Ook al staan we met lege handen

 Vier dagen duurt de oorlog in Oekraïne nu. We hadden het aan kunnen zien komen maar kennelijk gaan we ervan uit dat iedereen net zo in elkaar steekt als  wij Europeanen die wars zijn van oorlog en met een brutale inval hadden we totaal geen rekening meer gehouden. Evenals vele Russen die ook geen oorlog willen.  Waar dit moet eindigen met een onvoorspelbare dictator als vijand is voor mij een groot vraagteken en zelfs de specialisten en kenners van de wereldpolitiek en defensie hebben geen vooruitziende blik om dit te kunnen overzien. 

Intussen staat Europa op de kop en misschien de halve wereld want dit soort gebeurtenissen heeft niet alleen betrekking meer op de lokale bevolking. Het wordt maar al te duidelijk dat alles met elkaar samenhangt en er niets is dat op zichzelf bestaat. De consequenties zijn groot. Nog afgezien van alle ellende en het bloed dat er vloeit. Dat is wat mij betreft het ergste dat eruit voortkomt.

Niet een erg opbeurend blogje en ik kan me wel voorstellen dat er velen zijn die er nauwelijks over na willen denken omdat ze de kans lopen in een depressie te schieten. Het komt nu ook wel heel dichtbij. Het is niet meer een ver van mijn bedshow. 

Het opmerkelijke vind ik dat het leed of het nu veraf of dichtbij is niet anders is. Overal waar geleden wordt onder geweld is allemaal  verschrikkelijk en we staan met lege handen terwijl we naar buiten wijzen naar de agressor. En onder vele omstandigheden niet eens weten wie de werkelijke agressor is maar we weten wel dat we nooit over andermans grenzen mogen gaan en altijd af moeten blijven van dat wat niet van  ons is en wat niet over onszelf gaat. 

Zo gauw de tegenstellingen de pan uit rijzen wordt dat moeilijjk en willen we de ander van ons gelijk overtuigen. Dat merkten we ook al sterk in de afgelopen twee jaar en iedereen werd hier en daar wel geconfronteerd met grote tegenstellingen. Niets mis mee maar precies daar komt liefde mededogen om de hoek kijken. Niet om alle boosheid die in ons aanwezig is te onderdrukken maar wel te herkennen en te erkennen want daar kan pas iets gebeuren waardoor we misschien wat milder kunnen reageren.  Het is niet nodig om alles met een zogenaamde mantel der liefde te betdekken want er bestaat ook nog zo iets als rechtvaardigheid waar we onze energie in kwijt kunnen  Maar het lastigste is  dan niet in agressie te schieten.  De ander onheus aan te vallen om het eigen gelijk te halen en als dat niet lukt de waarheid in het midden te laten. 

Kunnen we dan niets doen?

Jawel al is het maar in het kleine daar waar tegenstellingen zijn altijd vol respect en met vriendelijke genegenheid onze overtuiging verdedigen. Misschien niet meteen de aanval openen als een reactie. Dat is in het klein de wereld verbeteren. 

Een Utopie?

Ja misschien wel en hebben ze er daarginds niets aan maar ik zelf kan dan in vrede en rust aanwezig blijven in het dagelijkse doen en laten. En dat geeft ruimte om helder te leren kijken naar het wereld gebeuren met de aandacht op mijn eigen doen en denken gericht op mijn taak. Dan laat ik me niet meer zo snel door mijn eigen emoties onderuit halen. Daar van binnen maar ook daarbuiten in mijn handel, wandel en offergezindheid naar de ander toe kan ik doen wat ik kan. 

Eigenlijk is het weer een extra leerproces in aandachtig aanwezig zijn.  Ook als staan we met lege handen.

Iedereen zit in hetzelfde schuitje

 Ik reageerde op een blogje van Vlasbloem met

Ja vreselijk al die onbereidwilligheid van medeburgers en dat is zacht uitgedrukt. Ik probeer zelf  maar zoveel mogelijk de goede kanten te belichten als het mogelijk is.  

En dan heb ik het over de rellen en de agressie die voortkomt uit angst en boosheid.

Ik heb intussen ook al het een en ander aan nare woorden over me heen gekregen.  Zelfs van een lieverd van wie ik niet verwachtte dat ik zo aangevallen zou worden terwijl we er in grote lijnen dezelfde ideeën op na houden. Kennelijk was ik niet extreem genoeg in haar visie met mijn veroordelingen. sterker nog ik ben totaal niet van plan wie of wat dan ook te veroordelen Álle mensen die het niet met mij eens zijn zitten in hetzelfde schuitje. Natuurlijk heb ik er wel een eigen mening over maar wie is er nou geholpen met het veroordelen van anderen.  Anderen die dezelfde ellende ondervinden als ik. Mensen die er een andere filosofie op na houden om hetzelfde te willen bewerkstelligen als ik. Je kunt het niet eens zijn met elkaar maar de enige schuldige is Corona wordt daar maar eens boos op en haal de energie daaruit om het goede te bewerkstellige We doen allemaal hopelijk wat we kunnen (behalve moedwillige relschoppers) en wat er mis gaat van de ene of de andere kant is onwetendheid niet weten wat de consequenties van een bepaald gedrag kan zijn en niemand weet tot nog toe hoe we corona werkelijk uit de wereld moeten krijgen. 

We zullen allemaal stuk voor stuk de consequenties van ons eigen handelen moeten leren aanvaarden op de lange duur. Ik hoop dat de hele wereld en alle mensen er zonder al teveel kleerscheuren doorheen zullen komen maar dat dat niet lukt voor velen is nu al duidelijk. De ellende en narigheid is groot voor velen.  En iedereen kan zo maar de volgende zijn die aan de beurt is. Dat is beangstigend voor velen en als je dat niet in de ogen kunt of wilt kijken dan gebeuren er rare dingen. 

Mou wil ik geen onheilsprofeet zijn. En daarom schrijf ik er liever niet over en houdt het  bij de mooie dingen die altijd overal tussendoor zichtbaar zijn. Toch wil ik de realiteit ook niet uit het oog verliezen. Vandaar dit blogje en ik hoop dat je daar niet teveel van onderuit gaat dus sluit ik af met te vertellen dat het zonnetje in mijn kamer schijnt en dat het prachtig is in de natuur. Ik heb al zoveel mooie fotootjes kunnen maken vam de grandioze herfst. Want de getijden trekken zich nergens wat van aan en het leven gaat gewoon door. Iedere dag is er een waar de mooie dingen en de warme liefdevolle zonnestralen uit gefilterd kunnen worden. 

Dus

maak er een mooie dag van.