Posts tonen met het label aandacht. Alle posts tonen
Posts tonen met het label aandacht. Alle posts tonen

zondag 27 februari 2022

Ook al staan we met lege handen

 Vier dagen duurt de oorlog in Oekraïne nu. We hadden het aan kunnen zien komen maar kennelijk gaan we ervan uit dat iedereen net zo in elkaar steekt als  wij Europeanen die wars zijn van oorlog en met een brutale inval hadden we totaal geen rekening meer gehouden. Evenals vele Russen die ook geen oorlog willen.  Waar dit moet eindigen met een onvoorspelbare dictator als vijand is voor mij een groot vraagteken en zelfs de specialisten en kenners van de wereldpolitiek en defensie hebben geen vooruitziende blik om dit te kunnen overzien. 

Intussen staat Europa op de kop en misschien de halve wereld want dit soort gebeurtenissen heeft niet alleen betrekking meer op de lokale bevolking. Het wordt maar al te duidelijk dat alles met elkaar samenhangt en er niets is dat op zichzelf bestaat. De consequenties zijn groot. Nog afgezien van alle ellende en het bloed dat er vloeit. Dat is wat mij betreft het ergste dat eruit voortkomt.

Niet een erg opbeurend blogje en ik kan me wel voorstellen dat er velen zijn die er nauwelijks over na willen denken omdat ze de kans lopen in een depressie te schieten. Het komt nu ook wel heel dichtbij. Het is niet meer een ver van mijn bedshow. 

Het opmerkelijke vind ik dat het leed of het nu veraf of dichtbij is niet anders is. Overal waar geleden wordt onder geweld is allemaal  verschrikkelijk en we staan met lege handen terwijl we naar buiten wijzen naar de agressor. En onder vele omstandigheden niet eens weten wie de werkelijke agressor is maar we weten wel dat we nooit over andermans grenzen mogen gaan en altijd af moeten blijven van dat wat niet van  ons is en wat niet over onszelf gaat. 

Zo gauw de tegenstellingen de pan uit rijzen wordt dat moeilijjk en willen we de ander van ons gelijk overtuigen. Dat merkten we ook al sterk in de afgelopen twee jaar en iedereen werd hier en daar wel geconfronteerd met grote tegenstellingen. Niets mis mee maar precies daar komt liefde mededogen om de hoek kijken. Niet om alle boosheid die in ons aanwezig is te onderdrukken maar wel te herkennen en te erkennen want daar kan pas iets gebeuren waardoor we misschien wat milder kunnen reageren.  Het is niet nodig om alles met een zogenaamde mantel der liefde te betdekken want er bestaat ook nog zo iets als rechtvaardigheid waar we onze energie in kwijt kunnen  Maar het lastigste is  dan niet in agressie te schieten.  De ander onheus aan te vallen om het eigen gelijk te halen en als dat niet lukt de waarheid in het midden te laten. 

Kunnen we dan niets doen?

Jawel al is het maar in het kleine daar waar tegenstellingen zijn altijd vol respect en met vriendelijke genegenheid onze overtuiging verdedigen. Misschien niet meteen de aanval openen als een reactie. Dat is in het klein de wereld verbeteren. 

Een Utopie?

Ja misschien wel en hebben ze er daarginds niets aan maar ik zelf kan dan in vrede en rust aanwezig blijven in het dagelijkse doen en laten. En dat geeft ruimte om helder te leren kijken naar het wereld gebeuren met de aandacht op mijn eigen doen en denken gericht op mijn taak. Dan laat ik me niet meer zo snel door mijn eigen emoties onderuit halen. Daar van binnen maar ook daarbuiten in mijn handel, wandel en offergezindheid naar de ander toe kan ik doen wat ik kan. 

Eigenlijk is het weer een extra leerproces in aandachtig aanwezig zijn.  Ook als staan we met lege handen.






vrijdag 10 december 2021

Wat is zinvol?

 Daar zit ik dan in mijn kersthuisje. Helemaal in mijn element. Vanmorgen de hulp gehad en nu is alles weer spic en span. Heerlijk is dat. De afgelopen dagen veel bezig geweest met de kerstkaartjes en ik denk dat ik er nu wel genoeg heb. Vroeger moest ik er wel 80 hebben  maar dat doe ik niet meer. De meest nabije mensen krijgen of stuur ik er een. En dus krijg ik er ook niet meer zo verschrikkelijk veel terug. Alles op een wat lager pitje evenals de kerst versiering. 

Verleden jaar heb ik al heel veel weggedaan en nu kom ik tot de ontdekking dat er nog meer weg kan. Ontspullen noemen ze dat en het scheelt heel veel onnodig werk en die tijd kan ik dan weer stoppen in de zaken die ik echt fijn of zinvol vind. 

Tja zinvol. Daar zal iedereen een ander idee over hebben en soms is het handig om daar eens over na te denken en het leven voor onszelf zo zinvol mogelijk te maken met dingen die ertoe doen. Tijd wordt steeds kostbaarder naarmate ik ouder wordt want dan lijkt de tijd steeds sneller te gaan en kan ik minder op een dag. Als ik daar goed over nadenk dan zijn er nog wel veranderingen aan te brengen in mijn doen en laten. Dingen waarmee ik me uit een bepaald soort automatisme mee bezig houd en dan in dat gewoontepatroon doorga terwijl ik eigenlijk graag iets anders had willen doen.  Maar ja ook dat is heel betrekkelijk want vaak ben ik 's avonds te moe om nog iets te doen wat ik wel graag zou willen maar dan echt niet meer zie zitten. Dan is het tijd om lekker in een hoekje van de bank te kruipen en me ter verkneukelen in of met niet zinvolle dingen. Ook heerlijk toch, heerlijk dat het allemaal kan. Zelfs dat is dan op zo'n moment zinvol omdat ik er met genoegen en aandacht naar kan kijken.  Een zinvol leven, we maken het zelf, toch? En dat kan op ieder moment anders zijn. Net zoals het leven zelf dat geen minuut hetzelfde is.


