Ik keek een docu over de schilder James Morrison. Prachtig. Een landschapschilder. Na zijn 25 ste en laatste expositie is hij iverleden. Op het laatst kon hij bijna niet meer zien en het deed me denken aan de achteruitgang van mijn ogen.
Ik had mede daardoor plots erg veel zin om te schilderen en wilde ermee beginnen. Eerst even wat opruimen. Er stonden nog wat schilderijen in de kamer die naar de kelder moesten en die pakte ik op nadat ik wat karton had ingevouwen voor de krantenafvalbak. Twee keer moest ik op en neer de kelder in met de lift en toen ik daar de hele kleine ruimte vol zag staan met de gestapelde schilderijen. zakte me de moed in de schoenen. Natuurlijk ik schilder wegens ruimte gebrek niet meer op canvas en alleen nog maar op papier maar ook dat stapelt zich op en wat moet ik er allemaal mee. Ik heb geen behoefte meer en heb ook niet meer de energie om te exposeren of het werk te laten zien. Bij de Rozet het MFC hier in Presikhaaf vroegen ze er wel naar maar ik breng het niet meer oo er iets mee te doen en mijn interesse om het werk tentoon te is minimaal/ Wat ik maak laat ik op internet social media zien en er is toch eigenlijk geen kip die daarop zit te wachten. Er is zoveel op de markt. Ik doe het alleen nog omdat ik er zelf plezier in heb en natuurlijk, dat is heerlijk. Maar waar moet ik er allemaal mee naar toe. Straks zitten de kinderen met een stapel zooi en komt het toch in de containers terecht en dat is goed.
Maar ik baalde zo verschrikkelijk van de ingenomen ruimte en de moed zakte me in de schoenen om nog meer te produceren. Wat zou het veel makkelijker zijn als je schrijver was Dan stop je alles wat je schrijft gewoon in de computer en houd voldoende ruimte over om je niet aan de zooi te hoeven ergeren. En juist door dat balen wordt de vermoeidheid nog erger.
Niet dat dat zo gek is hoor want ik heb vanmorgen ook al staan te strijken en dat is ook zo'n werkje waar ik niet zo op zit te wachten. Een eeuwigheid geleden heb ik tijdens het vele strijkwerkt mijn hele scheiding uit zitten te denken. Daarop volgde een zware tijd maar ik moet erbij zeggen het is de beste stap en verandering die ik in mijn leven gemaakt heb.
Waarom schrijf ik dit allemaal toch in mijn verborgen ongepubliceerde kladblok. Ik moet het gewoon in mijn magazijn zetten. Waarom niet. er is toch niets mis mee. Iedereen mag weten dat ik ook weleens baal.
Dus hier is het dan/ Ik heb er soms helemaal geen zin meer in en laat me gewoon even in de str. zakken.
En al schrijvend merk ik dat de energie weer terug komt en misschien ga ik dan toch nog weer aan het schilderen en is het niet op papier of canvas dan is het wel op tablet want de digitale mogelijkheden zijn ook voor schilderen eindeloos.
Zie je.... het gaat wel goed komen. met mij 😄
op tabet
