan niet meer waar ik die neer moet leggen.  Het is gewoon zoveel mogelijk ontspannen en uitzitten..  Zo langzamerhand na vele jaren weet ik dat het vanzelf over gaat maar soms duurt het erg lang. En inderdaad toen ik naar bed ging merkte ik al dat het iets zakte en met een paracetamolletje verdween het nu wel. 

O heerlijk wat voel ik me dan als verlicht. Ja dat snap ik dus wel. Als pijn over is voel ik me een ander mens maar willens en wetens uit je dak gaan van de pijn omdat je kampioen wil worden.... Nee dat ken ik niet. Ik probeer zoveel mogelijk op mijn voeding en stress gevoelige zaken te letten om pijn te voorkomen. Zal wel aan mij liggen. Er zijn er genoeg die het wel begrijpen dat ze moedwillig vanwege de prestatie in een deuk schieten,

Ik begrijp misschien weer andere dingen die anderen niet begrijpen. En dat hoeft ook niet. Toch?

Nee dan die mensen die er zijn en nooit meer van de pijn afkomen. Pfff. ik zou willen dat ik daar iets aan zou kunnen doen. Al was het maar ze kracht geven om het te kunnen dragen. En als ik aan zo iemand denk. Ach dan is mijn pijn zo erg nog niet .

Ontstopping, zo werkt het.

 Ik heb me losgerukt van de gitaar en ben weer even aan de wandel geweest. Een rondje om de grote vijver van Sonsbeek. Een korte wandeling en met fototoestel is er altijd wel wat te beleven.  Maar de drukte met mooie vogels en paringsgedrag is natuurlijk al lang weer afgelopen

. Het valt me wel op hoe prachtig de lijsterbessen kleuren en ze bogen eerbiedig voor me toen ik eraan kwam. Dus dat werd gehonoreerd met een kiekje.

Ik vond het weer vermoeiend maar misschien heb ik wel te weinig gelopen de laatgste dagen of leek het zo vermoeiend omdat er niet zoveel te fotograferen viel. Maar het kan natuurlijk ook andersom zijn door vermoeidheid ZAG ik niet zoveel te fotograferen.

Maar de bunel was nog steeds wel de moeite van een fotootje waard. 

Ik vind ze wonderschoon zoals ze zich tonen tussen het gras en het staat er dit jaar vol van. 

Er vlogen een paar vlindertjes maar die hadden niet de rust om even te zitten dus is het een vliegje geworden dat zich wel liet vereeuwigen.

En uiteindelijk kwamen we toch nog een paar late jonge nijlgansjes tegen die lekker tegen elkaar aan waren gekropen. De eerste broedsels zijn al zo goed als volwassen maar deze hebben nog eventjes te gaan. 

En dan verlaten we Sonsbeek weer om lekker thuis uit te rusten met een kopje koffie. 

Wat is een weekend toch altijd heerlijk alhoewel gepensioneerd en eigenlijk vreemd dus maar het is gewoon zo.  

En niet te vergeten werd vanmorgen eerst onze gootsteen ontstopt want in die afvoer was geen beweging meer in te krijgen.  Hopelijk is het deze keer duurzamer opgelost en met een andere loodgieter lijkt het er wel op dat het nu wat degelijker is verholpen. 

Het houdt me van de straat.

 Dat feestje hebben we ook weer gehad.

Mijn vader zij altijd: het winnen van een zaak is het einde van het vermaak. 

Maar zo is het wel maar ook niet voor mij.

Het was in ieder geval een heel fijne morgen die alweer voorbij is. Allereerst een heerlijk ritje via de provinciale wegen naar Lochem en daar stond Niels ons al op te wachten.. En toen ging het loos in het winkeltje met ontelbaar veel gitaren. Je zou door de bomen het bos niet meer zien. Maar goed, ik zat op een kruk en kreeg heel veel verschillende gitaren in handen. Het was zo leuk om iedere keer iets anders te proberen en drie mannen om mij heen die bij het wisselen van de instrumenten af en toe met twee gitaren in handen stonden. Terwijl de jongen van de winkel weer een andere gitaar aan het stemmer was om te proberen en intussen allerlei informatie verstrekte over de instrumenten en ik maar hakken op het instrument dat ik in handen had. 

 Veel eenvoudiger spelen minder lastig handteerbaar. Nee dat zat er niet echt in. Maar ik had nu wel de gelegenheid om meer ervaringen met de verschillende instrumenten op te doen en aan te voelen en te beluisteren. 

Uiteindelijk merkte ik toch dat een iets plattere klankkast wat makkelijker bij mij paste, die ene pakte ik telkens weer tergug. Allereerst had ik verschillende klassieke gitaren in handen gehad maar zij verschilde weinig met de gitaar die ik heb, Dus was het wel leuk om Westerns in handen te krijgen. Sommige waren semi accoustisch en konden ook op versterker maar dan hadden ze een bredere klankast dan die ene die wat smaller was en  daarbij mij als het ware beter paste plus een mooi geluid. Maar met stalen snaren was het  niet makkelijker spelen maar wel een heel andere klank en dat sprak me ook wel aan.

