Was ik het al bijna weer vergeten. Maar toen begonnen die sporters op de tv te praten over pijn en dat ze wel uit hun lijf wilde kruipen van de pijn. En dan vinden ze het ook nog eens leuk. Het lijkt wel of er zonder die dualiteit geen geluk zou kunnen bestaan. Want als ze om wat voor reden dan ook niet daarvoor kunnen gaan zitten ze helemaal in zak en as.
Maar ja wat ik bijna was vergeten kwam weer boven. Want gisteravond lag ik ook weer een avondje voor pampus en een paracetamolletje was niet voldoende om de darmverkrampingen, het gevoel dat ze werkelijk in een kramp schieten, kwijt te raken. Dat veroorzaakt een behoorlijke buikpijn die me tot ver in de benen trekt en ik weet dan niet meer waar ik die neer moet leggen. Het is gewoon zoveel mogelijk ontspannen en uitzitten.. Zo langzamerhand na vele jaren weet ik dat het vanzelf over gaat maar soms duurt het erg lang. En inderdaad toen ik naar bed ging merkte ik al dat het iets zakte en met een paracetamolletje verdween het nu wel.
O heerlijk wat voel ik me dan als verlicht. Ja dat snap ik dus wel. Als pijn over is voel ik me een ander mens maar willens en wetens uit je dak gaan van de pijn omdat je kampioen wil worden.... Nee dat ken ik niet. Ik probeer zoveel mogelijk op mijn voeding en stress gevoelige zaken te letten om pijn te voorkomen. Zal wel aan mij liggen. Er zijn er genoeg die het wel begrijpen dat ze moedwillig vanwege de prestatie in een deuk schieten,
Ik begrijp misschien weer andere dingen die anderen niet begrijpen. En dat hoeft ook niet. Toch?
Nee dan die mensen die er zijn en nooit meer van de pijn afkomen. Pfff. ik zou willen dat ik daar iets aan zou kunnen doen. Al was het maar ze kracht geven om het te kunnen dragen. En als ik aan zo iemand denk. Ach dan is mijn pijn zo erg nog niet .