Ik had een uitnodiging gehad voor de booster en die kon ik vanmorgen meteen halen. Ik moest naar een dependance van innoforte omdat ik een uitnodiging had ivm het vrijwilligerswerk op Vreedenhoff. Het was leuk om daar  in de koffiekamer een beker chocolademelk met slagroom te krijgen. Een leuke locatie, Het verzorgingshuis daar voelde als een prettig sfeertje, Ook het praatje met een kennis was fijn. Zij zette me meteen daarna weer thuis af.  Ziezo, dat is ook weer geregeld. Ik heb er weinig of eigenlijk niets van gevoeld. 

En nu maar weer eens kijken wat het weekend ons zal brengen. 






zaterdag 27 november 2021

Valkuilen, het blijft boeiend.

 Iedere dag is anders. Er zijn dagen dat ik denk: ik stop[ met bloggen en ik heb nergens meer zin in. Maar eigenlijk weet ik wel dat dat niet klopt. Ik ben gewoon moe. Ik moet weer even bij mezelf in rust terug komen. En dan plotseling komt er weer een dag. Vaak in het weekend dat ik weer overal zin in heb en denk: Leuk ik ga een blogje schrijven. Het is hollen of stilstaan, want dan heb ik er zoveel zin in dat ik niet zou willen stoppen. 

Wat is een mens toch een raar botje. Maar gelukkig zit iedereen weer anders in elkaar en is het voor velen niet herkenbaar wat ik hier boven schrijf en kabbelt het leven voor anderen iedere dag gewoon rustig door in de vaste patronen.  Vaste patronen voor mij? Voor een deel misschien maar nee dat is toch niet echt mijn ding. Toch heb ik me voor veel dingen wel vaste patronen aangewend omdat dat hey leven wat stabiliseert en minder ingewikkeld maakt. Dat heb ik ook nodig. Maar voor de rest ben ik voor de impulsen en laat me daar geduldig in onderdompelen. 

Die hoogte en dieptepunten zijn wel met de jaren veranderd. Vroeger heette het altijd juichend tot in de hemel of bedrukt tot in de dood.  Dat is nu gelukkig anders, rustiger overzichtelijker en daar ben ik blij mee. Dank zij meditatie en beoefening is het dagelijks wisselende leven  zoveel hanteerbaarder geworden. 

Dus vandaag weer overal zin in . Ik heb heerlijk geslapen, wat tegenwoordig ook niet meer iedere dag zo is en dat scheelt een slok op een borrel.

En dan lees en zie ik hier en daar de toenemende boosheid over het gedrag van anderen in deze crisis. Vaak ben ik het helemaal eens met alle opmerkingen over het wel en wee van deze tijd en de boosheid die daaruit voortkomt maar ik heb ook aan de lijve ondervonden dat anderen aanspreken op hun gedrag ook al is het nog zo uit een goed hart bedoelt om de ander in te laten zien dat ze meer baat zouden hebben bij een gedrag waar ikzelf voor sta, het werkt niet. De ander voelt zich dus alleen maar aan gevallen. En als ik er goed over nadenk weet ik dat ik dat ok net zo zou zijn als mijn fundamentele waarden op zo'n manier aangetast worden.  En hij regeert daardoor terug met een oplopende boosheid.  Het wordt steeds lastiger elkaar te bereiken. Met als gevolg tweedeling en vriendschappen die eigenlijk geen vriendschappen meer zijn en erger zelfs uit kunnen lopen in vijandigheid. Vaak is het dan zaak mezelf terug te trekken en afstand te nemen als de verschillen te groot zijn geworden en er niet meer gewoon gepraat kan worden.  Dat is heilzamer dan het ontwikkelen van vijandigheid. 

Ik leer steeds meer van wat ik zelf ervaar en ook om mij heen zie gebeuren. Natuurlijk trap ik toch ook  regelmatig weer in de valkuil waar ik beter omheen zou kunnen lopen maar op het moment dat ik het zie kan ik er makkelijker uit stappen en mijn weg vervolgen. 

Tja het valt niet mee in deze tijd bij de les te blijven. En dan is het nog maar de vraag waar doe je goed aan. De ene keer zullen harde uitspraken zoden aan de dijk zetten en verandering in de goede zin van het woord teweeg brengen, een andere keer pakt het volkomen verkeerd uit en wordt de agressie gestimuleerd. Wat is dan nog goed of kwaad? Ik heb het liever over heilzaam of niet. 

En  dit soort overdenkingen gaan echt niet alleen maar over deze crisistijd. Het is overal en altijd weer aandachtig opmerken wat er gebeurt in mijn leven en in het leven van anderen. Altijd weer bijzonder en verwonderend hoe het allemaal functioneert.  Het blijft boeiend. 






vrijdag 17 april 2020

Kreten

Wat is het toch waardoor ik er altijd weer tegenaan loop. Het zijn de kreten zoals:
Loslaten
Positief denken
In het NU zijn

Zonder enige onderbouwing worden ze overal op losgelaten. Prachtige citaten worden uit hun context getrokken en driftig rond gestrooid. Soms heb ik zelfs de neiging eraan mee te doen omdat ik graag direct en spontaan handel maar als ik er beter over nadenk en ook dat doe ik graag, dan bedenk ik mij. En ik overdenk dan het volgende:

