Compassie

“Compassion 

is not helpless 

pity, but an 

awareness and

determination 

that demands 

action.”

Dalai Lama

Ja en er echt iets aan doen is het moeilijkste dat er is. Vooral als je zelf lekker in je huisje zit en vindt dat het leven goed voor je is. 

Ik weet er alles van.

Me schuldig gaan voelen is ook weer niet nodig maar weten dat mijn armen altijd te kort zijn drukt me wel met de neus op de feiten. En daar is niets mis mee.

Er lijkt een soort tegenstrijdigheid te zijn in het leren loslaten, je emoties leren herkennen in al die zaken waar je aan gehecht bent en het leren ze niet de baas te laten spelen en  het je verbinden aan compassie die dus zeker niet passief kan zijn, een emotioneel gevoel waar je verder niets mee doet. Dat is een aardig begin van compassie maar daarna komt het werk.

Als je je er verder in verdiept kom je toch tot de ontdekking dat het juist die beide bewegingen in het bewustzijn zijn (de onthechting en de compassie vol van betrokkenheid) die elkaar versterken in plaats van in conflict met elkaar te komen. De rust die de onthechting kan bieden, maakt juist ruimte vrij om er voor anderen te kunnen zijn, betrokken zonder er jezelf in te verliezen of jezelf 'weg te geven'. Ook dat kan een brug te ver zijn en daarom: Alles met aandacht beoefenen zonder jezelf voorbij te lopen, maar wel eerlijk zien  dat je nog lang geen compassie verwerkelijkt hebt.