Uiteindelijk werd het die smalle Western met stalen snaren.  met als resultaat dat ik toch nog meer eelt op mijn vingers moet zien te krijgen want op een gegeven moment was het wel even op en was het niet meer leuk om te tokkelen en hakken. 

Nu, tijdens het tikken op het toetsenbord van de computer word ik daar weer even extra aan herinnerd. 

Het eelt verder opkweken houdt me wel weer een poosje van de straat. 

Een feestje voor mij

 Ik kom nauwelijks toe aan blogjes schrijven. Er komen steeds meer dingen op mijn pad. En ik maar denken dat het vakantie is. Niet dat ik het erg vind hoor want ik vermaak me er prima mee.

Vanmorgen heb ik het nieuwe programma voor de theosofie in arnhem website op internet gezet. 

Vanmiddag heb ik weer wat fotootjes gemaakt op Vreedenhoff. Daar heb ik wel zo een en ander mee te doen. Ik maak er voldoende zodat ik daar de beste uit kan halen en daaruit zoekt het communicatie team weer wat uit voor het Vreedenhoff nieuws.  Dan ben ik daar toch al met al een middagje mee bezig om ze zo te krijgen dat ik er tevreden mee ben. 

Morgen gaan we kijken naar gitaren. Ik ben nu al weer een tijdje op herhaling met het spelen daarop. Vroeger toen ik een jaar of 15 was in een grijze oudheid, speelde ik een klein beetje wat akkoorden ik kreeg er weer zin in dus ben ik weer begonnen. Ik leer nog steeds bij en nu ben ik tokkelen aan het leren. Vroeger 'harkte' ik er lustig op los maar nu ben ik naast dat 'gehark' ook tokkelen aan het oefenen. En nu  krijg ik ook steeds beter door hoe de muziekjes in elkaar steken met de verschillende akkoorden en overgangen. Ik heb er veel plezier in. 

Helaas worden mijn handen er niet krachtiger op en nu ik toch aardig wat eelt ontwikkeld heb kom ik tot de ontdekking dat de kracht in mijn handen te wensen over laat. Nu wil ik eens gaan kijken of er ook gitaren zijn die niet zo zwaar spelen. Wie weet... Ik heb geen idee. Als dat niet zo is ben ik heel tevreden met mijn apparaatje maar ik wil het wel eens uit proberen. Ik ben heel benieuwd wat me te wachten staat. 

Fer gaat mee. Hij speelt  toetsen en ging vroeger vaak naar muziek winkels. dat staat nu een beetje op een laag pitje omdat hij zich meer met fotograferen en muziek op cd bezig houdt. Hij heeft er ook zin in en dan is er ook nog mijn kleinzoon die graag mee wil omdat hij ook gitaar speelt. 

Dat wordt een heel feestje morgen. Ik verheug me erop.

Een hele fiets onderneming

 Ja en toen ging ik donderdag met drie bekenden van de zoom die we samen op dinsdagmorgen hebben, een eind fietsen naar Lingezegen in de Lingewaard waar heel veel schilderijen stonden opgesteld van heel veel kunstenaars die iedere keer kwamen en een wit doek weer omtoverde in een kunstig gekleurd vlak. Ik was er al eerder geweest maar ging vooral voor de fietstocht. Het gaf me de mogelijkheid weer eens iets verder te komen en op de fiets is het heel anders dan in de auto.

Eerst fietsten we door een klein parkje vanaf het huis van een van ons in mijn eigen buurt waar ik nog nooit geweest was. Verder door de stad over een fietspad dat overal dwars door de stad voorrang had. Dat op zich was al een hele eye opener. Door de berekuil en zo de oude Rijnbrug over waar ik lange tijd vanaf mijn kindertijd overheen fietste naar de stad want vroeger woonde ik lange tijd in Zuid. Het was zo leuk om allerlei oude herinneringsplekken tegen te komen. Ik genoot ervan. Aan het einde van de brug reden we de dijk op en ook daar weer was alles een en al herinnering.

Voorbij alle herinneringen en schitterende uiterwaarden . 

Daarna  reden we verkeerd want de Lingewaard is een gebied dat de laatste jaren is ontwikkeld en moet je door Rijkerswoerd waar allemaal nieuwbouw is. Arnhem is zo uitgebreid de laatste decennia en heeft Onno er een gps bij gepakt. We moesten  omkeren en kwamen na 15 km in het park aan. Fietsen op slot en op ons gemak langs wat schilderijen 

maar daar ging het mis met mijn darmen. Gelukkig wist ik de uitspanning vlakbij te vinden want daar hadden we een paar jaar geleden een feestje en daar gingen we met z'n vieren voor de koffie en het toilet. O o wat voelde ik me beroerd. Maar ik ken dat ook van thuis. Altijd lastig en pijnlijk. Ik weet ook, het gaat over en inderdaad na een tijdje zakte het en voelde ik me wel weer goed. 