Neem nou dat positief denken bijvoorbeeld.
Het is prachtig als je de mogelijkheden in jezelf hebt om zo te kunnen denken. Het gevoel dat wanneer het allemaal niet zo meezit je de mogelijkheid hebt om te voelen en te weten dat het wel weer beter zal worden. Het komt allemaal op zijn pootjes terecht.
Maar wat nu als die mogelijkheid er niet is. Als er niet meer zoiets bestaat van beter worden of zo diep in de put zitten dat er geen uitkomen meer aan is. Dat alle mogelijkheden fysiek en psychisch geblokkeerd zijn. Doe je dan met het uiten van zulke kreten geen mensen tekort die tot aan de lippen in de ellende zitten? Draai je dan niet alleen maar om je eigen mogelijkheden tot een bepaalde manier van denken heen zonder erbij na te denken dat het bij jou ook weleens anders zou kunnen worden in tijden van ziekte of dood? Wals je dan niet overal overheen?

En dan loslaten. Ja natuurlijk dat kunnen we honderd keer zeggen tot in het oneindige maar er zijn altijd wel weer nieuwe dingen die op poppen. Dingen die ons bezig houden waar we maar moeilijk los van komen omdat ze ons toch wel aan de botten komen. Eigenlijk net als in het bovenstaande komen er altijd wel weer nieuwe dingen naar boven en blijven we in hetzelfde kringetje ronddraaien. En maar vechten om los te laten. Daar is geen beginnen aan. Het gaat maar door en houdt niet op. Je zou alleen al moe worden van het vechten. Moet dat dan?

Stop

Laten we in het NU blijven. Dat op hetzelfde moment al geen nu meer is dus eigenlijk niet eens als zodanig bestaat. Ieder moment zijn we een stap verder en denken terug aan het vorige moment. Het enige dat er is is ERVAREN.

Ervaren. Kijken en voelen wat er gebeurt. Dat is het startpunt om vrijuit te kunnen leven. Dat is meditatie en gaat altijd zonder ophouden door als we ons daar bewust van zijn. Zonder iets anders te willen dan ervaren.
Het leven met alles erop en eraan er laten  zijn zoals het is.

Misschien is overgave een beter woord

Als het leven moeilijk is en je kunt er iets aan doen, doe het dan. Als je er niets aan kunt doen denk er dan niet over na maar  ervaar.
Ervaar ook  hoe je ermee omgaat. Wees je bewust van alles wat je als moeilijk of pijnlijk ervaart en verval niet weer in de kretologieën. Kijk er alleen maar naar. Het mag er allemaal zijn,
Dat geeft vrijheid.
Dat vereist een aandachtig leven. Vrij van allerlei invullingen.
Voor mij een dagelijkse oefening.



vrijdag 6 december 2019

Scheppende stilte



Phiroz Mehta: Wetenschappers bijvoorbeeld, die echt nieuwe, opmerkelijke inspiratie hebben, of, nogmaals, geweldige kunstenaars wanneer ze prachtige dingen maken - dit gebeurt wanneer alles stil is van binnen, waardoor het nieuwe tevoorschijn komt, het echt nieuwe, het is een pulse van  creatie.

Citaat uit: Can humanity change.
J. Krishnamurti



Ik schreef erover in de serie: een universum van kwaliteitem. Kijk onder de kopjes En in het bijzonder 
https://magazijn.blogspot.com/2019/11/een-scheppende-en-levende-kracht.html

 Zo werkt het dus en niet alleen volgens mij. We zouden tot veel meer in staat zijn en bewuster leven wanneer we in staat zouden zijn in aandacht vanuit een innerlijke stilte te leven in betrokkenheid met dat wat is.

Die weg gaan geeft antwoord op vele vragen.
En stilte betekent niet slapen 🤗🤣





zondag 5 mei 2019

Onzekerheden.

Wat is dat toch, dat waar ik de vinger niet zo makkelijk achter krijg.
Er zijn van die dingen waar ik bang voor ben. Hele rare dingen waar je totaal niet bang voor hoeft te zijn.
Het openbaar vervoer bijvoorbeeld, die angst heb ik mijn hele leven al. Bang dat ik te laat kom. bang dat ik de verkeerde halte uitstap, bang dat ik niet weet waarop ik over moet stappen. Bang dat er iets misgaat met in en uitchecken. Zelfs zo dat ik al die dingen het liefste uit de weg ga en zielsgelukkig ben met die lieve schat die me overal brengt waar ik wil.  Maar het is toch van de gekke.

Ook allerlei andere eenvoudige zaken vind ik vaak lastig. Ik geef niet aan al die angsten toe en ga er vaak dwars doorheen. Maar alles wat ik voor de eerste keer moet doen boezemt me angst in. Ergens voor de eerste keer aanbellen of ergens naar toe gaan. Het brengt allemaal spanningen met zich mee waar ik niet meer op zit te wachten. Ik houd me het liefste bij de bekende dingen. Maar wil ik dat?

Ik kan natuurlijk van alles bedenken waardoor het komt en mijn hele verleden uitdiepen en daar ergens de schuld leggen, maar daar schiet je weinig mee op in het heden.
Wel merk ik als ik de dingen vaker doe, de angst dan ook verdwijnt. Maar naarmate je ouder wordt doe je bepaalde dingen steeds minder vaak ook omdat je energie op een steeds lager pitje gaat functioneren. Ook wordt de belangstelling voor bepaalde dingen steeds minder. Zolang je een partner hebt doe je de dingen nog samen maar het alleen komen te staan kan een nog grotere beperking teweeg brengen.

