Gecrashed

Ik kan wel op een heel simpele manier via een note boekje op mijn weblog, maar heb daar niet de mogelijkheden die er wel met mijn computer zijn.
Vanmorgen om 6 uur keek ik even naar de treinen  of er storingen waren zoals ik dat wel vaker doe wanneer Fer zo vroeg weg moet. Snel wilde ik weer afsluiten en drukte de rode knop van de schakelaar uit nog voor de computer was afgesloten. Dom dom dom, dat is me nog nooit gebeurd. Ik had kennelijk de slaap nog niet uit.
Helaas, compie start niet meer op en moet nagekeken worden. Ik hoop alleen niet dat ik alle bestanden kwijt ben.
Voorlopig red ik me wel even met dit miniatuurtje, maar ik heb geen e mail adressenen alle andere programma's en foto's meer bij de hand . Gelukkig heb ik gisteren alle noodzakelijke werkzaamheden voor dit moment afgerond.
Wie  weet misschien houd ik nu wel tijd over ;-)

Eens kijken of ik hier nog een fotootje op kan krijgen.
Goh, ik merk dat ik me hierop prima kan redden. Ik was toch al van plan oude foto's en schrijfsels van weblog hiernaartoe te ver[plaatsen. Dit is dan zo'n fotootje.Weer een geluk bij een ongeluk.
En ach het is maar een hobby hè. We zien wel wat het wordt.
Voorlopig heb ik het nog niet zo slecht als die wesp die vergeefs zijn angeltje uitsteekt in dat web. Ik kan nog wel uit de voeten. Nu ook nog proberen of ik in mijn e mail kan komen. Maar dat gaf  wat meer voeten in de aarde. Nou ja dan moet dat maar even wachten hoor.
Webbies kunnen altijd nog via het blog communiceren.

Marius Nuy

http://crossingmysoul.blogspot.com/ whispering of the soul


Vanmiddag om één uur reed ik naar Doetinchem waar Marius Nuy werd begraven
.
Een woordkunstenaar en ethicus in hart en nieren. Ik leerde hem kennen in 2007 via de blog en we kwamen tot de ontdekking dat we op amper een paar kilometer afstand van elkaar woonden.
Ik leefde met hem mee op zijn blogjes en we dronken heel gezellig een kopje cappuchino met amaretto op mijn balkon. Hij had geen eenvoudig en makkelijk leven. De man met de vogelkop noemde hij zichzelf. Zijn atlas was aangetast door de ziekte van Kahler. De chirurg zette zijn hoofd letterlijk op zijn schouders vast met ijzeren pennen. Daardoor leefde hij dagelijks met pijn.  Toen hij in Klimmmendaal werd opgenomen na een hersenbloeding bezocht ik hem verschillende keren.
Het leven werd steeds moeizamer voor hem met veel pijn en hij verhuisde naar Doetinchem waar Marieke hem liefdevol omarmde en de zorgen met hem deelde.
Nog maar net had hij te horen gekregen dat er meer botkanker was ontdekt en de vooruitzichten slecht waren. Een dubbele longontsteking maakte een einde aan een zwaar leven. Maar hij liet prachtige gedichten en levensverhalen achter die hij met ons deelde op zijn blog.



Heel hartelijk dank Marius voor alles wat je was en met ons durfde delen.
Rust nu maar uit van de vreselijke pijnen die je hebt doorstaan.

Groot respect en bewondering heb ik voor Marieke die hem zo trouw en liefdevol door dik en dun heeft bijgestaan.