Weer eens even een duik nemen in 2009. Al meer dan 10 jaar geleden. Onvoorstelbaar zo hard als de tijd voorbij vliegt. Als je op je leven terugkijkt lijkt het een zeepbel die na iedere herinnering weer in het luchtledige verdwijnt. En daar word ik nu regelmatig mee geconfronteerd. Want naar buiten gaan zit er voorlopig nog niet in.
Nou vermaak ik me gelukkig prima. Er gebeurt zoveel. En ook heb ik geen moeite met de vergankelijkheid van al die herinneringen. Waar zouden die eigenlijk opgeslagen liggen? In mijn brein? Of... zijn er nog meer mogelijkheden in het kleine universum dat ik ben?
Maar goed, in deze tijd van het jaar staat de magnolia in bloei en ik moet het nu even doen met 2006. We waren in Markelo bij de kinderen en daar stond zo'n prachtig klein boompje in de tuin. Daar maakte ik deze foto.
Toch leuk... herinneringen. Maar ook herinneringen gaan verloren. Is dat erg?
Als je het niet meer weet, kun je het toch ook niet missen, misschien ben je er dan ook niet meer of niet meer zoals je was...