Ik denk dat ouderen steeds meer 'last'  kunnen krijgen van dingen niet meer doen en uit de weg gaan en zich misschien niet eens bewust zijn van de onzekerheden en angsten die daaronder schuil gaan waardoor ze op de lange duur vereenzamen en dan ook niets nieuws meer aanpakken. Een soort gelatenheid van: het is goed zoals het is, laat mij maar in mijn eigen hokje zitten.

Ik hoop dat ik daar lang verschoond van kan blijven door me bewust te zijn van de onzekerheden en angsten die op poppen en de moed heb er toch altijd weer doorheen te breken. Nieuwe dingen aan te pakken. Dat er een betrokkenheid blijft bestaan en dat er altijd nieuwe wat op mijn pad zal komen diat ik aan durf te pakken zolang ik me er echt voor interesseer of er nieuwsgierig naar ben.
Maar ik hoop ook de rust te vinden van het niet meer hoeven, niet meer over mijn eigen grenzen gaan om wat voor reden dan ook. De stilte en rust in mijzelf kan vinden.  Ik geloof dat ik aardig op weg ben.
De weg van het midden zou ik zo zeggen.



zaterdag 23 maart 2019

Onverdraagzaamheid

Nu ik me wat beter voel en niet veel hoef te doen. Zit ik lekker relaxt op de bank met mijn tablet.
Vanmorgen heb ik de gelegenheid te baat genomen om naar de Mattheüs passion van Bach te luisteren. Want op goede vrijdag wil ik die graag laten horen op de muziekmiddg die ik in Vreedenhoff geef. De muziek en het verhaal roepen bij mij allerlei ovewegingen naar boven.

Of het verhaal nu waarheid en werkelijk gebeurd is of niet, is voor mij niet van belang. Belangrijk is wat zulke verhalen  ons of mij te vertellen hebben . En dat is nogal wat als je bij jezelf de diepere lagen induikt.

Een regeltje alleen al waar Bach oppert.
Was ist die Ursach aller solcher plagen
 Ja daar zeg je zowat. Hoe tolerant ben ik zelf. Heb ik ruimte voor mensen die er een andere mening op nahouden dan ik. Daar heb ik niet zo snel een antwoord op. Dan moet ik diep in mezelf graven met een open en eerlijke blik. Daar is waakzaamheid een eerste vereiste voor. Hoe makkelijk wals ik niet over irritaties heen zonder er wakker naar te kijken of het af te doen met.
Ach zo erg is dat niet. Ik heb recht op mijn eige mening. 
Er wordt gevraagd te waken oplettend te zijn en de discipelen vallen in slaap op het moment supreme.

Waar komt al die ellende toch vandaan? Al die vluchtelingen al die onverdraagzaamheid. Het een wakkert het andere aan.
We lopen mee in stille tochten. Geweldig, dat moet gedaan worden, natuurlijk.
En dan gaan we weer aan het werk. Zijn we wakker? Blijven we wakker? Wat is de ellende van DEZE tijd?

Het is niet zoveel beter dan 2000 jaar geleden.
Volgens mij schreef Dostojevsky daar heel lang geleden ook al over. Niet zo vreemd.




De grootinquisiteur van Sevilla is het beroemdste hoofdstuk van De gebroeders Karamazov en wordt algemeen beschouwd als een hoogtepunt in de wereldliteratuur. In een lange monoloog verdedigde de grootinquisiteur van Sevilla tegenover Jezus Christus het idee dat alleen de principes van de duivel leiden naar de universele eenwording van de mensheid: Geef de mens brood, beheers zijn geweten en heers over de wereld. Jezus beperkte zich tot een kleine groep van uitverkorenen; de katholieke kerk echter heeft zijn werk verbeterd en richt zich al eeuwen naar alle mensen. De kerk heerst over de wereld in naam van God, maar met de principes van de duivel. Jezus maakte de fout om een te hoge dunk van de mens te hebben. Maar het antwoord van Jezus op ieder verwijt van de grootinquisiteur is de liefde, en voor de absolute liefde is alles mogelijk; zo is ook de boodschap van de Gebroeders Karamazov, dat ieder mens schuldig is ten opzichte van ieder ander mens, dat een mens moet vergeven, dat een mens onvermoeid ieder mens dient lief te hebben, want een mens kan zo liefhebben, vanwege Christus.
Dostojevski ondernam zelf een spirituele zoektocht naar de zin van het leven. Hij concludeerde dat het Westerse christendom decadent geworden was en dat het zuiverste christendomgezocht moest worden bij de Russisch-orthodoxe Kerk.
Wikipedia

vrijdag 15 maart 2019

Geweldloosheid

In de Boeddhistisxhe filosofie wordt onder geweldloosheid heel wat meer verstaan dan je op het eerste gezicht zou vermoedden. Het heeft, zoals alle inzichten in het Boeddhisme, alles te maken met een bewustzijnsstaat. Een manier van ZIJN waarbij het hele bewustzijn volkomen is doordrongen van wat zich afspeelt in de geest.
Een voortdurende aandacht bij alles wat er zich in diezelfde geest afspeeld. Daaruit volgt dat wanneer je over o.a. geweldloosheid spreekt , dat het dan gaat over een volkomen doordrongen zijn van geweldloosheid en daardoor  de afwezigheid van alke gedachte om een ander pijn te doen of te kwetsen.

Hierbij gaat het niet over het feit dat je maar over je heen moet laten lopen dat is een volkomen ander verhaal want ook bij het opkomen voor je eigen welzijn hoeft er geen enkele rancuneuze gedachte of een haatdragend gevoel naar boven te komen. 

