Het kan raar lopen in het leven. Ik heb mijn eerste vaccinatie een tijdje geleden gehad omdat ik verantwoordelijkheid wil dragen voor ieders welzijn en gelukkig zijn er steeds meer mensen beschermd tegen corona dat helaas nog door velen onderschat wordt. Het voelt goed op deze manier mijn verantwoordelijkheid te kunnen en mogen dragen wetend dat iedere actie verschillende kanten heeft maar op dit moment kan ik daardoor ook mijn medemens meer ruimte te geven en minder kans op besmetting met desastreuse gevolgen.
Zo neemt iedereen zijn of haar verantwoordelijkheid op zijn of haar eigen manier. Want ook als er mensen zijn die hun verantwoordelijkheid niet ijken te nemen of misschien niet op dezelfde manier dan nog is het eigen verantwoordelijkheid voor wat de gevolgen betreft en dat geld voor iedereen. Niemand komt om de eigen verantwoordelijkheid heen. Zelfs als je alles aan je laars lapt en onverschillig bent voor alle publicaties dan nog ben je op zijn minst voor de eigen consequenties verantwoordelijk. Hoe je het ook went of keert je HEBT ten alle tijden verantwoordelijkheid. Ook zonder je ermee bezig te houden. Alhoewel het natuurlijk zinvol is de gevolgen in de volle breedte te realiseren.
Natuurlijk geeft de vaccinatie geen vrijbrief om maar te doen en laten wat ik wil. Alhoewel ik gelukkig geen sterke behoefte heb meer te doen dan noodzakelijk is in deze tijd. Ik zou het vreselijk vinden als iemand door mijn toedoen voortijdig zou overlijden. En het kost me gelukkig niet veel moeite mijn best te doen afstand te bewaren en zelfs niet om gewoon thuis te blijven.
Gister wilde ik voor het eerst eens even proberen naar een winkel te gaan. Maar die poging mislukte grandioos. Ze stonden tot buiten in de rij. Nou daar ga ik me dus echt niet in storten. Daar heb ik totaal geen behoefte aan en maakte rechtsomkeer. Ik kwam daarna wel met een vriendin op een half leeg terrasje in de openlucht terecht en we hebben samen voor het eerst in anderhalf jaar onze zinnen daar even verzet. Een aparte ervaring mede omdat ik normaal gesproken maar weinig op een terrasje terecht kom. Meer uit noodzaak om als we onderweg zijn iets te nuttigen dan om het terrasje zelf. Meestal lopen we met een fototoestel en vertrekken al snel weer om te fotograferen. Maar nu zat ik zomaar op dat terrasje om het terrasje zelf. Zo gek kan het gaan. En ik had het niet eens koud. Het was gewoon aangenaam.
De krentenstruikjes laten alweer witte blaadjes vallen. En als het zo waait als op dit moment zal er veel bloesem snel verdwenen zijn.
