Ik wil mijn laptop wat meer gaan gebruiken. Ik kan daar zo heerlijk mee in de kamer op mijn schoot uit de voeten. Lekker op de bank in kleermakerszit en een kussentje op schoot. Er zitten voldoende mogelijkheden op en geheugen ook prima. Maar door mijn visuele beperking loop ik bij ieder medium weer tegen andere problemen aan. Op de pc heb ik bijvoorbeeld een verlicht toetsenbord. Dat is eigenlijk een game toetsenbord maar ik kan de letters als het donker wordt prima vinden. En dat ontbreekt dan weer op de laptop en ook het scherm is kleiner en daardoor moeilijker om op te focussen. Alhoewel ik de layout van het beeld zo groot mogelijk heb gemaakt.
Net als brillen hobbel ik van het een naar het ander en iedere keer denk ik weer, ja dit is toch beter maar het blijft behelpen. Nu herken ik de dingen die mijn moeder ook had, dat wat ik toen niet zo goed begreep. Nu heb ik precies hetzelfde. Ook herinner ik me een vrouw in het verzorgingshuis waar ik werkte die altijd vertelde dat ze blind was en de steken van haar breiwerkje niet kon zien. Ik stond met haar in de lift in een tijd dat er nog asbakjes in de lift hingen met een dekseltje. Toen ze de lift uitliep klapte ze het dekseltje dicht en ik begreep niet dat ze dat had kunnen zien dat dat dekseltje open stond.
Nu begrijp ik dat allemaal wel. Je moet eerst zelf dingen ervaren voordat je pas inzicht krijgt in de problemen van anderen. Of je moet je daar heel goed in verdiepen en dan wordt het misschien duidelijk wat het is. Ik herinner in dat opzicht ook als ik bij mijn moeder zat en ze vertelde wat ze wel en niet zag dat ik probeerde door mijn oogwimpers te kijken om hetzelfde beeld op te roepen. Maar nu weet ik dat het niet klopt want juist het middelste focuspunt verdwijnt waardoor wanneer je iemand aankijkt juist dat gezicht helemaal of gedeeltelijk niet meer zichtbaar is. Wat beter zie ik het dan wanneer ik naast het gezicht kijk maar ja dan is er geen scherpte meer maar overzie ik het gezicht beter in zijn geheel. En zo probeer ik dan ook de details in mijn schilderwerk te vinden om ze te verbeteren. Maar het blijft moeilijk een soort van scannen wat je constant doet. Evenals de moeite die ik heb met schrijven. Dat doe ik bijna niet meer en als ik het doe is het op gevoel juist omdat het focuspunt van de letters verdwenen is. Hoge contrasten zijn ook heel belangrijk want dan breekt er nog wel iets meer door de grijze vlek heen maar als de contrasten te hoog worden werkt het weer verblindend omdat de lens in het oog dan verkleint. Het blijft een zoektocht naar de juiste verhoudingen en mogelijkheden.
Wat een genot dat ik hier nu moeiteloos op mijn laptopje zit te tikken en dit nog allemaal kan schrijven. Als ik uit het raam kijk nog alles te kunnen zien omdat ik dat als het ware scan en er zo een compleet beeld ontstaat van de herfst. Voor zover ik denk dat het helder is want Fer weet wel dat ik heel veel dingen die hij wel zegt te zien , nee helaas dat zie ik dan niet meer. Maar ik zie nog voldoende schoonheid om me heen en met waar ik mee bezig ben is het al niet anders want ik geniet ervan en dat is ook schoonheid.
Een ding is zeker. Het leven heeft zoveel meer facetten waar ik van kan genieten. Mateloos boeiend wat er door de dag heen allemaal op mijn pad komt en zoveel dingen die zo bijzonder zijn. Gisteravond naar de film over Bernard Haitink gekeken. Wat heb ik daarvan genoten. Wat een geweldig mens die werkte vanuit een eenheidsgevoel met muziek en het orkest . Andere woorden heb ik er niet voor. Overweldigend mooi vond ik het. Ja ze zijn er nog die mensen die weten hoe een compleet leven eruit ziet ondanks alle onvolmaaktheden is er schoonheid te vinden als je het maar kunt en wilt zien.
Na verloop van tijd toch nog wat dingetjes aan veranderd, Zo moet het kunnen toch.