We hadden geen van allen nog de behoefte terug te gaan naar de schilderijen. Het was niet allemaal kwalitatief hoogstaand werk en wij zagen door de bomen het bos niet meer.  En misschien waren we allemaal intussen ook te moe om er nog langs te slenteren. Zelfs Hanneke van 80 op de scoot was moe maar ze straalde in de wind met wapperende rok en korte haren Dus zijn we weer op de fiets gestapt en teruggereden. Nu zonder omwegen rechtstreeks.

Dan merk je toch wel dat je niet geoefend bent en een jaartje ouder. We waren alle vier hondsmoe aan het eind van de rit en zochten snel ieder de eigen woning op. Maar we hadden het ontzettend leuk en gezellig samen gehad.

Ik heb op deze tocht onderweg zoveel moois en leuke plekjes ontdekt die ik nu ook graag zelf zou gaan bezoeken om er te fotograferen want daar heb ik te weinig gelegenheid voor gehad. 

Helaas ging het vrijdag mis en kreeg ik alsnog behoorlijke darmkrampen. Daar heb ik de laatste tijd op dat hoge niveau gelukkig weinig last meer van maar nu was het weer behoorlijk  en daarna ben ik dan nog meer moe. Maar we hebben alles weer overleefd en ik heb er geen spijt van zo ver gefietst te hebben. Ik heb veel geleerd en genoten. Maar de volgend keer ga ik zeker niet meer zo ver en kalmer aan. 

Rondje fietsen

We wonen in een prachtige omgeving. Naar het zuiden de uiterwaarden en naar het noorden de Veluwe zoom.

Voor het eten heb ik nog een klein rondje gefietst. Hier en daar afstappen voor een fotootje. Het was maar een klein rondje. Er stond nog geen 6 km op de teller toen ik weer thuis kwam. Maar rondom door het groen. Wat een schoonheid. Wat een land. Zo heerlijk.

Genieten en ergeren

De werkweek is alweer voorbij en ik ben heel druk geweest met van alles en nog wat maar het leukste is... IK HEB EEN FIETS!

Een super klein e bikeje waar ik eindelijk weer eens zelfstandig mee op pad kan. Heel voorzichtig, dat wel want ik ben niet meer zo piep. Maar nog wel behoorlijk flexiebel;. Ik fiets er op mijn dooie elfendertigst mee in de buurt rond en vanmorgen ben ik  de dijk op gegaan in plaats van naar de noordkant naar de zuidkant van Arnhem.

Lekker rustig over de dijk richting Westervoort. Niet dat ik zo ver ben gekomen hoor want vanaf huis is het al een behoorlijk eind voor een oudje zonder al teveel fietservaring, via het industriegebied naar de dijk.  Achteromkijkend licht daar dan de brug naar Westervoort.  Maar voor die omkijkfoto ben ik wel afgestapt natuurlijk.

Het was een bewolkte hemel en niet bepaald mooi weer om te fotograferen. 

Tussen de snelweg en de dijk licht een hele strook land met boerderijen Ik heb daar nooit eerder rond kunnen kijken en nu genoot ik van wat er allemaal te zien was maar ook te horen want plots viel me een hoge fluittoon op. Het kon niet anders dat moesten buizerds zijn die verscholen zaten in de hoge peppels.  Op een gegeven moment vlogen ze over me heen. maar ik kon ze nauwelijks te pakken krijgen. 

Meer dan dit heb ik er niet van kunnen maken. 

Maar ja het is niet een feest van de fotografie geworden maar wel een heerlijk fietstochtje. Dit is zeker niet de laatste keer dan ik met dat tweewielertje op stap ga.  Ik ben al druk bezig geweest met tassen zodat ik alles goed mee kan nemen. 

maar waar ik me nu wezenloos aan zit te ergeren is de manier waarop Blogger omgaat met het fotootjes opladen. Er is totaal geen grip meer op te krijgen wanneer je een paar fotootjes op wilt laden is dat onmogelijk want onmiddelijk na een tweede klik zitten ze al in het archief en zo ook met het inladen vanuit het archief in het blog. Hup weg is het archief. Voor het terugzoeken in het archief waar ze dan intussen toch instaan moet ik helemaal onderaan dedoor meer dan duizend foto's scrollen om erbij te komen. Ze weer opnieuw opladen uit de computer lijkt me niet erg zinvol en  kost tegenwoordig ook nog eens opslagruimte. Dus geduldig door honderden fotootjes heen scrollen tot ik onderaan ben want het archief omkeren en de nieuwste fotootjes bovenaan zetten daar hebben ze bij Blogger kennelijk nog nooit van gehoord. 

Wat een gedoe. Het wordt steeds lastiger.