Rimpochee beschreef het op de volgende manier in een van zijn lessen.
 Geweldloosheid is een mooi woord, maar het is niet eenvoudig. Het basisprincipe is dat de geest niet eens de geur heeft om iemand pijn te doen, en het is ook compassie en geduldgerichtheid. Je kent dit goede oude  gezegde: "Hij of zij is zo goed dat ze geen vlieg kwaad doet," toch? Of je nu pijn doet of je doet de vlieg geen pijn, als je een verlangen en een geest hebt om pijn te doen, dan is dat is de basis van geweld. zelfs woede tegen bed wantsen, vlooien of kakkerlakken is geweld.
 Als je de persoon goed kent, kun je hem gewoon uitlachen of allerlei dingen doen die hem pijn doen, toch? Vaak is het erg moeilijk om dit zelfs als geweld te herkennen. We zeggen: "Wel, ik heb niets gedaan." Maar soms kwetsen we mensen door niets te doen.
Ik vind het wel mooi om me met zulke gedachten uiteen te zetten. Zonder mezelf erop te veroordelen kom ik erachter dat niets menselijks mij vreemd is en ik daarom ook niet over een ander moet oordelen. 🤔🤣



dinsdag 20 maart 2018

Spreken is zilver

 zwijgen is goud.

Problemen zijn er om ogelost te worden en als we een goede relatie hebben opgebouwd wordt het makkelijker problemen met elkaar te bespreken. Steeds meer kom ik tot de ontdekking dat andermans problemen niet door een ander opgelost kunnen worden. Luisteren en zwijgen is vaak het beste wat we kunnen  doen. Hoe moeilijk is dat?

Soms denken we dat de oplossing voor handen is en het liggen de 'behulpzame' adviezen op het puntje van de tong. Al die goede raadgevingen, waar vaak niet om gevraagd wordt en die dan beantwoord worden met ' ja maar'.

Oefenen in luisteren toont meer medeleven dan het spuien van eigen pseudo wijsheden. Een mooie oefening in aandachtig luisteren.


zaterdag 4 februari 2017

Lof of Blaam

Als je alleen maar doet wat door anderen wordt goedgekeurd kom je niet ver.

Natuurlijk kun je goedkeuring als een aanmoediging zien om door te gaan. Maar wat is het toch heerlijk om daar niet meer afhankelijk van te zijn en ervan overtuigd dat je mag doen wat je doet en mag zijn wat je bent. Toch is dat niet zo vanzelfsprekend en gemakkelijk. Vaak hebben we niet eens in de gaten dat het zo werkt dus...

Het beste dat je kunt doen is opmerkzaam zijn. Opletten hoe je reageert op afkeurende of prijzende woorden. Dan kom je er vanzelf achter. Bij die steek in je hart kun je er zeker van zijn dat iets je geraakt heeft en dat je min of meer afhankelijk bent van de afkeuring.  Bij dat blijde gevoel in de hartstreek merk je op hoe je emotie reageert op de prijzing van anderen.

Leuk om in de gaten te houden en op te merken in hoeverre je humeur erdoor aangepakt wordt. Als je er lang mee oefent door oplettend te zijn kan het gebeuren dat je op een gegeven moment opmerkt dat je je er minder door laat leiden en er vaak ook minder lang van uit je humeur raakt.

We waren in Wageningen. In het Arboretum waar je over de Rijn uit kunt kijken.


zondag 7 augustus 2016

Lastige mensen ontlopen

Internet staat vol met informatie. Je kan het zo gek niet bedenken of je kunt het er vinden. In hapklare brokken wordt het je voorgeschoteld. Leuk, interessant je kunt er uren mee bezig zijn.
Het meest verbaas ik mij over de korte uitspraken. Quotes van bekende mensen, spirituele leiders, wetenschappers of eenvoudige wijzen. Vaak heel mooi maar soms zie ik er een waar ik  mijn vraagtekens bij heb. Ze worden gelezen en we roepen ooooo jjjaaa. Zo had ik er nog niet over gedacht. Of oooo jaaa dat is mooi, zo denk ik er ook over en dan leven we rustig verder op onze eigen zo welbekende manier met alle gewoonten die we in ons dragen en die zich steeds weer onbewust herhalen.
Wie wil daar nou eigenlijk echt iets mee? Wie zit erop te wachten zijn of haar leven een andere wending te geven waardoor er werkelijk iets veranderd in het leven van alle dag? Misschien komt  jouw wereld  op de kop  te staan wanneer je je met een training in bewustzijn en aandacht bezig gaat houden omdat je vanuit een ander perspectief naar de wereld en jezelf leert kijken.
Ja een korte cursus mindfulness, dat doen we wel en daar kan je profijt uit trekken, maar binnen de kortste keren of na een paar maanden vergeten we weer hoe het moet, want mindfulness is een levenslange gedisciplineerde manier van leven. Je altijd weer bewust worden van hoe je functioneert, waar je mee bezig bent en wat je emoties doen.  En als je dan een stapje verder gaat krijg je zo je vraagtekens die steeds weer oppoppen.
Kan ik alleen maar gelukkig zijn met lieve aardige mensen om me heen en al die lastige personen afwijzen want daar heb ik niets aan, zoals sommige quotes me willen doen geloven. Ze staan mijn geluk in de weg.  Moet ik dan al die vervelende mensen afwijzen om mijn eigen geluk veilig te stellen? Is dat misschien een kleine vorm van discriminatie in mijn eigen ervaringswereld?  Zou het binnen mindfulness en de weg naar geluk niet mogelijk zijn juist met de moeilijkere omstandigheden om te leren gaan?  Juist in die confrontaties kan ik mijn eigen emoties leren kennen. Misschien kom ik tot de ontdekking dat ik zelf ook niet zo aardig ben als ik mezelf wil doen geloven. In kontakt met die irritaties kan ik weleens heel boos worden. Niet dat dat niet mag maar het houdt me niet in mijn midden, daar laat ik me mooi uittrekken door die omstandigheden. Een confrontatie is een goede oefening in mindfulness en zien wat mijn emoties doen.
Ja ieder moet voor zichzelf zijn eigen weg bepalen maar ik heb regelmatig zo mijn vraagtekens bij de altijd positieve quotes die ons leven aangenaam zouden moeten maken omdat ze uit hun context zijn geplukt en niet laten zien hoeveel aandacht en bewustzijn ervoor nodig is om er op de goede manier mee om te gaan. Na jarenlange bewuste aandacht dus mindfulness ga je dat herkennen. Ik  ontloop dan een keer een confrontatie, maar die komen altijd weer terug en gelukkig zijn, zit in andere dingen diep van binnen in je eigen middelpunt waar je altijd weer naar terug kunt keren door bewustwording.

