Het eenvoudigst is de uitwisseling als je samen op een soort zelfde lijntje zit. Als je van elkaar weet wat de persoonlijke weg is die je bewandelt en hoe je in het leven staat. Welke principes of filosofieën iemand erop na houdt en waar hij zich mee bezig houdt.
Het belangrijkste in gesprekken is dan ook vaak niet alleen wat er wordt gezegd. Maar het contact en de overdracht die in de ruimte van je eigen persoonlijkheid ontstaat. Door als het ware in alle rust op elkaar af te stemmen en niet meteen naar de ander op je eigen impulsen te reageren, maar rustig te luisteren ontstaat er een andere vorm van communicatie die veel intenser kan zijn omdat er werkelijke aandacht en contact ontstaat.
Het grappige is dat ik merk dat er regelmatig ook op blogjes een verfijndere communicatie ontstaat. Maar het blijft zaak oplettend te zijn want het regelmatig verkeerd interpreteren ligt altijd op de loer. We hebben allemaal onze beperkingen zowel in uitdrukkingsvermogen als in aandachtig luisteren.
En dan hebben we het nog steeds over een betrekkelijk oppervlakkig niveau. De diepgang van mogelijkheden in het uitwisselen van persoonlijke, dieper emotionele en spirituele ervaringen die geen woorden kennen is eindeloos. En voor zover ik het kan interpreteren is dat waar Kahlil het over heeft.
Communicatie op Monmartre
