Ik lees zojuist bij
Een heel stuk over Tweets en allerlei andere perikelen.
Heftig he deze tijd. Er is eigenlijk niets om je aan vast te houden. Ik zeg altijd: waarheid bestaat niet. Er is alleen maar werkelijkheid en die wordt door een ieder anders gevoeld en waargenomen. Maar het is zeker de werkelijkheid voor de betreffende persoon.
Ik had ook twitter genomen omdat ik eens wilde zien hoe het werkt en wat het nou is en hoe dat gaat, Maar ik geloof dat ik er maar weer vanaf probeer te komen. Soms gaat dat niet zo makkelijk. Net als pagina's op faceboek die ik met gen mogelijkheid eraf krijg. Die zijn alleen niet meer publiekelijk toegankelijk. Maar goed ik ga het proberen want op twitter word ik niet veel wijzer tot nog toe. Een warboel van feiten en meningen over van alles en nog wat waar ik de vinger niet achter krijg mede omdat ik het programma en hoe het werkt maar niet in de vingers krijg. Ik denk dat de interesse me ontbreekt. Het enige dat ik zie is dat men het niet met elkaar eens is en ja inderdaad er komt zo nu en dan ook iets van kunst voorbij en dat is wel leuk. Maar daarvoor heb ik twitter niet nodig.
Mij eigen ideeën heb ik toch wel en ik ben me ervan bewust dat het niet meer is dan mijn eigen idee waar ik naar leef totdat er voor mij een andere logica duidelijkheid wordt en ik vind dat iets anders beter zou zijn. Ik probeer me intussen niet gek te laten maken door allerlei ideeen waar ik OP DIT MOMENT niet mee uit de voeten kan en geen eigen zinvolheid voor kan bedenken. Risico's, ja natuurlijk die zijn er altijd. Het hele leven is risico. Of je het nu vanuit de ene of vanuit de andere hoek bekijkt want van leven ga je dood. Er is nooit ergens zekerheid over te vinden. Je kunt alleen maar dat doen wat voor je zelf op een bepaald moment werkelijkheid en goed is. Zeker als je een andere werkelijkheid niet onder ogen durft of kunt komen.
Ik heb vrede met onzekerheid en darom hoef ik me nergens aan vast te klampen en doe en ben ik die ik op dit moment ben.
Kijk nou ben ik toch als een soort automatisme weer in een overdenking geschoten. Het lijkt wel of ik niet gewoon over koetjes en kalfjes kan schrijven. Ook dat ben ik dus. Wie weet, misschien in een volgend blogje.