donderdag 10 maart 2016

Pijn

Ja dat is een doffe ellende.

Toch is angst voor de pijn erger en maakt dat het dubbel zo hard binnenkomt.

Wat is dan: eermee om leren gaan.?

Dat soort vragen en het ervaren van wat pijn is , is niet zo eenvoudig te beantwoorden. Alleen de persoon in kwestie kan daar zelf mee om leren gaan en iedereen doet dat op zijn of haar eigen manier.

Mijn ervaring is dat ervoor weglopen niet helpt. De spanning blijft hangen. Mij helpt het in alle rust met mijn aandacht juist naar de pijn toe te gaan en zo objectief mogelijk als een soort buitenstaander naar de pijn te kijken en te  ervaren wat ik nou echt voel. In het begin is dat heel lastig want de angst daarvoor kan groot zijn. Dan lijkt het bijna ondoenlijk want je denkt dat het dan onhoudbaar zal worden.
Zonder angst observeren.
Natuurlijk is het onmogelijk buiten jezelf te gaan staan maar soms helpt het om als het ware vanuit een ander perspectief waar te nemen. In feite neem je dan waar zonder dat je gedachten ertussen gaan zitten met al de ideeën van: OOOOO daar heb je het weer, zie je wel het is zoooooo verschrikkelijk.
Nee, 'gewoon' observeren van wat IS. Dat gaat niet vanzelf en is oefening. Naar verloop van tijd heb ik geleerd anders met pijn om te gaan. Ik probeer niet allerlei afleidingsmaneuvres te vinden maar probeer er aandachtig en vanuit rust die ik eerst in mijzelf  probeer te creëren, naar te kijken. Mij helpt het.

Misschien jou ook na verloop van tijd.

Mijn conclusie
Angst en pijn versterken elkaar.
Leer van de angst af te komen en je bent een stapje verder in de acceptatie.


donderdag 22 januari 2015

Bewustzijn

We zijn ons bewustzijn. En dat lijkt een heel grote verwarrende inhoud te hebben want het bewustzijn wordt beheerst door ons denken en  de emoties. We gaan er middenin zitten denkend dat we DAT zijn. We beperken onszelf en zijn op zoek naar wie we werkelijk zijn. We belanden dan in al die kleine zintuigelijke facetten die het  denken en de  enmotie beïnvloeden en weten: 'dat ben ik'. We zitten gevangen in die toestand zonder dat we het in de gaten hebben. Want wat we denken hoeven we niet te zijn. Dat is een onnodige beperking. Er is meer dan we op dit moment kunnen bedenken.

Meditatie meesters zeggen dat we ons van die gevangenschap gewaar kunnen worden. Bewust worden  van die emotionele overheersing die aangestuurd wordt door de zintuigen en het denken. Alleen al door je bewust te worden van innerlijke stilte en dan te zien hoe de dingen zich aan je voltrekken kun je aan de gevangenis die je opgebouwd hebt in de loop der jaren van je persoonlijke ontwikkeling, voorbij kijken en gaat er een andere nieuwe wereld open met grenzeloos veel mogelijkheden. Die wereld kun je leren kennen door de innerlijke stilte die zich bewust wordt van wat zich allemaal in je afspeelt.  Je leert het zien en herkennen, telkens weer opnieuw in andere situaties. Je kijkt ernaar en gaat weer terug naar je innerlijke stilte die ademt.

Dat betekent niet dat je je persoonlijkheid weggooit en niet nodig hebt. Nee want die heb je nodig om mee te werken maar het betekent een bevrijding uit het idee dat alles wat je denkt en emotioneel ondergaat het leven IS.

En dan heel langzamerhand ontstaan er misschien mogelijkheden om je steeds losser te maken van die emotionele en mentale overheersing zonder het te onderdrukken waardoor de gevangenschap nog groter wordt. Alles mag er zijn, je hoeft er alleen maar naar te kijken. Je leert zien dat je niet je emoties en denken bent maar dat je het hebt . Je komt tot de ontdekking dat je als het ware een stapje achteruit kunt doen en naar jezelf kunt kijken. Kijken hoe je er weer middenin zit, loslaten en verder gaan. Iedere keer opnieuw. Het laat zien dat alle dingen als wolkjes aan de blauwe hemel voorbij trekken en je nergens in vast hoeft te zitten. Ook de wolkjes, het hoort allemaal bij het verhaal dat 'leven' heet. In dit leven ben je er onlosmakelijk mee verbonden en toch ben je het niet.  Geen wolkje is hetzelfde en alle wolkjes verdwijnen ook weer. Soms fijn dat ze weg zijn en soms jammer dat ze verdwijnen. Ook dat fijn en jammer is emotie en dat mag er zijn zolang je er maar naar kijkt en weet dat je het niet BENT. Het is jouw leven dat je HEBT met alles erop en eraan. Je bent het niet, al die binnenkomende zaken en toch leef je het helemaal.



