Ik had er zin in en wilde heel actief worden. Maar nu plots ben ik even stil gevallen.
Ik kende haar niet persoonlijk maar zag haar werk in Zutphens museum en een vriendin volgde lessen bij haar in Zutphen. En nu is ze overleden. Negenenvijftig jaar . Edith Meijering. Net als ik denk dat het allemaal wel los zal lopen, wordt dit weer even onder mijn neus gedrukt. Toch wel weer even heftig. En dan is het niet eens zo vreselijk dichtbij, maar toch. Ieder mens is er een teveel.
Nee, ik ben niet bang voor mezelf. Ik ben al wat jaartjes ouder en had een goed leven en hoop dat nog even te hebben natuurlijk. Ik ben niet bang voor sterven hoe dan ook of op wat voor manier dan ook. De tijd zal het leren en ook niet voor daarna. maar al die jonge mensen die nog een heel leven voor zich hebben. De wereld is zo veranderd in de jaren die achter me liggen. Hoe kunnen zij zich staande houden in een wereld zoals hij er nu uitziet? Tja dat soort vragen is van alle eeuwen, ik weet het. Ook mijn ouders vroegen zich dat af en hun ouders zullen dat ongetwijfeld ook gedaan hebben Zo lijkt het leven er voor iedereen uit te zien. Altijd veranderlijk nooit is er enige zekerheid in het leven zelf te vinden. Niemand heeft het in de hand en iedereen heeft dezelfde risico om zo maar uit het leven te moeten stappen zonder daar ook maar iets aan te kunnen veranderen. Het zet me aan het denken.
Mitsdien moet ik er maar eens verder over nadenken op mijn eigen wijze.