Witte Tara. De kwaliteit van heelheid in een persoonlijk jasje om uitdrukking te geven aan een abstract begrip. Een Verbindingswezen. Een alomvattende heelheid waar je je mee kunt verbinden. In het westen vaak abusievelijk met godin vertaald.

zaterdag 27 december 2014

Proberen

Gelukt. Maar iets goeds erin ontdekken wil nog niet zeggen dat alles goed is .

donderdag 13 november 2014

Omstandigheden

Zit ik weer even achter de computer in plaats van met het tablet op de knieën. Dat betekent dat ik ook weer even een blogje kan schrijven. Ik zou er helemaal aan ontwennen.

Natuurlijk moet ik er af en toe toch achter want er zijn nou eenmaal dingen die je niet kunt doen op het tablet. Misschien kan het wel maar wil ik het niet omdat de routine van de computer toch iets makkelijker werkt en ik heb de juiste programma's niet op het tablet staan. Dat werkt allemaal met Apps. Ook leuk maar anders.

Foto's bewerk ik het liefst op de computer met Adobe fotoshop. De laatste tijd hebben we weer wat foto's gemaakt dus daar kan ik nog wel even verder mee. Maar toch ben ik momenteel liever aan het tekenen en schilderen.

Haken dat wil ook nog wel en van lezen komt op dit moment maar weinig. Wie weet. er kan zo maar weer een leesvlaag op komen zetten en dan ga ik weer met de verschillende boeken aan de gang die in de boekenkast staan en waar ik nog niet aan toe ben gekomen.

Mijn Boeddhistische beoefeningen ja, daar komt niet veel verandering in. Die doe ik gewoon dagelijks. Die geven  rust, ruimte en aandachts oefening als basis die kan ik  best  gebruiken voor de broodnodige rust in deze hektische tijden waardoor ik me zo min mogelijk mee wil laten nemen. Iedere keer weer een stapje achteruit en kijken naar hoe ik erin sta en ermee omga. Niet alleen met de maatschappij, maar met het hele leven. De omstandigheden heb ik niet allemaal zelf in de hand maar wel de manier waarop ik ermee omga.


We waren in Zwolle. 
In De Fundatie worden prachtige beelden tentoongesteld.





maandag 10 november 2014

Irritatie

Irritatie is het begin van oorlog.
We denken dat oorlog een ver van mijn  bed show is maar ik denk dat er in iedere irritatie een doorbreken van de innerlijke vrede aanwezig is.
Er van uit gaande dat er niets is dat op zichzelf bestaat, betekent het dat de gevolgen van een irritatie desastreus zouden kunnen zijn. Gelukkig is dat niet altijd zo en kunnen we onze kleine ongenoegens best wel onder controle houden en een uitstraling proberen te produceren alsof er niets aan de hand is.
Ontkenning van de innerlijke boosheid is nog het meest vermoeiend en niet handig want wat je niet kent en verstopt daar hoef je ook niets aan te doen en zo kan de irritatie door woekeren.  Dus erken het maar, zeg ik dan tegen mezelf. Zie maar dat je boos en geïrriteerd bent. En op het moment dat ik dat tegen mezelf zeg en een stapje achteruitgegaan ben terwijl ik naar mezelf kijk. Tja dan gebeurt er al iets.
Maar het lastigst is nog de irritatie een stapje voor te zijn en het erkennen nog voor het opkomt. En toch lukt dat nu na jaren opletten SOMS. En geloof me, het geeft meer rust en thuiskomen bij jezelf.
Zo leuk om te haken. Ik heb het weer ontdekt.
En nu eens kijken hoe het blog er via de tablet uitziet.

dinsdag 28 oktober 2014

Ik houd zo van mijn bed

Wat een genot om 's avonds in een bed te kunnen stappen. Dat doe ik toch iedere avond weer maar stel het erin stappen zo lang mogelijk uit. Zo dubbel. Ik kan mijn bed niet inkomen omdat ik een avondmens ben. Zo noemen ze dat geloof ik, en toch realiseer ik me wat een voorrecht en hoe heerlijk het is erin te kunnen liggen en een goede nachtrust te genieten.
De volgende morgen heb ik dan weer moeite eruit te komen.

Is dat nou niet van de gekke. Waar slaat dat nou op. En dan maar beweren dat we in het moment willen leven, in het hier en nu. Als ik dat echt zou kunnen was ieder moment zoals het was en zou er niet die 'worsteling' zijn om erin of eruit te gaan hahahaha.

Al die dingen, kleine dingen (maar ook grote) worden in het boeddhisme onder lijden verstaan. Maar daar moet je echt iets langer bij stilstaan om erachter te komen dat we altijd wel iets hebben waardoor we niet in rust en in ons midden zijn. Er zijn veel emoties waar we overheen walsen zonder het ons bewust te maken.

Nog afgezien van het feit dat ik een bed HEB. Er zijn ontelbare mensen die die weelde niet eens kennen.

Er is ook veel om blij over te zijn.

Het gaat er niet om een oplossing te bedenken voor alle kleinigheden (of grotigheden) maar om op te merken.
Opmerken en aandachtig zijn is belangrijker dan oplossingen bedenken.


plaatje van internet.

donderdag 4 september 2014

Het beeld voorbij

God is dag en nacht, winter en zomer, oorlog en vrede, overdaad en honger.
Heraclitus  ca. 540-480 v.chr.
ALS GOD ALLES IS, IS GOD OOK NIETS
Wat weten we nou eigenlijk?
Helemaal niets.
Met lege handen in het NIET IETS staan.
Me niet meer afvragen of God wel of niet bestaat in een wereld vol ellende en narigheid. Werken aan de dingen die ik heb te doen. Alles naar eer en geweten durven zien en ervaren in mezelf en er zijn voor het geheel. Alles is er, alles mag er zijn. Zowel in mijzelf als in de ander. Niet meer in een kringetje om mezelf heen draaien, in al mijn gedachten, ideeën en fixaties.
Zien wat er om me heen gebeurd en de vrede in mezelf bewaren waardoor ik nergens voor wegloop maar er in alles kan zijn.


'Nazomeren'





donderdag 28 augustus 2014

Gevaarlijker dan je denkt.

Van alle gevaarlijke soorten energie die uit de geest kunnen voortkomen, is een van de gevaarlijkste voor onze tevredenheid de wens dat dingen anders zouden kunnen zijn. Door moeite te doen kunnen we proberen veranderingen aan te brengen in de manier waarop mensen denken of zich gedragen, maar als die poging op verzet stuit, zoals dat vaak zal gebeuren, beginnen ondermijnende chemicaliën de kern van ons wezen aan te tasten. Zelfs de mate waarin we ons eigen karakter kunnen aanpassen is discutabel. Misschien is het enige dat we kunnen doen een actieprogramma opstellen dat ingaat tegen alle neigingen in onszelf waaraan we een grondige hekel hebben.
James Hoover 1943.

Als je het over eigen ervaring hebt en je daardoor weet of iets klopt dan kan ik me hier wel in vinden.
Van beneden naar boven in dit citaat lezend, zie ik werkelijk dat ik dingen in mijn eigen gewoontepatronen heb kunnen veranderen door een goede methodische aanpak en die onderbouwd met een degelijke motivatie. Mede door geduld en een  humorvolle volle aanpak zijn er wel wat gewoontepatronen aan het schuiven en zelfs onderuithalen gegaan. Dat heeft me door de jaren heen veel winst opgeleverd. De inspanningen die ik me getroostte daarvoor leidden tot meer vrijheid.
Ik zou die winst soms graag willen delen met anderen, maar daarvan kom je al gauw terug het wekt vaak alleen maar weerstanden op. 
Op zich is dat voor de eigen ontwikkeling niet zo erg want in de weerstanden van anderen tegen jezelf die je tegenkomt kun je weer je eigen weerstanden ervaren en daar opnieuw geduld en liefdevolle aandacht van leren. Zo rolt het balletje door en is er altijd iets over jezelf te leren in de opbouw naar vrijheid, tevredenheid en liefdevolle aandacht.

Een van de lastigste dingen vind ik: niet in de automatische piloot te schieten door me geraakt te voelen want dat kan diep snijden. 
Dat herkennen en langzaam terug te laten vloeien zonder het gebruik van de 'normale' reactiepatronen is een enorme investering in aandacht maar geeft op den duur een grote ruimte en heel langzamerhand loop je om die valkuilen heen.
Is dat herkenbaar?
En voel je de koker waarin je komt te zitten wanneer je er boos over bent en blijft? Daar heb je alleen jezelf mee. Chemische reacties noemt Hoover het. Maar ze zijn aan te pakken.

zutphen


dinsdag 19 augustus 2014

Daar heb je haar weer.

Alle werkelijke wijze gedachten zijn al duizend keren gedacht maar om ze werkelijk tot onze gedachten te maken, moeten we er nog een keer eerlijk over nadenken, totdat ze wortelen in onze persoonlijke ervaring.
Johannes Wolfgang von Goethe.
En reken er maar op dat het wortelen in onze persoonlijke ervaring heel lang kan duren. Het lijkt me dat Goethe daar ook mee geworsteld heeft anders zou hij deze wijsheid niet op hebben kunnen schrijven.
Mijn ervaring is dat ik mezelf regelmatig opmerkzaam moet maken op bepaalde wijze uitspraken en dat ze me maar heel langzamerhand eigen worden. Het is me bijvoorbeeld een gewoonte om te pas en te onpas dingen te zeggen of te antwoorden en wijsheid is vaker zoiets als:
Spreken is zilver, maar zwijgen is goud.
Nou, ga er maar aan staan als dat spreekwoord niet op je lijf geschreven is. Een beetje meer je mond dicht houden als je niets gevraagd wordt alleen al, maar ook als het niet noodzakelijk is iets ergens over te zeggen. Het is zo'n gewoonte om direct overal op te reageren. Gelukkig is het me uiteindelijk na jaren waarin ik altijd weer in dezelfde valkuil trapte, gelukt het iets meer onder controle te krijgen. Soms lukt het me wonderlijk wel en toch wanneer er iets gebeurd dat me echt trickered kost het me altijd weer moeite mezelf een stap voor te zijn en te zwijgen.

Wat ik van zulke dingen uiteindelijk ook leer is: Met humor naar mijzelf kijken (kijk mij nou weer) en geduld met datzelfde persoontje hebben. Het mes snijdt aan twee kanten. Voor mijzelf goed, het geeft meer rust en ik leer mezelf daardoor ook beter kennen met al mijn gewoontepatronen. (Want dat is niet het enige gewoontepatroon) en voor de omgeving minder irritatie (daar heb je haar weer). Alhoewel ik zo af en toe heus wel weer in die valkuil trap.

Het is de kunst om te zeggen wat je bewust wilt zeggen. Het is geen kunst om te reageren.
Zo, wie durft hier nu nog te reageren? ghaghagha



Blogarchief

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...